Dit blog schreef ik tien jaar geleden: 2015/05
Onze vrienden hadden net een grote investering gedaan en we bewonderden de nieuwe schuur die in aanbouw was.
Ze waren net aangespoord uit te breiden, maar middenin dat proces werden ze teruggefloten.
Toen de BBB mee ging doen met de Provinciale Verkiezingen heb ik daarop gestemd.
De manier waarop er gesold wordt met onze landbouwers vind ik onverteerbaar.
Ik ben boos!!
Toen mijn ouders in 1973 het huis aan het Zwanegat kochten waren Piet, Liet en de twee dochters onze directe buren. Het huisje daarnaast werd bewoond door opa en oma.
Er was een nauw contact. Over en weer werd er geholpen.
"Een goede buur is beter......."
Later verhuisde de boerderij naar een groter perceel, maar nog steeds op de Zwanegatse dijk.
Piet en Liet zijn helaas ook gestorven.
De oudste dochter zette met haar man het melkveebedrijf vol energie voort.
Ze werden voordurend belemmerd door onbegrijpelijke en vooral onzekere maatregelen van de overheid.
A. moest er een baan bij nemen. Inmiddels waren ook twee van hun kinderen bij het bedrijf betreokken, dus opvolging (inmiddels 4e generatie) was gegarandeerd.
De maatregelen hebben ze uiteindelijk vleugellam gemaakt.
De familie heeft het bedrijf moeten verkopen en ze zijn inmiddels verhuisd naar de andere kant van het land.
Ik noem dit "verdreven van huis en haard." Ze konden niet anders.
H. maakte onderstaande foto's als afscheid van de dijk waar zij is geboren, heeft leren lopen, heeft gewoond -en gewerkt.
De dijk waarvan zij iedere bocht kan dromen.
Ik mocht ze van haar op mijn blog zetten, want ook ik heb er wat herinneringen liggen.
De Zwanegatse dijk kent nauwelijks nog oorspronkelijke bewoners.
In 1973 was dat anders. Wij werden omringd door boeren.
Het was een levendige dijk.
De dijkwoningen zijn nu luxe woningen van in Rotterdam werkende mensen.
Van nabuurschap is geen sprake meer.
In de koude winter schaatsten wij op de Binnenmaas.
In de warme zomer liep mijn moeder na haar werk in haar badjas door het riet het water in en genoot van het baantjes trekken.
De zeilboot lag in het Zwanegat. Je kon hem vanuit de huiskamer zien liggen.
Wat hebben mijn ouders daarvan genoten, ook met de kleinkinderen.
Mijn zus en ik zijn vanuit huis getrouwd.
Zij stapte in een bootje en ging over de Binnenmaas naar het gemeentehuis in Maasdam.
Voor ons was een koets bedacht met een tachtigjarige koetsier die het paard niet onder controle had. Wij hebben doodsangsten uitgestaan in die hete koets op die smalle dijk.
Nu H. en A. er niet meer wonen komt er voor mij ook een einde aan de verhouding met de Zwanegatse dijk.
Dat vind ik niet leuk, maar voor hen is het onvoorstelbaar verdrietig.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten