Eerst een update van ons verblijf op het boerenerf.
Grootste struikelblok was het weggetje er naartoe. Single track: vol hobbels, gaten en scheuren.
Na deze reis mogen de banden van zowel de auto als van de caravan goed nagekeken worden, want we hebben over veel bumby roads gereden.
De boerin is erg teruggetrokken. Ze heeft ook nog een baan in het kasteel.
Haar dochter (mid dertig met drie kinderen) runt de boerderij - schapen.
Er zijn kampeerders die de eigenares helemaal niet zien. Op het raam hangt een lijst met acht namen en acht plaatsen. Het is heel duidelijk hoor.
Sanitair (een grote douche en aparte wc) functioneerden uitstekend.
Ik drong wel door tot haar domein. Ze heeft ons ook geholpen met het uitprinten van de schadeformulieren en wij mochten een andere plaats uitzoeken.
Ook nam ze de tijd voor een persoonlijk gesprek, dus ik weet nu dat de boerderij met landerijen eigendom van de kerk is. De vorige eigenaar moet een gelovig man zijn geweest. Toen hij stopte heeft hij alles aan de kerk geschonken.
In de jaren '70 is de voormalig echtgenoot van de boerin er ingestapt.
En nu dus zijn dochter.
Maar deze zomer is niet goed voor ze geweest.
Het is veel te droog. De schapen hebben niets te grazen en moeten daarom bijgevoerd worden, wat weer veel geld kost.
Ze staan al op stal.
De grond is keihard. Er kan ook niet ingezaaid worden.
Zorgen dus voor de hele familie.
Maanlief kwam vitamines tekort. Voor het specifieke merk moesten we 45 kilometer rijden, naar Morpeth.
Leuk stadje met een levendige middenstand.
Ook hier weer heel veel charity shops:
Maar ook een heel gezellig warenhuis (mini Bijenkorf) - Rutherford&Co. - waar ik voor Tutti een leuke Joules trui kocht,
De herfst is hier al ingestreden.
En Britten eten overal - zelfs in de grote supermarkten. Niet echt gezellig, maar wel lekker vet.
En een mooie passage waar de ↓etalages met koperpoets weer glimmend worden gemaakt.
↓Voordat we uiteten gingen genoten we, inclusief Jacky, nog een keer genieten van strand en zee.
Het was wederom genieten in Bamburgh bij ons favoriete visrestaurant The potted lobster.
Vanmorgen om stipt 8 uur reden we weg. We hopen zeker terug te keren en dan voor langere tijd.
We hadden vorige week vreselijk zitten dubben over waar we zouden overnachten, op weg naar de Eurotunnel. Het liefst halverwege en het liefst niet langer dan vier uur rijden.
Ik had een camping bij Staveley gevonden (N-O Derbyshire), vlakbij de M1.
Maar manlief wilde liever via de A1 rijden, dus zochten we verder en kwamen bij Worksop in Nottinghamshire uit. Die boekte ik.
Thuis print ik altijd alles uit, maar dat kon nu niet - dus toen ik vanmorgen het adres in wilde toetsen noemde manlief "Poolsbrook" (de naam van de camping).
Op mijn telefoon kan ik geen bijlagen openen. Heel lastig. Die moet je eerst downloaden......gedoe dus.
We sukkelden rustig achter vrachtwagens aan naar het zuiden.
Wel vreemd dat we van de A1 via de M18 op de M1 rechtkwamen, maar het verliep allemaal zo goed!
Precies om 13 uur reden we de camping op. De warden van de CAMC-site kwam ons tegemoet met een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht.
Onze naam was onbekend.
In het kantoor konden ze al onze CAMC-boekingen nakijken: we hadden "Clumber Park" in Worksop geboekt (inderdaad vlakbij de A1) maar er was hier volop plaats.
De warden kon het omzetten wat weer een groot voordeel is van deze club.
Hij verzekerde ons dat we hier beter af zijn. Daar heb je niets. Er is niet eens een receptie en ook geen telefoonontvangst.
Dus, het had zo moeten zijn.
Dit is niet de gezelligste camping, maar perfect over een overnachting. Staveley bedient je van alles wat je nodig hebt: supermarkten, benzinestations, winkels, restaurants....
Morgen door naar Hythe, onze vaste Eurotunnel camping.
In plaats van de A1, zal de M1 ons langs Londen leiden naar de zuidkust.
Weer een rit van zeker vijf uur.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten