Verguisd en geprezen

 

Hij doet het toch niet.

Boris Johnson heeft, op advies van collega's, besloten niet aan de verkiezingen mee te doen.

 

Mijn eerste ingeving was "lafaard."

Je stort het land in een chaos, woekert haat en verdeeldheid aan, pest premier Cameron weg en je vernielt met je "Brexit referendum" de goede betrekkingen tussen Groot-Brittanië en Europa.

 

En nu haal je alleen je eigen kastanje uit het vuur.

Lafaard.

 

Maar even later dacht ik: het Verenigd Koninkrijk blijft wellicht een verdere rampspoed bespaard door deze beslissing.

 

Ik heb Boris Johnson, zoon van een topambtenaar bij de Europese Unie, altijd als een niet helemaal uitgegroeide puber gezien.

Zou hij een weddenschap over dat Brexit referendum hebben afgesloten?, vroeg ik mij regelmatig af wanneer ik hem studentiekoos zag doen.

 

Enfant terrible. Branieschopper.

Mensen vinden dat brutale, jongensachtige gedrag wel charmant.

Leuk, maar de premier van een machtig koninkrijk moet iets meer in zijn mars hebben.

 

De eerste persconferentie van Johnson na de overwinning van Brexit was al verdacht mild.

Het leek erop alsof hij geschrokken was.

Wat moest hij nu?

Ineens mocht de verbinding met de EU niet al te snel verbroken worden.

Johnson verstomde.

 

 

Vooralsnog lijkt de hoogste functie in de Britse regering niet voor Boris weggelegd.

 

Hij zwijgt over de reden, maar ik denk dat de roddelpers heel wat boekjes zou opendoen mocht hij wel lijsttrekker zijn geworden.

Schandalen te over, zal ik maar zeggen. En daar zit de Conservatieve Partij niet op te wachten.

 

En zoals gezegd, ik denk (en wellicht zijn collega's en hijzelf ook) dat Boris Johnson de kwaliteiten mist.

 

Zeker is dat de Britten een onzekere toekomst tegemoet gaan.

De grond bij Churchill's graf beweegt.

*****

Weg

 

26 juni 1976

26 juni 2016

 

Op zo'n dag speel je met herinneringen.

Ik word er wat melancholiek van.

 

Het voelt als de dag van gisteren, maar is feitelijk een mensenleven geleden.

 

2016 was een onwaarschijnlijk jaartal

 

En nu?

Op die dag leek het alsof we onsterfelijk waren.

 

Ik zie mijn getuige, beste vriendin Monique.

Ik zie onze ouders.

Ik zie Bert, Johan, tante Mienke, oma Egmond, Mies, Piet, Liet, Carel,......

Ik zie gelukkige huwelijken. Vriendschappen

 

 

Waar heb ik mijn jurk gekocht?

Ik weet het niet meer.

Ook dat is weg.

 

Het was in de winter van 1975 dat ik 'm kocht.

Monisima?

Modela?

Winkels op de Lijnbaan.

Weg, weg.

 

Of was het Punselie?

Wisbrun?

Weg, weg.

 

Ik zie nog het sombere gezicht van mijn moeder wanneer ik het pashokje uitkwam:

"Je moet afvallen."

 

Er werd een veel te warme, synthetische jurk gekocht.

Ik voelde mijn oksels op die tropische zaterdag al na een uur klotsen.

 

 Gisteren liep ik in de stad, nog steeds op zoek naar dat slacouvert.

"Probeer Cook&Co," stelde mijn man voor.

 

Cook&Co is een leuke winkel, een dochter van Blokker.

Weg!

 

 

Binnenkort verdwijnt ook de Marskramer uit de Lusthofstraat.

Een klassieker, waar ik als kleuter met mijn grote zus theekopjes voor moederdag kocht.

 

Ook weg.

Alles gaat maar weg.

 

Maar die veertig jaar huwelijk staan!

 

Op weg naar 41!

****

Gokken

 

De reguliere programmering van BBC1 is komen te vervallen.

 

Mijn favoriete "Escape to the country" heeft plaats moeten maken voor "Escape from the EU."

 

"Dramatic events," noemt een reporter het.

 

Ik proef toch wel enige paniek.

De Schotten roepen meteen om een nieuw "independent referendum."

De pond zakt in een record tempo.

Onzekerheid alom.

 

Premier Cameron heeft gegokt en verloren.

Een gok met verstrekkende gevolgen voor de UK, Europa en misschien wel de hele wereld.

 

"Zien is geloven," was -en is mijn motto.

Ook toen de laatste dagen "remain" leek te gaan winnen. Waar gingen de media op af?

Bookies?

 

Dat gokken is levensgevaarlijk. Doe dat maar op Ascot.

 

Het voelt alsof ik een goede vriend ben kwijtgeraakt.

 

Ik raak steeds meer vrienden kwijt.

P. en ik zijn dit weekend 40 jaar getrouwd, maar onze politieke meningen staan momenteel lijnrecht tegenover elkaar en resulteren in oeverloze - met irritatie doorspekte - discussies.

 

Hij had die BRexit niet verwacht en denkt dat het allemaal zo'n vaart niet zal lopen.

 

Wel is manlief boos op de zichzelf verrijkende bureaucraten in Brussel, maar een NExit gaat hem te ver.

 

Het zijn volgens hem de domme populisten die de revolte aanwakkeren.

 

"Hoe moet het dan?"

Ik vraag het hem, maar hij weet ook dat hij er niets aan kan veranderen en dat de politiek niet naar ons luistert.

 

52% van de Britten wil uit de EU. Zijn dat allemaal domme populisten?

De vraag stellen is hem meteen beantwoorden.

 

O,o Brussel. Ik reken U deze zwarte dag en de vele die volgen gaan aan.
U kiest voor landen als Macedonië, Albanië, Turkije, Montenegro en Servië. U negeert de onrust, vervreemding en onvrede in de westelijke lidstaten.
En zie.......onze beste bondgenoot, een land dat ons onze vrijheid in 1944/45 teruggaf, verlaat de EU.

 

Ik citeer mijzelf (Facebook) even.

 

Het loopt verschrikkelijk uit de klauwen.

Ik ken die nieuwkomers niet. Ze zijn mij volkomen vreemd en ik wil ze ook niet leren kennen - laat staan dat zij meebeslissen over hoe mijn leven in Nederland eruitziet.

Turkije is een dictatuur.

Een dictatuur bij de EU?

 

Dus enig begrip voor de "leavers" kan ik wel opbrengen.

 

Meer referenda zullen volgen.

 

Met dank aan taxfree Brussel.

****

Parkheuvel

 

Er viel iets te vieren en als het iets bijzonders is, dan doen wij dat in Parkheuvel.

 

Een tweesterrenrestaurant waar honden welkom zijn?

Jazeker.

Jacky en Tommy lagen genoeglijk naast elkaar en waren niemand tot last.

 

Wijnen en (vegetarische) spijzen waren uitmuntend.

Zo ook de brigade.

 

Ik kan mijn lezers alleen laten genieten van de plaatjes.

Wij genieten nog even na.

Winkelmeisjes

 

Blokker.

 

Ik wijs een witte waterkoker aan.

Er is niemand op de afdeling, behalve twee verkoopsters die verveeld achter de kassa met elkaar staan te praten.

 

Ze wijst naar een doos, die ik vervolgens pak.

Ik betaal en ga naar beneden.

 

Het gaat niet goed met Blokker, bedenk ik mij op de roltrap.

Ook beneden zie ik weinig klanten.

 

Ik realiseer mij dat ik nog een slacouvert moet hebben.

Maar misschien is couvert te moeilijk en dus vraag ik aan een vrije verkoopster waar ik slabestek kan vinden.

Haar allochtone ogen kijken mij vragend -en verlegen aan.

"Slacouvert?" Ik probeer het maar.

 

'Oh, ja. Komt u maar mee.'

Ze loopt naar de slakommen.

 

"Nee, ik bedoel slabestek. Een lange lepel met een bijpassende vork. Waar je de sla mee hutselt."

'Nee, sorry. Dat hebben wij niet. Gisteren vroeg er ook iemand om, maar we hebben het niet.'

 

De manager loopt langs en dus vraag ik het voor de zekerheid nog eens aan haar.

Blokker is toch een huishoudelijke artikelen winkel??

 

"Heeft u echt geen slacouverts?"

Weer die vragende blik.

Zeg ik het dan verkeerd? Ik begin aan mijzelf te twijfelen. Gebruikt niemand dat tegenwoordig meer?

 

'Hebben we al jaren niet meer,' zegt ze.

 

Ik probeer het verderop, bij Xenos.

 

"Hebben jullie slacouverts...... Slabestek...... Iets om sla te hutselen."

Jezus mensen, ik praat toch echt Nederlands.

 

En weer kijken een paar allochtone ogen mij onbegrijpend aan.

Neen dus!!

 

Ik geef het voor vandaag op.

Heb het koud (op aanraden van P. geen jas aangedaan) - zin in thee en dus spoed ik mij naar huis.

 

Ja hoor.

Zwart is het nieuwe wit.

De familie Piep

 

Hallo, daar ben ik weer.

 

Ik ben verdrietig, want Piep is onthoofd.

Dat heb ik zelf gedaan. Noem het maar een hardhandige vorm van liefde. 

Maar nu mag ik niet meer met hem spelen.

 

Het baasje heeft beloofd dat deze Piep vervangen zal worden

 

Niet al te lang getreurd: er zijn nog genoeg Piepers over en daar speel ik "vadertje moedertje" mee.

 

Een teckel die "vadertje moedertje" speelt?

 

Jazeker.

Ik ben een meisje en ik speel met mijn poppen.

 

Lustig grommend leg ik mijn knuffels naast elkaar op mijn bed.

Met deken en al.

Nestje maken, of zoiets.

 

Ik zal wel de enige hond zijn die dat doet.

Maar ik ben dan ook Jacky.

Machteloos en radeloos

 

 

Frankrijk heeft het zwaar te verduren.

Ik vreesde het al. link

 

Nog steeds wordt er gestaakt, al raak ik de draad een beetje kwijt. Wie hebben nu het werk neergelegd?

 

Het EK dreigt uit te lopen op een oorlog tussen hooligans.

Rusland en Engeland zijn gewaarschuwd.

 

Ik mag hopen dat de Franse politie niet gaat staken.

 

Een "lone wolf" in Orlando vermoordt, zoals het zich laat aanzien in naam van IS, negenenveertig mensen.

Moslim, geradicaliseerd, homo, gewelddadig (volgens zijn ex) en blijkbaar zoon van een Taliban-sympathisant. Need I say more.

De onrust in de VS groeit.

 

>>Rectificatie 02.20 uur: CNN meldt dat het vooralsnog gissen is en dat niet bewezen is dat de vader Taliban-sympathisant is<<

 

Twee dagen later maakt een driejarig knulletje in een Parijse buitenwijk de gruwelijkste uren van zijn jonge leventje mee.

Voor zijn ogen worden zijn ouders afgeslacht.

Ook nu weer door een eenling. En weer in naam van IS.

 

Het terrorisme heeft Frankrijk in zijn moorddadige klauwen.

Een lone wolf kan een bloedbad aanrichten. Tegen dit soort terrorisme is niets te beginnen.

Hij kan een bar, een school, een kantoor, een winkel, een ziekenhuis, een trein, een ........ binnenlopen.

Kunnen wij ons daartegen wapenen?

 

Hollande moet slapeloze nachten hebben.

 

En wat te denken van "politie-gezinnen?"

Er doemt weer een schrikbeeld bij mij op en het zal niet het laatste zijn.

*****

Seniel

 

STEL:

 

Je gaat met een boodschappentas in je fietstas boodschappen doen.

 

Bij de supermarkt aangekomen haal je de tas uit de tas om een lege fles af te geven.

Je doet je boodschappen en gaat naar de kassa.

 

Na het betalen doe je de boodschappen in de fietstas.

Dan realiseer je je dat de boodschappentas verdwenen is.

 

Je kijkt om je heen.

Op de grond?

Op de band?

 

De caissière vraagt wat je zoekt.

"Een heel dun boodschappentasje. Maar wel heel dierbaar. Ik kreeg het toen we ons hondje gingen ophalen."

 

Het meisje achter de kassa kijkt je onbegrijpend aan.

 

Je loopt de winkel weer in.

 

Bij de bakker vraag je of er een tas is gevonden.

Hetzelfde doe je bij de groenteafdeling.

 

Je kijkt argwanend om je heen.

Heeft iemand jouw tas?

 

Je loopt geïrriteerd de winkel uit.

Je hangt de fietstas aan de bagagedrager.

 

En dan....

Dan zie je de tas aan je arm hangen.

 

Dan lach je in jezelf.

Dan vloek je in jezelf.

"Seniel."

 

Laat dat STEL maar gerust weg.

*****

Frankrijk

 

Ik fiets op 6 juni - "D-day" - over het eiland.

Een vredig, rustig Schouwen.

 

Geen donkere wolken. Behalve in mijn hoofd.

Ik zie het leven door een zwarte bril.

 

 

Het jonge spul wuift en ziet er groen en gezond uit.

Ik wuif niet terug.

 

Ik denk aan ons gastgezin in Normandië.

We zaten aan de keukentafel en zij vertelden over "le débarquement des Alliés."

 

Veel Normandiërs waren niet blij met de plotselinge invasie van de geallieerden.

De Duitsers waren goede klanten gebleken.

Zij hadden goed betaald voor al het heerlijks dat Normandië te bieden had.

De geallieerden kochten niets. Ze hadden zelf alles bij zich.

 

Hun land werd verwoest.

 

Ik vraag me af hoe het er hier uitziet wanneer er tanks door de tarwevelden rijden en bommen op de boerderijen vallen.

 

Er moet meer geld naar defensie.

Ik hoor zorgwekkende taal van de premier en de minister van defensie.

Het woord "oorlog" is gevallen.

Ik fiets verder. 

 

 

Weer passeer ik zo'n mooi Nederlands tafereel.

Kalveren in de wei.

Als er oorlog komt, met wie dan?

 

Turkije? Rusland? Leiders met ego's en lange tenen.

Een EU-land?

Of loopt het in ons eigen land uit de hand?

 

Hoe gaat zo'n oorlog eruitzien?

Krijgen we honger?

Moet ik een kalf invriezen?

 

Gaan we het Verenigd Koninkrijk kwijtraken?

 

Het EK voetbal begint zo.

In een onrustig land.

Een land dat continu wordt bedreigd door terrorisme. Doodeng.

 

Sport verbroedert?

Nee.

Mijn vader ging niet naar Berlijn.

Sport is politiek vergiftigd.

De moordaanslagen in München.

De boycot in 1980.

 

De onrust in Frankrijk is onheilspellend.

Voetbal kan daar echt niets aan veranderen.

 

Fransen staken bij het minste geringste.

Nu zijn vuilnisophalers ergens kwaad over. Ze halen het afval niet op waardoor Parijs binnen no time een tweede Napels zal worden.

 

Als de boeren niet boos zijn (ik ruik nog de rottende bloemkolen aan de kant van de weg in Bretagne), dan zijn de piloten wel ontevreden.

 

Kun je eigenlijk alweer benzine krijgen?

 

Er is ruzie tussen Air France en de KLM.

Een gevaarlijke ruzie.

 

De hele wereld is geagiteerd.

Je voelt het.

Het maakt me bang.

 

Al die korte lontjes kunnen een enorme knal veroorzaken.

 

Dan fiets ik langs een veld vol koolzaad.

 

Mooi, maar ook de kleur van verraad, bedrog en haat.

 

10 PLUS!

 

Heel Scharendijke keek er al maanden naar uit.

De mooiste, grootste en best bereikbare supermarkt van het eiland zou hier komen.

En hij is er.

Woensdag geopend.

Iedere dag fiets ik naar deze prachtige Plus en kijk nog steeds mijn ogen uit.

 

Het is razend druk! Een regelrechte invasie kun je wel zeggen.

Het grote (gratis) parkeerterrein staat praktisch vol.

Ik heb het gevoel dat ook Renesse hier boodschappen komt doen.

 

Ook de non-food afdeling (Marskramer, boeken/lectuur en drogist) is geweldig.

De gedistilleerde afdeling is niet veel groter, maar voldoet prima.

 

De versafdelingen zien er vers uit.

Het verse brood (je moet er even om vragen) bak ik zelf af.

Echt verrukkelijk.

 

Muntjes voor de winkelwagen heb je niet nodig.

 

Van een ruime buurtsuper naar dit is een grote stap.

Mijn complimenten: het (nieuwe) personeel kan het aan. De klanten genieten.