Lest best?

De laatste dag van het jaar.

Een terugblik?

Laat maar.

Ik kijk liever vooruit.

Eerst even een taart afgeven bij die altijd parate brandweerlieden die vanavond/nacht dienst hebben. Ik ben benieuwd of het vuurwerkverbod hen inderdaad een rustig oudjaar oplevert.

Ook wij proberen het rustig aan te doen......met de traditionele oliebollen.

 

Maar nu dan over 2021.

Er staat een verbouwing (badkamer en keuken) in de planning. Het is vroeg en wij wachten nog op een aantal offertes, maar dat er iets gaat gebeuren staat vast.

Aangezien de bouw omkomt in het werk verwachten wij niet eerder dan eind mei aan de beurt te zijn.

Even terug naar dinsdag.

De keukenboer (filiaal Goes had in 2013 zeer naar tevredenheid een keuken geplaatst in ons nieuwe huis in Brouw) een link gestuurd. We zouden een videocall doen met een verkoper.

Ik dacht om 12.30 uur en opende om 12.15 uur de link.

Toen bleek dat we JitsiMeet moesten downloaden, dus de paniek sloeg toe.

Maar.........we kwamen er samen uit. 

"De afspraak is om half twee, hoor schat."

Godzijdank.

In ieder geval zaten wij er klaar voor, met JitsiMeet op beider smartphones EN iPads.

Wij hadden contact met elkaar dus dat was goed.

Even over half twee belde (ik noem hem) baas.

"Hebben jullie de code ingevoerd? Ik ben een digibeet hoor."

Wij voerden de code in maar er gebeurde niets......bij baas.

"Zullen we maar Whatsappen," stelde hij voor.

Wij vonden het prima en het leek mij een goed idee om er een groepsapp van te maken.

"O.....hoe doe ik dat?"

Baas was echt een digibeet.

Hij had onze nummers en ging ermee aan de slag, geholpen door zijn assistente.

Na twee minuten belde hij terug, maar toen hadden we te doen met een soort gierende sirene.

Enfin, alle apparaten uit - behalve mijn smartphone waarmee ik mooi de huidige situatie in beeld kon brengen en hij hetzelfde deed in de showroom.

Inmiddels was het twee uur en konden we aan de slag.

Over wat dat inhield kan ik kort zijn:

maten doorgeven, wensen kenbaar maken, mogelijkheden bespreken, kleuren, apparatuur....

Als u denkt dat we snel klaar waren dan heeft u het heel erg mis.

Om half vijf konden we grofweg afronden.

Baas zou gaan rekenen en ons na een half uur terugbellen met een prijsopgave.

Tevens maakten we een afspraak om de finesses te bespreken in de showroom. Dat wordt dus na de lockdown.

Maar die afspraak staat in ieder geval gepland, evenals de datum van plaatsing.

Wij waren helemaal gaar. 

Toen ging de bel. Er stond een jongeman beneden bij de buitendeur.

"Mevrouw, ik ben Jan en ik kom u oliebollen brengen namens de keukenboer."

Even dacht ik in de maling genomen te worden.

"Hè? Wat?"

Hij herhaalde wat hij had gezegd.

"Waar kom je vandaan?" 

"Uit Berkel."

Ik deed de deur niet open maar ging voor de zekerheid naar beneden. Daar stond een keurige jongeman die mij een zak oliebollen aanreikte.

"Is dit allemaal zo gepland?"

Hij knikte.

Hij kwam dus oliebollen brnengen, precies in het half uur dat wij zaten te wachten op het telefoontje van baas.

Wat een magistraal idee!!

Baas belde terug.

"Bedankt voor de oliebollen," zei ik. "Mooi gepland allemaal."

"Hahaha, ja - maar ook mooi toeval hoor. Dat hij uitgerekend op dat moment kwam."

Hoe dan ook, wij waardeerden de geste zeer.

Er werden nog wat aanpassingen gedaan en wij gingen akkoord meet de berekening.

Het liep inmiddels tegen zessen.

En toen kwam Jan - de oliebollenbezorger even in beeld. Hij zwaaide en ik zwaaide terug.

En nu zwaaien we 2020 uit.

Of liever: we geven 2020 een schop onder zijn Corona-kont.

Geen traditioneel oudjaar met goede vrienden. Ieder jaar stonden we met z'n viertjes op ons balkon van het prachtige vuurwerk te genieten.

Vooral naar hen, met de wetenschap dat het zijn laatste jaarwisseling zal zijn, gaan mijn gedachten vanavond uit.

2021

De zon breekt door de wolken. 

****

Tussen de deuren

Ik breng een kerstmaaltijd naar vrienden voor wie kerst dit jaar wat minder feestelijk is.

Zij wonen in mijn oude buurt. 

Hier ben ik opgegroeid. Hier liggen duizenden herinneringen. 

In deze periode van het jaar loop ik vaak door mijn jeugdkwartier.

Het is een opvallend onrustig jaar geweest. De roulatie was, ondanks Covid, ongekend hoog.

Als je hier een huis onder het miljoen kunt kopen, dan heb je echt geluk - of je hebt een wel erg authentiek huis gekocht.

Momenteel is alles verkocht en worden de lommerrijke lanen gebarricadeerd door enorme bouw -en sloop containers.

Het zijn gouden tijden voor aannemers.

Ik loop naar mijn huis en probeer vanachter de heg naar binnen te gluren.

Vorig jaar werd het verkocht door de vrouw die het in 1973 van mijn ouders kocht voor 90.000 gulden.

Zij had er nooit meer iets aan gedaan, dus deze kopers moesten echt aan de bak.

↑De buitenkant is geschilderd, maar daar hebben de bovenburen (14b) blijkbaar niet aan meegedaan.

Dat was in mijn jeugd wel anders. Toen moesten mijn ouders opdraaien voor het onderhoud van het hele pand.

14b werd gehuurd door maar liefst twee gezinnen.

↓Maar nu ontdek ik toch zowaar nieuwe dingen, zoals deze bossage die het hekwerk van mijn vader danig overwoekert.

Dat is ook typisch het jonge Kralingen. Veel (bak)fietsen - liefst op elkaar liggend - in een wilde tuin.

"Groen Links met veel geld," zeg ik dan.

↑Ach ja............de tussendeur. Daarachter stonden we te zoenen als het buiten koud was.

Ook vriendjes en vriendinnetjes ontdekten, op de vele feesten die ten huize Bruggencate gehouden werden, de prille liefde in het halletje tussen de twee deuren. 

Wat me eigenlijk nooit is opgevallen zijn de raampjes boven de voordeur. En de leuning is nieuw.

↓Het huis van Verkoren staat eveneens te wachten op nieuwe bewoners, dus ook daar zal binnenkort een aannemer aan de slag gaan.

Verkoren was een arrogante, bekakte man die weigerde te groeten. In het weekend ging hij met zijn Duitse Staande jagen. Hij had een prachtige vrouw en een Chevrolet.

Hij lijkt wel of er meer gekocht, verkocht -en verbouwd wordt dan vóór de pandemie.

Deze foto's zijn in één laan gemaakt.

↑Ach ja............De Pelikaan.

Het studenten(senaats)huis (de bovenste twee verdiepingen) waar mijn lief begin jaren '70 woonde.

Ook hier waren twee voordeuren. Beneden woonde een notaris.

Manlief had de kamer middenvoor op de bovenste verdieping. Daar werden niet alleen economie bijlessen gegeven.😚

↑Het huis is al enkele decennia in deze prachtige, gerenoveerde staat.

De Pelikaan is verhuisd naar een pand elders in Kralingen.

↕Dit moet een tonnenklus zijn.

Aan de kanten gordijnen zie ik dat de oorspronkelijke bewoners er nu eindelijk uit zijn. Waarschijnlijk overleden.

De beuk is er een maand geleden ingegaan.

Ik vrees, wanneer ik naar de opengebroken kelder kijk, een huis met (te) veel ongewenste verrassingen.

Of zoals mijn Amerikaanse neef placht te zeggen: 

"A week and a hammer."

Ik gok op een half jaar.

Kerst aan de buitenkant

De ijskast puilt uit. Kaasboer en visboer moeten nog komen.

Vanmorgen gaf de intercom er de brui aan. Fijn met al die bezorgingen.

Ik zat al met de VPA aan de telefoon, maar onze onverbeterlijke huismeester(es) wist het te fiksen.

*Zucht*

De peertjes zijn gestoofd in rode wijn en port. De appelmoes is klaar, zo ook de cranberries.

Morgen hazenpeper maken.

Frank Sinatra zingt Jingle Bells. Manlief heeft de aanval op de kerstkransjes ingezet. 

↓Ik heb gisteren wat foto's gemaakt in de buurt.

Tja, wat zal ik er van zeggen. Echt uitbundig is het niet, aan de buitenkant.

↑Bij de bloemist kon ik nog terecht. Zij hebben de ingang gebarricadeerd met een grote tafel die als toonbank dient. Ideaal.

↓Ook de boekhandel heeft het handig bekeken. Je kunt boeken online bestellen, die je dan buiten worden aangereikt. Zo te zien doen ze goede zaken. 

Ik vond het verder maar een sombere bedoening in de Voorschoterlaan.

↓Vraag me af of dit voor de thuis -en daklozen is, of voor de bewoners die met een torenhoge hypotheek zitten omdat ze in de Voorschoterlaan willen wonen.

Een uitgebloeide haag met lichtjes blijft een uitgebloeide haag.

Een bejaarde vrouw met make-up blijft een bejaarde vrouw.

Beste, trouwe lezers:

Waar -en met wie u ook bent, ik wens u goede dagen.🎄🎅

Maak er wat van!

U verdient het.

*****

Broodje poep

Tutti is bij ons.

Zijn ouders moeten nog even alle zeilen bijzetten op hun werk en de kinderopvang is een no go area.

Het wordt, in het kleine flatje met maar één slaapkamer, wel steeds moeilijker.

Tutti maakt dat niets uit. Hij vermaakt zich opperbest omdat hij weet dat het bij oma en opa anders toegaat dan thuis.

Ik herken dat zó goed uit mijn eigen jeugd. Daarom begrijp ik mijn ouders en grootouders nu ook beter.

De vrolijkheid spat er vanaf, vooral als ik hem op mijn laptop naar Ome Willem laat kijken.

Hij is in de poep -en pies fase beland. Het gaat dus uitstekend met de ontwikkeling van onze kleinzoon.

Hij ligt op koers, zal ik maar zeggen.

Wanneer hij op tijd aangeeft dat hij naar de wc moet, wordt dat beloond met stickers.

Maar aan fysieke inspanning heeft hij een broertje dood. 

"Nee ik ga niet lopen. Nee, ik ga niet steppen. Nee, ik ga niet mee Jacky uitlaten."

De keuken is zijn favoriete domein. Ik zet een trapje bij het aanrecht en laat hem basilicum plukken voor de pastasaus.

"We zijn lekker aan de slag, hè oma?!"

Ik mag niet in de lach schieten.

Zijn kwek staat geen moment stil.

99 van de 100 zinnen zijn in de vragende vorm en beginnen met Wat, Wie,Waarom?

Ik doe wat water bij de tomatenpuree.

"Wat doe je, oma?"

"Nou, zo maakt ik het blikje schoon, want er zit nog in."

"O............Ik hou van waterpuree."

Door het geklets vergeet ik de knoflook.

"O jee, oma."

Samen lossen we het op.

De post valt op de mat. Er zitten veel kerstkaarten bij.

Opa leest ze voor. 

"Dat zijn wij," roept het mannetje enthousiast.

"Ja, die is van jullie," zegt P.

Wederom weet ik het te presteren om zijn luier verkeerd om aan te doen, met gevolg dat zijn pyjama en ondergoed nat zijn.

Ik mompel dat ik dom ben.

Hij kijkt me onderzoekend aan. 

Als hij ziet dat ik echt baal troost hij me.

"Je bent lief hoor, oma."

Dat indringend aankijken levert een aantal keren een "sorry oma - dikke knuffel op."

Want Tutti test mij regelmatig uit.

Zo ook met het avondeten, dat bestaat uit een klein schepje pasta.

Na twee happen met plastic vork -en mes, wat niet lukt, kapt hij ermee.

Ik zeg dat hij in de pasta kan prikken en het mes niet nodig heeft, maar hij draait zijn hoofd weg en weigert verder te eten.

Oma is moe en heeft geen zin in getreiter, dus op strenge toon zegt ze dat er dan ook toetje is en dat de tv uit blijft.

Ik pak het bord en zet het in de keuken.

Dan negeer ik hem en praat met opa, die luid geniet van zijn pasta.

De ogen van Tutti onderzoeken mij: meent ze het??

Het duurt twee minuten, dan hoor ik: "Ik wil wel eten, oma." Hij legt zijn hand op mijn arm.

"Sorry, oma. Knuffel."

Hij is verrukt wanneer ik hem vertel dat we naar de caravan gaan, waar hij het zo vaak over heeft. 

"Kom, we gaan opa."

"Nee, joh - eerst even de spullen inpakken, want je gaat daarna naar huis."

Even betrekt zijn gezicht.

"O."

"Moet je een muts op," vraagt opa.

"Nee, gekkie - ik hoef geen muts op. Oma, neem je jozijntjes mee in de auto?"

"Ja, schat."

"Nou kom - dan gaan we."

***

Giovanca: zo'n naam verdient meer denkvermogen

De maatregelen waren bekend, maar uit een soort van beleefdheid keken we toch naar de toespraak van onze premier.

Buiten hadden een aantal opdringerige mensen zonder mondkapjes lak aan beleefdheid.

En dat konden we in de huiskamer horen.

Ergerlijk, maar vooral zó dom.

Zogenaamd geweldloos. Ook zag ik een jongen naar voren rennen. Zijn moeder kon hem, toen ze zag dat het gefimd werd, net op tijd wegtrekken.

Vrijheid van demonstratie. Vrijheid van meningsuiting. Vrijheid van beledigen. Vrijheid van....

Ik ben voor!!

Maar Nederlanders kunnen helemaal niet met vrijheid omgaan, zo bleek gisteravond maar weer eens.

Het begint onuitstaanbare vormen aan te nemen.

Na de toespraak wilde ik absoluut niet naar opinieprogramma's kijken. 

Het verhaal van Rutte was lang, maar voor ons duidelijk genoeg. Op verdere uitleg en toelichting zat ik niet te wachten.

Dus keken we naar Gijp&Derksen, terwijl ik met zoon en schoondochter whatsappte over de opvang van Tutti.

Wij schieten graag te hulp.

Om elf uur zapte ik per ongeluk naar OP1, waar het EO-duo dienst had.

Giovanca zat een doodvermoeide Ernst Kuipers uit te horen. Hij bleef beleefd, maar ik ken inmiddels zijn gelaatsuitdrukking na negen maanden. Not pleased. 

Ze stelde vragen die al 783 keer gesteld zijn.

"Had u niet eerder dit.....had u niet eerder dat?"

En dat tienvoudig.

Hij beet op zijn onderlip.

Haar eindconclusie, nadat hij op alle verwijtende vragen grotendeels negatief had geantwoord:

"O - het ligt dus aan onszelf?"

Hallo mevrouw Giovanca, waar bent u de afgelopen negen maanden geweest?!

Ik zapte snel weg.

Vanmiddag werd ik gebeld door de keukenspecialist over een afspraak die wij over twee weken in de showroom zouden hebben.

Ook showrooms zijn blijkbaar gesloten.

"We willen de afspraak online doen, als u het goed vindt. Bart is hier in de showroom en kan u alles laten zien en doorspreken."

Wat een alerte actie.

En hoe inventief.

Een groot compliment verdienen die ondernemers die een positieve draai geven aan deze crisis. 

******

Hoeveel vandaag??

Het is een dagelijks terugkerende vraag: "Hoeveel vandaag?"

Een vraag die twee oude mensen, opgesloten in hun flatje, elkaar sinds maart stellen.

Hoeveel vandaag?

Het is dweilen met de kraan open.

Bijna tienduizend besmettingen vandaag. Ieder uur razen er gillende ambulances over de Maasboulevard richting Erasmus MC.

Is dit het resultaat van die idiote "Black Friday?" Dat weekend waarin Aboutaleb (te laat) ingreep en de binnenstad vergrendelde?

Morgen is er een tussentijds overleg in het Catshuis.

Zouden Rutte en De Jonge nu echt de kraan dicht durven draaien?

Bij hofleverancier Carlier staan twee mensen buiten te wachten.

Er mogen maximaal drie klanten in de winkel. Ik sla vast in voor kerstmis: lebkuchen en chocolaatjes.

(In alles ben ik uitbundiger dan andere jaren. Twee kerstbomen die ik eind november kocht. Vijftig kerstkaarten op de bus. En ik maak kerststukjes)  

"Heel verstandig, mevrouw ten Bruggencate," zegt de verkoopster.

De ik-trek-me-nergens-iets-van-aan Kralingse wil precies naar dat deel van de vitrine waar ik voor sta.

Zonder mij te vragen of ik een anderhalve meter stap opzij wil doen duikt ze voor me.

Ja, we hebben mondkapjes voor - maar toch.

Via een rustige omweg loop ik naar huis: mijmerend en piekerend hoe het nu verder moet.

Even was er daar een lichtje aan het einde van de tunnel: het vaccin!

Maar we werden weer terug de tunnel in getrokken.

Mensen willen blijkbaar geen verantwoordelijkheid dragen.

Er heerst een soort wegkijk mentaliteit. Het is allemaal de schuld van het beleid. Restaurants mogen niet open. De wintersport gaat niet door. Ook Curaçao is van de baan. Alle Europese landen staan op oranje en ook in de VS is niemand veilig. En thuis mogen we MAAR drie mensen ontvangen. Met oud-en nieuw kunnen we niet massaal schouder aan schouder naar het vuurwerk kijken.

Het is rampzalig.

Die attitude dus.

Met plaatsvervangende schaamte denk ik aan mijn (groot)ouders.

Bij het bombardement werd het bedrijf van opa Bruijnen verwoest. Met oma werd hij geëvacueerd naar Bilthoven waar ze tot het einde van de oorlog woonden.

Mama ging in het verzet. 

Van kerst bij haar ouders was drie jaar geen sprake.

Het kwaad moest bestreden worden. De vrijheid diende herwonnen worden.

"Je moet het niet met de oorlog verglijken, El," klinkt het verwijtend.

O nee?

Moeten wij niet het (Corona)kwaad bestrijden? Willen wij niet onze vrijheid terug?

In een aantal ziekenhuizen zijn de kerstverloven ingetrokken.

Terwijl klagend Nederland zich in een warme, versierde kamer tegoed doet aan overdadige spijzen en dranken,  proberen artsen en verpleegkundigen onder steriele omstandigheden Corona-patiënten te redden. 

Nederlanders blinken uit in ontevredenheid.

De juiste caravan van de juiste dealer

 

 Emmen?

Ik weet nog dat ik manlief, dit voorjaar, niet meekreeg om in Emmen naar een nieuwe caravan te gaan kijken.

We waren de gecompliceerde Cruzer, hoe mooi ook, beu. Nog langer zaken doen met de ongeduldigde, onbehulpzame, ondeskundige en vooral lompe dealer in Bergschenhoek kon niet meer. We waren het zat.

De verkoop van de Cruzer, door CC Emmen, lukte binnen twee weken.

Wij waren dolblij met de nieuwe Fendt, die qua gebruiksaanwijzing heel wat duidelijker/makkelijker is dan de Sprite.

Wij hoefden nauwelijks de dealer te raadplegen, maar de paar keer dat het wel moest waren ze alleraardigst en verleenden ze uitstekende service - zoals de keer dat het achterraam er bij een stormvlaag uitgeduwd was.

En die keer dat de ijskast het begaf in Zwitserland. Hij stonk naar verbrand rubber en wilde het ook niet op gas doen.

We kochten een losse koelbox.

Maar na de laatste vakantie moest de caravan naar Emmen voor garantiepunten en een winterbeurtje.

Het had voor ons geen haast. 

CC Emmen moet weleens naar een importeur in Dordrecht. Ja, ja - ze maakten een kleine omweg en haalden onze caravan op.

Wat een ongekend geweldige service.

Gisteren werden we keurig gebeld. De punten werden doorgenomen. Met de koelkast blijkt niets aan de hand te zijn. Die doet het op elektra en op gas. Bizar maar waar.

Ook zo aardig: ieder probleem wordt tot de bodem uitgezocht. Je wordt niet met een kluitje in het riet gestuurd. Geen smoesjes.

Wij klaagden (ook bij de Cruzer) over de schotel op het dak die iedere nacht om 3 uur zoekend ging draaien. Wij moesten dan altijd de stekker eruit trekken wat tot gevolg had dat hij de volgende dag weer moest opstarten.

Enfin. Olie repte er geen woord over. Het lag nooit aan het materiaal, maar altijd aan de omstandheden, de omgeving -of aan ons.

CC Emmen zocht het tot de bodem toe uit. Nu blijkt dat het aan de combinatie tv en schotel ligt. Er zit iets in het toestel waarom dat 's nachts gebeurt. Twee mogelijkheden: iedere avond de stekker eruit of een ander merk tv.

We hebben voor het laatste gekozen.

Morgen moeten ze weer naar Dordrecht en wordt onze Fendt bij de stalling afgeleverd.

Staartje

Bij deze een vervolg op mijn blog van zaterdag.

Want ik liet het er niet bij zitten.

Hoe zit dat nou bij Coop en de mondkapjesplicht?

Ook wilde ik de filiaalmanager spreken over de ongehoorde uitval van de kassière.

Ik kreeg haar gelukkig direct aan de telefoon.

Een allervriendelijkste stem vertelde mij dat zij inderdaad vanuit het hoofdkantoor de opdracht hadden gekregen mensen zonder mondkapje daar niet op aan te spreken - met andere woorden geen verplichting.

Ze vond het zelf erg verwarrend, vooral toen ik haar vertelde dat ze daar een forse boete voor konden krijgen.

"Het is een wettelijke verplichting."

Ik vroeg het telefoonnummer van het hoofdkantoor en belde die.

Weer vertelde ik wat er zaterdag was gebeurd in de winkel, hoe ik was aangesproken en dat er geen actie was ondernomen - omdat het personeel van hogerhand te horen heeft gekregen dat er geen actie ondernomen mag worden.

"Er is wel degelijk een mondkapjesplicht. Die is landelijk en geldt dus ook in onze winkels.

Echter, als mensen zeggen dat ze het om medische redenen niet hoeven te dragen, dan mogen wij vanwege de wet op de privacy niet verder aandringen en ook niet om bewijs vragen."

Over dat laatste heb ik mijn twijfels.

Voor een gehandicaptenparkeerplaats moet je ook een medische verklaring kunnen overleggen.

De man was duidelijk gehaast en ook ik had geen zin in een discussie.

"Dus de landelijke verplichting geldt ook bij Coop?? Want dat is blijkbaar niet voor alle filialen duidelijk." 

Hij beloofde er iets aan te zullen doen.

De vrolijke, aardige filiaalhoudster van mijn buurtsuper verdiende het op de hoogte gebracht te worden.

Ik heb mijn plicht gedaan. Wat een mooie manier om de week te beginnen.

*****

Mond gesnoerd

Dit lijkt mij toch klare taal.↕

Er is een landelijke mondkapjesplicht. Wettelijk vastgelegd.

In mijn Coop-winkeltje, dat als eerste gratis mondkapjes verschafte en waar al het personeel al maanden mondkapjes draagt, werd ik vanmiddag op de vingers getikt.

Twee mensen achter mij bij de kassa hadden geen mondkapje op en daar zei ik vriendelijk iets van.

De een haalde meteen een maskertje uit zijn zak, maar de oudere vrouw verontschuldigde zich dat ze hem niet bij zich had. Ze hield ook geen anderhalve meter afstand.

Kreeg ik toch een snauw vanachter de kassa.

"Hier is geen mondkapjesplicht mevrouw. Wilt u zich niet met de klanten bemoeien!"

"Pardon?? Er is een landelijke plicht. U bent strafbaar."

"Onze filiaalhouder heeft beslist dat het in deze winkel niet verplicht is, dus u mag dat niet tegen de klanten zeggen. En in andere supermarkten zoals Albert Heijn is het ook niet verplicht."

Deze bullshit discussie ging door totdat ik de winkel uitliep.

Ziedend was ik. Niet zozeer vanwege de mondkapjes, alswel de toon waarop ik was aangesproken.

En de dommigheid. Ongekend.

Ik deed de rest van mijn boodschappen en kwam bij de brievenbus (de eerste kerstkaarten naar het buitenland zijn op weg) een bus van de gemeente tegen. Het raam stond open dus ik sprak de chauffeur aan en vertelde wat er was gebeurd.

Hij maakte er meteen een notitie van en beloofde er achteraan te gaan.

Eenmaal thuis belde ik de supermarkt. De filiaalmanager was er niet, dus moest ik het met de leidinggevende doen - die heel beleefd en vriendelijk was.

Ik vertelde was er gebeurd was.

Ze schrok. Uit haar antwoord begreep ik dat ze de spelregels nog niet helemaal kende.

"Maar er zijn mensen die geen mondkapje hoeven te dragen," zei ze.

"Die moeten dat dan aantonen met een officiële medische verklaring," legde ik uit.

Ze luisterde en beaamde dat er ook in deze winkel wel degelijk een mondkapjesplicht geldt.

"Zeg dat even tegen alle personeeldleden." 

******