Zou het NOS journaal voortaan iets gedetailleerder nieuws kunnen brengen?!

Uit de verre omtrek komen liefhebbers in "ons" restaurant eten.

In 2018 lees ik net, was er plaats voor 193 gasten en stonden er 45 mannen en vrouwen op de loonlijst.

Onze ervaring is dat er knetterhard wordt gewerkt. Het loopt als een geoliede machine.

De lunch is iedere dag bijna volgeboekt en 's avonds is de zaak echt uitverkocht.

Zo vol, dat sommige geluksvogels een tafel kunnen krijgen wanneer er mensen op tijd vertrekken.

Wij hebben halfpension, met een grote, lekkere keuze.

Het driegangenmenu biedt veel variëteit.

Door bij te betalen kunnen we ook iets extra's nemen.

Dat deed ik gisteren.

Ik wilde fruits de mer eten. 

Dat ik een klein pannetje mosselen vooraf kreeg was een verrassing.

Manlief had wel uit het menu een keuze gemaakt. Oesters waren zijn voorafje.

De Normandische oesters zijn kleiner, maar hebben veel smaak.

We genoten!!

Goed, we hadden heerlijk gegeten. Voor het dessert bedankte ik.

Terug op de kamer keek ik naar het NOS journaal.

Daar kwam slecht nieuws vanuit Normandië: het zou om besmette schelpdieren gaan.

Kom op NOS, Normandië is groot - heel groot. Er werd geen specifieke plaats genoemd.

Lekker nieuws als je net een bak vol schelpdieren, inclusief oesters hebt verorberd.

Nu ben ik al twee keer meer dood dan levend gebleven van een campylobacter, dus echt met een rustig gevoel ging ik niet naar bed.

Sterker nog: tot twee uur heb ik wakker gelegen: wachtend op de eerste buikkramp en/of zuurgolf.

Toen pakte ik mijn iPad en googelde ik eerst in het Nederlands naar "vergiftiging door oesters in Normandië." 

Het leverde niets op.

Daarna in het Frans. De berichten stroomden over.

Gelukkig zitten wij in een veilige zone, maar het is niet ver van hier waar oesterkwekers verschrikkelijke tijden meemaken.

Het is een ramp voor deze industrie.

Ik heb een van de persberichten vertaald:

Nieuwe waarschuwing nu oudejaarsavond nadert! De prefectuur Calvados heeft vrijdag een tijdelijk verbod aangekondigd op de verkoop van schelpdieren, waaronder oesters, “uit de sectoren Grandcamp-Maisy en Géfosse-Fontenay”, na verschillende gevallen van voedselvergiftiging. Dit verbod komt bovenop het verbod dat al van kracht is voor schelpdieren uit het bekken van Arcachon.

"Naar aanleiding van berichten over gevallen van collectieve voedselvergiftiging waarvan de symptomen die van acute gastro-enteritis zijn, heeft de prefect van Calvados besloten om tijdelijk de marketing en het vrijgeven voor menselijke consumptie van schelpdieren uit de voedingssector te verbieden. Grandcamp-Maisy en Géfosse-Fontenay", schrijft de prefectuur Calvados in een persbericht.

Vanmorgen sprak ik de manager van het hotel. De oesters die hier geserveerd worden komen uit Asnelles, een dorp enkele kilometers verderop.

Maar..............ze hebben vanaf vandaag wel de mosselen van de kaart gehaald. Om dezelfde reden.

Dus ook de mosselvissers krijgen een klap.

Hoe het komt, waar die bacterie vandaan komt??

Daar kon hij geen antwoord op geven. Ik vrees dat het achteruithollende milieu van invloed is.

Oesters en mosselen zijn moeilijke, fragiele producten. 

Maar bij Maison Daubert stonden ze vanmorgen zelfs buiten in de rij om hun plateaus af te halen voor oudejaarsavond.

Ik wens u allen een gezond en veilig 2024 toe!

*****

Zouden zij daar met dezelfde angstige gevoelens rondlopen........of schaamte?

We zijn het knallende Rotterdam, speciaal voor Jacky, ontvlucht en in Normandie neersgestreken.

Vanuit onze kamer kijken we uit op Juno Beach, waar op 6 juni 1944 de Canadezen hun strijd voor ONZE vrijheid begonnen.

Het is een fantastisch hotel. 's Morgens loopt er geen mens op het strand........behalve manlief met Jacky.

Hoe vaak we in dit deel van Frankrijk zijn geweest weet ik niet. Het gevoel van thuiskomen zegt genoeg.

Het is de kust, het achterland met steden als Caen en Bayeux, het is het voortreffelijke eten en drinken, het is de sfeer, de ambiance...........maar bovenal het is de geschiedenis die mij hier naartoe trekt.

En zeker nu.

Er woeden de meest gruwelijke dichtbij mijn bed oorlogen. . 

De wreedheid gaat een gezond denkvermogen te boven.

Het is ook juist daarom dat ik hier wil zijn. Ik voel plaatsvervangende schaamte.

L'histoire se répète, terwijl er na de Tweede Wereldoorlog allerlei allianties in het leven zijn geroepen om herhaling te voorkomen.

Maar honger naar macht en tirannie blijkt niet te stillen. Gemaakte afspraken worden geschonden.

*****

Wij maken vandaag voor de zoveelste keer de rit langs de invasiekust.

We kunnen de route inmiddels dromen.

"Zou dat huisje in Colleville nog te koop staan," vraagt manlief terwijl we de déviation in Port-en-Bessin volgen.

Het op instorten staande huisje is verkocht.

↕Arromanches, waar op 6 juni 1944 de Britten aan land kwamen.

↑Op weg naar Omaha Beach.

Met Jacky wandel ik over het strand naar de Amerikaanse begraafplaats.

De conditie van Jacky moet nodig weer op peil worden gebracht. Na drie keer apporteren is ze buiten adem.

Maar samen beginnen we vol goede moed aan de klim waar meerdere Amerikaanse infanterie divisies  op 6 juni 1944 ook aan begonnen.

Bij iedere stap vraag ik mij af wat er door de hoofden van die dappere mannen moet zijn gegaan. Zich een weg naar boven banende werden ze non-stop onder vuur genomen door de Duitse infanterie: in een land dat ze niet kennen om een continent te bevrijden dat ze niet kennen.

"Into the Jaws of Death."

↓

Ik wandel verder naar de Amerikaanse begraafplaats. De Amerikanen weten hun hero's subliem te eren.

Iedere keer weer schieten de tranen in mijn ogen en slik ik vele brokken weg.

Op deze 30ste december tref ik meer bezoekers aan. Veel zelfs.

Toeval? 

Waar denken ze aan? Voelen ze net als ik de druk van deze hachelijke tijden? Zijn ze bang voor wat er nog komen gaat?

Ik zie peinzende gezichten. Echt!!

Silence and respect staat er bij de ingang.

Het is doodstil. Je kunt een speld horen vallen.

Over 31 uur start 2024. Ik wist dit keer niet welke wensen ik moest versturen.

Het wordt hier in Normandië in ieder geval een bijzonder herdenkingsjaar.

1944 - 2024.

Bevrijders zullen er niet meer bij zijn, maar hun nazaten wel - in grote getalen.

En wij, bij leven en welzijn, ook.

*****

Vrede en verdraagzaamheid

De kerstboodschap van de Paus loog er niet om. 

Hij oogde zwak en fragiel, maar zijn statement was fel en krachtig.

Geen wapens, maar brood!

Iedere brandhaard kwam aan bod, met naam en toenaam.

"No alla guerra, si alla pace." Hij herhaalde het enkele malen.

Ik denk dat dit de meest beladen kerst is die ik ooit heb meegemaakt.

Dolgedraaide staatshoofden misbruiken hun macht met wapens. Ik voel de bedreiging.

Vrede op aarde?

Over vrede en verdraagzaamheid in mijn eigen omgeving gesproken en dan in het bijzonder over onze Jacky en haar attitude jegens soortgenoten.

Eerst over Tommy, de hond van mijn zoon en schoondochter, die een half jaar geleden overleed.

Tommy was de liefste.

Hij was een jaar ouder dan Jacky en daarom accepteerde Jacky hem. Maar echte liefde werd het niet.

Tommy probeerde het telkens, maar kreeg dan een snauw.

En toch..............toen Jacky Tommy niet meer thuis aantrof was ze dagenlang van streek. Ze lag maar met een verdrietig blik in haar mand en wilde niet meer eten.

En nu is er labradoodle Coco.

Weer zo'n ontzettend lief hondje waar ook Tutti dol op is. Een hondje dat zich heel snel heeft aanpast en zich onmiddelijk thuis voelde bij de kinderen.

Een genot om weer zo'n knoedel in huis te hebben.

De eerste keer dat Coco en Jacky elkaar ontmoetten was hier bij ons. Ik was er al bang voor: Jacky reageerde direct boos.

Er is hier te weinig ruimte.

De tweede keer in Coco's huis durfde ik Jacky nog steeds niet bij de kleine pup te laten. Dus zetten we Jacky's mandje boven. Dat vond ze okee.

Maar nadat ik een aantal keren had opgepast rook ze bij thuiskomst toch dat ik met Coco had geknuffeld.

Ik liet haar aan de geur wennen.

Nu blijkt dat andere gasthondjes ook lelijk tegen Coco hebben gedaan. Arme Coco, want ze begrijpt niet waarom.

Ik weet zeker dat ze haar nog niet accepteren als opvolger van Tommy.

De geur van Tommy zal voor honden nog steeds waarneembaar zijn en dat is verwarrend.

Een maand geleden hebben we het weer geprobeerd in Coco's omgeving. De inmiddels grotere pup had meteen door dat ze niet direct op Jacky af moest gaan. 

Het ging goed. Jacky draaide haar rug demonstratief naar ons toe, maar deed niet lelijk.

Haar staart kwispelde zelfs en zo nu en dan kwam ze haar mand uit.

Coco loerde op gepaste afstand.

Bovenstaande foto heb ik gisteren gemaakt. De afstand tussen beide dames wordt steeds kleiner.

Of het ooit echte liefde wordt (van Jacky's) kant weet ik niet. 

Verdraagzaamheid vinden wij al prima.

Laat dat tevens mijn kerstboodschap zijn:

We hoeven niet allemaal vrienden zijn. Verdraagzaamheid is genoeg.

🎄🎅

Smeltmomenten

De afgelopen weken werd er vaak een beroep op mij gedaan om op Tutti te passen.

Babysitten is het allang niet meer.

Onze kleinzoon is nu zes jaar. Hij is veranderd.

De overmoedige kleuter vol bravour is nu een jongetje dat heel duidelijk zijn eigen beperkingen kent en daar ook voor uit durft te komen.

Het "ik weet alles" en "ik kan alles" heeft plaatsgemaakt voor "nee, dat kan ik niet" en "nee, dat weet ik niet."

Ik, ik, ik is eraf. Althans, wanneer wij samen zijn. Dat ontroert me.

Tutti is een sociaal empatisch jongetje.

Waar dat uit blijkt ga ik in deze blog duidelijk maken.

*****

Hij vraagt veel naar mijn verleden, naar het verleden van opa -en van zijn ouders.

Wanneer ik vertel over vroeger (ook over zijn overgrootouders) dan luistert hij aandachtig. Soms valt zijn mond open, die zijn moeder dan snel vult met een koude hap.

"Interessant, oma. Ga verder....."

Hij vond het prachtig toen ik over de eerste kusjes tussen opa en oma vertelde.

De volgende dag vroeg hij tijdens de lunch aan zijn vader: "pap, hoe hebben mama en jij elkaar leren kennen?"

Zoonlief dacht er een humoristische cabaret act van te maken vol technische golfinstructies.

Ik moest mijn lachen onderdrukken, maar Tutti hing aan zijn vaders lippen.

"Ga door pap. Interessant."

*****

Toppunt van plezier voor hem (niet voor mij) is het bij oma in bed kruipen om 6.45 uur!!

(Want zoals zijn juf zo treffend zei: "zodra Tutti wakker wordt - staat hij AAN")

Wanneer ik zijn koude voetjes voel appen we een goedemorgen opa filmpje naar manlief. 

Nadat ik op verzend heb gedrukt zegt hij vertederend: "Ik wil opa ook gauw zien."

Daarna kletsen we.

Hij vertrouwt mij van alles toe. We praten zoals ik dat ook met mijn oma (in haar bed met kruik in een oude sok) deed.

Dat ik mijn mondkapje op heb vindt hij normaal (hij is behoorlijk ziek geweest). 

*****

Schoondochter moest haar auto inruilen. Aangezien het slecht weer was en Tutti nog steeds hoestte bleven wij in de auto.

Ik verdraaide de achteruitkijkspiegel om hem te kunnen zien.

We hadden het over de kapper waar hij de volgende dag naartoe moest. Eerst kwamen de krullen van mama ter sprake, daarna was ik de pineut.

T: "Jij bent wel heel oud hè?!" 

E: "Vanwege mijn grijze lok?" Ik keek door de spiegel en wees naar mijn lok, waarmee ik ook menig  kapper zich over verbaas.

Hij knikte.

T: "Ja, dan ben je toch wel heel oud."

E: "Nou, die lok werd een paar maanden nadat mijn vader overleed, waar ik heel verdrietig over was, grijs en toen was ik nog maar 39 jaar. "

Ik twijfelde of ik het woord verdrietig wel moest gebruiken. Zou hij dat begrijpen of werd het te beladen.

Met zijn reactie verraste hij me. Het was tevens een smeltmoment.

"Ik was ook heel verdrietig toen oma G. doodging. En ook toen Tommy (hond) doodging, maar ik ben niet grijs geworden."

TJA.

*****

De volgende dag moest hij om 11.30 uur bij de kapper zijn. 

Ruim voor elf uur spoorde ik hem preventief aan zich klaar te maken. WC, handen wassen, schoenen -en jas aan.

Dat aansporen moest ik door zijn onstuitbare woordenvloed heen doen.

Maar om elf uur zaten we in de auto.

Ik vind die superrotonde waar ik over moest een lastig verkeerspunt waar ik (zeker met een kind op de achterbank) altijd erg tegenop zie.

Vooral omdat achterin de spraakwaterval door blijft gaan. Hij vindt alles gezellig.

Maar als oma uitlegt dat ze nu echt op het verkeer moet letten begrijpt hij dat en zwijgt een paar tellen.

Goed, en toen kwam ik in een file terecht bij het winkelcentrum.

Het was een chaos.

Het parkeerterrein was zo vol dat auto's dubbel geparkeerd stonden en er ook nog vrachtauto's aan het lossen waren.

"Mijn hemel, hoe kom ik hier uit?!"

T: "Ik help je wel oma. Wij weten een goede plek, vlakbij de kapper. Daar gaat mama ook altijd staan."

Nu vertrouw ik mijn kleinzoon direct, dus liet ik de navigatie aan hem over.

T: "Je moet hier even weg en dan bij de weg naar jouw kant rijden."

Dat was zo'n smeltmoment: met jouw kant bedoelde hij linksaf.

Hij boog voorover om goed door de voorruit te kunnen kijken en gaf mij instructies:

"Rechtdoor oma en na de brug weer jouw kant op."

"Ik zie de kapper," riep ik.

"Ja, maar nog daarvoor moet je het kleine straatje in."

"Naar jou? ," vroeg ik met een binnenpretje.

We reden een doodlopend straatje in met aan het einde inderdaad een klein parkeerterrein.

"Kijk oma, er komt net een auto uit. Nu is er plaats voor je."

En waarachtig er was een vrije plek.

Wederom een smelmoment: van trots en liefde.

Als beloning kreeg hij thuis een lolly.

*****

Iets wat wij graag samen doen is met lego spelen.

We fantaseren er op los en maken leuke bouwwerken. Tutti vindt mij "de beste bouwer." Een titel die mij met trots vervult.

Maar er lag al weken een moelijk technisch lego karweitje.

Het karretje leidde tot mij wanhoop en het irriteerde mij dat ik het niet voor elkaar kreeg. 

De plagerijen van zoonlief daagden mij uit: ik moest en zou die auto in elkaar krijgen.

Dus gingen Tutti en ik voor de vijfde keer aan tafel zitten.

Op mijn iPad had ik kerstliedjes aangezet. Heel gezellig.

De warme chocolademelk ontbrak eigenlijk.

Maar ook wilde hij naar De schillenman luisteren.

Deze fantastische creatie (een kort hoorspel met liedjes gezongen door Piet Römer) van Annie.M.G. Schmidt dateert uit mijn prille jeugd - 1960.

Mijn vriendinnetje Ineke had een ep'tje. 

Tutti reageerde, net als ik zestig jaar geleden, laaiend enthousiast.

Ik moest het, net als Ineke zestig jaar geleden, blijven afspelen.

Toen een platenspeler, nu een iPad.

En bliksems, tijdens het samen luidkeels meezingen van de Miesmuizers lukte het me de Lego auto te voltooien.

*****

Het ultieme smeltmoment kwam ook weer totaal onverwacht:

"Oma ik wou dat ik je iedere dag kon zien.”

Met een brok in mijn keel probeerde ik grappig en stoer te reageren: "nou dat gaat vervelen, hoor."

Afscheid nemen gaat al jaren zo: 

"I love you."

"I love you too, oma."

Till the day I die.

💓

******

Magic lemon

Deze dagen, zo vlak voor de kerst, ben ik al druk in de keuken bezig.

Vandaag staat er een fazant in de oven. We eten er zuurkool bij.

Gisteren bedacht ik mij dat ik, voordat ik echt ga kokkerellen, schone apparatuur moet hebben.

Dus ontkwam ik niet aan een van de meest vervelende huishoudelijke karweitjes: de oven reinigen.

Ik deed dat altijd met ovenreinigers↑. Dan moest er een mondkapje op, handschoenen aan - en de ruimte moest goed geventileerd worden, want die dampen zijn verstikkend.

Ook het schoonmaken vond ik een hel.

En hoe goed ik ook de oven met water probeerde te "ontschuimen," de giftige lucht bleef hangen. Dan zette ik de oven eerst leeg aan.

Ellendig dus.

Nu vond ik op internet de volgende remedie: citroen.

De moeite van het proberen waard.

Snij een citroen in plakken en leg ze in een overschaal met water.

Pers er nog een halve citroen over uit.

Zet de schaal in een oven van 210/220℃ voor zo'n 40 minuten. Het moet wel even koken zodat de dampen hun werk kunnen doen.

Laat het afkoelen tot je het citroenwater kunt gebruiken om de oven schoon te maken. Gebruik daar een microfiber doek voor.

Ik was blij verrast. Het werkt!!

Geen giftige dampen en een stuk goedkoper dan die bussen.

Bij deze nog een tip: ik beleg de onderste bakplaat altijd met zwaar aluminiumfolie, wat ik regelmatig verwissel.

Gram halen

Terwijl mijn zieke kleinzoon op Netflix naar een tekenfilm zat te kijken, volgde ik op mijn iPad de activiteiten in de Tweede Kamer.

Er moest een nieuwe voorzitter gekozen worden.

Driemaal is scheepsrecht: Martin Bosma werd het. Verdiend.

Ik heb het nooit onder banken of stoelen gestoken op wie ik zou stemmen.

Het was Pieter Omtzigt.... totdat die zich in allerlei onnavolgbare bochten begon te wringen.

Geen premier, wel premier, geen premier.....

Dus werd het maar weer de VVD, maar dan wel justitie woordvoeder Ulysse Ellian. 

Hij stond schandalig laag op de lijst.

Dilan Yesilgöz vond ik zwak en Sophie Hermans gedraagt zich neurotisch.

Alles is pittig volgens haar.

Tijdens de debatten waren wij op vakantie, maar natuurlijk volgde ik het nieuws op de voet.

De uitslag verbaasde me niet, maar verraste me wel.

Een verdere ruk naar rechts (met NSC en BBB) was voorspelbaar, maar dat de PVV zo groot zou worden had ik zeker niet verwacht.

Als het volk gesproken heeft, dan is er altijd een terechte winnaar. Wilders had een uitstekende campagne gevoerd.

De verliezers mogen hand in eigen boezem steken.

Mea culpa: als ik geweten had wat ik nu weet - dan had ik niet op de VVD gestemd.

De fractievoorzitter van de derde partij wil ineens niet meer deelnemen aan een rechts kabinet, maar wil wel gedogen.

En dat terwijl PVV, VVD, NSC en BBB de riante meerderheid van 88 zetels hebben.

Is dit gram halen? Is 2010 nog niet weggezakt?

Toch lijkt het erop dat afgelopen donderdag een aantal kamerleden uit het rechter kamp op de PvdA/GL kandidaat hebben gestemd. 

Bosma won in de tweede ronde met 75 stemmen.

Zijn optreden was sterk, overtuigend, ad rem, kordaat en vol humor.

Een tweede overwinning voor de PVV en ja..........een grammetje halen.

Ik moet nog erg wennen aan de plek van Jesse Klaver in de Tweede Kamer.

Achter het brede gedaante van Timmerfrans valt hij in het niet. Hoelang kan hij zich inhouden?

Kijk eens naar die "blije" linkse gezichten!

Krijgen zij ooit de kans on hun gram te halen?

Diftar

Gisteravond zag ik heel toevallig een uitzending van RTV Lansingerland waarin de balans werd opgemaakt van een jaar lang afval scheiden.

Dit afvalbeleid heeft een naam: Diftar.

Wij scheiden papier en verder gaat alles in een grote vuiliszak.

Lansingerland is een van de gemeenten waar Diftar de milieuproblematiek moet oplossen.

In de studio zat een raadslid die meer tegens dan voors ziet: vooral voor ouderen, die vaak een stuk moeten lopen om hun zakje restafval weg te gooien. Daar hebben ze een apparaatje voor nodig wat ↓blijkbaar makkelijk te kopiëren is. Bovendien zijn er kosten aan verbonden. 

Ik vind het ontzettend verwarrend.

Papier, glas, gft, plastic, blik...........

Echt alles moet gescheiden worden.

In het gootsteenkastje staan drie afvalbakjes. Okee, gft weet ik wel, maar de rest......

Schoon papier is ook geen probleem. Daar staat buiten een grote kliko voor die men eens in de ?? weken op straat mag zetten.

Al dagen voordat deze ze worden opgehaald (wekelijks) hangen deze ↓PDM zakken aan palen. Het is geen gezicht en blijkbaar worden ze regelmatig opengemaakt door kinderen die er blikjes uithalen voor het statiegeld. En wat te denken van katten en vogels.

Zomers is het helemaal onhygiënisch. 

Mensen die vlakbij een gft container wonen kampen met stankoverlast, zo zegt het raadslid. Ook gooit men ander afval in deze (vrij toegankelijke) containers waardoor ze snel overvol zijn.

Maar het grootste probleem is het restaval waar een dumpprijs voor betaald moet worden.

Zwerfaval neemt toe volgens het raadslid. Hij is het dan ook helemaal niet eens met de conclusie van de gemeente die meent dat het een succes is.

Gelukkig mogen grote en kleine boodschap nog in één pot!

******