We zijn het knallende Rotterdam, speciaal voor Jacky, ontvlucht en in Normandie neersgestreken.
Vanuit onze kamer kijken we uit op Juno Beach, waar op 6 juni 1944 de Canadezen hun strijd voor ONZE vrijheid begonnen.
Het is een fantastisch hotel. 's Morgens loopt er geen mens op het strand........behalve manlief met Jacky.
Hoe vaak we in dit deel van Frankrijk zijn geweest weet ik niet. Het gevoel van thuiskomen zegt genoeg.
Het is de kust, het achterland met steden als Caen en Bayeux, het is het voortreffelijke eten en drinken, het is de sfeer, de ambiance...........maar bovenal het is de geschiedenis die mij hier naartoe trekt.
En zeker nu.
Er woeden de meest gruwelijke dichtbij mijn bed oorlogen. .
De wreedheid gaat een gezond denkvermogen te boven.
Het is ook juist daarom dat ik hier wil zijn. Ik voel plaatsvervangende schaamte.
L'histoire se répète, terwijl er na de Tweede Wereldoorlog allerlei allianties in het leven zijn geroepen om herhaling te voorkomen.
Maar honger naar macht en tirannie blijkt niet te stillen. Gemaakte afspraken worden geschonden.
*****
Wij maken vandaag voor de zoveelste keer de rit langs de invasiekust.
We kunnen de route inmiddels dromen.
"Zou dat huisje in Colleville nog te koop staan," vraagt manlief terwijl we de déviation in Port-en-Bessin volgen.
Het op instorten staande huisje is verkocht.
↕Arromanches, waar op 6 juni 1944 de Britten aan land kwamen.
↑Op weg naar Omaha Beach.
Met Jacky wandel ik over het strand naar de Amerikaanse begraafplaats.
De conditie van Jacky moet nodig weer op peil worden gebracht. Na drie keer apporteren is ze buiten adem.
Maar samen beginnen we vol goede moed aan de klim waar meerdere Amerikaanse infanterie divisies op 6 juni 1944 ook aan begonnen.
Bij iedere stap vraag ik mij af wat er door de hoofden van die dappere mannen moet zijn gegaan. Zich een weg naar boven banende werden ze non-stop onder vuur genomen door de Duitse infanterie: in een land dat ze niet kennen om een continent te bevrijden dat ze niet kennen.
"Into the Jaws of Death."
↓
Ik wandel verder naar de Amerikaanse begraafplaats. De Amerikanen weten hun hero's subliem te eren.
Iedere keer weer schieten de tranen in mijn ogen en slik ik vele brokken weg.
Op deze 30ste december tref ik meer bezoekers aan. Veel zelfs.
Toeval?
Waar denken ze aan? Voelen ze net als ik de druk van deze hachelijke tijden? Zijn ze bang voor wat er nog komen gaat?
Ik zie peinzende gezichten. Echt!!
Silence and respect staat er bij de ingang.
Het is doodstil. Je kunt een speld horen vallen.
Over 31 uur start 2024. Ik wist dit keer niet welke wensen ik moest versturen.
Het wordt hier in Normandië in ieder geval een bijzonder herdenkingsjaar.
1944 - 2024.
Bevrijders zullen er niet meer bij zijn, maar hun nazaten wel - in grote getalen.
En wij, bij leven en welzijn, ook.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten