Veilig terug

Zaterdagochtend 6 uur. We zijn wakker (2 uur geslapen) en staan op.

Buiten is het donker.

Manlief wil wachten met wegrijden tot het licht wordt.

We rijden langs bekende plekken en ik zeg au revoir. 

Op de grote weg bij Caen worden we keer op keer geconfronteerd met de ontevredenheid van de Fransen.

Niet dat wij er iets van merken maar het land staat op omvallen. 

De reis verloopt voorspoedig. Geen files, uitstekend weer - maar voor ons toch net te lang.

Om 7.50 uur vertrokken we. Acht uur later rijden we Kortgene binnen.

We staan hier op de camping tot donderdag.

Er is erg veel te doen, te beginnen met de jaarlijkse Covid vaccinatie morgen.

↑Daar gaan de Zeeuwse patatjes. De campagne is in volle gang.

↓Bij de Spar word ik meteen geconfronteerd met het eerstvolgende feest.

We hebben weer een comfortplaats met een eigen sanitaire ruimte en afwasplaats.

Ideaal.

Vanmorgen met een volgeladen auto naar de stalling. Daar zullen we de komende tijd regelmatig naartoe moeten. 

Daarna naar de woonboulevard waar ze verder zijn dan Sinterklaas.

De vrijdag geopende Coolblue komt als geroepen.

Ik moet een nieuwe wasmachine en droger.

Iemand goede suggestie?

In Zoutelande nemen we polshoogte bij de bouw.

↑Het hotel aan de overkant is klaar.

↓Door naar het strand. Deze trap is nieuw. Geen succes voor ons.

Wat een fantastisch weer.

Ik wist niet dat er extra grote ijsjes bestonden, maar we durven.

Zo zunig zijn de Zeeuwen dus niet.

******

 

Au revoir Port-en-Bessin

Qua weer hebben we het niet getroffen - het was dramatisch.

Zo dramatisch dat we de buitenmat niet eens meer schoonmaken en meenemen.

↑Naast ons stond een vervelende camper. Bij aankomst was het al kleddernat. Zijn vrouw gaf hem goede aanwijzingen bij het inparkeren maar hij weigerde naar haar te luisteren. Ze keek me aan en haalde haar schouders op.

↑En kijk hoe ze het hebben achtergelaten. Gelukkig is het seizoen ten einde en zal het Florent een worst wezen.

De zee is prachtig wanneer het stormt, ook hier bij Vierville-sur-Mer.

Ik kreeg het zoute schuim in mijn gezicht. Het vloog zelfs de weg over in een heg↓.

Er was geen strand dus moesten we over het voetpad wandelen.

De pier lonkte, maar ik vond het ook griezelig om boven zo'n kolkende zee te lopen.

Vanmorgen, toen ik voor de achtentwintigste keer naar de doucheruimte liep, waarvan veertien keer in regen en kou, had ik het gehad.

"Morgen gaan we weg," zei ik tegen manlief toen hij met het dagelijkse stokbrood thuiskwam. 

Hij houdt, zelfs na 52 jaar, nog steeds niet van mijn spontane bedenksels. Maar hij verlangt enorm naar "huis" - dus na enige aarzeling was het antwoord positief.

Ik moest wel het nodige regelen: restaurant voor vanavond cancelen, Florent verwittigen en betalen, camping onderweg cancelen en camping Kortgene vragen of we daar morgen al terecht kunnen in plaats van maandag.

We gaan het in een keer rijden.

Vanaf maandag wordt het een drukke periode in Nederland. Nu hebben we wat meer ruimte.

Het ontbijt moest wachten. Je moet het ijzer smeden als het heet is: of in dit geval de boel afbreken en opruimen zolang het droog is.

Geen gezeur, aan de arbeid. 

Ik ben zelfs nog gaan wassen.

Vanmiddag lieten we Jacky nog even rennen in Commes en namen we afscheid van het immer fascinerende uitzicht.

Over drie maanden zijn we hier weer om 2025 uit -en 2026 in te luiden.

*****