Met een gelzooltje onder mijn geopereerde voorvoet en een ingetapete rechterknie wilde ik nu toch die uitdaging aan.
Een uitdaging waar ik twee jaar geleden mijn hand niet voor omdraaide: een flinke wandeling van A tot B.
Die wilde ik alleen maken. Ook zonder Jacky, die lange wandelingen met hoogteverschillen niet meer aankan.
Ik wilde vrij zijn. Zelf het tempo bepalen. Zelf de afstand bepalen.
Dus liep ik helemaal vanaf de camping naar boven vanwaar je een prachtig uitzicht over Port-en-Bessin hebt. Dat is al een klim.
Ik voelde mijn knie, maar zette door.
Normaliter zette manlief mij halverwege af - maar hij was met de auto naar Omaha Beach.
Onderweg had ik kilo's bramen kunnen plukken. Het woekert als onkruid.
In geen velden of wegen was er iemand te bekennen.
Hield ik het hierbij of ging ik verder?
De knie gaf toestemming verder te lopen. Ik besloot het te doen.
Om manlief gerust te stellen stuurde ik een filmpje via familie signal.
Met mijn stok als steun liep ik rustig richting Commes. In de verte kon ik het parkeerterrein zien.
Maar daar moest ik nog een uur voor dalen, stijgen en overwoekerende bramenstruiken wegslaan.
↕Weet iemand wat dit is?
↑Het geeft een kick als je ziet wat je al hebt afgelegd..
↓Na anderhalf uur.......
Als het weer zo blijft wil ik nog zo'n solo A tot B wandeling volbrengen.
Het is goed voor me - zowel mentaal als fysiek.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten