Schouwburgplein

Amsterdam kent haar historische Rembrandt - en Leidscheplein. Rotterdam kent haar historische bombardement.

Gisteren zaten wij met Cor en Joyce van Rijn op een terrasje aan het Schouwburgplein. Over dit plein is lang nagedacht door architect Adriaan Geuze - echtgenoot van Jacqueline Blom (Oud Geld en Loenatik). Hij noemt zichzelf landschapsarchitect en daar waren de hartje-centrum-bewoners aanvankelijk heel blij mee. Immers, zij wilden niets liever dan een groen park met wat struiken en bomen om hun huisdier uit te laten. De ruimte tussen de Doelen en de Schouwburg gaf daar plenty gelgenheid voor. Rotterdam mag dan het Manhatten aan de Maas genoemd worden, Manhatten heeft wel een groot groen Central Park.

Veel geld en een illusie armer heeft Rotterdam nu haar zoveelste ijzer en betonplaats. Ik weet dat ik achter de feiten aanloop en dat zal ik nog wel even blijven doen. Maar nu ik er zo bovenop zit en met mijn neus op de feiten word gedrukt, wil ik er toch melding van maken.
De torenhoge luchtpijpen van de parkeergarage belemmeren niet alleen het zicht, ze nemen ook de zon weg.
Antilliaanse en Noord - Afrikaanse hangjongeren weerhouden je ervan eens gezellig op een bankje te gaan zitten. Gezellig?? Ja, als je van tegels tellen en muren kijken houdt.

De stamgasten van de Pauluskerk lopen hun Straatkrant te venten of zeuren gewoon aan je kop.
Bij ons terrasje, op veilige afstand zodat de eigenaar hem niet weg kon sturen, kwam een dakloze (met gitaar) zingen. Nou ja....zingen. Hij speelde de melodie van Manuela en zong alleen maar la-la-la-la......la-la-la-la. Dat ontlokte bij Cor de opmerking: "die tekst kan ik wel onthouden".

Het zal architectonisch wel geweldig zijn: de gedachte erachter heeft niet het gewenste resultaat opgeleverd. Het Schouwburgplein is geen ontmoetingsplaats, het drijft je weg.

Good old times

Ben je de vijftig gepasseerd, dan heb je de neiging regelmatig terug te kijken. Dat kan op allerlei manieren. Zo ook wat betreft televisie en oude series. Je kunt mij geen groter plezier doen dan de hele reeks van Swiebertje en Pipo de Clown te herhalen. Ook zou ik ontzettend graag die oude Westerns weer willen zien: Rawhide en the Virginian. De series uit de jaren zestig spreken mij het meest aan.

Wanneer ik in de V.S. ben zoek ik altijd de zender op die 24/7 oude series uitzendt.

Zo'n zender kan ik hier niet ontvangen, maar nu heb ik wel deze website gevonden: http://www.oldtvseries.com/

Zomertijd in Zeeland

Of zoals Blöf zou zingen: "daar in de zon, de Zeeuwse zon".

My son the pro (zie webalbum)

Vandaag werd het dan officieel: Jacob staat geregistreerd als golfprofessional. Eindelijk, na vroegtijdig afgebroken studies in de V.S en Amsterdam heeft hij - na zijn VWO diploma en een prijzenkast vol golftrofees - weer een echt

Theo's hagelslag

Vanmiddag om 2 uur parkeerden wij de auto op de Middenweg in de Watergraafsmeer. Vandaaruit was het een kleine 10 minuten met de tram naar het Oosterpark. Na een kopje koffie in een nabijgelegen kroeg liepen wij naar de plaats der onthulling. Met trillende benen liep ik door het - sinds 2/11/2004 - beruchte park.

Nu moet het een plek van overdenking worden: ik hoop het maar vrees het ergste.

De ceremonie viel mij een beetje tegen. Verbeet van de stadsdeelraad hing een enorme softe leuterkoek op, waar ik inmiddels zoveel versies op heb gehoord.

Toen Job Cohen begon te spreken opende de hemel zich en kwam er een lading hagel naar beneden waar wij letterlijk voor door de knieën gingen. Het was lachwekkend. Door ieders gedachte schoot: Theo......dit is de hand van Theo.

Zodra Job het podium had verlaten en de zussen van Gogh het schitterende profiel van Theo onthulden, brak de zon door. Het was een onwaarschijnlijk tafereel.

Vervolgens trachtte Hans Teeuwen de ceremonie ironisch en grappig af te sluiten, wat deels lukte. Omdat hij zijn tekst kwijt was viel ook dat onderdeel grotendeels in het water, zij het figuurlijk. Desondanks was het verfrissend en typisch des Teeuwens.

De borrel achteraf voor genodigden in het CBK was aangenaam. Moeder van Gogh moest om gezondheidsredenen verstek laten gaan.

Een select gezelschap trof elkaar onder het genot van een borrel en een hap. Dat ik daar niet uitgebreid over schrijf heeft te maken met de verwerking van de gebeurtenis en het feit dat ik niet wil schrijven over wat mensen mij persoonlijk hebben toevertrouwd. Ik ben (nog) geen keiharde columniste die sappige verhalen graag aan de man brengt: d.w.z. niet als ze mijzelf betreffen. Mijn oren klapperden zo nu en dan.

Ik ga hier ook geen politiek statement ophangen. In de wandelgangen heb ik voldoende opgevangen om te concluderen dat het één en al egoïstisch gekonkel is en dat men elkaar het licht niet in de ogen gunt.

Er is een prachtig beeld onthuld voor een bijzonder mens: daar ging het ons vandaag om.

Dat Theo's ouders ons daar graag bij wilden hebben heeft ons beiden zeer geraakt.

Scoobyleed

Zodra er koffers in de gang staan raakt Scooby van streek. Nu staat het huis vol met dozen en ziet zij vanuit haar mand de hele inboedel daar geleidelijk in verdwijnen. De eerste week schoot ze in de stress, maar het leek erop dat ze gewend raakte aan de situatie.
Tot vanmiddag.

Scoob kwam niet toen ik haar riep voor haar p&p moment. We zetten normaliter de zijdeur open, waarna zij zichzelf uitgebreid in het privé park ongestoord kan uitlaten.
Scoob kwam niet en na ongeduldig roepen en brommen van mijn kant vertoonde ze zich zonder kwispelstaart en met de kop bijna over de grond slepend. Scoob leek geen zin te hebben.
Later, toen Peter thuis kwam, wilde ze haar mand helemaal niet uit. Haar ogen waren dof en ze voelde warm aan.
Nog nooit was ze ziek geweest, maar nu sloeg ineens de angst om ons hart. Ze kon nauwelijks nog bewegen en wilde niet eten noch drinken. Direct belde ik de dienstdoende dierenarts, die ons meteen liet komen. Scoob sloop achter mij aan over de gang, in de lift en Peter tilde haar voorzichtig in de auto. Ze kon niet meer zitten en hing half op mijn schoot.
Ons 13-jarig huisgenootje had vreselijke pijn, zoveel was ons beiden duidelijk.
Peter huilde: "geen operatie, hoor! We gaan haar niet laten lijden".

De dierenarts onderzocht haar nauwkeurig en had al snel in de gaten dat het haar rug was. Nu slikt Scoob al enige jaren een artrose medicijn, waardoor ze soms denkt dat ze nog een jonge dartelkoningin is. Ze springt graag over struiken en bloemenperken, wat voor een 91-jarig wezen niet helemaal normaal is.
Enfin, de dokter heeft haar een prik in de rug gegeven (ik smeekte hem tevergeefs bij mij de naald er ook in te zetten), ze heeft pijnstillers en een antibioticakuurtje. Daarna kassa ping en kwispelstaartend stapte ze weer in de auto. Thuis at ze in één keer haar bak leeg en keek verwonderd dat de zijdeur niet meer openging, maar dat wij met de lift naar beneden gingen.
Ze mag geen rare capriolen meer uithalen, geen trappen lopen en we moeten haar temperatuur in de gaten houden. Makkelijker gezegd dan gedaan, want die zit ingepakt en ik weet echt niet meer in welke van de 70 dozen.

Vanuit haar mand ligt ze ons aan te kijken: "zijn jullie geschrokken ??". Ja we zijn geschrokken en hoewel je er niets aan kunt doen, bekruipt je een onverklaarbaar schuldgevoel.
Scoob is er de laatste dagen een beetje bij ingeschoten.

Tijd voor mijn brufen anders kom ik morgenochtend ook mijn mandje niet meer uit.

Inpakken

Er schieten mij ineens een paar zelf verzonnen spreuken/tips te binnen terwijl ik mijn rug aan het kapotsjouwen ben en mijn handen openrijten van het papier.

1. Des te meer je weggooit, des te meer er overblijft.
2. Een hebgrage buurvrouw komt goed van pas.
3. Spullen die je sinds de vorige (2002) niet meer hebt gebruikt: weg ermee
4. Niet met je wederhelft in één ruimte verblijven.
5. Schoonhouden en in de was zetten van lege meubels, scheelt de helft.
6. Lijstjes, lijstjes en nog meer lijstjes. Het afkruisen geeft een heerlijk gevoel.

GEWOON ALLES LATEN DOEN!!!

Dit was mijn pauze, ik moet weer verder. Morgen foto's!!

Mien Bouwman.

Er lag een rouwannonce in de brievenbus van ons nieuwe appartement. Mijn hart stond stil toen ik hem las: Mien Bouwman is op 3 maart jl. na een kortstondige ziekte op 87 jarige leeftijd overleden.

Ik heb haar pas op de crematie van mijn moeder, waar zij heel openhartig over het verzetswerk van mijn moeder sprak, persoonlijk leren kennen. Die toespraak was de aanleiding voor mijn boek, waar Mien ook een significante rol in speelt. Het was voor mij een openbaring en in 2005 heb ik haar benaderd. Sindsdien hebben wij een regelmatig contact onderhouden en heeft zij mij ongelooflijk veel over mijn moeder verteld.
Ik ben dolblij dat ik in 2005 de euvele moed heb gehad haar te schrijven. Onze gesprekken waren diepgaand, verhelderend en voor mij uiterst emotioneel. Mien durfde mij ook te confronteren met de gelijkenis die zij zag tussen mijn moeder en mij, terwijl ze wist dat ik daar helemaal niet blij van werd.
Regelmatig glimlachte ze en zei: "Ellen je lijkt toch zo op Mies. Kind wat lijk jij op je moeder!!".
Mijn laatste strohalm is geknakt, zij was de langstlevende die mijn moeder in de oorlogsjaren zo goed heeft gekend. Daar ben ik heel verdrietig over. Het is alsof er iets langzaam in een moeras wegzakt.

Morgen om half 8 staan de verhuizers op de stoep om de spullen voor de opslag op te halen. Daarna stap ik in de auto naar Bennebroek en neem met een brok in mijn keel en pijn in 't hart afscheid van de vrouw die mij zo enorm tot steun is geweest. Het eerste exempaar van mijn boek had ik haar zo graag overhandigd. Helaas mag dat niet zo zijn.
Mien heeft haar rust meer dan wie dan ook verdiend.

Uit Trouw 20/04/1993
AMSTERDAM - Natuurlijk was het wel eens heel eng. Zoals die keer in 1943 dat ze in de trein van Amsterdam naar Groningen zat met naast zich een joods jongetje en tegenover zich een NSB-vrouw. Die vrouw bleef van Amersfoort tot Zwolle tegen het kind aanpraten, omdat ze het zo'n aardig kereltje vond. Of die keer dat een vierjarige kleuter die hele lange reis aan een stuk door joodse liedjes zat te zingen en niet stil te krijgen was.
Mevrouw Mien Vooren-Bouwman heeft in de oorlogsjaren heel wat angsten uitgestaan. Voor de Trouw-groep reisde ze met berichten en kopij voor de illegale krant twee keer per week van Groningen naar Amsterdam. Op de terugweg nam ze keer op keer een joods jongetje of meisje mee om dat in het noorden op een veilig onderduikadres af te leveren.
Hoeveel kinderen dankzij haar de oorlog hebben overleefd, heeft ze niet bijgehouden. Maar de onderzoekers van het herdenkingsmonument Yad Vashem in Jeruzalem hebben er wel zoveel geteld - van zes van hen is ook de naam achterhaald - dat ze mevrouw Vooren tot de 'rechtvaardigen onder de naties' rekenen. Dat is de eretitel voor hen die hun leven waagden om joodse medeburgers te redden.
De namen van intussen meer dan 5 500 van deze 'rechtvaardigen', vrouwen en mannen uit heel Europa, onder wie ruim 4 200 uit Nederland, zijn al te lezen in het Yad Vashem-gebouw. Bij de titel horen een medaille en oorkonde, die de Israelische ambassadeur, M. N. Bavly, vandaag in Amsterdam aan mevrouw Vooren en nog acht anderen uitreikt; zes onderscheidingen zijn postuum toegekend.
Het is dat haar man de zaak in gang heeft gebracht en contact met kinderen van toen zocht, anders zou mevrouw Vooren vandaag misschien helemaal niet naar Amsterdam gegaan zijn. Zelf heeft ze nooit aan een onderscheiding gedacht, heeft zoiets ook nooit willen hebben, behalve die van Yad Vashem dan maar daar vraag je zelf natuurlijk niet om. Voorzichtig zegt ze te denken dat het volgens haar wel meer dan die zes met name genoemde kinderen geweest zijn.
"Ik herinner me dat ik eens een rossig meisje heb weggebracht en nog weet ik niet hoe het kind heette." Onlangs, op een Trouw-reunie, kwam een vriendin naar haar toe. "Ze zei: 'Weet je nog dat je vaak met joodse kinderen bij mij kwam?' Dat wist ik niet eens meer."
Mien Bouwman was 23, toen ze met haar koerierswerk voor Trouw begon. Via haar verloofde Wim Speelman - die aanvankelijk voor de verzetskrant Vrij Nederland werkte, daarna als leider van de verspreidersgroep van Trouw en in februari 1945, met de bevrijding in zicht, werd gefusilleerd - rolde ze erin.
"Ik weet nog goed dat Wim op 20 april 1941, op de verjaardag van Hitler, voor het eerst moest onderduiken. Driekwart jaar later kwam de SD bij mij thuis. Er was iets gebeurd waardoor ik wist dat ze zouden proberen via mij Wim te pakken te krijgen, dus ik was niet thuis en ben toen ook ondergedoken."
Hoewel ze haar ouders had beloofd zelf niet met het verzet mee te doen, kwam het er toch van. Na Speelmans arrestatie en ontsnapping - het was toen jaarwisseling 1942-1943 - werd de grond hen te heet onder de voeten en vertrokken ze samen ( "dat viel minder op dan een jongen alleen" ) naar Groningen.
Van daaruit reisde Mien Bouwman per trein voor Trouw naar Amsterdam en bracht daarvandaan dan een joods onderduikertje mee terug naar Groningen, altijd regelrecht naar mensen van de Trouw-groep. Soms kwamen de kinderen uit de beruchte creche tegenover de Hollandse Schouwburg in Amsterdam, soms pikte ze hen op bepaalde adressen op, een andere keer werd haar even gauw-gauw op een tramhalte door een moeder een kind toevertrouwd.
"Dat was vreselijk natuurlijk. Een kind van vier dat haar moeders hand moet loslaten en met een wildvreemde juffrouw mee moet."
Barend Stempel is een van de kinderen van toen die vandaag zeker bij de plechtigheid in Amsterdam aanwezig is. Pas drie jaar was hij, toen hij met die vreemde mevrouw mee moest. Als eerste werd hij uit een groep kinderen op de Keizersgracht gehaald door "tante Mien, ja, ik denk dat ik haar zo noemde, maar dat kan me ook achteraf verteld zijn. Er zijn meer koeriersters geweest die me op sleeptouw hebben genomen, dat is allemaal niet precies meer te achterhalen, maar van haar herinner ik me wel dat ze moederlijk en toch streng overkwam" .
Op zoek naar zijn verleden ( "je blijft je leven lang zoeken" ) stuitte hij op de naam van mevrouw Vooren. Begin jaren zeventig ontmoetten ze elkaar en reisden samen een paar onderduikadressen langs. "Ik had haar zo lang niet gezien, ik herkende haar niet. Maar zij zit in mijn verhaal en ik in het hare. Ondanks de onbekendheid voelde ik me tot haar aangetrokken. Je voelt gewoon: die kan ik vertrouwen. Ik ben een van de kinderen die destijds door haar handen gegaan zijn. Een prettig idee? Natuurlijk, anders was ik er nu niet meer."
Mevrouw Vooren heeft intussen, soms bij toeval, meer van haar 'oorlogskinderen' ontmoet. "Ik vind het verdrietig te merken dat eigenlijk geen mens, ook die kinderen van toen niet, ongeschonden uit de oorlog is gekomen.
Dit voorjaar kreeg ik een uitnodiging voor een bijeenkomst van de voormalige onderduikertjes. Ik heb geschreven dat ik het niet doe, dat kan ik niet meer. Daar heb ik het recht toe, vind ik, ik denk ook dat je dit stuk verleden maar beter kunt laten rusten."

Vrij en gezond.

Ondanks de verhuisbesognes zijn mijn gedachten vandaag bij een lieve vriendin van ons uit Eibergen. Bij haar werd begin dit jaar dikke darmkanker geconstateerd die al was uitgezaaid naar de lever. Haar echtgenoot vertelde ons het rampzalige nieuws gisteren. Ze is in januari al aan haar dikke darm geopereerd en vandaag volgt de lever. De onvermijdelijke chemo wacht op haar. Ik ben er kapot van. Kanker grijpt om zich heen als een griepepidemie.

Wat is een verhuizing dan?! Ik schaam mij voor mijn eerdere klaagzang. Hannie en Ben zijn heel bijzonder en ik ga - in het kort - nu trachten uit te leggen waarom.

Mijn moeder heeft haar verzetswerk - tussen 1943 en '45 - voor "Trouw" grotendeels vanuit de boerderij van opa en oma (van Ben) Smits te Eibergen kunnen doen. Die mensen hebben hun leven in de waagschaal gelegd voor mijn moeder en hun zoon Johan, die zowel bij de LO zat als mijn moeder hielp en beschermde.

Bens ouders - en grootouders waren mensen op wie mijn moeder volledig kon rekenen en die zijn tot haar dood toe een eindeloze dankbaarheid verschuldigd was. De mystieke band tussen mama en de Eibergenaren heb ik nooit kunnen doorgronden.

Nadat ik in 1955 geboren werd, besloot mama haar studie medicijnen op te pakken. In die tijd een haast onmogelijke daad, maar mijn vader stond er voor 100% achter. Wil, de zus van Ben, nam de zorg van de 4 kinderen ten Bruggencate op zich en heeft dat 4 jaar meer dan fantastisch gedaan. Hoewel ongetrouwd en zelf kinderloos had zij een moederinstinct, waar mijn eigen moeder jaloers op kon zijn .

In de wetenschap dat ik nu uit mijn boek zit te citeren, moet het mij toch van 't hart. Ik onderhoud nog nauwe banden met Ben en Hannie. Wil is in 2000 overleden. De foto is van de boerderij van opa en oma Smits. Aan de buitenkant is er niets veranderd en ook de omgeving is onaangetast gebleven. Zodoende kan ik een beeld scheppen van mijn moeder op haar fiets, zwoegend over de landweggetjes van de Achterhoek, wind en regen trotserend om haar vrijheidsideaal te verwezenlijken.

Hannie moet vechten voor haar leven. Op zo'n dag als vandaag is alles zo relatief en zijn mijn gedachten bij machteloze Ben en moedige Hannie.

Vert-el-sels vakantiegids

Ons huisje in den Osse (Brouwershaven) komt dit voorjaar en zomer, voorafgaand aan verkoop, in de verhuur.