Scoobyleed

Zodra er koffers in de gang staan raakt Scooby van streek. Nu staat het huis vol met dozen en ziet zij vanuit haar mand de hele inboedel daar geleidelijk in verdwijnen. De eerste week schoot ze in de stress, maar het leek erop dat ze gewend raakte aan de situatie.
Tot vanmiddag.

Scoob kwam niet toen ik haar riep voor haar p&p moment. We zetten normaliter de zijdeur open, waarna zij zichzelf uitgebreid in het privé park ongestoord kan uitlaten.
Scoob kwam niet en na ongeduldig roepen en brommen van mijn kant vertoonde ze zich zonder kwispelstaart en met de kop bijna over de grond slepend. Scoob leek geen zin te hebben.
Later, toen Peter thuis kwam, wilde ze haar mand helemaal niet uit. Haar ogen waren dof en ze voelde warm aan.
Nog nooit was ze ziek geweest, maar nu sloeg ineens de angst om ons hart. Ze kon nauwelijks nog bewegen en wilde niet eten noch drinken. Direct belde ik de dienstdoende dierenarts, die ons meteen liet komen. Scoob sloop achter mij aan over de gang, in de lift en Peter tilde haar voorzichtig in de auto. Ze kon niet meer zitten en hing half op mijn schoot.
Ons 13-jarig huisgenootje had vreselijke pijn, zoveel was ons beiden duidelijk.
Peter huilde: "geen operatie, hoor! We gaan haar niet laten lijden".

De dierenarts onderzocht haar nauwkeurig en had al snel in de gaten dat het haar rug was. Nu slikt Scoob al enige jaren een artrose medicijn, waardoor ze soms denkt dat ze nog een jonge dartelkoningin is. Ze springt graag over struiken en bloemenperken, wat voor een 91-jarig wezen niet helemaal normaal is.
Enfin, de dokter heeft haar een prik in de rug gegeven (ik smeekte hem tevergeefs bij mij de naald er ook in te zetten), ze heeft pijnstillers en een antibioticakuurtje. Daarna kassa ping en kwispelstaartend stapte ze weer in de auto. Thuis at ze in één keer haar bak leeg en keek verwonderd dat de zijdeur niet meer openging, maar dat wij met de lift naar beneden gingen.
Ze mag geen rare capriolen meer uithalen, geen trappen lopen en we moeten haar temperatuur in de gaten houden. Makkelijker gezegd dan gedaan, want die zit ingepakt en ik weet echt niet meer in welke van de 70 dozen.

Vanuit haar mand ligt ze ons aan te kijken: "zijn jullie geschrokken ??". Ja we zijn geschrokken en hoewel je er niets aan kunt doen, bekruipt je een onverklaarbaar schuldgevoel.
Scoob is er de laatste dagen een beetje bij ingeschoten.

Tijd voor mijn brufen anders kom ik morgenochtend ook mijn mandje niet meer uit.