Schouwburgplein

Amsterdam kent haar historische Rembrandt - en Leidscheplein. Rotterdam kent haar historische bombardement.

Gisteren zaten wij met Cor en Joyce van Rijn op een terrasje aan het Schouwburgplein. Over dit plein is lang nagedacht door architect Adriaan Geuze - echtgenoot van Jacqueline Blom (Oud Geld en Loenatik). Hij noemt zichzelf landschapsarchitect en daar waren de hartje-centrum-bewoners aanvankelijk heel blij mee. Immers, zij wilden niets liever dan een groen park met wat struiken en bomen om hun huisdier uit te laten. De ruimte tussen de Doelen en de Schouwburg gaf daar plenty gelgenheid voor. Rotterdam mag dan het Manhatten aan de Maas genoemd worden, Manhatten heeft wel een groot groen Central Park.

Veel geld en een illusie armer heeft Rotterdam nu haar zoveelste ijzer en betonplaats. Ik weet dat ik achter de feiten aanloop en dat zal ik nog wel even blijven doen. Maar nu ik er zo bovenop zit en met mijn neus op de feiten word gedrukt, wil ik er toch melding van maken.
De torenhoge luchtpijpen van de parkeergarage belemmeren niet alleen het zicht, ze nemen ook de zon weg.
Antilliaanse en Noord - Afrikaanse hangjongeren weerhouden je ervan eens gezellig op een bankje te gaan zitten. Gezellig?? Ja, als je van tegels tellen en muren kijken houdt.

De stamgasten van de Pauluskerk lopen hun Straatkrant te venten of zeuren gewoon aan je kop.
Bij ons terrasje, op veilige afstand zodat de eigenaar hem niet weg kon sturen, kwam een dakloze (met gitaar) zingen. Nou ja....zingen. Hij speelde de melodie van Manuela en zong alleen maar la-la-la-la......la-la-la-la. Dat ontlokte bij Cor de opmerking: "die tekst kan ik wel onthouden".

Het zal architectonisch wel geweldig zijn: de gedachte erachter heeft niet het gewenste resultaat opgeleverd. Het Schouwburgplein is geen ontmoetingsplaats, het drijft je weg.