Koken volgens een concept: restaurant Kaandorp

 

Ze liggen praktisch voor de deur: de riviercruiseschepen.

De winteraanbieding was zo te zien niet te weerstaan want alle schepen leken goed bevolkt.

 

Wij gingen voor het eerst een hapje eten bij Kaandorp.

Een restaurant met zo'n naam, daar moest een leuk concept aan hangen.

 

Na het online bekijken van de menukaart belde ik om een reservering te maken.

Het duurde even.

 

En nu komt het eerste concept: "het is erg druk vanavond."

Dat is een goed concept om de indruk te wekken dat je restaurant goed loopt.

 

Wij waren er om 18 uur en er zaten welgeteld drie mensen aan de bar.

 

P. nam een bospaddestoelensoep vooraf, die hij heerlijk vond.

 

Ik had een rode Merlot en een glas water besteld.

Om het water moesten we, toen P. zijn soep kreeg, nog eens vragen.

 

 

Mijn hertenbiefstuk was rood, maar ook koud van binnen.

Het concept in andere restaurants is meestal: "hoe wilt u uw biefstuk gebakken?"

 

Mijn biefstuk ging terug naar de keuken.

"Als het hem niet lukt om een warm stukje vlees op te dienen, dan maar wat verder doorgebakken."

 

Het nadeel van een (gedeeltelijk) open keuken is dat de gast ook de reacties aldaar kan waarnemen.

 

Enfin: het concept van de frieten was goed en daar stilde ik mijn honger (we zaten er al een uur) maar even mee.

De nieuwe aardappeltjes smaakten ontzettend maggi-achtig.

 

De tweede poging was beter.

Maar P. zat een zoutloze schnitzel weg te werken.

Een schnitzel met champignons en een gebakken ei zonder ook maar één korrel zout.

Hij meldde dat toen de borden werden weggehaald.

 

In zo'n geval is mijn concept zo snel mogelijk betalen, wegwezen en nooit meer terugkomen.

 

Maar zo makkelijk ging dat niet.

Ik neem aan dat het de cheffin was die naar onze tafel kwam: "Ik begrijp dat u niet tevreden bent?"

'Nee dat klopt. Mijn schnitzel was zoutloos,' zei P.

 

"Ons concept is dat wij geen zout in de gerechten doen. Daarom staat er ook zout op tafel."

Ze wees naar de supermarkt-potjes.

 

 

Ik moest eigenlijk erg lachen maar bleef ernstig.

'In ieder restaurant staat zout en peper op tafel. En trouwens, de rest was wel gezouten.'

 

Ze beweerde dat alle gerechten ongezouten waren!!

Met andere woorden: ik loog.

 

Nogmaals: "Ons concept is zoutloos koken. Dat staat op internet en op Facebook."

 

Zelden heb ik zoveel onzin in één zin gehoord.

Op de menukaart online was ik nergens een zoutloos concept tegengekomen.

 

'Ik zag trouwens heel duidelijk dat de kok zout deed op de borden die klaar waren.'

 

Ik wees richting keuken.

 

"Ik stop nu deze discussie," zei de cheffin.

 

Ook een concept? Discussie starten en ook bepalen wanneer die gestopt wordt?

Het concept van een gastvrouw die haar klanten niet serieus neemt, noch behoorlijk te woord staat.

 

Een glas wijn en een biertje werden van de rekening geschrapt.

 

Op de valreep kon ik nog even een foto (sorry, mijn smartphone kan niet beter) maken van het potje zout in de keuken.

The finishing touch, die helaas vergeten werd bij de schnitzel van P.

 

 

Natuurlijk ben ik op internet gaan speuren, maar nergens kwam ik het concept zoutloos tegen.

 

Ja, ze kunnen glütenvrij, suikervrij, lactosevrij en volgens specifieke dieetwensen koken. Maar dat is geen concept. Dat kan ieder restaurant.

 

Het concept van Kaandorp is wat mij betreft smakeloos.

Niet alleen wat betreft het eten, maar vooral vanwege de smoezen achteraf.

****

Kralingse Plas

 

Een heerlijke winterse wandeling langs de Kralingse Plas.

Nee, deze is niet van Jacky - noch van andere honden.

 

Daar gaan de schijterds.

Na zo'n stevige wandeling hebben we zin in thee en een oliebol.

 

 

Jacky kijkt toe hoe ik om een ongare, gistige, buikkramp opwekkende kern heen knabbel.

 

Sneeuw

 

Alleen de wenskaarten en een halfvolle koelkast, waar we nog een week mee vooruit kunnen, herinneren mij aan kerst 2014.

Over 49 weken gaat de kist met kerstkitsch weer open. De ballen, uit 1975, heb ik nu toch aan de kliko toevertrouwd.

 

Als verlaat toetje kwam daar sneeuw.

Er was meteen paniek, zoals we dat inmiddels van NS gewend zijn.

 

 

Het is duidelijk dat Jacky geen winterhond is.

Ze haat natte, koude pootjes.

 

We hebben gisteren dan ook 9 uur op een poep moeten wachten.

Ze plofte zowat en legde met angst en ergernis in de ogen een echte Zeeuwse bolus op een beschut groen stukje border.

 

Verplicht lopen

 

Mijn valt de eer te beurt de borden schoon te likken.

Lekker!

Ze laten niet veel voor me over, maar de smaak van paté en cranberrie kan ik goed hebben.

 

We maken lange wandelingen om de dufheid eruit te lopen.

Ik ben niet duf, want ik drink niet.

Maar de baas en het vrouwtje zijn wel wat brak.

 

As we speak: er staat alweer een "Tommasi" te ademen.

 

Ja, in dat hoge gras springen is behoorlijk zwaar - maar ik krijg er sterke spieren van en het is goed voor de lijn.
Zou het vrouwtje ook eens moeten doen.

Er waren Belgen met grote verrekijkers. Vogelspieders volgens de baas.
Jammer, er was geen vogel te bekennen. 

Met een natte snuit en gras in mijn snor, gingen we huiswaarts - waar mijn warme mandje wachtte.
Wat ben ik toch een gelukkig hondje.

 

Kerstavond

 

Ik was de hele dag onrustig.

Er ging iets gebeuren, maar ik wist niet wat.

Het vrouwtje was ook zo druk bezig. Ze gaf mij helemaal geen aandacht.

 

Ah, daar kwam Tommy.

Tommy is een man, maar zijn vrouwtje had hem een soort hoerenpak aangedaan.

"Voor de kerst," zei ze.

 

Ik moest lachen.

Arme Tommy.

Gelukkig voor hem mocht het pakje snel uit.

 

Maar nee hè.....toen deed Tommy's vrouwtje het mij aan.

Nee, daar was ik niet blij mee.

Ik ben een hond. Geen barbiepop. 

 

 

Gelukkig gingen de vrouwtjes en baasjes ook voor gek zitten.

Ze gingen eten en drinken en maakten lawaai.

Tommy en ik hoorden er even niet bij. 

 

Altijd hetzelfde kinderachtige liedje: wie krijgt de korst van de kaasfondue?

 

Daarna gingen ze koffie en calvados drinken en zelfgebakken koekjes eten.

Tommy en ik kregen een mandarijn.

Leuk hoor, mijn eerste kerst.

 

De d(w)aze dagen voor kerst

 

"Zullen we zondag gaan of maandag?"

 

'Maandag, want op zondag gaat iedereen.'

 

Dus reden we vandaag naar Breda, naar de lekkerste winkel van Nederland.

Het kostte moeite een plek voor de auto te vinden.

Jacky paste op de Mini.

 

Ze waren gul "dagkaarten" aan het uitdelen.

Wij waren twee uur binnen.

Het was druk en gezellig.

 

Al die karren met overheerlijke spijzen en dranken maakten mij blij.

 

Tijdens het uitpakken van de boodschappen merkte ik dat ik toch een aantal dingen vergeten was.

 

"Oh, ik moet toch nog even naar de supermarkt morgen."

 

'Morgen komt M.' (mijn hulp)

 

"Nee, die komt woensdag. En de kinderen komen donderdag."

 

'Nee El. Kijk maar in de agenda.'

 

Ik keek en schrok.

Kerst was voor mijn gevoel een dag later.

 

"Nou, dan ga ik nu (17 uur) naar de supermarkt."

 

Een uur later was ik weer terug, met meer dan waar ik voor op pad ging.

 

"Woensdag moet je twee stokbroden ophalen. Ze zijn besteld."

 

'Okee, schrijf het maar snel op.

Heb je nu alles?'

 

"Nu eerst koken, P. En hond eten geven.

Borrel, ik wil een borrel."

 

Na het eten:

 

"Uh, morgen moet ik nog naar mevrouw Kik voor groente."

 

P. pakte pen en papier en ik dicteerde.

zuurkool

limoenen

 

'En dan heb je alles, El?'

 

"Voor de kerstdagen wel, ja.

Maar morgenavond, andijvie met een tartaartje, vergeet ik vast."

****

Vrijdag klotedag

 Zo voelde ik mij na drie uur slaap.

 

Schuttingtaal.

Sorry, maar ik geloof dat het gebruik van het woord klote in dit geval gerechtvaardigd is.

 *******

P. liep ineens in pyamabroek en een natte winterjas de slaapkamer binnen, gevolgd door een eveneens natte Jacky.

Hij pakte zijn iPad.

 

"Wat doe je schat?"

 

'Ik ben aan het opstaan.'

 

"Huh?! Het is tien over vijf."

 

'Godver, nee toch?!

Ik dacht dat het acht uur was.'

 

Pas toen viel ik in slaap. Het wakker worden was een "onprettige ervaring."

Die ervaring speelde mij de hele dag parten.

 

We moesten naar de tandarts. In Middelburg: ik met de Mini en P. met de Peu.

Na de tandarts moest ik door naar Rotterdam voor doktersbezoek.

 

Het was stampvol op het overgelopen parkeerterrein.

Ik moest achteruit manoevreren.

 

Dat ging dus niet goed.

De achteruitrijpiepjes zwegen toen de bumber regelrecht op een muurtje van zo'n 30 centimeter hoogte afreed.

 

Kkkrrrgggg.

 

Foute boel!

 

Manlief stoof op mij af.

De bewoner kwam naar buiten.

Zijn muurtje had geen schrammetje.

Snoepy's bumber was er slechter aan toe.

 

Toen ik de auto voorzichtig het parkeerterrein opreed hoorde ik een alarmerend aanloopgeluid.

P. stond heftig te zwaaien.

 

(Gelukkig heeft hij in Ierland ook een keer een muurtje geramd, maar toen waren we niet verzekerd.)

 

Het spreekuur van de tandarts liep uit.

Dat gaf ons tijd om de verzekering en de hulpdienst te bellen.

'Je kunt niet met de Mini naar Rotterdam,' dacht P.

 

Hoe ik me voelde?

Moe. Doodmoe.Verdoofd. Maar bovenal: ik kon deze dag niet meer overzien..

 

'Ik rij je wel, bleef P. drammen.'

"Schat, laten we nou maar even wachten op de hulpdienst."

 

 

Geen gaatjes.

Nog nooit heb ik de tandartsenstoel zo lekker gevonden.

 

De hulpdienst was keurig op tijd en duwde wat aan de bumper.

Ik kon rijden.

 

P. reed een stuk achter mij aan en sloeg bij Goes af.

 

Ik tufte met de mist in mijn hoofd naar Rotterdam.

 

Voor de Van Brienenoordbrug ging het fout.

File.

 

De afspraak met de specialist kon ik wel vergeten. Die belde ik meteen af.

In de file staan betekende geheid dat ik achter het stuur in slaap zou vallen. Dus sloeg ik op de laatste nipper toch af en reed via Feijnoord naar huis.

 

Daar pakte ik in wat ik nodig had voor kerst.

Voedingsmiddelen met een beperkte houdbaarheidsdatum en de inhoud van de koelkast gingen in grote tassen.

Voor Amerika komen wij hier niet meer.

Ik haalde de bestelling bij Van Breggen op.

 

Heel Rotterdam was één klont auto's.

Het begin van de kerstvakantie waar ik helemaal geen rekening mee had gehouden.

De regen, de ruitenwisser en de koplampen van de tegenliggers werkten hypnotiserend.

 

Toen moest ik Breeman-schade aan de A15 (de door mij zo gehate snelweg) zien te vinden.

Ik vond het.

Maar ik zag ook dat het tegenliggende verkeer op de ventweg compleet vaststond.

 

De schade werd opgenomen. Schrikken!

Afspraak voor reparatie werd gemaakt.

De geweldige mannen van Breeman legden mij een sluiproute uit.

 

Mijn mistige brein probeerde het op te nemen.

Vraag mij niet hoe.....ik ben thuisgekomen.

De hele dag heb ik geteerd op één kop koffie.

 

Ik ben zonder eten naar bed gegaan.

*******

De baas helpen

 

 

Barbaars, barbaarser, barbaarst

 

 

"IS is veel erger dan de Taliban," riep ook ik na de gruwelijke slachtpartijen en onthoofdingen.

Erger kon niet.

Het gaat mijn bevattingsvermogen te boven.

 

Pakistaanse Talibanstrijders hebben gisteren in het noorden van Pakistan een door het leger gerunde school aangevallen. Daarbij zijn zeker 141 mensen omgekomen, onder wie 132 kinderen.

 

Ver van ons bed?

 

Oranje hockeyt tegen Pakistan.

Oranje cricket tegen Pakistan.

 

Na regen komt zonneschijn.

 

Na een kogelregen vloeit bloed.

 

Kan het nog erger?

****

On/off the record??

Vannacht stuitte ik toevallig op een interview van AP met Bill Cosby en zijn vrouw, dat vorige maand werd uitgezonden.

Nou ja............... Cosby was duidelijk in de veronderstelling dat de camera's niet meer draaiden.

Pijnlijk is dit zeker en natuurlijk dacht ik meteen aan Onno Hoes.

Opvallend:
De laatste officiële vraag wordt door de acteur Cosby beantwoord.
Wanneer hij denkt dat het interview is afgelopen zien we de mens Cosby.

Achteraf is dit de reactie van AP:
LINK

I Spy doctor Huxtable, you're a dirty old man.
*******

Herdenkingsjaar 2015

Vandaag kreeg ik deze bijzondere kalender.

Een dubbel herdenkingsjaar:

1940-2015

1945-2015

Visa

 

Vorig jaar had ik twee nieuwe visa aangevraagd. Vanwege een adrewijziging moest ik er nu weer aan geloven.

 

Het online aanvraagformulier is, sinds kort, behoorlijk gewijzigd.

 

De veiligheidsmaatregelen zijn aangescherpt en daar kan ik niets op tegen hebben.

It's the world we're living in.

 

Voor hen die een visum voor de VS gaan aanvragen, ik bereid u alvast voor.

 

Wat is er nieuw?

 

Er wordt niet meer naar een eventueel "Tweede Wereldoorlog-verleden" gevraagd.

Nu moet je opgeven wie je ouders zijn.

 

Ook wordt er naar je National identification number gevraagd.

 

Ik dacht direct aan het burgerservicenummer, maar was er niet helemaal zeker van.

Het was even vragen en zoeken. Weer bood internet de oplossing.

WIKI bevestigde mijn vermoeden.

 

Verder willen ze graag namen van contactpersonen thuis en in de VS.

 

Denk eraan dat de site met bovenstaand logo de enige echte is.

Er schijnen fake-sites te zijn die je niet alleen privé informatie ontfutselen - maar ook geld.

 

Omdat het visum twee jaar geldig is en wij niet altijd naar hetzelfde adres gaan vul ik alleen de verplichte * velden in.

 

Moeilijk is het niet.

Je moet er even op voorbereid zijn.

Dat bent u nu.

*****

Ontdek je plekje

 

 

Het vrouwtje heeft weer een nieuwe wandelplek gevonden.

Ik had het hele land voor mij alleen.

 

 

Ik ben al aan het oefenen voor de zomer.

Watervrees ken ik niet en het water van de Grevelingen is heerlijk helder.

Ik heb zo'n zin. Maar als ik één poot in het water zet, trekt het vrouwtje aan het blauwe touw.

Flauwerd. 

 

Ik mag wel mijn dorst lessen.

Lekkerrrr.

 

Knallen

 

Volgens mij begint iedereen steeds vroeger met de kerstversieringen.

 

Vroeger haalden we een week voor kerst de ballen van zolder en werd de boom op 6 januari weer afgetuigd.

 

Ook ik popel, al sinds Parijs.

 

Eerst hebben we de monteur van de keuken die een nieuw front komt plaatsen.

Het is dezelfde man die het vorig jaar verkeerd deed, maar hij doet alsof zijn neus bloedt.

 

Na de lunch haal ik de kerstdozen tevoorschijn.

Het is een verouderd zooitje, maar zolang het glimt en straalt is er geen reden voor vervanging.

 

Helaas, de lichtjes van de witte kitschboom hebben het begeven.

 

"Waar zijn al die stekkerdozen die we vorig jaar nog hadden?"

'Ik denk in Rotterdam.'

 

Manlief begrijpt er niets van, dus leg ik het uit.

'Schat, we hebben sinds juni twee huizen en dus zijn de spullen ook verdeeld.'

 

 

De lichtjes die ik 30 jaar geleden kocht - en die met hun handige klemmetjes van een uitstervend ras zijn - hebben een ongeaarde stekker.

Maar ons huis is voorzien van enkel geaarde stopcontacten.

 

Om het probleem op te lossen moeten we dus naar Praxis.

Jacky mag mee en doet middenin de winkel een plas wanneer een mevrouw tegen haar zegt dat ze een schatje is en haar begint te aaien.

Ik zoek meteen naar papieren zakdoekjes, maar een verkoper komt al met een keukenrol aan.

 

P. pakt een ongeaarde stekkerdoos, een elektrisch snoer en een geaarde stekker uit het schap.

 

Ik kijk hem aan en durf te vragen of hij wel weet hoe hij dat in elkaar moet zetten.

Eerst krijg ik een "hum" te horen.

 

Dus nog eens: 'P., krijg je het wel voor elkaar?'

 

Hij knikt - "natuurlijk kan ik dat" - en pakt de mand op.

 

"Zo!"

Het klinkt drammerig. Ongeduldig

 

'Mag ik misschien nog even rondkijken? Jezus, doe eens een beetje relaxed.'

 

"Ik ben relaxed. Wat moet je dan nog meer hebben?"

 

De lol is er al af en we keren huiswaarts.

Ik tuig het kleine buitenboompje op en hang er een (heel onhandig) nieuw lampjessnoer in.

 

 

P. gaat meteen aan de gang met de stekkerdoos.

 

'Weet je zeker hoe het moet? Zou je niet even op internet kijken?'

Hij bromt dat hij dat absoluut niet gaat doen.

 

Ik negeer het gemopper dat mijn kant op komt.

Ik negeer het gevloek op een stekkerdoos.

Volgens P. is de stekkerdoos onhandig - niet hij.

 

Pang!!

We zitten in het donker.

 

De eerste poging is mislukt.

Ik zwijg - maar het kost me moeite.

Mijn zwijgen maakt hem alleen nog maar bozer.

 

Hij begeeft zich naar de meterkast.

Binnen doe ik een schietgebedje dat hij de stroomvoorziening weer aan de gang krijgt.

 

Er gebeurt niks.

Dan komt hij - al mopperend - binnen en pakt de zaklantaarn.

Ik doe een tweede gebedje en dit keer wordt mijn gesmeek gehoord.

De lichten gaan aan en de koelkast snort.

 

"Ik doe het niet meer. Waarom kopen we gewoon niet nieuwe lampjes met een moderne stekker."

'Dat had je ook vanmiddag in de winkel kunnen zeggen.'

 

Ik zal u de rest van deze "kibbelmiddag" besparen.

 

P. heeft inmiddels, dankzij internet, ontdekt dat het bruine draadje hier, het blauwe draadje daar en het groene draadje ginder moet.

 

Morgen, wanneer het licht is gaat hij het opnieuw proberen.

Nu maar hopen dat de lampjes het nog doen.