Sillon de Talbert, Lanéros en Kermouster

 

 

ALLE FOTO'S

 

Inmiddels zijn we weer in Nederland.

Ik was gisteren bij de visboer in Kralingen en zag dat hij een krat oesters naar binnen haalde.

 

"Bretonse?"

Hij knikte.

"Kom ik net vandaan. Twee dagen geleden lagen ze nog voor het oprapen."

 

Hij lachte en zei:

'Had'r effe een paar meegenomen.'

****

Tréguier

 

Weer zo'n verrassend leuke ontdekking

Klik HIER voor beeld, tekst en uitleg.

 

Ploumanac'h, Lannion en Trégastel

 

Een vermoeiende maar bijzonder mooie dag (26 december).

18 Graden! Volop zon.

 

We begonnen in Ploumanac'h waar we in september zo heerlijk gewandeld hadden en ik zelfs nog gezwommen had.

Maar nu was echt alles dicht. Winkels en restaurants houden een maandenlange winderstop.

 

In het leuke provinciestadje Lannion moest ik een eeuwenoude trap van 142 treden op om bij een kerk te komen.

P. had dat in een boekje gelezen. Het zou de enige manier zijn om er te komen.

Nou, bekijk de foto's maar.

 

Eenmaal boven had ik alleen nog maar zin in een massage en een kokend hete douche.

Zelfs Jacky liep met haar kin op de straat.

 

Maar nogmaals, Lannion is zeer de moeite waard.

 

Eigenlijk hadden we geen puf meer, maar toch lieten Jacky nog even uit op het strandje van Trégastel.

Het was niet nodig want ze kon bijna niet meer.

 

Tekst en uitleg: zie alle foto's van deze prachtige dag

*********

Boze Bretonse boeren

 

We konden open rijden, maar deden het niet.

De stank was niet te verdragen.

 

In de omgeving van Tréguier hadden boze boeren bloemkolen langs de weg gedropt.

Kilometers lang, in en buiten de dorpen.

Hebben ze in Frankrijk geen voedselbanken, vroeg ik mij af. Of azc's.

 

Ze zijn boos op het warme weer.

Ja echt!

 

lees maar

 

Wat een verspilling.

Wat een troep.

Wat een stank.

Kerstdag

 

Terwijl u de hele dag in de keuken stond, u misselijk at aan kerstkransjes en stol, of het verplichte tien minuten wandelingetje maakte om toch maar even een frisse neus te halen, stapten wij in de auto voor een prachtige rit van Perros-Guirec via Port Blanc, Le Gouffre, Paimpol (lunch) naar Pointe de l'Arccouest en terug.

 

Het was 16 graden.

Abnormaal. Echt abnormaal.

 

We hebben veel gelopen en veel gezien.

 

 

Dit deel van Frankrijk heeft onze harten gestolen.

 

HIER ziet u waarom

****

Ons kerstdiner (24/12)

 

En ik hoefde er niet voor in de keuken te staan.

****

Doodsangsten

 

Na het fantastische ontbijt in Mercure-Honfleur reden we in exact 4 uur naar Perros-Guirec.

 

We waren hier in september ook en zagen toen dit hotel.

Het ligt op een waanzinnig mooi punt.

Onze kamer is op de begane grond, wat ik normaliter niet wil vanwege lawaai van boven. Maar deze (gehandicapten) kamer is groot en heeft een dubbel bed.

Het uitzicht is weergaloos.

 

 

We gingen meteen Jacky loslaten op het kleine strandje.

Het ging allemaal goed.

Ik sprak juichend filmpjes in.

 

Filmpje 1: sur la plage

Filmpje 2: brave Jacky

 

Totdat ik haar richting rotsen zag rennen en P. haar niet terugfloot.

Ik schreeuwde dat hij haar moest roepen, maar het was te laat.

Jacky was weg. En als Jacky weg is, dan is ze ook echt weg.

 

P. ging haar achterna, met gevaar voor eigen leven. Hij klauterde en manoeuvreerde over gladde, steile rotspartijen. Doodeng.

 

Ik bleef in paniek achter: schreeuwde mijn stem kapot en barstte in tranen uit.

Ik zag Jacky al ergens in een spelonk vastzitten terwijl het water opkwam en P. op een rots liggen met een gebroken been.....of nog erger.

Want wat gebeurde er? Het werd vloed. Dat weerhield mij ervan achter P. aan te gaan.

 

Filmpje 3: reddingsactie

 

Fotoalbum

 

En toch blijven we het proberen.

****

Tussenstop

 

We zijn op weg naar Bretagne.

Na zes uur rijden stoppen we (zoals gewoonlijk) in Honfleur om te overnachten.

 

Leuk om hier in de kersttijd te zijn.

Het is niet druk, maar ook zeker niet uitgestorven.

 

We besluiten bij La Lieutenance te gaan eten.

 

30 jaar geleden waren we hier voor het eerst.

Ik herinner mij dat ons zoontje zich een lens schrok toen de eigenaar een spartelende kreeft op zijn bord legde.

 

Het restaurant is totaal vernieuwd, maar het eten is nog steeds heerlijk en de ambiance is gezellig.

 

We kiezen het menu van €22,-.

De wijn maakt er uiteindelijk nog een dure rekening van.

 

P. geniet van de gegrilde makreel.

Ik vind de vissoep zalig.

 

Hoofdgerecht:

P. eet waterzooi.

Ik ga voor de entrecôte. 

 

Met tarte tatin (te koud) en een kopje espresso besluiten we deze eerste dag van een korte kerstbreak.

 

Uit de oude doos

 

Die dozen met kerstspullen ruiken muf.

Ik ga ze weggooien. Daar ben ik goed in.

 

Tien keer verhuizen en één kind maakt je zo.

"Wil jij het hebben? Nee, dan gaat het weg."

 

Veel ging naar Piekfijn, veel werd geveild en veel ging met de vuilnisman mee.

 

De elektrische kaarsjes op deze foto dateren uit 1973.

We moesten er vorig jaar een speciale stekkerdoos voor kopen die we dit jaar natuurlijk nergens konden vinden.

 

We nemen nu afscheid van deze kerstversiering.

Het enige wat overblijft zijn wat kaarsen.

 

Als de temperatuur volgend jaar boven 5°C is, haal ik de paashazen tevoorschijn.

 

Beste lezers, ik wens u gezellige kerstdagen.

 

De een na kortste dag

 

Een nieuwe, veilige "vrijlaat route."

 

"Jacky plast. Jacky poept.

Jacky komt als P. haar roept."

 

Nou gisteren dus even niet.

Jacky zat achter de vogels aan, kwam in bagger (zoals op de foto hieronder) terecht, en reageerde niet op het geroep en gefluit van de baas.

Blijkbaar stapte ze in een open oester of mossel want ze kwam mank thuis.

Ze stonk naar zeewier.

De warme douche spoelde een kilo zand uit haar vacht.

Bij nadere inspectie bleek dat ze een sneetje in haar linker voetkussentje had. Nou, dat was genoeg reden voor een shakespeariaans drama.

 

Vandaag is alles weer goed en ging ik een nieuwe route uitproberen terwijl P. thuis naar het voetballen bleef kijken.

 

 

En los!!! 

 

Die bird watchers (vaak Belgen) zijn altijd in een soort trance.

Ik moest toeteren om de weg vrij te krijgen. Ze stonden op een levensgevaarlijk punt daar op de hoek van de N59.

 

Ik wist mijn eigen spot te vinden.

Zo werd het toch nog een mooie grijze muizen dag.

 

Van slag

 

Ik hou van de winter. Maar niet van deze winter.

Ik zie paddenstoelen. Maar ook jong gewas dat een hoge temperatuur niet kan weerstaan.

 

Mijn laarzen, dikke truien en winterjas: ze hangen nog in het plastic van de stomerij in de kast.

Ik vrees dat ze er dit jaar niet uitkomen.

 

De muggen zoemen om het huis.

P. haalt normaliter in oktober de horren eruit. Nu niet.

's Nachts moet er een raam open blijven.

 

Er is één voordeel: Delta verdient niets extra's.

 

Het is half december en ik fiets van Brouwershaven naar Zierikzee.

Halverwege wil ik mijn jas uitdoen.

Ik zie mijn moeder neen schudden.

 

Ik heb ook nog wind tegen.

Het lijkt wel of de föhn in mijn gezicht blaast.

 

 

Zie ik het nou goed?

Een spookfietser?

Ik weet niet waar de bel zit en schreeuw dus "HEE.OPLETTEN!"

 

Hij zwenkt direct naar de ander kant van het fietspad.

Dan zie ik het.

De scholier heeft een iPhone in zijn handen en zit daarmee te pielen.

 

Ik slaak een vloek.

Nog steeds is het bellen, sms'en, appen.......op de fiets toegestaan. bron.

 

Daarentegen kost niet handsfree bellen tijdens autorijden tegenwoordig €230,-

 

In Zierikzee komt een man in bermuda mij tegemoet. Hij sleept een bejaard poedeltje, gehuld in een kerstjasje, met zich mee.

 

We zijn allemaal van slag.

*****

Schmidt

 

Koningin Maxima hield Schmidt ten doop.

 

Ik ben nog steeds verdrietig dat ze Vasteland hebben verlaten, maar de nieuwe locatie in Spaanse Polder is ook erg goed bereikbaar.

En........je kunt er je auto (gratis) parkeren.

 

Je kijkt je ogen uit.

De lunches (waar vooral zakenlui op af komen) schijnen overweldigend goed bezocht te worden.

 

 

Ik sla altijd een voorraadje haringhapjes en lachscrème, die ik bij geen andere visboer kan krijgen, in. 

 

Een tip voor het geval u nog moet winkelen voor het kerstdiner.

SCHMIDT is en blijft de juwelier onder de vishandels.

Wing Wah

Fijn dat bloggen.

Zo kwam ik een vertelseltje uit 2007 tegen: Wing Bah

"Goh, is het alweer zo lang geleden?!," was de verbaasde reactie van P.

Gisteren was het moment van de herkansing (ik vond het best spannend), met vrienden die op de Kop van Zuid wonen.

Via een prachtige loopbrug stapten we zo de Kaap binnen. 

Het was een opluchting te zien dat het restaurant op een maandagavond goed gevuld was.

Aan de inrichting is nog steeds niets gedaan.

Rood past in deze buurt, maar toch zou ik wel eens nieuwe vloerbedekking willen zien en dan het liefst tegels of hout.

Een opfrissertje is geen overbodige luxe.

Jacky werd op haar kussen onder de tafel gelegd zodat zij niet in de pot zou verdwijnen.

Van de menu's kun je soep koken.

Manlief had er één waar met pen veranderingen op waren aangebracht.

Aan mijn menu was niet getornd, maar die werd bij elkaar gehouden door een soort feestlint.

We hadden er lol om, vooral toen de serveerster getest werd op de nummers.

Die kon ze (na 20 jaar oefenen) foutloos opdreunen.

Over het eten kan ik kort zijn: heerlijk!

We hebben genoten. Echt genoten.

De bediening was vriendelijk, welwillend en enthousiast - maar de dames vergaten weleens een biertje.

We moesten ook geduld opbrengen.

Wat ben ik blij dat we toch weer bij Wing Wah gegeten hebben.

Al was het alleen maar om even aan mijn vader te denken die mij voor het eerst meenam naar "de Chinees" in de rosse buurt.