Making a murderer

 

Paul de Leeuw trok me gisteravond over de streep met zijn enthousiasme over de Netflix serie "Making a murderer"

 

Ook op Twitter had ik laaiend mooie recties gelezen.

 

Dus gisteravond, toen mijn hoesterige echtgenoot naar bed ging, hervatte ik mijn abonnement.

Eigenlijk wilde ik wachten tot het vierde seizoen van  House of Cards.

Netflix is een flexibel medium. Je kunt zelf bepalen wanneer je wilt stoppen.

 

"Making a murder" is ongelooflijk. Er zijn momenten dat je je afvraagt of het wel echt een documentaire is.

Ik heb een link met Wisconsin, dus spreekt het mij helemaal aan.

 

Het is toch de nachtmerrie van iedereen?:

Als onschuldige schuldig bevonden worden en voor de rest van je leven achter de tralies gaan of nog erger - de doodstraf krijgen.

Deze rechterlijke documentaire toont duidelijk aan hoe ziek het systeem is.

 

Een cameraploeg volgt Steven Avery (Manitowoc County and Calumet County, Wisconsin) die achttien jaar onschuldig gevangen zat ("dankzij" de lokale justitie) en twee jaar na zijn vrijlating werd opgepakt voor moord.

 

Heb ik enige bevooroordeelde sympathie voor de familie Avery?

Neen.

 

Daar gaat het ook niet om. Er is geen moment (tot nu toe) dat er op sentimenten wordt ingespeeld.

Misschien maakt dat deze documentaire zo sterk.

 

Je wilt maar één ding: dat de waarheid boven tafel komt.

Het recht moet zegevieren.

****

Nep, fop of schijn

 

Twee jaar geleden schreef ik dit over Kamerlid Kuzu.

Hij had toen net de PvdA verlaten.

 

Gisteren deed hij een Wildersje met zijn "fop-commissie."

Regelrecht jatwerk.

 

PvdA Kamervoorzitter Arib greep in, daar waar haar voorgangster Van Miltenburg dat niet deed toen Geert Wilders de Tweede Kamer een nep-parlement noemde.

 

Daar viel toen heel politiek correct Nederland over.

Maar in feite deed Van Miltenburg het enige juiste in het Huis van de Democratie.

 

Ik zag Kamervoorzitter Arib even twijfelen.

Helaas. Ze liet zich door Kuzu provoceren.

 

De spiegel die de Tweede Kamer door de journalistiek en social media iedere dag wordt voorgehouden moet voor de volksvertegenwoordigers toch doen schrikken?!

Ik vind dat ze het slecht doen.

 

Commissie Stiekem.

Bonnetjesaffaire.

Kamerleden die (bij uit zichzelf opstappen) wachtgeld opstrijken.

.......

 

En laten we nou eerlijk zijn: erg doortastend komt die commissie Oosting niet over.

 

Dus als ik het over een schijnvertoning heb, word ik dan teruggefloten?

****

Dohlmühle

 

 

Flonheim is een gehucht aan de Weinstrasse.

Er is niets te doen, maar er staat een fantastisch Gästehaus/restaurant.

 

Wij dachten dat het nieuw was, maar de eigenares vertelde dat het gebouw er al acht jaar staat.

Dat geeft aan hoe stipt het onderhouden wordt.

En wat een gastvrijheid en vriendelijke bediening.

Super!!

 

Wij waren echt blij verrast na een slopende reis vanaf Nauders.

De foto's spreken voor zich.

Receptie

Lounge

Ontbijtruimte

Wellness  

In de lounge staan alle wijnen tentoongesteld.

 

Het eten in de oude wijnkelder was echt een belevenis.

Alle wijnen zijn per glas te krijgen en ik mocht alles proeven, wat ik dus ook deed en wat midden in de nacht onprettige gevolgen had. 

 

Natuurlijk ging er een gevarieerd doosje mee.

 

De volgende keer zorgen we voor een lege bagageruimte.

*****

Mein Almhof

 

Op de laatste dag van ons verblijf in Nauders maakten we nog een steile wandeling. Een wandeling die we de eerste dag zeker niet gemaakt hadden.

 

 

Van boven hadden we een mooie zicht op ons hotel.

Almhof was ooit alleen het linker gebouw. Ooit was nog 2007.

 

Zou ik Mein Almhof aanbevelen?

Ja.

 

Boek het direct bij het hotel en laat hen een aanbieding doen.

Zeker in het laagseizoen is de prijs bespreekbaar, zo hebben wij ervaren.

Je zit wel aan halfpension vast.

 

Het hotel biedt alles wat de "wintersporter" nodig heeft:

wellness,

meerdere sauna's

infra rood ruimte

groot binnenbad

massages

pedicure

kapper

eigen skishop

eigen skibus

overdekte garage

grote bar

meerdere stubes

pizzeria

 

FOTO'S

 

Het hotel-restaurant (dat eerst een prachtig uitzicht had) is in 2008 verplaatst naar beneden en maakt een erg massale indruk.

 

De kleine stubes aan de zijkant daarentegen zijn er leuk. Toen wij de eerste avond in die ongezellige eetzaal werden gezet heb ik meteen gevraagd of we mochten verhuizen naar zo'n stube.

Er was gelukkig nog een tafeltje voor twee vrij en dat werd de onze voor negen dagen.

 

Ik moet zeggen dat het eten uitstekend is!

Veel, dat wel - maar de hongerige skiërs en langlaufers weten daar wel raad mee.

 

Voorgerecht, keuze uit twee soepen, salatbuffet (ongelimiteerd), keuze uit drie hoofdgerechten, kaasbuffet (ook ongelimiteerd), dessert.

 

De "open" wijn is niet duur.

Een 250 cl. karaf Bardolino bijvoorbeeld kostte €4,90

 

De tafels zijn prachtig gedekt. Op linnengoed en glaswerk wordt niet beknibbeld.

De gejaagde bediening is een minpunt. Je moet echt op de rem stappen wil je niet in een uur buiten staan.

 

Op het ontbijtbuffet is niets aan te merken. Ook hiervoor geldt: alles is er.

 

Wij hadden erg veel last van de luidsprekers op de ijsbaan.

Van 3-10 klonk er keiharde muziek.

 

Onze kamer werd meestal goed schoongemaakt.

De bedden waren prima.

 

Die ellendige losse kleedjes waar je je nek over breekt heb ik direct opgeruimd. Het hoge bad is voor oudere mensen moeilijk in -en uit te komen. Er ligt geen anti-slip mat in.

De krachtige douche maakte binnen de kortste keren van de badkamer een voetenbad.

 

De super vier sterren vind ik overdreven.

De oudste kamers zijn echt aan renovatie toe.

 

Maar de huidige eigenaar heeft andere plannen.

Zo moet er een buitenzwembad op het dak van het middelste gebouw komen. Dan is het ook perfect voor de zomergasten.

En zo gaat het maar door.

 

Het ultieme Tirol gevoel

 

Met dichtgeknepen billen - dat wel.

Maar wat een heerlijke, mooie wandeling tot de grens.

Bij (keerpunt) "Drieländerblick" een sanitaire stop en een heerlijke kop thee.

 

 

 

Dezelfde boom.....één uur verschil.
*****

Taal

 

Een uitgebreide evaluatie over Almhof volgt nog, maar dit wil ik vast kwijt.

 

Bovenstaande foto maakte ik enkele dagen geleden.

Grappig, maar toch vond ik dat ik de receptie er even op moest wijzen.

 

Nu zitten daar twee dames die niet zo vriendelijk zijn.

 

Zo komt het "Guten Tag" altijd van mijn kant. Het is in die negen dagen nog geen één keer voorgekomen dat deze twee dames ons spontaan begroetten.

 

Dus toen ik zo vriendelijk mogelijk (vanwege lange tenen) probeerde uit te leggen dat drücken niet pull maar push is, werd daar allerminst dankbaar op gereageerd.

 

Groot was onze verbazing toen wij vanmorgen dezelfde deur openden.

 

Daarentegen is de bediening in het restaurant wel vriendelijk.

Vriendelijk en snel.

Ze doen enorm hun best om voorgerecht, soep, salade, hoofdgerecht, kaas en dessert er binnen anderhalf uur door te jagen.

 

En als we dan weer naar onze kamer gaan klinkt het steevast: "Schnabend!"

 

Vandaar dat ik u nu een gnavond toewens.

***

Scheiße!

 

Dinsdag gingen we even de bewaakte grens op het hoogste punt van de Reschenpass over om in Italië te wandelen.

Vroeger langlauften we van ons hotel naar Reschensee of Lago Resia. Nu hadden we te voet moeite met de ijzige wind.

 

 

Die wind deed mijn migraine, waar ik hier vanwege de hoogte en de droge lucht veel last van heb, geen goed.

 

Fysiek ondervinden we wat problemen.

Ongemakken.

Zo kwam P. op een nacht lucht tekort. Zuurstofgebrek.

Ik snuit iedere ochtend bloed.

 

Maar woensdagochtend stonden we gelukkig beiden fris en vrolijk op en genoten van een stevig ontbijt.

Ik eet hier müsli met yoghurt. Iets wat ik thuis nooit doe.

Wij teren de hele dag op dat ontbijt.

 

Tijdens een leuke wandeling voelde ik mijn ingewanden protesteren.

Op het verste punt liep het mij dun door de broek.

Nergens een struik of een bosje om achter te gaan zitten.

 

Reschen werd racen.

 

In het dal zagen we een café.

Dwars door de tiefschnee probeerden we beneden te komen. Het interesseerde mij niet of ik zou vallen.

Sterker nog: het liefst had ik de dikke zachte sneeuw gebruikt als mijn wc.

 

Bij iedere stap werd mijn maillot warmer.

Gelukkig eindigden de pijpen skibroek in mijn wandellaarzen.

 

"Ben jij dat of zijn het de koeien," grapte manlief terwijl hij zijn neus in de lucht stak.

 

Het drama eindigde voor mij op de wc van een verlaten café waar manlief als tegemoetkoming €5,- neertelde voor een kopje koffie.

 

Van die ongemakken dus.

***

Uitstap naar Fiss

 

Wat een prachtige, heldere, zonnige maandag.

We bezochten vrienden die drie weken in Fiss (35 minuten van Nauders) vakantie houden.

Zij hadden een heerlijke wandeling van twee uur naar Ladis gepland, met een lunchstop halverwege.

 

Maar eerst werden de pootjes van Jacky ingevet.

Ze had inderdaad veel minder last van ijsklompjes.

 

Wat een prachtig gebied is dit. Ook veel pistes.
Het was alsof we door een ansichtkaart liepen. Zo mooi!

Van Ladis ging het terug naar Fiss met het gondeltje.
Toen nog wat (slipperige) bochtjes terug naar het huis.
 

foto's
***

Nauders - zaterdag

In de ochtend sneeuwt het licht en komt de zon er zo nu en dan door.
Het is weekend en dus komen de Oostenrijkers deze kant op.
Druk is het nog steeds niet. Geen wachtrijen.
Wel gezellige reuring.

 

Wij beginnen vol goede moed aan onze wandeling, maar na een half uur slaat het weer om en besluiten we terug te gaan.

 

 

Jacky pakt ieder (herten?) spoor op.

Prachtig om te zien. Ze duikt dan met haar neus onder de sneeuw en schuift die al speurend weg.

  

De middag biedt nieuwe perspectieven.
De zon schijnt en het is gestopt met sneeuwen.

We gaan er weer op uit.

FOTO'S
*****

Vrijdag in Nauders

 

Hoogst irritant, maar niets aan te doen: van drie tot tien uur schalmt er muziek uit de luidsprekers bij de ijsbaan. En er is niemand op de ijsbaan.

 

Nog veel erger zijn de onbeschofte Russen in ons hotel, die zich van niets en niemand (hun eigen kinderen inbegrepen) iets aantrekken.

 

Om 7.30 uur ging de telefoon-wekker.

Belachelijk.

Ik ging zwemmen.

Ook belachelijk.

 

Rond het middaguur verwachtten wij bezoek, dus besloten we na het uitgebreide ontbijt de kerkenroute te lopen.

Voor de eerste dag was dat precies goed.

 

 

Europese wetgeving?

Ja, volgens de manager van dit hotel.

Op Oostenrijkse menu's staan in ieder geval standaard allergie codes.

ALLE FOTO'S

***