26 februari

 

Deze heerlijke baby is vandaag 37 jaar geworden.

 

Iedere verjaardag gaan mijn gedachten terug naar die ijskoude 26ste februari 1979 in een Alkmaars ziekenhuis.

Ik kan die dag bijna van minuut tot minuut terughalen.

 

Onze zoon kwam niet langs de natuurlijk weg uit de veilige, warme (maar bijna uitgedroogde) baarmoeder.

Het waren angstige en pijnlijke uren.

De gynaecoloog was er allesbehalve gerust op.

 

Ik herinner mij dat mijn moeder een cursus volgde voor sportarts, dat mijn zusje zenuwachtig 's nachts vanuit Singapore belde, dat mijn vader vanuit Maasdam de sneeuw trotseerde om zijn kleinzoon te zien. Hij was net op tijd want een paar uur later werd mijn baby bij mij weggehaald.

Foutje van het ziekenhuis waardoor ons dismatuurtje in een couveuse belandde.

(Link. Het viel samen met dat drama in Emmeloord)

 

Enfin, dat veel te kleine mannetje werd groot.

 

Op 26 februari 1986 vierden wij zijn verjaardag in Zierikzee.

Hij was ziek en was thuis.

 

We hadden een fiets voor hem gekocht. Op de groei.

Een tweedehands fiets.

Een tweedehands fiets die eigenlijk te groot was.

Hij was niet blij met zijn cadeau, maar durfde dat niet te zeggen.

Ik zag het.

 

Manlief en ik moesten er even (achter gesloten deuren) uitkomen, maar die fiets ging linea recta terug.

Zoonlief kreeg zijn fiets.

Ik weet niet of zijn rode wangen en glanzende ogen van de koorts -of van blijdschap waren.

 

De visite nam plaats voor de televisie.

Rijen dik.

 

Evenals de dag dat hij geboren werd is ook die zevende verjaardag een dag die ik nooit zal vergeten.

Met dank aan de Elfstedentocht.

*****

Ikea

 

De hond had een paar keer gekotst op haar slaapstoel, dwars door de deken heen.

 

Dus mocht ik naar Ikea om een nieuwe zitting te kopen.

Mocht, want winkelen bij Ikea vind ik echt een traktatie.

Het is ook gevaarlijk.

Ik wil alles kopen.

Ik wil mijn huis opnieuw inrichten.

Ik word hebberig.

 

Kwaliteit voor een aantrekkelijke prijs.

Ikea heeft stijl. Haar eigen stijl.

 

Een nieuwe zitting kost €19,95.

Ik kocht er gelijk een voetenbankje voor €29,95 (incl. kussen), omdat manlief dat zo graag wilde hebben.

 

 

Eenmaal thuis kwam ik erachter dat de cover afritsbaar is.

Enigszins verbaasd was ik wel, want ik weet zeker dat ik jaren geleden - toen er een rood kussen op zat - al eens had overwogen zelf een hoes te maken.

 

Enfin, de vieze cover is in de wasmachine gegaan en dient als reserve.

 

Nog even over Perry Sport.

Ik herinner mij nog dat we boos waren toen Sporthuis Centrum verdween en daar Perry Sport voor in de plaats kwam.

Perry miste die uitstraling die Sporthuis Centrum wel had.

 

Perry en V&D: het was het net niet.

Ik had er niets mee.

Sneu voor de werknemers, maar ik zal ze niet missen.

 

Heus, er volgen er meer.

 

In dit digitale tijdperk moet je vooruit denken, niet achteraf doen.

*****

Oorlog

 

In de wachtkamer van de huisarts zat ik tegenover een vluchteling uit Eritrea.

We moesten (zoals gebruikelijk) eindeloos wachten. Dus probeerde ik een gesprek met haar te beginnen wat lastig was want ze sprak geen woord Engels en een paar woorden Nederlands.

 

Ze was van azc, via azc naar azc uiteindelijk in Rotterdam beland en had hier nu een vriendje.

 

Gevlucht voor een bruut regime. Gelopen naar Ethiopië en vandaar met een auto naar Soedan. Vervolgens met de bus naar Libië. Vandaar met de boot naar Italië.

 

Ze huilde toen ze het over haar moeder had.

"Ik mag haar 4 jaar niet zien. Wel telefoon."

Waar betaalt ze dat van, vroeg ik mij af.

 

Hart in Eritrea - hoofd in Nederland.

 

Anderhalf jaar hier en dan zo slecht Nederlands spreken.

Mijn huisarts vroeg me, toen ik op de onderzoektafel lag, of ik met haar kon communiceren.

 

"Het is rampzalig," zei hij. "Het COA laat ze aan hun lot over.

Ik zie ze hier in de praktijk, maar ze spreken geen woord Nederlands of Engels. De co-assistent is laatst een halve dag bezig geweest om uit te vinden wat er met een Eritrese patiënt aan de hand was.

Het is een puinhoop."

 

Een puinhoop. Dat is het.

De problemen, veroorzaakt ver buiten onze grenzen, stapelen zich hier op.

 

Politici hebben het over oplossingen zoeken.

Dat zoeken duurt veel te lang.

De wereld staat in brand en die brand is niet meer te beteugelen.

 

(Deze foto maakte ik in het "vredige" Bretonse stadje Tréguier)

 

Rusland, Oekraïne, Midden-Oosten, Afrika en nu ook Turkije.

Hardnekkig blijft men aan de term conflict vasthouden.

Waarom?

Om ons niet bang te maken?

 

In Syrië woedt een bloedige oorlog, waar ook wij inmiddels bij betrokken zijn.

 

Ik denk dus dat die Derde Wereldoorlog allang gaande is, maar dat niemand het als zodanig durft te benoemen.

 

Nu stak ik mijn hoofd nooit in het zand.

 

Op 11 september 2001 voorspelde ik een Derde Wereldoorlog.

Ik werd toen voor gek verklaard en voor zwartkijker uitgemaakt.

 

Zie wat er sinds die rampzalige septemberdag allemaal gebeurd is en hoe wij (in Europa) eerst de economische crisis in werden gezogen en nu met een onverwerkbaar aantal vluchtelingen van doen hebben.

 

Het splijt Europa.

 

Okee, Europa en Groot-Brittanië zijn er uitgekomen - maar de Britten hebben uiteindelijk het laatste woord.

 

Binnenkort wordt ons een bijna onmogelijke vraag gesteld:

Voor of tegen een associatieverdrag met de Oekraïne.

Wat weet ik over de Oekraïne, behalve dat het vecht voor zijn onafhankelijkheid.

 

Ik zie "deskundigen" Pieter Waterdrinker en Laura Starink op Facebook een ruzie uitvechten terwijl ze elkaar blokkeren.

 

Het is illustratief voor hoe het er in ons land voorstaat.

Scheldkanonnades en elkaar monddood maken (door te blokkeren), maar vervolgens doorgaan met grof taalgeweld is het nieuwe discussiëren. 

De vrijheid van meningsuiting wordt verkracht.

Beschaving is een ouderwets begrip.

 

Ik raak steeds meer vervreemd van mijn thuisland.

 

In de metro zaten een man en een vrouw met hun kleinzoon.

De telefoon van de hardhorende opa ging af:

"Ja hallo."

.....

"We zitten in de metro."

.....

"Hè, wat zeggie?"

.....

"Joh - ech?"

 

Hij stootte zijn kleinzoon aan.

"Je heb een zussie."

 

Ik glimlachte en stak mijn duim op toen oma glunderend mijn kant op keek.

Maar wat had ik met ze te doen.

*****

Kuit

 

Iedere zaterdag is er verse vis te koop bij Jaco Vane in Bruinisse.

Ik ga liefst voor de platvissen tong en tarbot.

 

De laatste keer had de heerlijke tong wel erg veel kuit.

Dus vroeg ik de visboer om een verklaring.

 

Zijn antwoord:

 

Dat klopt.

Op dit moment heeft de tong, en ook veel andere soorten, kuit bij zich.

Dit duurt tot ongeveer half mei. Daarna herstelt de vis zich weer optimaal tot november waarna de kuit weer begint te groeien.

 

Kuit is een lekkernij waar niet ik, maar Jacky wel dol op is.

****

"Voorjaarswinter"

 

Vandaag is het nat en koud.

Feyenoord speelt (slecht) in Zwolle, waar natte sneeuw neerdwarrelt.

 

Ik denk niet dat het koud genoeg is om de insecten het zwijgen op te leggen.

Afgelopen week fotografeerde ik bij het schuurtje zwermen muggen (hopelijk zonder Zika).

 

 

Na de ravage, vorig jaar aangericht door Peter en de Petertjes, hebben we dit jaar alleen hyacinten geplant. Daar houden konijnen niet van.

 

En zie, de ribes heeft er ook al zin in.

Dat is wel extreem vroeg.

 

We mochten ze niet voeren omdat het geen winter was.

Eigenwijs als we zijn en omdat het zo'n gezellige bedoening is waar we op uitkijken hebben we de koolmezen, mussen en roodborstjes toch verwend. 

 

Tja, er is ooit een Elfstedentocht gereden op de verjaardag van onze zoon.

26 februari.

Zorgen

 

Op dit moment wordt er afscheid genomen van een kennis die binnen een half jaar aan kanker bezweek.

Een gruwelijke, ongelijke strijd.

 

Hoewel ze niet echt tot onze vriendenkring behoorden (onze zonen zaten met elkaar in de kleuterklas), toch hadden we regelmatig contact tijdens zijn ziekte.

 

Hij was een actieve man van 62 die plotseling van de ene onheilstijding in de andere viel en vervolgens het onvermijdelijke "u bent uitbehandeld" te horen kreeg terwijl de behandelingen nog maar net gestart waren.

 

Ik voel me slecht dat ik niet naar de crematie ben gegaan. Manlief heeft een hardnekkig virus en ik wilde niet alleen gaan.

 

Vanmorgen zou een andere vriend geopereerd worden aan een gat in zijn hersenvlies: een (onbedoeld) gevolg van een levensgevaarlijke hersenoperatie (waar hij bijna vijf jaar op moest wachten) eerder deze week.

Zijn operatie vandaag werd uitgesteld omdat er geen OK vrij was.

 

Interesse tonen. Helpen waar kan. Een luisterend oor bieden.

Waarom niet?

Waarom mag ik mij geen zorgen maken om mensen die mij dierbaar zijn?

 

Iemand zei mij laatst nogal bits: "Ellen, je moet het je allemaal niet zo aantrekken."

 

Dat doe ik dus wel en dat zal ik altijd blijven doen.

 

Ik hoop namelijk ook dat er een paar mensen zijn die zich mijn leed (komt het op mijn pad) aantrekt.

 

Dus laat mij nou maar piekeren.

 

Of het nou een vriendin is met een onherstelbare heup, een vriend met een lekkende hartklep, een echtgenoot met CLL en bloed in zijn ontlasting, een buurvrouw met de eerste tekenen van dementie...........

Ik trek het mij aan.

 

Zo ben ik nou eenmaal.

 

Happy Valentines allen.

*****

Nieuws

 

Mijn man wil altijd naar het journaal kijken.

Persberichten noemde oma Egmond dat. Daar moesten wij altijd stilletjes om lachen (dirty mind).

 

Hoewel alle journaals op één dag hetzelfde nieuws brengen, toch wil P. geen uitzending missen.

 

Om 18 uur was het grote nieuws dat de carnavalsoptochten niet doorgingen vanwege de storm. Voor de fans van het katholieke feest zal dat ongetwijfeld belangrijk nieuws zijn geweest.

 

Toen kwam er een item over de messen spaaractie van Albert Heijn.

Ik denk dat het een succesvolle actie is geweest. Bijna nooit heb ik iemand bij de kassa horen weigeren.

 

Ik spaarde ook en mede dankzij een aantal mee-sparende vrienden liggen er nu acht couverts in de besteklade.

 

Het nieuws was dat de koksmessen scherp zijn.

Ja u leest het goed.

De koksmessen zijn scherp.

 

Er zijn altijd mensen die in hun vingers snijden.

Ik doe dat ook regelmatig.

 

Ik heb ook wel eens een nagel afgeschaafd met een splinternieuwe kaasschaaf. Dat was een akelige bedoening, maar het haalde het nieuws niet.

En ik ben ook niet teruggegaan naar de winkel om te zeggen dat de kaasschaaf te scherp was.

 

Ik ben nog van de tijd dat er eens in de maand een scharensliep aan de deur kwam.

Vlijmscherpe messen en scharen hadden we dan. Als je ernaar keek had je een snee in je ogen.

 

Toen mijn vader zelf een professionele slijpmachine kocht werden daar ook onze schaatsen op gescherpt.

En heus, ook aan een schaats heb ik mijn vingers wel eens opengehaald.

 

Terug naar het nieuws.

 Ik vind de Nederlandse nieuwsuitzendingen slecht.

 

Niet alleen was het een item om zes uur. Om acht uur kwam de messenaffaire weer voorbij.

In feite kunnen we het met één journaal doen.

 

Conclusie: mes erin!

****

 

 

Duitse zaken

 

Op weg naar Goes kwamen veel Duitse tegenliggers ons tegemoet.

Carnavalsweekend. Ik had er geen idee van het al zover was.

 

Drie weken geleden liep het dochtertje van de hotelier in Altenahr pakjes te passen. En dat terwijl overal de kerstversiering nog hing.

 

We raakten die avond aan de praat met eigenaresse (een dertiger). Over situatie momenteel met vluchtelingen.

Aanslag Istanbul, Keulen etc.

 

Ze wist van de ontspoorde zwarte pieten discussie in ons land.

 

"Gelukkig is die discussie nog niet overgewaaid naar Duitsland," zei ze.

 

'Hoezo,' vroeg ik. 'Doen jullie ook aan Sinterklaas?'

 

Ze knikte. 'En zijn knecht heet HANS MOF en die is zwart.

 

Wij moesten tegelijkertijd hard lachen. Deels vanwege "Mof," waarvan zij (gezien haar leeftijd) keine Ahnung had.

 

Manlief vroeg of er nog iemand in de burcht woonde.

 

"Jazeker, de familie Von Boeselager."

 

Nu heb ik mij altijd geïnteresseerd voor de aanslag op Hitler die de militairen op 20 juli 1944 pleegden.

 

 

Philipp Von Boeselager maakte deel uit van het complot. Hij overleefde de oorlog en stierf in 2008 - negentig jaar oud - in zijn prachtige burcht.

 

 

In 1972 was ik met school in Berlijn. Wij bezochten Plötzensee.

 

 

Sindsdien wil ik alles over de groep Von Stauffenberg weten.

 

De eigenaresse vertelde dat de huidige bewoners (zoon van...) regelmatig bij haar komen eten.

 

Nu hebben wij het altijd over de oorlog en als wij met Duitsers over die periode spreken (wat zelden voorkomt) dan hebben wij -en ook zij het over der Krieg.

 

 Ik weet niet meer wat ik vroeg, maar ze speelde de vraag door naar haar moeder.

Die hoorde ik vanuit de andere stube vragen waar het over ging.

 

"Das dritte Reich," antwoordde onze gesprekspartner.

 

Het antwoord vanuit de andere stube ging totaal langs mij heen.

 

Een dertiger die Duitsland tussen 1940 en 1945 zo benoemde, daar raakte ik even van uit mijn evenwicht.

*****

Verschijnselen van......

 

"Niet nog meer polonaise aan mijn lijf," was de reactie van manlief toen hij deze envelop opende.

 

Het kostte mij enige moeite hem over te halen toch aan het bevolkingsonderzoek darmkanker mee te doen.

"Wees blij dat jou die mogelijkheid geboden wordt in dit land. Dat is toch fantastisch!"

 Hij stuurde een goed gevuld buisje terug.

 

 

Na twee weken zou de uitslag in de bus liggen.

Grote verbazing derhalve toen er weer zo'n envelop op de deurmat lag.

 

Poppetje had 2014 in plaats van 2015 ingevuld bij de datum van de ontlasting.

Er klonk een scheldwoord, maar gelukkig verstuurde hij weer een product van zichzelf, vergezeld door een door mij gecontroleerd formulier.

 

 

 Weer twee weken later ontving hij weer geen uitslag, maar moest voor de derde keer deze envelop geopend worden.

 

Dus belde ik maar eens naar het RIVM, want P. was er helemaal klaar mee.

"Ik doe niet meer. Ben er schijtziek van."

 

Ik kreeg een heel aardige mevrouw aan de telefoon die vertelde dat de geboortedatum vermeld stond op de plaats waar de datum van versturen moest staan.

 Ik geneerde mij kapot en bood excuses aan.

******

Ik had sinds november een ander telefoonnummer waar ik maar een paar close friends van op de hoogte had gesteld.

Toen ik mij keurig meldde voor mijn controle-afspraak bleek dat de desbetreffende arts aan het opereren was.

 

"We hebben u meerdere keren proberen te bellen."

 

Tralalalala.

Er werd een nieuwe afspraak gepland en ik liet mijn afsprakenkaart meteen bijwerken bij de receptie.

 

Die afspraak was afgelopen vrijdag, de 29ste.

 

Toen ik mij na het consult bij de balie meldde zei de assistente:

"We hadden u afgelopen woensdag verwacht."

 

'Huh, nee toch?!'

 

Ik pakte de afsprakenkaart uit mijn tas.

 

 

'Oh jee, ik zie het. Ja kan ook een 7 zijn.'

Weer schaamde ik mij de ogen uit mijn kop.

 

De assistente bekeek het aandachtig en glimlachte.

"Ik moet u gelijk geven. Die 7 kan net zo goed een 9 zijn."

 

Ze was te lief.

 

In de auto zat ik te bedenken of ik manlief dit moest vertellen.

Deed het toch en kreeg de reactie die ik verwachtte.

 

"Ja, dat ik duidelijk een 7."

 

Ik wist wie het zei.

****