Vandaag herdenk ik de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, in het bijzonder de verloofde van mijn moeder die op 8 augustus 1944 werd gefusilleerd in kamp Vught.
4 mei was in mijn jeugd de verdrietigste dag van het jaar.
Mijn moeder kroop weg. Ze huilde de hele dag en had migraine.
Wij durfden ons niet te verroeren.
Ja, ook daar denk ik vandaag aan. De zon schijnt, maar die mist van de jaren toen dringt zich op.
Het is zo'n dag dat ik continu aan mijn moeder en haar kornuiten van Trouw loop te denken.
Ik ben ze dankbaar dat ik hier kan bloggen wat ik wil, maar ik schaam me ook voor de manier waarop sommigen die vrijheid op schandelijke wijze misbruiken.
En dan denk ik vooral aan diegenen die het hele jaar de meest walgelijke, hatelijke taal uitslaan op social media zoals Twitter en zich dan ineens gedurende de meidagen heel fatsoenlijk en inlevend presenteren.
Ook het zwarte pieten virus heeft de 4 -en 5 mei herdenking besmet.
Het jongetje op deze foto, die een tulp legt bij het monument in Vught, gelooft waarschijnlijk nog in Sinterklaas.
Maar ook hebben zijn ouders hem iets verteld over de Nederlandse geschiedenis.
Een zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis. Maar een bladzijde om nooit uit het geschiedenisboek te scheuren.
Deze stille foto zegt veel.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten