Om 9.30 uur waren we op onze tribune en zagen tot onze schrik en ook woede dat een deel was afgezet.
Niemand wist eigenlijk waarom -en wanneer dat was gebeurd.
Was het een sponsor die dat deel had uitgekocht of waren het oudjes die een dagje uit aangeboden kregen?
Niemand wist het.
Ook de marshalls vonden het belachelijk.
We hebben allemaal betaald om hier te zitten en het is come first, serve first.
Maar neen, het lint bleef en wij schikten ons in ons lot en vonden goede plaatsen.
We kregen gadgets vandaag.
Het was "warriors day."
Alles deze week staat in het teken van Stars and Stripes.
Zie ook de vlag op de 18e die door (oud) soldaten wordt bewaakt.
Manlief genoot volop van de sirloin buns zoals u ziet.
En de dames speelden golf en hadden zo nu een dan een gezellige onderonsje.
Vooral Jaye Marie Green (zo'n leuke speelster) houdt van een opgewekte chat. Hier met Jessica Korda.
Om 12 uur ging het lint weg voor.....................oudjes.
Heel aandoenlijk hoe blij ze waren.
Aangezien het er niet zoveel waren mochten wij de plaatsen die we gisteren ook hadden weer bezetten.
En zo raakten we aan de praat met het echtpaar uit "an assistent living", dat pal achter ons zat.
Hij was fantastisch! Had duidelijk zelf gegolfd en genoot 300%.
Met de krant van gisteren voor zich probeerde hij de speelsters te herkennen. Manlief gaf hem een timesheet.
We raakten aan de praat.
De krasse man was 93 jaar oud. Zijn grootouders waren in de 19e eeuw met $100,- van Duitsland naar de VS geëmigreerd.
Hij verbeterde zijn vrouw: "No, not Holland, it's the Netherlands. Holland is part of the Netherlands." Ze had al tien keer gevraagd of we Naples woonden. Het was na twee keer duidelijk dat ze haar korte geheugen kwijt was.
Iedere keer wanneer we daarmee geconfronteerd worden beseffen we dat die geestelijke aftakeling ons ook te pakken kan krijgen.
Er werd gejuicht en geapplaudiseerd.
Ik hoorde de 91-jarige vrouw achter mij verward zeggen: "I don't know what they did?"
Hij antwoordde rustig: 'she made a beautiful putt.'
Zijn geduld was verbluffend.
Met zachte stem praatte hij aan een stuk door tegen haar. Hij vertelde precies wat er gebeurde. Soms wel drie keer achter elkaar.
Zo gaf hij haar geen kans dezelfde vragen te stellen.
Tussendoor praatte hij met ons.
Zijn kennis over Nederland was on-Amerikaans.
Zijn gemompel tegen haar was prettig. Niet kinderachtig, niet kleinerend - neen op een toon waarop man en vrouw met elkaar (horen te) praten.
"Is it Thursday today?"
'No, it's Friday and.............'
"Where are we?"
'We are on the 18th green. The last hole and.............'
We kregen snoepjes.
Ik vroeg of ze het naar hun zin hadden in de retirement community.
Zijn gezicht sprak boekdelen.
'We're taking care of, I guess. Everything is there, but....well....you know.'
Hij lachte niet blij en haalde zijn schouders op.
En toen kwam gelukkig die intelligente humor weer om de hoek kijken:
'All we do is write out cheques for the grandchildren.'
"That is so nice," zei manlief. "Do they show their gratitude?"
'Sometimes we hear a thank you. Sometimes we hear nothing.'
"Do they live here too?"
'No, they are here on vacation. They live in the Netherlands and.......'
Exact om drie uur was het uit met de pret en werden ze naar de bus gebracht die ze naar huis zou brengen.
Daar wachten ze op het einde en schrijven tot dat moment cheques uit voor hun kleinkinderen.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten