Het is afkicken geblazen en dat is in de warme flat niet makkelijk.
Een luxe probleem, maar het idee dat ons "de vrijheid op wielen" in de stalling staat knaagt aan mijn gemoed.
Eerst even een CLL- controle van manlief afwachten.......en eventuele Covid vervolg vaccinaties.
Vandaar dat een buitenlandse reis er op korte termijn niet inzit.
Zeeland dan?
Ja - leuk idee, maar Zeeland is vol. We kunnen wel naar Zeeuws-Vlaanderen en dat gaan we eind volgende week doen. In eerste instantie voor een week, daarna zien we wel verder.
Mijn UK blogs gingen voornamelijk over onze (dagelijkse) uitstapjes. Vanwege de slechte wifi kwam ik niet aan campingpraatjes toe.
Vandaag een eerste terugblik.
Wij stonden op die vreselijke camping in Forfar/Schotland (vreselijk vanwege locatie, muggen -en geluidsoverlast) tussen deze twee kleine campers in.
↑Verbazingwekkend dat in de witte camper een gezin van vier kon slapen.
De kinderen werden erg strak gehouden. Gedrild is een betere uitdrukking.
Wij vroegen ons af waarom?
Ze moesten uren lopen en fietsen. Contact met anderen werd niet gelegd.
De ouders zeiden ons vriendelijk goedendag, en vroegen beleefdheidshalve hoe onze dag was geweest - maar het kwam erg geforceerd over.
De kinderen (eind lagere school) mochten nooit alleen naar de douche of wc.
Wanneer ze terug op de camping waren pakte het meisje haar knuffels en ging daarmee precies op de helft van het veldje zitten. Het waren speelgoed honden.
Of ze daarmee de aandacht van Jacky probeerde te trekken weet ik niet, maar het had iets zieligs.
↓De eigenaar van de blauwe camper was een mindervalide alleenstaande oude man.
Zijn scootmobiel stond naast zijn camper.
Hij wist zichzelf prima te behelpen. Deed alles op zijn dooie akkertje en sloeg iedere uitgestoken hand af.
We zijn trouwens veel minder mobiele oude mensen tegengekomen, ook met grote caravans, die zich met stok en rollator prima konden redden.
En manlief klaagt:
wanneer het water op is
de vuilwatertank vol is
de wc geleegd moet worden
River Breamish in Northumberland was eigenlijk onze favoriet, qua alles.
Op veel CC-campings zijn tenten niet toegestaan.
↓Hier is een apart hoekje voor een paar tenten en dat geeft toch een bepaald cachet.
Trouwens........mensen weten die regel van geen tenten handig te omzeilen.
In Hawes stonden mensen met een zogenaamde camper die een grote tent opzetten waar ze in kampeerden. Het voiture was puur om zich in te verplaatsen.
Over Hawes - Yorkshire gesproken. De camping waar iedereen zo juigend over deed viel ons bitter tegen.
Ja, ideaal aan de rand van het populaire dorp.
Voor dagelijkse pub-gangers is dat wellicht fijn.
Dus.........veel geluidsoverlast.
↓Een dure camping ook, met een vreselijke opsteling. Buiten zitten voelde alsof we op een parkeerplaats stonden.
De Dales zijn waanzinnig mooi. We komen er al jaren en zullen dat blijven doen.
Toch zal ik de volgende keer een camping dichter bij de A1 zoeken.
Het kostte ons nu precies een uur eer we op de N-Z route zaten.
Heus, ik denk dat er op deze camping evenveel honden als mensen waren.
Tegenover ons kwam een oudere caravan staan. De man, die ik kon uittekenen in driekwart broek en zwart t-shirt, deed alles.
(Bij ons zijn de taken bij aankomst -en vertrek altijd duidelijk verdeeld)
In de auto hoorden we gegil van honden.
Het bleken twee Cavaliers van acht maanden oud: zenuwachtige honden die niet gecorrigeerd werden.
Ze blaften niet gewoon. Ze gilden.
Om ons heen hoorden we protest. De boze blikken werden wel opgevangen, maar er werd niet ingegrepen.
"They are excited," zei de man de hele tijd als excuus.
Het stel zat de hele dag op hun kont in de voortent.......tot een uur of vijf.
Voor ons onbegrijpelijk. Waarom ga je dan naar de Yorkshire Dales?
Antwoord: voor de pubs.
Tot overmaat van ramp kwam er de volgende dag bezoek...........met nog een keffer.
Drie, elkaar gekmakende, honden.
Het bleken zoon en schoondochter.
Om half vijf ging het gezelschap naar...................de pub.
Die aftocht ging met veel gekef en gegil gepaard waardoor ook andere honden aansloegen.
Een andere buur werd het te gek. Mij werd het te gek.
Ik vroeg beleefd of ze de honden wilden corrigeren.
De schoondochter keek me smalend aan en zei: "Dogs bark."
De boze buur reageerde meteen met "And you can do something about it."
"Dogs bark," herhaalde ze lachend alsof ze ons probeerde te pesten.
Wij dachten dat het een dagbezoek zou zijn, maar helaas.
De volgende dag zagen we de eigenaar in driekwart broek en zwart t-shirt met de hond van zijn zoon lopen en daarna met de Cavaliers.
En de kinderen lagen tot elf uur in hun nest terwijl de ouders verplicht buiten met keffende honden zaten.
Dus naar de warden.
De head warden was vrij geweest, maar ze zou zeker stappen ondernemen.
Toen wij, na een dag in de stille moors, terug op de camping kwamen bleken de eigenaars zelf te zijn vertrokken.
Zoon en schoondochter hadden zichzelf opgesloten in de caravan.
Ik liep naar de receptie om te horen wat er was gebeurd. De head warden had nadat ze vier klachten had ontvangen een hartig woordje met ze gesproken.
De waarschuwing was goed overgekomen.
Ze bleken geen lid van de club te zijn, terwijl de site alleen te boeken is door CC-leden, en hebben zich bont en blauw betaald. Ook zijn ze direct lid geworden.
De ouders waren direct vertrokken en zouden na twee dagen ruilen met de kinderen.
Al die dagen waren ramen, deuren en gordijnen dicht.
"Zodra een gast jullie hoort, gaan jullie van de camping af," had de warden gedreigd.
Toen de ouders terugkwamen wachtte hen een onplezierige (of misschien hadden ze niets anders verwacht?) verrassing.
Het was een puinhoop in de caravan. Ik zag de man, in driekwart boek en zwart t-shirt, met volle vuilniszakken, volle wc en een volle vuilwatertank lopen. Wat zal het gestonken hebben in die hut.
Toen kwam er op vrijdag een stel met twee spaniels. Goed afgerichte honden, maar ze lagen niet aangelijnd.
En zo waren er meer ergerlijke gebeurtenissen die ons hebben doen besluiten niet naar deze camping terug te keren.
De Yorkshire Dales verdienen beter.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten