We hebben twee dagen echt af moeten zien. Het water kwam met
emmers uit de hemel. Binnen no time stonden de landerijen blank. En de
windvlagen waren dermate hard dat luifel en schotel ingeklapt moesten worden.
Rustig slapen was er ook niet bij.
Maar we hielden vol. Vandaag waait het nog flink, maar de
zon schijnt in ieder geval. Tijd voor heerlijk wandeling over het strand en via de duinen terug.
Een heerlijk wandeling waarbij manlief de gedaante van zijn vader aanneemt. Ik krijg uitleg over duindoorn, rozenbottel, bramen, meidoorn en witte abeel bomen.
Even pauze. Geen lelijke plastic bankjes, maar uiterste comfortabele zetels aan de rand van het duin.
↑Bladruiken. Jacky loopt vol schaamte snel weg.
Dan trekt hij wat takken duindoorn weg en zegt: "kijk daar kunnen de vogels niet bij, daar hangen nog volop bessen."
Dat hij zo geniet ontroert me. In alles herken ik zijn vader.
Zijn gekromde gestalte, zijn gezicht, zijn loop - maar ook de manier van praten.
Hij leest mijn gedachten:
"Je hoort mijn vader hè?"
We lachen samen. Was Tutti maar hier, die had ademloos naar opa geluisterd........en alles geloofd.
"Wat is dat?"
"Ik denk Jacobsladder."
Thuis ga ik op zoek.
Ik weet het niet zeker, maar ik vermoed teunisbloem.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten