US - mail

Voor wie het vergeten is of niet gelezen heeft (27 februari - Hoogvliegers). De dag na mijn onverwachte, spontane ontmoeting met Ayaan H.A. op het vliegveld van Fort Myers, zaten wij met een zware delegatie van senatoren en Mrs. Governor uit Louisiana in de KL 622. Het was een bizarre, maar ontzettend leuke terugreis. De pin (gift van de gouverneur) waarmee ik probleemloos door de security van the Capitol kom, ligt in mijn kluisje. Wie weet heb ik die nog eens nodig.

Mijn Friem en Francis Heitmeier hadden elkaar al in de lounge getroffen waar de echte golffanaten gekluisterd aan de televisie zaten: het was de finale van de WK matchplay. We hadden een goed gesprek aan boord en hij - evenals de gouverneur - nodigde ons uit naar New Orleans te komen. We wisselden kaartjes uit en die obligate uitnodiging zag ik als de vanzelfsprekende formaliteit van zijn kant. Hij zou ons een week later wel weer vergeten zijn. Zo zijn Amerikanen nou eenmaal: heel hartelijk maar erg oppervlakkig.

Ik had het mis, heel erg mis.

Vlak voor onze verhuizing ontving ik onderstaand briefje van de hartelijke senator. De brief viste ik een uur geleden uit een nog volle verhuisdoos. Ik zit nu met een dilemma. Francis verwacht ons. Met zijn advies - in oktober te komen - weet ik niet goed raad.
Gisteren hoorde ik alarmerende berichten over het komende hurricaneseizoen. Men voorspelt een record aantal in the Carribean, dus dan moeten de zuidelijke staten er ook weer aan geloven. Inmiddels weten wij (uit persoonlijke ervaring) dat het hurricaneseizoen al in juli kan beginnen en tot ver in november kan duren. Wij schorten onze huizenjacht dus nog even op.

Louisiana is vel over been: zo ontzettend arm. Bush en zijn oorlogen in Irak en Afghanistan zijn catastrofaal voor het gehele land en de arme staten in het bijzonder. Gedurende onze tijd in Florida heb ik daar al uitgebreid over geschreven. De Amerikaanse economie drijft op Chinees kapitaal, hoewel het hun eer te na is dat toe te geven. Ze zijn bang voor de Chinezen en hun trots dreigt tevens hun ondergang aan het worden. Toegeven is falen en Amerika faalt niet.

Kapitaal is in Louisiana een utopie. Armoede is de realiteit.
Wel is men gelukkig met de politieke turnover - de $$ komen nu mondjesmaat binnen - doch de schulden rijzen de pan uit en met schulden kan je niets opbouwen.

Een staat in nood en een senator die aan mij denkt. Daar word ik nou verlegen van.