Sportbabes

 

De Nederlandse volleybalsters doen het goed.

Ik keek naar de wedstrijd tegen Polen.

Het was spannend. Het was goed.

Het was topsport.

 

 

Ik was gefascineerd door de zwaar opgemaakte gezichten en de sieraden.

Bijna alle dames hadden oorbellen in.

 

Eind jaren tachtig trokken de heksachtige nagels van Florence Griffith meer aandacht dan haar supersnelle benen.

 

 

Mijn vader was topsporter.

Hij stootte de kogel -en wierp de discus op nationale afstand.

 

Wanneer wij naar het hockeyveld gingen moesten we "de troep" van ons gezicht halen en de oorbellen uitdoen.

"Veel te gevaarlijk," hoor ik hem nog zeggen.

 

Toen kon ik mijn vader wel vervloeken.

Nu, tijdens die volleybalwedstrijd, mis ik zijn cynisme en betrap ik mijzelf op een sarcastische gedachte:

 

Zou er naast de masseur ook een visagist op de begeleiders bank zitten?

 

Goedkoop miskoop?

 

Wij hadden gisteren vrienden te eten.

P. was naar Neeltje Jans gereden om vervolgens met de mooiste en heerlijkste mosselen thuis te komen.

Echt fantastisch.

 

Kosten nog moeite gespaard: ik had ook zelf groenten (bleekselderij, bladselderij, winterwortel en prei) gesneden in plaats van uit zo'n pakkie.

 

En.....ik vond dat het nu toch wel tijd werd voor een heuse mosselpan.

 

De webwinkel van Cook&Co bood een grote pan (24 cm) voor maar €9,99 aan.

Nu was ik vrijdag toevallig in Rotterdam, dus om verzendkosten uit te sparen haalde ik de pan op.

 

Ik moet zeggen, de mosselen waren veel sneller klaar dan in een gewone pan.

Smullen met de door mij gefrituurde verse frietjes erbij.

 

Vriendin: "Oh, wat is dit verrukkelijk. Misschien moeten wij ook een frituurpan kopen."

 

Ik waste de pan zelf af.

Meteen kwam er roest uit de handvatten.

 

Heeft verder geen effect op de mosselen maar toch.........

 

E-mailtje naar de klantenservice van Cook&Co kan geen kwaad.

Water en wijn

 

Hier gaat het om.

Flesjes van 375 cl.

Kwaliteitswijn.

 

Auchan verkoopt ze, zo ontdekte ik op de terugweg van Bretagne.

Auchan Calais had een goed assortiment rood, wit en rosé.

Ik kocht een paar flesjes om te proberen.

 

Zo vaak hikken we tegen een grote fles aan, omdat we een glas bij het eten willen drinken of  's avonds ineens zin hebben in een wijntje.

 

Ik ben niet zo van geopende wijn bewaren tot de volgende dag. Ik ben ook niet van een fles tegen heug en meug leegdrinken.

 

Flesjes van 375 cl. zijn een fantastische uitkomst voor een prachtig prijsje.

De proef was dus geslaagd.

 

Gisteren besloten we (om 12.30 uur, een beetje laat dus) naar Auchan-Tourcoing (2e afslag na de Belgisch-Franse grens) te rijden.

 

"Laat ik de paspoorten maar meenemen."

En maar goed ook. Steekproeven in België en Frankrijk.

Mensen, u bent gewaarschuwd.

 

Vlak na de Zeelandbrug zagen we dit. En toen begon het waanzinnig hard te regenen.

Geen fijne rit.

 

Desondanks waren we er precies twee uur na vertrek uit Brouw.

 

Nou ja........ "waren we er?"

"Moeten we er hier niet af?" Ik vroeg het terwijl P. net een vrachtwagen aan het inhalen was.

 

De eerstvolgende afslag kwam na 15 minuten en het binnendoor terugrijden duurde nog eens 15 minuten.

Grrrrr.

 

Ik wilde pure chocolade bij Leonidas kopen.

Sinds ik op mijn cholesterol let eet ik pure chocolade en alleen die van Leonidas is niet bitter.

Betaalde ik in Calais en in onze eigen Markthal €2,-, hier hadden ze het lef €2,75 te vragen voor een tablet.

 

Moe en met de pest in mijn lijf duwde ik de kar door een mensenmassa die voor het FOIRE AUX VINS was gekomen.

Een toevalstreffer die mijn humeur ten goede kwam.

 

Er belandden een doos Pinot Noir en een doos Pomerol in de kar.

 

 

Hup naar de kazen, de hammen, de patés en vervolgens naar de "gewone" wijnafdeling.

Er gingen nog een doos Tourraine en Muscadet sur Lie in de kar.

Nog steeds geen 375 centiliters.

Dat was het laatste schap.

Oei: enigszins een tegenvaller vergeleken bij Calais, waar ik liever winkel.

 

P. troostte me: "In december komen we weer in Calais. Voorlopig kunnen we vooruit."

 

 

Even voor de Zeelandbrug was er nog steeds van alles aan de gang.

Om acht uur ploften we neer met een bord Franse kaas en een glas rode wijn.

 

 

Dat er veel water is gevallen is in onze tuin goed waarneembaar.

Zou een glas Bourgogne goed passen bij deze paddenstoelen?

Ik ga het niet proberen.

Queen of the road (3)

Na bijna 15 jaar en ruim 280.000 kilometers heeft haar hart, de startmotor, het begeven.

Ik ben in tranen.

Echt? In tranen om een auto?

Ja, in tranen om een auto.

God, wat was ik trots toen we deze prachtige Saab in Leeuwarden ophaalden bij de dealer.

Het was het enige goede dat Friesland ons geboden heeft.

Nog nooit hadden we zo'n mooie, stoere auto gehad.

Nog nooit hadden we in zo'n heerlijke, veilige auto gereden.

En ze bleef er eeuwig jong uitzien. (foto, toen ze 10 was)

EERDER

Toen de leasemaatschappij liet weten dat het tijd werd voor een nieuwe auto hebben de Saab aan onze zoon gegeven, die er langer in heeft gereden dan wij.

Wanneer ik hem bij Seve Golfcenter zag staan kon ik het niet laten even mijn hand op de motorkap te leggen en te fluisteren: "nog effe volhouden hoor."

Ik hield van die auto.

Een paar jaar geleden kreeg hij winterbanden van ons. Zo graag zagen wij J. in die auto rijden.

Ieder jaar, bij de APK, zat ik met geknepen billen te wachten op een telefoontje.

Het ging altijd net goed. Tot vandaag.

De auto-ambulance heeft haar meegenomen. Ik weet zeker dat dat ook voor zoonlief een emotioneel moment geweest moet zijn.

Een oude Saab is gewild.

Ik hoop dat iemand haar een nieuw hart en nieuwe longen gunt.

Dan bromt ze gerust nog eens 280.000 kilometers.

*****

Nazomerse dag

 

Vanaf de Zeelandbrug zien we dat er aan dijkversterking gewerkt wordt.

Tussen maart en november 2015 voert projectbureau Zeeweringen dijkversterking Zuidhoek Zierikzee uit. Het projectbureau pakt de dijk aan, omdat de steenbekleding niet meer aan de huidige veiligheidsnormen voldoet.

 

Op een nazomerse dag krijg ik lentekriebels.

Er hangen drie wassen buiten. P. ruimt de schuur op. Hij maakt de terrasmeubels schoon en zet ze binnen.

Jacky pakt nog een verwarmend straaltje zon mee.

 

 

Lentekriebels hebben ook de planten in ons bescheiden stukje groen.

Er staat niet veel, maar wat er staat groeit en bloeit fantastisch.

Onvoorstelbaar als je nagaat dat de tuin het drie maanden zonder de goede zorgen van P. moest doen.

 

 

Ook de (in april geplante) rododendron lijkt, na een aantal schietgebedjes en een kilo krachtvoer, aan te slaan.

 

We gaan fleurig de herfst in.

******

Van Delta naar KPN

 

De rust is weergekeerd in Zeeland en dus keren wij terug.

 

We laten wel een heel prettige televisie in Rotterdam achter.

Het zenderaanbod, programma's opnemen en terugkijken, interactieve televisie:

we vinden het fijn.

 

Bij thuiskomst blijkt dat Delta RTLZ, waar P. 's morgens altijd naar kijkt, eruit heeft gegooid.

 

Tijd voor bezinning.

Kan Delta hetzelfde leveren als KPN??

 

Neen!

 

Wij hebben geen behoefte aan zeven Zeeuwse zenders.

 

Geen idee hoe, maar ik vond een linkje naar: "Wij bellen U."

 

Een jongeman met Twents accent regelde binnen een kwartier het KPN Compleet pakket.

Hij waarschuwde wel dat we niet een supersnelle verbinding moeten verwachten.

Kan Delta ook niet leveren, dus....

 

Na lang zoeken vond ik een manier om Delta per e-mail in te lichten over de overstap naar een andere provider.

Daar kwam vanmorgen het volgende antwoord op:

 

"Geachte heer of mevrouw,

 

Hartelijk dank voor uw bericht. Op dit moment ervaren wij grote drukte via de e-mail, waardoor we onze servicebelofte niet kunnen waarmaken."

 

Nu hadden wij al eerder ervaren dat Delta haar servicebelofte niet kan waarmaken.

 

Ik had KPN geregeld, P. mocht Delta bellen.

Easier said than done.

 

Hij stuitte keer op keer op eindeloze bandjes, keuzemenu's, verwijzingen naar de website en oorverdovende wachtmuziek. Uiteindelijk werd de verbinding verbroken.

 

Delta doet er alles aan om onbereikbaar te zijn.

 

De spanning liep op.

Ik voelde dat het weer op mij neer zou komen.

 

Na vijf minuten wachtmuziek (ik belde expres NIET de afdeling opzeggingen, maar een andere afdeling) kreeg ik iemand te spreken.

Op het moment dat ze mij wilde doorverbinden hoorde ik toet toet toet.

 

Ik belde opnieuw - moest opnieuw het keuzemenu aanhoren en koos voor dezelfde afdeling.

Dit keer lukte het.

 

De dame maakte excuses en vertelde dat het erg druk was bij de afdeling opzeggingen.

Begrijpelijk.

 

"Kunt u mij, zoals KPN doet, een bevestiging e-mailen?"

 

'Nee, wij sturen dat per post.'

 

Ik verslikte mij bijna.

Anno 2015 kan het grootste bedrijf in Zeeland niet per e-mail met haar klanten communiceren? Maar wel drammen dat je alles online moet regelen.

 

Hoe pijnlijk ook:

ik moet inderdaad constateren dat Zeeland achtergebleven gebied is.

*****

Seizoenswissel

 

Twee weken geleden zag ik nog witte broeken en slippers.

 

Afgelopen zaterdag, terwijl het 20º was, merkte ik alleen maar donkere kledij op in de stad.

Dikke jacks en winterlaarzen, terwijl ik een polo aanhad en dat heel behaaglijk vond.

 

Blijkbaar ligt ook de nazomer achter ons.

Een week geleden zwom ik in zee en zat in mijn badpak op het strand.

 

Maar goed: ik moet eraan geloven.

Zomerspul moet in de was en naar de stomerij.

 

De koffer met winterkleding gaat open.

De wissel: truien eruit, t'shirts erin.

Tot mei.

 

25 jaar lang ging die koffer tussentijds open.

Spijtig, maar dat is verleden tijd.

 

Daarom vrees ik dat het ook voor mij een lange, donkere winter gaat worden.

 

 

Bretagne, de terugblik.

 

Dinsdag was het adieu hotel Les Costans en au revoir Perros-Guirec.

 

Het hotel zag er goed uit en lag op een mooie plek.

Na de boeking (online op de site van het hotel) heb ik een aantal e-mails gestuurd waarin ik duidelijk maakte dat wij een ruime kamer wilden, vanwege de bench van de hond.

 

Aan mijn wensen werd gehoor gegeven.

Ik denk dat we de grootste classic room (laagste tarief €119,-) op de bovenste verdieping, exact wat ik wilde, kregen. Waarschijnlijk omdat ik vijf nachten had geboekt.

 

De klachten op Tripadvisor liegen er niet om. Dat er zoveel verschil tussen gelijk geprijsde kamers is vind ik ook niet juist.

 

De piepkleine badkamer met gammele douche was minder, evenals de gehorigheid.

Relais du Silence, laat me niet lachen.

 

Ook de wifi was rampzalig slecht. Toen ik me daarover ging beklagen bij de receptie, kreeg ik te horen dat het aan de provider lag.

Drie maal raden wat daar mijn antwoord op was.

 

Op de laatste dag werd het nog amusant.

Een bus Amerikaanse toeristen checkte in om 19 uur. Om 19.30 uur werden ze aan tafel verwacht.

 

Op onze gang stonden alle kamerdeuren open. Dames liepen heen en weer.

"How is your room?"

'Why do we always get the worst room?'

"Aren't all rooms the same size?"

'Can't open this fucking door.'

"Do we have to sleep in one bed?"

 

Een man in een badjas stond met zijn iPad bij de receptie.

Een andere man kwam met zijn bagage naar beneden. Hij eiste van de reisleidster een andere kamer.

Zij had haar handen vol aan de klagende, vermoeide Amerikanen.

 

We kenden dit deel van Bretagne niet.

Het is ons uitstekend bevallen.

Gezellige badplaatsen, idyllische strandjes, prachtige kust, schone zee (alleen pleziervaart), aardige mensen en heerlijk eten.

 

 

Op de terugweg deden wij Honfleur aan.

Leuk om weer terug te zijn in deze toeristische trekpleister.

Er waren wel wat veranderingen in het straatbeeld die mij minder goed bevielen (zie foto's).

 

Ik heb deze korte vakantie iedere avond schaaldieren als voorafje gegeten.

Zo ook deze laatste avond.

Een bord vol fruits de mer.

 Foto's Honfleur

 

  

PS

De Breton komt in eerste instantie wat stug over, maar is enorm servicegericht.

Hij/zij ontdooit helemaal wanneer je Frans praat, hoe slecht dat ook is.

 

Wat ons opviel in de restaurants was het personeel: zeer professioneel en uiterst efficiënt.

 

Waar in Nederland zes krachten nodig zijn pakken in Bretagne en Normandië drie man een vol restaurant aan.

 

Van ergernis over domme, ongeïnteresseerde bediening is (in ons geval) dus geen sprake geweest.

(Waarmee ik meteen de fabel uit de wereld help dat ik altijd negatief ben)

 

Een man en vrouw (middelbare leeftijd) pakten zeer gefocust twintig tafels aan in het restaurant in Honfleur.

Wij keken vol bewondering toe.

Goede communicatie, goed op elkaar ingespeeld en zeer correct in de omgang. Alle gasten werden op tijd bediend.

 

 

Bretagne (met haar Keltische oorsprong) mag trots zijn op haar cultuur, -haar taal, -haar producten, -haar gerechten.

 

Bretagne is heerlijk.

Vraiment heerlijk. 

*****

Zwemmen

 

Maandagochtend:

Papa wil de kerk van Perros-Guirec tekenen en dus strijken we neer op het terras van "le Tabac" tegenover de St. Jacques.

Papa en mama drinken koffie.

 

Er komen heel veel hondjes langs. In dit land houden ze veel van hondjes.

Mama doet boodschappen voor de lunch terwijl papa en ik op een bankje naar die malle Fransen kijken.

 

Daarna gaan we naar mijn strand in Trégastel.

Lekker.

Ik vind dat water leuk, gek en eng tegelijk. Het zand is heerlijk warm, daar rol ik mij graag in droog.

 

 

 

Oei, mama tilt mij op en loopt met me het water in.

Maar ik voel me veilig bij haar. Ze fluistert lieve woordjes in mijn oor.

 

En dan laat ze me los en....................ik zwem.

Ik zwem.

Ik zwem zomaar naar de kant, naar papa.

FILMPJE, het echte werk.

We doen het nog eens en nog eens.
Leuk!

 

Dan gaan we naar het leuke jachthaventje van Ploumanac'h.

Daar zwemmen grote vissen.

Het water is zo helder dat je ze kunt zien.

 

 

En tot besluit eten we een ijsje.

Het was weer een echt heerlijke hondendag.

****

Bretonse Blue Lagoon

 

Zaterdagavond, en het restaurant is nagenoeg leeg.

Nee, het zegt niets over Le Trestignel. We komen hier zeker weer eens.

 

Het is september.

Seizoen af.

 

 

We eten iedere avond iets uit de zee.

P. kreeg maar liefst negen oesters en ik een bord vol heerlijke crevettes, die meer op langoustines leken.

 

Vier gangen voor €31,-

Daar dronken we een overheerlijke Pouilly Fumé bij.

 

 

In tegenstelling tot GB zijn honden in bijna alle restaurants welkom.

Dat hadden wij niet verwacht.

 

En nergens parkeermeters.

Wat een genot.

 

Zondag deed zijn naam eer aan.

 

Vrijdag hadden wij een stuk SANTIER gelopen vanuit Perros-Guirec.

Vandaag liepen wij vanuit tegenovergestelde richting. We startten in Ploumanac'h en we liepen tot het punt waar we vrijdag rechtsomkeert hadden gemaakt.

 

Daarna kon het zwempak aan .........

 

WEBALBUM