10 september, 2015

Bretagne, de terugblik.

 
Dinsdag was het adieu hotel Les Costans en au revoir Perros-Guirec.
 
Het hotel zag er goed uit en lag op een mooie plek.
Na de boeking (online op de site van het hotel) heb ik een aantal e-mails gestuurd waarin ik duidelijk maakte dat wij een ruime kamer wilden, vanwege de bench van de hond.
 
Aan mijn wensen werd gehoor gegeven.
Ik denk dat we de grootste classic room (laagste tarief €119,-) op de bovenste verdieping, exact wat ik wilde, kregen. Waarschijnlijk omdat ik vijf nachten had geboekt.
 
De klachten op Tripadvisor liegen er niet om. Dat er zoveel verschil tussen gelijk geprijsde kamers is vind ik ook niet juist.
 
De piepkleine badkamer met gammele douche was minder, evenals de gehorigheid.
Relais du Silence, laat me niet lachen.
 
Ook de wifi was rampzalig slecht. Toen ik me daarover ging beklagen bij de receptie, kreeg ik te horen dat het aan de provider lag.
Drie maal raden wat daar mijn antwoord op was.
 
Op de laatste dag werd het nog amusant.
Een bus Amerikaanse toeristen checkte in om 19 uur. Om 19.30 uur werden ze aan tafel verwacht.
 
Op onze gang stonden alle kamerdeuren open. Dames liepen heen en weer.
"How is your room?"
'Why do we always get the worst room?'
"Aren't all rooms the same size?"
'Can't open this fucking door.'
"Do we have to sleep in one bed?"
 
Een man in een badjas stond met zijn iPad bij de receptie.
Een andere man kwam met zijn bagage naar beneden. Hij eiste van de reisleidster een andere kamer.
Zij had haar handen vol aan de klagende, vermoeide Amerikanen.
 
We kenden dit deel van Bretagne niet.
Het is ons uitstekend bevallen.
Gezellige badplaatsen, idyllische strandjes, prachtige kust, schone zee (alleen pleziervaart), aardige mensen en heerlijk eten.
 
 
Op de terugweg deden wij Honfleur aan.
Leuk om weer terug te zijn in deze toeristische trekpleister.
Er waren wel wat veranderingen in het straatbeeld die mij minder goed bevielen (zie foto's).

 
Ik heb deze korte vakantie iedere avond schaaldieren als voorafje gegeten.
Zo ook deze laatste avond.
Een bord vol fruits de mer.
 
  
PS
De Breton komt in eerste instantie wat stug over, maar is enorm servicegericht.
Hij/zij ontdooit helemaal wanneer je Frans praat, hoe slecht dat ook is.
 
Wat ons opviel in de restaurants was het personeel: zeer professioneel en uiterst efficiënt.
 
Waar in Nederland zes krachten nodig zijn pakken in Bretagne en Normandië drie man een vol restaurant aan.
 
Van ergernis over domme, ongeïnteresseerde bediening is (in ons geval) dus geen sprake geweest.
(Waarmee ik meteen de fabel uit de wereld help dat ik altijd negatief ben)
 
Een man en vrouw (middelbare leeftijd) pakten zeer gefocust twintig tafels aan in het restaurant in Honfleur.
Wij keken vol bewondering toe.
Goede communicatie, goed op elkaar ingespeeld en zeer correct in de omgang. Alle gasten werden op tijd bediend.
 
 
Bretagne (met haar Keltische oorsprong) mag trots zijn op haar cultuur, -haar taal, -haar producten, -haar gerechten.
 
Bretagne is heerlijk.
Vraiment heerlijk. 
*****

Geen opmerkingen: