Terugblikken

2016 was het jaar van de aanslagen.

Het jaar van de toenemende onveiligheid. Van agressie. Van oorlogen. Van intense haat en wantrouwen.

Een jaar dat weinig goeds doorgeeft aan het volgende jaar: 2017.

Er hangt iets onheilspellends in de lucht.

De goede wensen zijn minder vrolijk. Ik ruik angst.

Ik kijk dan ook niet uit naar 2017.

Nee, het liefst draai ik mij om en loop ik terug.

Terug naar 1976, het jaar dat wij trouwden.

We gingen onlangs even kijken hoe het in Veere was.

Verdomd: "onze" rondvaartboot lag er nog. Hij doet nog steeds dienst.

We aten kroketten in "Het wapen van Veere," waar op 10 juni 1976 onze Tour de Walcheren van start ging.

Toen iedereen er nog was.

Sentimenten zijn niet van staal

We gingen naar DE Gamma.

De Gamma op Zuid.

U weet wel, van die leuke (Rotterdamse) reclame.

Ineens stond ik oog in oog met De Metaalwinkel.

Mijn vader was directeur van de Rotterdamse vestiging van Hamel Metaal, voorheen Bruijnen&Wolffenbuttel (Bruijnen was mijn grootvader) in het Groothandelsgebouw.

Daarnaast was hij een enorme klusser. Die man kon alles.

Het liefst werkte hij met aluminium, messing, en andere non ferro metalen.

Het begon met horren.

Paps zag een gat in de markt.

Hij wilde zijn liefhebberij delen met andere klussers.

Op een dag was daar De Metaalwinkel: bedacht en uitgevoerd door mijn vader.

Het bleek een gouden vondst.

De Metaalwinkel deed het beter dan de groothandel boven.

In 1985 verliet mijn vader het bedrijf.

De Metaalwinkel glorieerde, maar hij kwam er niet meer.

"Ik kan dat niet aan."

Het was zijn kind.

Toen ik die naam zag vanmiddag kwam alles weer boven.

Binnen zat de verkoper in de kantine.

Zijn mobiel was belangrijker dan mijn verhaal over de ontstaansgeschiedenis van dit bedrijf.

Waarom zou hij ook luisteren naar een 61-jarige sentimentele vrouw die in de deuropening haar vader stond op te hemelen die hij nooit gekend had.

Manlief duwde me zachtjes richting uitgang.

"Kom El, we moeten verder."

*****

Kerst en oorlog

Manlief haalt weer een stapeltje kerstkaarten uit de bus.

Allemaal vrolijke, lieve en hoopvolle wensen.

Ik heb dit jaar geen kaarten verstuurd.

Mijn jaarverslag zou somber zijn geweest en daar wil ik mijn vrienden niet mee belasten.

Dus stuur ik prachtige animaties van Jacqui Lawson.

Mensen willen doorgaans geen slecht nieuws.

Manlief is ook niet dol op blogjes als deze.

"Ze zijn niet leuk."

De wereld ziet grauw van oorlog.

Er is geen ontkomen aan. Het houdt me bezig.

Beeldend.

Ik denk beeldend.

Berichten komen als een film bij mij binnen.

Niet dat ik dat wil. Integendeel. Het is een kwelling.

Ik zit naar Scrooge (A Christmas Carol) te kijken. Dickens is verplichte kost met kerstmis.

"El, de Russische ambassadeur is in Ankara neergeschoten."

Ik verlaat het Victoriaanse Londen en zie op mijn 21e-eeuwse iPad hoe de ambassadeur in de rug wordt geschoten door een - wat lijkt - veiligheidsagent.

Het is alsof ik van film naar film overschakel.

Hoe confronterend die authentieke beelden ook zijn, ik denk meteen aan de gevolgen.

Hoe gaat de volgende episode eruit zien? Laten de leiders van Turkije en Rusland zich provoceren?

Een paar uur later zit ik naar horror in Berlijn te kijken.

>>Berlijn, Parijs, Nice, Zaventem....., exact op die plekken waar terroristen hebben toegeslagen zijn wij nog niet zo lang geleden geweest.<<

De locatie is een kerstmarkt waar een gekaapte vrachtwagen als moordtruck een bloedbad aanricht.

Ik spoel de film terug en zie een onschuldige Poolse vrachtwagenchauffeur, die uitkijkt naar kerst met zijn familie, helse minuten doormaken. Hij overleeft het niet.

De achtervolging op de vermeende dader loopt uit op een fiasco.

De verkeerde man wordt opgepakt.

Wat heeft dit onschuldige mens moeten doorstaan in de verhoorkamer?

Ik moet even pauzeren en haal diep adem bij de documentaire over Remco Campert.

Poëzie heelt.

Ook de BBC zend een levensverhaal uit: over Margot Fortuyn.

Prachtig.

Vandaag.

De dader heeft sporen, die hem zullen ontmaskeren, achtergelaten in de truck.

Ook met de huiszoeking gaat het fout.

Duitsland wordt ongeduldig en boos.

Dit soort films, waar ik er nog vele van zal zien, kent geen happy end.

Ze leiden tot erger.

****

Polarisatie

"Boer" Hendrik Koekoek (Boerenpartij, met geknepen n uitgesproken)

Bekend is zijn citaat: "ik krijg nooit geen beurt!".

**

Aan mijn zoon hoef ik niet te vragen wie dit zijn.

Maar ik prijs mij gelukkig deze twee persoonlijkheden "gekend" te hebben.

**

"De freule"  Wttewaall van Stoetwegen (CHU)

Consternatie was er vijftig jaar geleden ook.

Koekoek:

Hij beschuldigde VVD-Kamerlid Hadders ervan in de Tweede Wereldoorlog Engelse piloten te hebben verraden.

De Kamer nam op 12 oktober 1966 een motie aan tegen Koekoek waarin hem werd verboden deze uitspraken te herhalen in de Kamer.

In 1966 spande zijn Haya van Someren (VVD) een  kort geding tegen hem aan, omdat Koekoek in het openbaar beweerd had dat zij deel had uitgemaakt van een nationaalsocialistisch organisatie.

De rechter verbood hem om deze beschuldiging in het openbaar te herhalen.

Jkvr.Mr. Ch.W.I. (Bob) Wttewaal van Stoetwegen:

In een nachtelijk Kamerdebat op 26 november 1970 met veel verwarrende moties en tegenmoties stemde zij per ongeluk verkeerd.

Ze stelde voor de zitting te beëindigen, waarbij zij de legendarische woorden

"...dit is gekkenwerk!!"

uitsprak.

We klagen over versnippering in de politiek, maar ik lag me vannacht te bedenken dat dat vijftig jaar geleden ook zo was.

Dit werd de Tweede Kamer na de verkiezingen van 1967,:

KVP (42 zetels)

PvdA (37 zetels)

VVD (17 zetels)

ARP (15 zetels)

CHU (12 zetels)

Boerenpartij (7 zetels)

D'66 (7 zetels)

CPN (5 zetels)

PSP (4 zetels)

SGP (3 zetels)

GPV (1 zetel)

Oei, tel de zetels van KVP, ARP en CHU eens op....69.

Het CDA staat nu op 15 in de peilingen.

Later kwamen er nog DS'70, PPR, CP/CD, NMP.....bij, die ook weer opgingen in andere partijen of gewoon verdwenen.

Nederland heeft altijd coalitie kabinetten gekend. Er moe(s)ten compromissen gesloten worden.

Dat past(te) bij de tolerante aard van ons land.

In 1973 bestond het kabinet Den Uyl uit bewindslieden van PvdA, KVP, ARP, PPR en D'66.

Ik maak mij dus niet zo heel erg veel zorgen over die splinters.

Ze zijn nu even pijnlijk omdat het er veel zijn en er de hele tijd aan gepeuterd wordt.

Echter, de meeste verdwijnen.

VVD en PvdA mogen dan trots zijn dat ze de rit hebben uitgezeten, het was ze niet gelukt zonder D66, CDA, CU en SGP.

Maar van enige dankbaarheid verwacht ik deze verkiezingscampagne niets.

Rutte neemt nu de taal van Wilders al over. En dat klinkt heel onecht.

Nep!

Ik vertrouw Mark Rutte helemaal niet meer.

Eerst luchtig doen over het Oekraïne referendum. Dan schrikken van de uitslag en die toch serieus nemen. Vervolgens de boel rekken en nu, na 250 dagen, weer terugkrabbelen."

Zijn "sorry" in augustus was schijn.

Het geeft eens te meer aan hoe arrogant hij is.

Rutte gaat hier zeker op afgerekend worden. Er zullen meer referenda komen in de toekomst. Het volk wil gehoord worden.

Het wordt een venijnige campagne.

De tolerantie gaat op in kolkende woede.

******

Kokker-ellen (50) Salade met eendenborstfilet

Mijn zoon nam deze prachtige fles azijn uit Italië voor mij mee.

Met zo'n heerlijk product kan een dressing niet mislukken.

Dit recept. een salade met gerookte eendenborstfilet, past uitstekend in mijn dieet.

Mijn echtgenoot at er knapperig stokbrood bij.

Deze salade is geschikt als voorgerecht -en als maaltijdsalade.

In ons geval werd het dat laatste.

Ingrediënten voor twee personen:

125 gram rucola (even in ijswater oppimpen)

1 avocado

ongezouten walnoten

pakje eendenborstfilets, die 15 minuten voor gebruik uit de verpakking gehaald moet worden, maar kip of kalkoen kan ook

maak een zoete dressing van:

2 eetlepels goede olijfolie, 1 eetlepel rode wijnazijn, 1 theelepel mosterd, 1/2 eetlepel honing

cranberry compote

Maak de sla aan met de dressing

Verdeel het over de borden en maak het op met schijfjes avocado, eend en walnoten.

Druppel er als laatste de cranberry compote over.

Makkelijk, snel, gezond en lekker.

Kortom:

succes gegarandeerd.

Afvallen

Spareribs: ik at ze in Florida.

In plaats van frietjes vroeg ik extra coleslaw.

Want dat is waar het in mijn eetpatroon om gaat: koolhydraten eet ik niet in combinatie met vlees/vis en groenten. 

Ooit las ik het boek van Montignac.

Die formule werkt goed voor mij.

Dieetboeken zijn niet aan mij besteed. Sonja Bakker zal aan mij niets verdienen.

Ik weet wat gezond is. Ik weet wat ik lekker vind.

Een borrel: ik drink iedere dag mijn Keteltje.

Ik snoep zo nu en dan.

Maar ik denk er wel bij na.

Het gaat om de tijd die er tussen zit.

Noten: prima.

Twee uur voor -of drie uur na de maaltijd.

We boffen met het winterse weer in Zeeland.

Ik wandel iedere dag met de hond: minimaal een half uur.

Honger of trek heb ik alleen in het begin gehad.

Mijn maag is inmiddels gereset.

Aan mijn Amerikaanse vriendin schreef ik dat ik 24 lbs kwijt was.

Dat klinkt beter dan elf kilo.

Mijn bloeddruk is dermate gedaald dat ik 's avonds de Valsartan kan laten staan.

In september maakte ik nog een aantal broeken.

Daar zwem ik nu in.

Wat ben ik blij dat ik mijn wintergarderobe niet heb uitgebreid met dure aankopen.

Ik wacht tot de lente. Hopelijk heb ik dan mijn streefgewicht bereikt.

Gelukkig kan niemand zien hoe ik er momenteel bijloop.

Charmant is het niet.

Ik doe in Zierikzee boodschappen en voel, terwijl ik van winkel naar winkel loop, onder mijn oversized winterjas het kruis van mijn broek naar de knieën zakken.

P. heeft zijn bretels al aangeboden.

Ik wil niet zeuren, maar waarom word ik alleen onder de taille dunner?

Aan de bovenkant verandert er niet veel. Waar zijn mijn billen? (foto boven)

Worden de kerstdagen moeilijk?

Neen.

Ik zie wel hoe het loopt.

Kan ik lekkernijen niet weerstaan, dan pijnig ik mijzelf niet.

Maar vooralsnog zijn die lekkernijen niet verkeerd.

Veel wild. Veel vis.

Nog 24 lbs. te gaan.

Uh....neen. Ik bedoel elf kilo.

****

Gewoon bijzonder

Je ziet in de VS enorme campers.

Huizen op wielen waar ons Rotterdamse flatje in past.

Op het parkeerterrein bij de Pier stond deze rijdende "zelfbouw."

Ik vond het uniek.

Kerstbomen

"Moet die boom geen water?"

'Jawel, maar als ik er alleen al naar kijk vallen er naalden uit.'

Manlief kijkt me bedenkelijk aan.

Ik pak de gieter en probeer voorzichtig, zonder een takje aan te raken, wat water in de pot te gieten.

>>Nee, deze boom valt echt niet uit. Hooguit een paar naalden bij het vervoer, maar verder niet.

Ik hoor het de verkoopster afgelopen maandag nog zeggen.<<

De boom reageert meteen op mijn gulle gift. Ik krijg een lading naalden op mijn voeten.

'Met de Kerst hebben we een kale boom,' zeg ik geërgerd.'

Aangezien ik toch mijn dagelijkse wandelingetje nog moet maken gaan we naar de bloemist bij Plus waar ik de boom vorige week kocht.

Ik zie dat er meer kerstbomen staan dan vorige week. Ook andere soorten.

Geluk bij een ongeluk: ik tref dezelfde verkoopster.

Ze herkent me.

'Vorige week had u nog geen Noormannen, toch?"

Ze knikt en verontschuldigt zich tien keer voor de miskoop.

De sterkere Noorman moet €10,- meer kosten.

We betalen €5,- bij en manlief rijdt met het Noormannetje in het Peutje terug naar huis.

Ik wandel met Jacky naar huis en verheug mij niet op het werk dat mij te wachten staat.

Maar ik zet door.

Ook de Noorman blijkt niet geheel rui-vrij.

Mensen, mocht u nog geen boom hebben...

.....ga voor echt goed of nep.

IM

Mijn hemel, wat is er de afgelopen dagen veel gebeurd!

We zijn nog maar een week terug, maar het voelt alsof we nooit zijn weggeweest.

Alleen de bruine lichaamskleur, die ik iedere dag vertroetel met een dikke laag lotion/crème, doet mij aan een maand Florida herinneren.

Op de Nederlandse politiek kom ik een andere keer terug.

Eerst even naar twee leuke mannen, Joop Braakhekke en Peter van Straaten, die ons deze week ontvielen.

Terloops neem ik mijn vader, die in 1994 overleed, mee in dit stukje.

Waarom?

Omdat papa een smulpaap was. 

In het dashboardkastje lagen dozen bonbons van Vroon of van die hele dikke tabletten Verkade chocolade.

Zijn slanke genen heb ik helaas niet geërfd.

Hij was van het overvloedige uitdelen. Zo ongelooflijk gastvrij.

Dat Joop Braakhekke een moeder van 106 jaar achterlaat vind in misschien nog wel het verdrietigst.

Joop had alvleesklierkanker. Die strijd win je nooit, tenzij het ontdekt wordt voordat de symptomen opdoen.

Ik keek naar zijn grappige programma's.

Joop liet je genieten van het leven, met name van het leven in de keuken.

Morgen eten we hazepeper. Ik probeer het met de losse hand van Braakhekke te maken en proef veel.

Staat er in het recept van de Gouden Karper, het favoriete (wild)restaurant van mijn vader in Hummelo, een halve theelepel - dan moet ik dat niet te nauw nemen.

Joop had een heerlijke stem.

Als hij knoflook zei, dan wilde je direct een teen opeten.

Wanneer hij wijn proefde riep ik tegen manlief: "Maak maar een flesje open."

Alles wat Joop uitsprak was lekker.

De overgang van eten naar de wc lijkt raar, maar is toch heel natuurlijk.

Mijn vader las de krant op de wc.

Dan ging het allemaal wat makkelijker.

Ik zou het niet meteen een genen kwestie willen noemen, maar iets lezen op de wc doe ik ook.

Wordfeuden werkt heel ontlastend.

Al jaren hangt de zeurkalender van Peter van Straaten naast de pot.

Ik kan het nooit laten om vooruit te kijken, maar ik heb me nu voorgenomen toch echt te wachten tot

1 januari.

Die zeurderige, taaie, slome humor van Van Straaten. Heerlijk.

Toon Hermans met de pen.

Hij noemde zichzelf geen politiek cartoonist, maar de Inktspotprijs viel hem dit jaar toch ten deel.

Creatieve mensen, waar mijn vader ook toe behoorde, laten iets moois na.

".......................El, je mag niet scheuren hoor!!..........."

*******

Terloops

Gisteren ging ik bevend op de weegschaal staan.

Na Florida en een lekkere Sinterklaasavond was ik enigszins huiverig.

De weegschaal liegt niet.

Ik kon mijn ogen niet geloven.

Minus elf kilogram sinds 15 september.

Dat ligt niet alleen aan anders eten.

Ik zorg ervoor dat ik iedere dag loop.

In Naples had ik een doel: het strand.

Vanmiddag deden we boodschappen bij Plus in Scharendijke.

Er waren vier klanten in de winkel.

HEERLIJK!

Maar daar zal de eigenaar anders over denken.

Ik vrees dat de dagelijkse avondopening binnenkort ophoudt te bestaan.

Manlief zette Jacky en mij af op een landweggetje.

"Zie je straks thuis."

U verlangt waarschijnlijk naar het voorjaar.

Die kunt u op de markt al kopen hoor: ik zag tulpen.

Ik ben dol op dit jaargetijde.

Vooral vanwege de stilte.

Ik hou van korte dagen. Van gezelligheid en warmte creëren. Van winterkost. Van de schrale natuur.

In onze tuin is het feest voor koolmezen, merels, roodborstjes en mussen. Ze worden ruimschoots voorzien van lekkers.

Maar verderop moeten grotere vogels zelf aan het werk om hun maaltje bijeen te krijgen.

Ik kom erachter dat ze een paar kilometer met hun hapje hebben gevlogen. 

Online winkelen

Het waren drukke dagen na thuiskomst.

De koffers moesten leeg en vervolgens gingen de zomerkleren weer in koffers, het huis moest op orde, zo ook de administratie, er moest gedicht worden, er moesten geschenken ingepakt worden, er moest Sinterklaas gevierd worden, het huis moest ook maar meteen in kerststemming gebracht worden

en

er moet nog steeds afgerekend worden met een jetlag, die altijd pas na een weekje om de hoek komt kijken.

Ik had in de VS heel veel via Amazon.com besteld.

In Nederland kwamen daar nog twee dingen bij, waar ik Bol.com voor nodig had.

Bol is niet bepaald een site waar ik graag op bestel.

Waarom?

Ik had een hoesje voor een smartphone besteld (bij leverancier X) en een cover voor een iPad (bij leverancier Y).

Daar kreeg ik twee aparte nota's voor, die ik apart moest betalen.

Bij Y ging dat moeiteloos, maar de ideal betaling aan X wilde tot drie keer toe niet lukken.

Bij Amazon.com had ik wel zeven verschillende leveranciers.

Ik betaalde één bedrag.

Amazon zorgt ervoor dat de leveranciers hun geld krijgen.

Nog iets opmerkelijks.

Bij horloges.nl wilde ik, toen we nog in de VS waren, een horloge bestellen van €70,-.

Het ging prima............tot de betaling.

Dus nam ik via de e-mail contact op met de klantenservice.

Hier een passage uit het antwoord.

Een verrassend, opmerkelijk antwoord.

"...Het is wel belangrijk dat het IP adres in hetzelfde land is gevestigd als waar de creditcard is uitgegeven. Dit dient overeen te komen, om fraude te voorkomen...."

*************

Kapitaalvernietiging

Integrity en bank: gaan die twee samen??

In downtown Naples is het een en al glitter en glamour

 

 

Het appartementengebouw naast ons hotel wordt gestript.

Godzijdank blijft de buitenkant staan.

De eigenaars zijn uitgekocht.

Ons is verteld dat een condo op de bovenste verdieping 6 miljoen moet gaan kosten.

Maar ik heb geen idee of zo'n "shooting" van afgelopen vrijdag enige invloed heeft op de populariteit van de buurt.

Eerlijk gezegd valt heel Naples nu ten prooi aan "shootings."

14th Street, Coastland Mall, Swan River Restaurant, Mercato...

En het gaat nog steeds door, zo lees ik.

Het zijn niet bepaald locaties waar je wild west taferelen verwacht.

Onroerend goed is weer op de goede weg.

Dit jaren '70 huis met leuke tuin vlak achter onze Publix staat te koop.

Waarom ik hier een foto van maak?

Omdat het er hoogstwaarschijnlijk volgend jaar niet meer staat.

Zo gaat dat in Naples.

Daar doen ze niet aan opknappen.

De boel gaat neer en er wordt een kolossaal pand neergezet waar je net langs kan lopen.

*****

Kijk op het strand

Dit één Banyan tree. Een oude tante.

We lopen langs the Historical Society.

Het hek is inmiddels geverfd en de naambordjes van de gulle donateurs prijken in de zon.

 

Hahahaha, hier is het vrij (dichtbij het strand) parkeren en dus heeft de middenstand er op deze manier een stokje voor gestoken.

Er zijn nieuwe parkeermeters geplaatst in Naples. Ze worden gevoed door zonne-energie en heel veel quarters.

Niemand weet hoe deze ultramoderne machines werken.

Wij hebben een beach sticker, die we altijd op de eerste dag voor $50,- kopen, dus wij mogen overal parkeren.

Vier weken zon en warmte.

Temperaturen van ver boven de 25 graden.

Misschien tien druppels regen die al verdampt waren voordat ze de grond raakten.

Ik geloof niet dat we dit ooit hebben meegemaakt.

Het werd dus ook een strand -en zwembad vakantie.

Ik kan, in tegenstelling tot manlief, niet lezen op het strand.

Ik moet mensen kijken. Situaties opnemen.

Overal zie ik verhaaltjes.

Ze lopen langs. Ze zitten naast je. Ze dobberen in de zee. Ze graven kuilen. Ze eten. Ze drinken. Ze smeren. Ze...

Ze zijn er.

Kijk!

Een rondleiding over het strand. De gids is iemand van de Historical Society.

Hij vindt zichzelf heel belangrijk.

Sinds 1929 is Naples via het land bereikbaar, pak ik even mee.

Er worden professionele kerstfoto's gemaakt.

 

Stel je voor dat er zand aan de tas komt..

Petticoat in beeld.

Mee-eter

Zonnebaden.

Hier moesten we erg om lachen.

Oké, de parasol heeft het begeven. Maar kijk even waar de man zit en waar de schaduw is.

Wat overbleef leek meer op een vlag.

Who cares, I'm on the phone.