Na de stilste dag van het jaar, Thanksgiving, komt de gekste dag van het jaar, Black Friday.
Een soort Dwaze Dagen, maar dan op één dag en in heel het land.
Bij Miromar (Outlet) stond een agent het verkeer te regelen.
Wij waren op tijd en konden nog makkelijk een plaats vinden. Je volgt gewoon mensen met volle tassen en vraagt of ze weggaan.
De rijen buiten doen het ergste vermoeden, maar de Amerikanen weten dit soort evenementen goed te regelen.
In de winkels was geen sprake van gedrang en/of gegraai.
Integendeel. Er liep genoeg personeel en ook bij de kassa's verliep het afrekenen smoothly.
De aanbiedingen waren dan ook niet mals.
Ik kocht Ralph Lauren polo's voor $30,- en bij Vera Bradley kreeg ik maar liefst 80% korting op mijn aankopen.
Mijn twee kleine tasjes vielen in het niets bij de gigantische inkopen van de Amerikanen.
De mannen wachtten buiten geduldig af.
Toen wij, tegen twaalven, terugreden naar de I75 schrokken we wel even van de enorme file die ons tegemoet kwam.
Het leuke deel van deze Black Friday werd om een uur of zeven ruw verstoord door, wat ik dacht, drie enorme dreunen op de deur.
"Niet gaan kijken," riep manlief.
'Waarschijnlijk een dronkenlap?'
"Ik weet het niet. Maar laat de deur dicht El."
'Oké. Maar zet het geluid van de tv even af en de airco uit, dan kan ik misschien horen wat er aan de hand is.'
Manlief deed wat ik vroeg.
Ik legde mijn oor tegen de deur.
Ik hoorde paniekerige stemmen. Flitslichten kwamen door het raampje in de deur.
'Jezus, er is iets heel erg mis.'
Ik belde de receptie.
'What's going on?'
"Stay in your room Mrs. Just stay in your room."
Dat deed ik......misschien een paar minuten.
Toen hoorde ik stemmen op de galerij en deed ik de deur open.
Het hele hotel was omsingeld door politie, ambulances, brandweer.....you name it.
Een paar politieagenten zaten geknield bij een lichaam.
Ik hoorde stemmen en gekreun en deed snel de deur weer dicht.
Wij bleven binnen totdat de gewonde man afgevoerd was.
Hoewel iedereen zich kapot geschrokken was bleef paniek uit.
Wij waren deze avond thuisgebleven, maar het idee dat we bijna iedere avond rond die tijd op het altijd pikdonkere parkeerterrein lopen beangstigde me wel.
Het schietincident gebeurde pal onder onze kamer. Misschien op tien meter afstand.
Daar stond ook de (oude) auto van de verdachte/gewonde en zijn vriendin/vrouw. Het portier stond open.
Al snel werd, in grote lijnen, duidelijk wat er was gebeurd.
Ik plaats bij deze een link, omdat essentiële details nog ontbreken.
Plaats delict was afgezet, maar niet afgeschermd.
We konden alles zien en horen.
Het betrokken meisje zat op een stoeprand en werd daar ondervraagd.
Ja, dat vond ik raar.
Sinds elf uur gisteravond is dit continu op het nieuws.
Later op de avond klopte er nog een agente aan. Of we getuige waren geweest van wat er gebeurd was.
Punt is dat je in je kamer niets van buiten hoort omdat de ouderwetse airco een razend lawaai maakt en wij ook nog eens de televisie aan hadden staan.
Wel bleef het lang onrustig.
Tot in de morgen stonden grote schijnwerpers op de plaats delict gericht (en dus op onze kamer).
De politie in uniform maakte plaats voor de FDLE (Florida Department of Law Enforcement).
Forensics deden grondig onderzoek.
Het voelde alsof ik in een aflevering van CSI zat. Zo onwerkelijk.
Nu weet ik hoe "gunshots" klinken.
Black Friday veranderde van het ene op het andere moment in Bloody Friday.
Gelukkig!
Vanmorgen stond het parkeerterrein vol met auto's van "ontbijters."
Ook wij waren aan sterke koffie en a stack of pancakes toe.
Maar dan staat er een stevige tante (begin 80?) op die mij toesnauwt dat ze geen Britse is, maar een Engelse.
Deze dame heeft een wat ielige man die wegduikt wanneer zij haar aanval op mij opent.
De andere Britten kunnen mijn vriendelijk bedoelde opmerking wel waarderen.
Ik ben nog zo stom om de vrouw uit te leggen dat Engeland ook onder het Britse Koninkrijk valt, maar haar verontwaardiging is niet te temmen en dus loop ik gewoon door.
Ik begrijp haar oververhitte reactie wel.
Het is exemplarisch voor de situatie in Europa en in het VK bij uitstek. Maar ik vind het wel hoogst onbehoorlijk.
De vrouw is een typisch "controller."
Ze klaagt.
Ze observeert.
Ze is een mengeling van Mrs. Bucket en Ma Flodder.
Later komt ze naar me toe om haar verontschuldigingen aan te bieden. Toch dramt ze door over het feit dat ze niet Brits genoemd wil worden.
"Too many nationalities call themselves British. I am English."
'Whatever,' is mijn botte reactie.
Ik heb helemaal geen zin in een discussie.
Later ontmoet ik mensen uit Wales en ben ik blij dat ik "Brits" staande houd.
J. uit Nieuw-Zeeland komt naar me toe terwijl ik nog zit uit te stomen.
"What is your political party called, Ellen?"
Huh?
Wat nou weer.
Ze legt uit dat ik als politician op Facebook geregistreerd sta.
Ik kijk, maar kan het bij mijzelf niet terugvinden.
J. haalt haar iPad en toont het bewijs.
Manlief heeft dan al uitgeplozen dat "independent" gelinkt is aan een (erg rode) politieke partij.
Dat was het niet toen ik mijzelf registreerde bij Facebook.
Maar goed.
Ik ben dus "politician" geweest, waarmee de wens van mijn moeder even in vervulling is gegaan.
