Paniekvirus?

De eerste grap over het Coronavirus kon ik nog wel waarderen, maar onuitputtelijk is mijn gevoel voor humor niet.

>>>Jacky (5 jaar) heeft een gemeen virus opgelopen.

Manlief is al twee keer met haar naar de dierenarts geweest. Ze had hoge koorts, -moest vreselijk braken en ze was de interesse in het leven verloren.

Bij ons sloegen wanhoop en paniek toe. Wat mankeerde haar?

De echo sloot een blokkade in de buik uit. Gelukkig.

Dit is de vierde dag. Ze volgt me weer met haar ogen, maar de verdovende werking van de medicatie houden haar in haar mand.

Ik stond de hele ochtend voor de patiënt hapjes te maken. Vanuit haar mand hield ze me nauwlettend in de gaten - wat al een verbetering was ten opzichte van de apatische woensdag.

Geen bouillon, geen rijst, geen boterham, geen appeltje, geen pap.

Maar toen ze gekookte kip rook gingen de oren omhoog. Ze hapte toe.

Ik gaf eerst alleen kip.

Echter: in mijn truc van gemalen hondenbrokken vermengd met stukjes kip trapt ze niet.

Vanuit de kamer roept manlief iets over een cruiseschip.

Dit meldt Trouw:

Ongeveer 6000 passagiers van een cruiseschip in de haven van Civitavecchia mogen het vaartuig voorlopig niet af vanwege de angst voor besmetting met het wuhanvirus.

Twee Chinese passagiers aan boord zijn mogelijk besmet met het nieuwe coronavirus.....

Nou, als dat geen cordon sanitaire is?!

Hoe vaker "deskundigen" in de media komen met "er is geen reden tot paniek" des te argwanender ik word.

Loze woorden worden teniet gedaan door rigoureuze maatregelen.

We zien afgegrendelde spooksteden in China. Chaos op vliegvelden waar luchtvaartmaatschappijen vanuit de hele wereld landgenoten proberen te repatriëren.

Binnen een week weten de Chinezen een ziekenhuis uit de grond te stampen.

Dat kan alleen in een dictatuur.

In de metro verberg ik mijn mond en neus in mijn sjaal.

Ik open deuren met mijn elleboog, was mijn handen kapot, gebruik alleen nog maar keukenpapier en papieren zakdoeken.

Ook P. mag geen gewone zakdoeken meer gebruiken - of hij moet iedere dag een schone pakken (normaal gesproken vis ik eens in de drie weken een snotlap uit zijn broekzak).

Deze gebruikelijke "griepconventie" is een must wanneer je onder één dak woont met een CLL-patiënt.

Mondkapjes liggen nog in de lade. Een herinnering aan een chemokuur.

Die kapjes kosten nu maar liefst €6,50 per stuk!!

De apotheker vertelde dat Chinezen groot inslaan. Dozen van honderd stuks worden verstuurd naar familie in China. Hetzelfde geldt voor desinfecterende zeep en lotions.

(Doet me trouwens denken aan die babymelk affaire)

Pas in maart krijgt hij een nieuwe levering en dat baart hem gote zorgen.

Terecht.

Want wat zijn de consequenties voor mensen hier die om medische reden mondkapjes moeten dragen? 

En hij moet boze Chinezen met lege handen vriendelijk de deur wijzen.

Dit is nog maar het begin.

Het venijn zit in de staart, zegt men.

Ik hoop zo dat die staart weer snel gaat kwispelen.

*******

"This terrible place called Auschwitz"

De toespraak van Ronald Lauder is een must hear.

De hele herdenking was indrukwekkend - zo nu en dan beklemmend, maar Lauder pakte echt de aandacht van alle aanwezigen, ook van de VIP's op de voorste rij. Naar mijn mening hadden daar de overlevenden moeten zitten.



Waarom moest de NPO de directe verbinding vroegtijdig afbreken?
Voor reklame?
Voor zendtijd voor politieke partijen?
Voor het nieuws?
Voor de ingehuurde deskundige?

En zo ging ook DWDD voorbij aan deze belangrijke dag.
De woorden van Lauder en ook andere sprekers zijn blijkbaar als druppels die je van een paraplu afschudt.

Ik vrees (voor) de toekomst.
*****

Havenziekenhuis van de kaart

Rotterdam, de tijd haalt je in.

Hoe toepasselijk.

De tijd haalt ook het Havenziekenhuis (sinds 5 jaar onze buurman) in.

In 2017 werd het polikliniek en nu gaat volgend jaar tegen de vlakte. De projectontwikkelaar heeft het gekocht. Ik verwacht dat er onbetaalbare appartementen komen.

Voor (Kralingse) Rotterdammers is het Havenziekenhuis een begrip.

Even een lesje geschiedenis:

Rotterdam werd als havenstad niet alleen met zeelieden geconfronteerd, maar ook met de exotische ziektes die zij meebrachten. Het 19e-eeuwse Coolsingelziekenhuis had een aparte afdeling voor zieke zeelieden. In Leiden werd op 14 mei 1914 de 'Leidse Vereniging tot Bevordering van de Studie der Tropische Geneeskunde' opgericht. Bijna tien jaar later werd dat het 'Instituut voor tropische geneeskunde' dat gevestigd werd bij het Rijksherbarium aan het Rapenburg te Leiden. Omdat er in Leiden te weinig aanbod was van patiënten uit de tropen werden in 1925 de Havenpoliklinieken in Rotterdam geopend, die na korte tijd meer dan 2.500 zeelieden per jaar behandelen. Om praktische redenen werd daarom in 1927 het oude hotel Continental en het daarnaast gelegen huis aan de Oosterkade 22 en 24 en het parterregedeelte van nummer 26 omgebouwd tot 'Ziekenhuis voor Scheeps- en Tropische Ziekten' dat al snel het 'Havenziekenhuis' werd genoemd. Het ziekenhuis kreeg 75 bedden. In 1928 werd een badkamer op de eerste verdieping omgebouwd tot operatiekamer.

Begin jaren 1930 werd besloten tot nieuwbouw van het ziekenhuis op dezelfde locatie tussen het Haringvliet en de Maas. In december 1934 vertrokken personeel en patiënten naar een noodziekenhuis dat was ingericht in voormalige kantoorpanden van Unilever aan de Westerlaan. In 1937 wordt het nieuwe ziekenhuis in gebruik genomen. Het ‘Ziekenhuis voor Scheeps- en Tropische Ziekten’ heette vanaf toen officieel 'Havenziekenhuis'. Hoewel het Havenziekenhuis tijdens de Duitse aanval op Nederland in 1940 in de frontlinie lag, werd het niet getroffen. Ook tijdens het bombardement op Rotterdam werd het niet getroffen, alhoewel de brandgrens slechts op enkele tientallen meters was verwijderd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog is de ontwikkeling van specialistisch ziekenhuis naar algemeen ziekenhuis ingezet, er waren geen scheepvaartverbindingen met tropische gebieden en het algemene Coolsingelziekenhuis was verwoest.

In de periode 1961-1967 werd het Havenziekenhuis verbouwd en uitgebreid. De 'Vereniging voor Tropische Geneeskunde Rotterdam – Leiden' bood bij de heropening een kunstwerk aan van Francesco Somaini dat doet denken aan een uiteenspattende meteoriet. In 2005 werd het Havenziekenhuis een dochteronderneming van het Erasmus MC^[.

^BRON

Mijn ervaringen en herinneringen.

In 1968 werden mijn amandelen geknipt door dokter Van Mervenee.

Dat was een onprettige ervaring. Na de ingreep moest ik meteen naar huis.

Het verliep niet goed. Ik kreeg een nabloeding en moest alsnog opgenomen worden in het ziekenhuis met het mooiste uitzicht.

Mijn moeder kwam uit Sri Lanka (begin jaren '90) terug met een heel smerig been.

Ze was doodziek en wij dachten allemaal dat ze dood zou gaan. Blijkbaar dacht de zeer gespecialiseerde artsen dat ook want mama werd alleen gelegd.

Erysipelas oftewel wondroos in een ver gevorderd stadium. Amputatie kwam ter sprake toen de eerste kuur niet aansloeg.

Na vele zware kuren en intense behandeling knapte ze op.

Ze zat trouwens in het bestuur van Vrienden Havenziekenhuis en zou nu razend zijn geweest.

Maar ik herinner mij ook dat er een lieve tante overleed aan borstkanker.

In 1984, wij woonden in Zierikzee, werd mijn galblaas verwijderd.

Ik liet de ingreep in het Havenziekenhuis doen en mocht tien dagen blijven.

Kort daarna pakte dezelfde chirurg een breukje aan.

Manlief kon mij tijdens het bezoekuur de meest smeuiige, grappige verhalen vertellen over zijn kamergenoten: allen zeelieden.

Een paar jaar geleden werd ik vrij plotseling naar de cardioloog gestuurd.

Hartfilmpje bij de huisarts was niet naar zijn zin en ik kon daarmee direct naar de poli cardiologie. 

Wat volgde was een reeks onderzoeken, scans en MRI's - allemaal next door.

Ook longarts en neuroloog zaten in het pakket bezoeken.

Bij manlief werd een colonoscopie gedaan in opdracht van het Erasmus MC. Hij was blij met die samenwerking.

En het gezellige zusterhuis niet te vergeten, waaruit de Rotterdamse studenten konden putten voor feestjes.

Het Havenziekenhuis stond in mijn jeugd op de verlanglijst van beginnende verpleegsters.

Floortje Dessing in 2014:

Dessing werd na een reis naar Iran ernstig ziek. Ze had geen gevoel meer in haar benen en kon haar evenwicht niet meer bewaren. 'En mijn ogen werden slechter. Het was echt heel erg eng', blikt de presentatrice terug. Tot slot bedankt ze het personeel van het Havenziekenhuis. 'Zij hebben mij twee-en-halve week erg goed verzorgd.

Ik kan mij er nog weinig bij voorstellen: Maasboulevard zonder Havenziekenhuis.

Maar dat zei mijn moeder ook toen het monumentale gebouw waar ik ter wereld kwam werd gesloopt.

Griepweer

Het griepseizoen is aangebroken.

In zeer nabije omgeving hebben we mee kunnen maken dat griep fataal kan zijn bij mensen die chronisch ziek zijn.

Maar ook ouderen, mensen met een zwakke gezondheid en te vroeg geborenen vallen in de risicogroep.

Wij (ik moet dit heel hard afkloppen) zijn al jaren de dans ontsprongen. Naar mijn mening vanwege de vaccinatie, goede vitamines (Solgar Omnium), veel water drinken en waakzaamheid.

Wij wassen onze handen rauw en drogen ze af met keukenpapier.

Handdoekjes gaan iedere dag in de was.

In de metro verberg ik mijn mond en neus in mijn sjaal.

Gelukkig kun je van het weer geen griep krijgen, maar je zou er wel van in bed willen kruipen.

******

Zij en ik - het begon met Maggi

Zij staat voor mij bij de kassa.

Ik kijk altijd wat anderen op de band zetten en probeer daaruit op te maken wat er op tafel komt.

Zij heeft niet veel af te rekenen: flesje Maggi en flesje ketjap.

Mijn gedachten gaan meteen terug naar mijn jeugd.

Bij oma Rotterdam stond er standaard Maggi op de eettafel. Ik vond het heerlijk. Opa deed druppeltjes op mijn wijsvinger die ik dan oplikte.

Oma Egmond was streng zoutloos in verband met haar hoge bloeddruk en had het voor ons in de keukenkast staan.

Wanneer zij zelf soep maakte moesten wij die zelf op smaak brengen met Maggi.

Mijn moeder was niet zo voor de smaakversterker en daarom was het niet vaak in huis.

Maggi moch nie.

"Sinds 1897 Maggi, goh dat roept herinneringen op," zeg ik.

'Ja, heerlijk. Ik ken niet zonder.'

"Doet u het in de soep?"

'Ja, altijd. Me buurvrouw is ziek en ik trek bouillon voor haar, maar ze lust niet te zout - dus doet ik er voor me eigu Maggi bij. En in de macroni. Lekker hoor.'

De boodschappen rollen langzaam naar de kassière.

Achter mij staat een scootmobiel met een overvol mandje. Ik zie alleen maar chips, blikjes frisdrank  en pakken kano's.

Een jongetje voor ons, die nodig naar de kapper moet en met zijn alternatieve vader boodschappen doet, ettert en glijdt onderuit.

Geschreeuw. 

Wij negeren zijn gejammer. 

'Ja, me buurvrouw zit nu bij de kapper. Ze is nog niet kaal hoor, van de chemo.'

"Oei - dat klinkt serieus slecht."

'Ze heb lymfklierkanker en longkanker. Kom goed hoor. De chemo is aangeslagen.'

Ze wijst naar haar hals. 'Da's allemaal goed, nu nog haar long.'

Ik knik en weet niet zo goed wat ik moet zeggen. In onze eigen nabije omgeving maken wij momenteel droevige zaken mee.

 En dan.....achter me. 

Een kreet. 

'AU!'

Ik krijg een duw in mijn rug.

"Gaat je lekker!?" roept de scootmobiel.

Een man, die zich tussen twee kassa's met wachtende mensen een weg baant, struikelt en vloekt. 'AU!!'

Nogmaals: "Gaat je lekker?!"

Hij staat inmiddels aan het einde van de andere kassa en roept naar de scootmobiel:

'Ik heb me toch pijn gedaan? Dan hoef ik toch geen sorry tegen JOU te zeggen?'

Scootmobiel is razend.

"Je ken toch vragen of je er langs mag?! Maar nee, je duw iedereen opzij."

Ik verwacht een middelvinger maar die blijft uit.

Zij heeft afgerekend en wacht tot ook ik mijn twee boodschappen betaald heb.

Het is alsof we elkaar al jaren kennen.

'Nou, sterkte met uw buurvrouw. Ze boft maar met u als mantelzorger.'

Bij het woord mantelzorger zie ik haar trots glimlachen.

Ze bloost.

'En maak maar een lekker soepje, met Maggi.'

We zwaaien naar elkaar.

Zij en ik.
******

Kokker-ellen (63) Bitterkoekjes

Even een update, vergezeld door een lekker recept dat in mijn eetpatroon (dieet vind ik een rot woord) past.

Morgen ben ik twee weken bezig en ik was zondag 2,6 kg afgevallen.

Nu zocht ik een koolhydraatarm recept voor koekjes dat ook geen vet/boter/olie bevat.

Het bitterkoekjes recept dat ik op de site van Kitchen24 vond past perfect in het plaatje.

En laat ik nou dol op bitterkoekjes zijn.

Doe 150 gram poedersuiker, 1 theelepel amandelextraxt en 150 gram witte (ongebrande) amandelen, in de keukenmachine (met mes) en draait het fijn.

Voeg 2 eiwitten toe en laat de machine even goed doordraaien.

Doe het beslag in een spuitzak en spuit met eigen fantasie koekjes op vetvrij papier.

(Volgens Rudolf mogen er geen puntjes op zitten en kun je die met een natte vinger gladstrijken. Mijn koekjes hadden wel puntjes.)

Schuif het bakblik in de voor verwarmde - 190℃ - en bak in 10 minuten af. Pas op, het gaat snel!!

Dat zo'n simpel recept zo heerlijk uit kan vallen verrast mij.

Krokant aan de buitenkant en zacht van binnen.

Nadeel: we hebben alles in één keer opgegeten.

*****

Niet te oud om te leren

We plannen een kort reisje naar Sardinië, waar onze Canadese vriend jaarlijks zes weken vertoeft.

Hij heeft daar geen auto, dus verheugt zich zeer op de culturele uitstapjes die wij met hem gaan maken.

Transavia vliegt voor een heel schappelijk tarief direct naar Sardinië.

Ik maak het duurder omdat wij onze stoel willen reserveren en omdat we koffers meenemen.

Dus pak ik een "pakketje," waar die mogelijkheden in zitten en die ook nog eens kosteloos te annuleren -of te wijzigen is.

Gelukkig maar, want een uur nadat ik geboekt heb ontdek ik dat er een belangrijke afspraak voor die periode staat.

Mijn wangen gloeien van de spanning, ook Herz (autohuur) is reeds geboekt.

Maar het lukt me om kosteloos de boeking om te gooien (ik betaal alleen tariefverschil).

Herz moet ik eerst annuleren om vervolgens een nieuwe boeking te maken.

Dat lukt tot vijf keer toe niet. Bellen dan maar - en dat blijkt later een geluk bij een ongeluk.

De klantenservice van Herz is fantastisch, zo heb ik al eerder ervaren.

De dame is zeer zorgvuldig en hulpvaardig. Zodra ze mijn lidmaatschapsnummer heeft ingevoerd komt ze met een korting van ruim €40,- op de proppen.

Dus altijd telefonisch boeken!!

Ze probeert de boeking definitief te maken, maar het lukt niet.

"Wat raar," hoor ik haar zeggen.

'Ja, ik liep ook vast. Mij lukte het ook niet.'

"Zullen we dan eerst even de voorwaarden doornemen? Houd u wel rekening met de afkoop eigen risico (€1900!!!)??"

Ik ben even stil. De speaker van mijn telefoon staat aan zodat manlief zich met het gesprek kan bemoeien.

'Wat kost dat?' Ik hoor de angst voor het antwoord in mijn stem.

"€35,- per dag - exclusief btw," is het antwoord. "Duur hè?!"

Ik moet inderdaad slikken. De verzekering is duurder dan de huur van de auto.

Maar we hebben ooit, zonder verzekering, in Ierland behoorlijke schade gemaakt (achteruit tegen een muurtje) - en die gok willen we niet meer nemen.

Ze denkt hardop met mij mee nu ze doorheeft dat bij mij de twijfel is toegeslagen.

"Ik kan dit wel een paar dagen voor u vasthouden, mevrouw. Dat geeft u tijd er rustig over na te denken. Er zijn andere mogelijk om te verzekeren. En misschien dekt uw creditcard het wel."

Daar heb ik nog nooit van gehoord en P. ook niet.

Ze geeft me een reserveringsnummer en we ronden het gesprek af.

'Bel jij de de credit card maatschappij even,' vraag ik teleurgesteld.

Manlief doet wat ik vraag en hoort dat er inderdaad een dekking van €500,- op de kaart zit. Dat is dus niet voldoende, maar wel fijn om te weten.

Ik bel Herz weer en krijg nu een man aan de telefoon.

Hij heeft een oplossing: 

"U kunt een speciale huurauto verzekering afsluiten bij bijvoorbeeld AXA. Dat scheelt aanzienlijk."

Ik ben opgelucht en vraag hem de huur van de auto definitief te maken.

Dat lukt ook hem niet, maar hij heeft al snel door waar dat aan ligt.

Nieuwe creditcard. Dat wordt snel in ons profiel aangepast en ik dank hem nogmaals voor de tijd, hulp en vooral aandacht.

Manlief belt onze eigen autoverzekeraar.

Bingo!!

Voor €5,50 per dag is alles geregeld en kunnen wij met een gerust hart op pad.

*****

Schouwen is nog in diepe winterslaap

Ik moest naar de tandarts in Middelburg.

Voordien waren we op Schouwen voor de dierenarts, de vleesboerderij, de groenteboer, de eierboer en om even te kijken hoe ons voormalig huis erbij stond.

Een vertrouwd rondje.

Zo troffen we onze lieve buurtjes uit Keulen toevallig. We hadden sinds ons vertrek uit Brouw geen contact gehad en dus was er veel bij te praten.

De boeren verwachten duidelijk geen vorst want de suukerpeen waren nog niet weggehaald.

Kool en spruiten krijgen dit jaar waarschijnlijk geen bezoek van koning winter.

Schouwen slaapt nog.

Ellen(de) met de trein.

Nee, ik reis niet veel met de trein. In Nederland reizen wij sowieso niet veel.

Vandaag had ik met een oud-schoolvriendin afgesproken in Hilversum.

Met het OV zou dat maar een uur kosten.

Prima.

Van Alexanderpolder (via Gouda) naar Utrecht (11.18 uur) was effe schrikken.

De trein was afgeladen, dus nam ik plaats in het tussenstuk bij de deuren. De vrouw naast me zat erg te hoesten en trok haar snot via de neus naar de keel. Niet echt smakelijk.

Ik zag de bacterieën door de ruimte kruipen en zweven.

In Gouda gingen er mensen weg, dus baande ik mij razendsnel een weg naar de coupé, nog voordat er nieuwe passagiers binnenkwamen.

"Wilt u uw tas misschien even weghalen?"

Op die plaats ging ik zitten. 

!!Spijt!

Ze zat een enorme salade te eten. De saus liep langs de mondhoeken naar haar kin.

Geen servetje of zakdoek, dus werd de bak bovenop haar rugzak gezet en ging ze op zoek naar iets om haar mond mee af te vegen.

Ik voorzag dat dat in de rugzak zat.......en zij waarschijnlijk ook want de zoektocht in haar jaszakken bleek tevergeefs.

Dan maar aan de jasmouw.

Ik keek de andere kant op en ging op mijn rechterbil zitten zodat ik het niet hoefde te zien.

Helaas: rechts zat een man uit een pak melk hoorbare slokken te gulpen.

Tegenover mij had een meisje weliswaar earphones in, maar ik hoorde duidelijk een of andere rapper noodkreten uitslaan.

Aan het eind van de coupé had een moeder haar dochtertje op schoot. Ze keken naar een Disney film, want ik hoorde duidelijk het gekwetter van Donald Duck.

Het was een warm weerzien met L. We hadden elkaar vijftig jaar niet gezien en tijdens de lunch pakten we een voor een de rugzakken uit. Er zit nog genoeg in voor een volgende ontmoeting.

Een paar uur later stond ik weer op het perron van Hilversum.

Geen trein op tijd.

Geen trein vijf minuten te laat......tien minuten te laat......vijftien minuten te laat.

Eindelijk riep een vrouwenstem om dat er ergens een storing was.

Zo'n twintig minuten te laat sukkelde de Sprinter binnen.

Gelukkig gaan er regelmatig treinen uit Utrecht naar Rotterdam, maar toch was ik te laat thuis om het telefoontje te plegen dat ik moest plegen.

Dit retourtje kostte me €21,- en dat vind ik vrij duur voor iets dat niet naar behoren werkt.

En het milieu? Mijn kleren gingen meteen in de wasmachine.

******

7/1/1920 - 7/1/2020

Dit zal 1956 of '57 zijn geweest.

De box stond in de serre (achter Wil).

Mijn afstuderende moeder met haar neus in de boeken. 

De onvergetelijke, onmisbare Wil, die het huishouden en het verzorgen van vier kinderen op zich nam, keek (voor de foto) mee.

Mijn afwezige biologische moeder -en mijn toegewijde, liefhebbende waarneemmoeder.

Kersttijd 1966 - mama 46 jaar.

Het huis was nog in de oude staat, zo zie ik aan de kachel en het meubilair. Alles op de foto herinner ik mij.

Ze vond het heerlijk wanneer Astor haar benen warm hield.

Vandaag, honderd jaar geleden werd ze in Rotterdam geboren.

Ik kan -en wil dat bijna niet geloven.

Het confronteert me met mijn eigen sterfelijkheid.

*****

Een gewichtig blogje

68,9??

Was het maar waar!!

De feestdagen hebben zijn tol geëist: ik ben vijf kilo aagekomen.

Tel daar de twee kilo van voor december bij op en u begrijpt dat ik mijzelf weer streng heb toegesproken.

The story of my life.😒

De hele maand december heb ik de weegschaal buiten mijn gezichtsveld gehouden. Ik heb het kreng genegeerd.

Hij zat wel in mijn achterhoofd. Iedere keer als ik iets lekkers at knaagde het geweten, maar ik liet het heerlijks niet staan.

Het is de combinatie van koolhydraten met de rest waar mijn lichaam van uitdijt.

Stokbrood met Franse kaasjes, toast met paté, stol met roomboter, toetjes, oliebollen, appelflappen, zoutjes, koekjes.

Manlief eet meer dan ik en komt één kilo aan. Ik leg me daarbij dagelijks ook nog eens een fikse wandeling op, maar het mag niet baten.

Nu dus een maand rigoureus lijnen en geen drank.

Donderdag begonnen, nu (drie dagen later) is er zeven ons af. Niet veel, het lijf moet even op gang komen, maar het geeft deze burger moed.

Ik voel het meteen.

Koude handen en koude voeten. Neen, dat is niet comfortabel - maar het is wel een signaal dat ik op de goede weg zit.

*****

Films voor mijn leeftijd

We moeten deze druilerige, donkere maanden zien door te komen.

's Avonds struin ik Netflix af.

Ik heb mij door zes jaargangen Peaky Blinders gewerkt. Dat was geen straf.

Over The Crown was ik minder enthousiast.

In de VS kon ik helaas de leerzame -en onthullende miniserie The Roosevelts net niet afzien.

Ik hoop dat Netflix Nederland deze documentaire snel op de buis brengt.

Bankier van het verzet kon mij niet boeien. Dat heeft met het acteerwerk te maken.

De intriges in de soapserie Greenleaf worden steeds ingewikkelder.

Ik vind het heerlijk. Helaas ben ik door alle jaargangen heen, maar er komt volgend jaar vast weer een vervolg. Dat hoort bij soaps.

The Missing (Saknad) is een spannende Zweedse miniserie die je op een avond af kunt -en wil zien.

Even een Martientje: The Two Popes zou ik Oscarwaardig willen noemen.

De casting voor deze film is zo goed getroffen en de beelden (vooral wanneer je zo van Rome houdt als ik doe) zijn prachtig.

Iets totaal anders is The Laundromat, een veelbesproken, omstreden film over de Panama papers.

Ik ben geen fan van Meryll Streep, maar in dit geval ging het om de inhoud van de film.

Gebaseerd op een waargebeurd financieel drama, met een dikke satirische saus overgoten.

Tja, en gisteravond aarzelde ik.

Our Souls at Night leek mij een zwijmelfilm. Een tearjerker.

En in dat laatste had ik geen zin.

Dus met enige scepsis zette ik de film aan.

Vanaf de eerste scène tot de aftiteling zat ik "in de film."

Het verhaal is "nou ja." 

Maar het spel is fenomenaal.

Jane Fonda (82 jaar) en Robert Redford (83 jaar) zetten hun karakters heel geloofwaardig neer.

Opvallend.

Drie films met een grijze rolbezetting.

Daar kwam geen grime aan te pas.

****