Ik ben (nog) niet besmet en toch heeft het Coronavirus mij te pakken

Hieperdepiep: 65 jaar.

Ik krijg hartverwarmende reacties op Facebook. 

Wanneer er lovend over mijn blogs geschreven wordt ("Ik geniet van Vertelsels") realiseer ik mij dat ik aan het werk moet.

Hoewel....het vinden van de juiste woorden gaat me moeilijk af. Daar komt nog bij dat mijn nek het lang achter de laptop zitten niet fijn vindt.

En daar gaat dit stukje over.

Vorige week vrijdag:

Klop klop.

 Headache wil spelen: hamertje tik met mijn hoofd.

Ik zeg dat ik geen zin heb, maar daar trekt hij zich niets van aan.

Paracetamollen weren het getik, maar zaterdag komt hij met de moker terug.

Ik herken migraine en pak een lage dosis imigran. Geen effect.

Dan maar 100 mg. maar het resultaat is verslechtering en ik word misselijk.

Zondag zit mijn nek vast. Ik weet niet hoe ik moet zitten of liggen.

Naar bed met een hotpack.

Maandagochtend haal ik de bloeddrukmeter tevoorschijn.

Die slaat alarmerende kleuren uit.

Hoog, hoger, hoogst.

Vooral de bovendruk gaat alle perken te buiten.

Ik bel mijn huisarts.

"Maak je je ergens druk om," vraagt de assistente.

Ja, ik maak me druk.

"Het lijkt mij spanningshoofdpijn."

'Ja, mij ook.'

Ik krijg medicijnen voor de pijn.

Op de tramadol/paracetamol slaap ik goed, maar heeft als nadeel dat ik de volgende dag lang duf ben.

Ik blijf een dag in bed en houdt de hele week contact met de huisarts.

"We verhogen de losartan om de bloeddruk te drukken."

Spanning.

Waarom spanning?

Omdat ik mij alles aantrek. 

De voorzorgsmaatregelen in huis zijn genomen.

Geen gewone zakdoek meer, maar papieren zakdoeken.

Ik hoor protesterend gemompel van manlief.

Dat hij zijn gewassen handen moet droogdeppen met papier bevalt hem ook niet.

Bij mij loopt de spanning dan al snel op.

Wat moeten we met Disney? Ik hoor dat ze daar met mondkapjes op lopen.

 En onze vakantie naar Italië?

El, dat duurt nog maanden, tegen die tijd.....

Mijn verstand vecht een verloren strijd.

Ik probeer op de Disney site te komen.

Die blijkt twee dagen offline.

Vrijdag kan ik er eindelijk op, maar dan moet ik mijn wachtwoord veranderen. Verder kan ik niets doen.

Dus bel ik een Nederlands nummer.

Veertig minuten in de wacht met schel tetterende muziek is niet bevordelijk voor mijn hoofd. De tranen schieten in mijn ogen.

Uiteindelijk krijg ik een zeer onvriendelijke mevrouw aan de telefoon.

Hoe anders was dat toen ik de booking voor zo'n €3000,- maakte.

Met mijn klacht dat schoondochter haar relevante vragen nergens kwijt kon, en de problemen met de Disney site doen haar niets.

Geen sorry, geen excuses, rien - niente - zero.

Ze kan niets voor me betekenen. De door ons uitgezochte restaurants zijn nog dicht.

Bang!

Bang, zegt ook mijn hoofd.

Iedere dag e-mail ik mijn huisarts de fluctuerende bloeddrukmetingen en vertel hem hoe ik mij voel.

Maar het meeste baat heb ik bij de fysio, die mijn nek op zachthandige wijze manipuleert.

Wat een verademing.

Vrijdag komt er onverwacht nog een recept door.

Tramadol Aurobindo - met een waarschuwingsbrief.

Ik mag beslist niet autorijden. 

Het is een pijnstiller die tot de groep opioïden behoort. De werking lijkt op morfine.

Ik vrees dat ik nu toch echt de verkeerde kant op ga en berg het doosje op.

Vandaag:

De pijn is gezakt, de nek zit iets losser.

Geen drugs.

Hooguit een paracetamol en een brufen. 

Met Rescue ga ik de spanning te lijf, want dat is de bron van alle ellende.

Het hangt in de lucht

De maatregelen in dit huis worden stringenter.

Bijvoorbeeld: geen handdoekjes meer, maar keukenpapier. Ik heb ze per stuk opgehangen.

Na 4 dagen gillende migraine (ja ik herkende meteen dat het migraine was, maar ik heb toch opgezocht wat de symptomen van het Coronavirus zijn) ben ik door de paracetamol heen. 

Ik zal wat extra doosjes inslaan.

Dat inslaan doe ik met meer aanbiedingen.

Bij de drogist vliegen de mondkapjes over de toonbank.

Ik hoor de verhalen van klanten, die allemaal hetzelfde zeggen: "voor het geval dat" of "beter voorkomen dan genezen."

Er klinkt een verontschuldiging in door.

Mensen schamen zich wanneer ze zeggen toch met een boog om een Chinees heen te lopen.

"Errug hè?"

Ja, erg - maar ook begrijpelijk.

Instinctief gebeuren die dingen. Angst slaat rationeel denken dood.

"In Disney Parijs lopen ze ook met mondkapjes."

Mijn vorige blog ging over de vakantieplannen.

Daar dreigt het Coronavirus nu een besmettelijke streep door te halen.

Okee, vakantie is een luxe en het niet doorgaan daarvan is een luxeprobleem.

Maar de twijfel maakt het zo gecompliceerd.

En die twijfel heb ik, want ik ben voorzichtig.

Het huidige reisadvies van BZ ziet er zo uit:

Noord-Italië, NO GO

Rome, NO GO 

Ik verwacht dat Toscane, Naples en de Amalfikust ook volgen.

De vakantie laat nog even op zich wachten, dus hoef ik nog niet te annuleren. Ik hou de site van BZ goed in de gaten. 

Ben ik bang??

Nee!! Niet zolang ik weet dat ik mijn maatregelen heb genomen.

Ik twijfel alleen over het reizen.

Manlief heeft chronische lymfatische leukemie en dat maakt het wel erg gecompliceerd.

Het virus heeft inmiddels Europa bereikt en dreigt nu mijn lievelingsland compleet lam te leggen.

Ik heb met de Italianen te doen.

Venetië, Verona, de meren.................geen mens te bekennen.

Gelukkig zijn de meeste campings tot Pasen gesloten, maar de vraag is in hoeverre de paniek dan is weggeëbd.

De verspreiding van Corona gaat vliegensvlug en ieder land zit in angstige afwachting:

"Wanneer wij?" 

******

Heb je een reden nodig om met vakantie te gaan??

Neen, natuurlijk niet.

Maar die hebben wij wel.

Twee jubilea: 

Hij - 70

Zij - 65

Dus hebben we iets leuks gepland met de nazaten.

En wij gaan volgende maand naar Sardinië.

Tien dagen naar dit veelgeprezen Italiaanse eiland waar ik alleen maar lovende, enthousiaste verhalen over hoor.

Mocht het inderdaad zo mooi zijn, dan zie ik ons volgend jaar de oversteek wel maken met de caravan.

Maar eerst proefdraaien.

Na het debacle (vanwege het rampazalig slechte weer) van vorig jaar hebben we besloten dit jaar wat later met de caravan op pad te gaan.

In Italië had ik helemaal geen zin meer.

De herinneringen aan het onophoudelijke getreiter van de weergoden en het geklungel met de apparatuur in de caravan waren nog iets te vers.

Pas toen vrienden uit Keulen een eetafspraak met ons wilden maken in Ahrweiler, een heerlijk restaurant waar wij graag komen, voelde ik mij geroepen in actie te komen.

Ik haalde de kaarten tevoorschijn en ging ervoor zitten.

Onze vriend zou het restaurant reserveren.

Gisteren dacht ik toch maar een camping te bellen in de buurt van Ahrweiler, ondanks dat het nog gesloten is.

Uiteindelijk kreeg ik de eigenaresse te spreken die mij vertelde dat het een feestweekend is en dat de camping "ausgebucht" is.

"Zeg het eten dan ook maar af, want het hele Ruhrgebied zit dan in het Ahrtal."

Jammer - we wijken uit naar Luxemburg.

Het wordt een fikse rit.

Luxemburg - Elzas - Aosta - Toscane (omgeving Lucca) - Rome - Amalfiekust.

Voor de laatste twee bestemmingen heb ik reeds besproken.

Vorig jaar schrapte ik Pompeï van de lijst. Nu wil ik er absoluut naartoe.

Het belooft weer een avontuur te worden.

Apollo (de goede weergod) mag mee in de disselbak.

****

Iedere minuut een associatie

"Ik ga dat plekje even bevriezen."

Dermatoloog verlaat de kamer om stikstof te halen. Ik verwacht hem terug met wattenstaafjes en een "zuurkoolvat." 

Dat is de eerste associatie.

Binnen twee minuten is hij terug met een apparaat dat ik meteen aanzie voor het moordwapen uit No country for old men.

Ik schrik er even van.

"Dit is veel effectiever dan die wattenstaafjes."

Ik geloof hem meteen en sluit op verzoek mijn ogen wanneer hij het ding op mijn wang richt.

"Daar komt 'ie."

Het voelt -en klinkt als een hogedrukspuit.

Associatie nummer drie.

Wanneer het branderig gaat aanvoelen stopt hij.

Hup: daar is associatie nummer vier: het gemene brandwondje (een stukje van mijn wijsvinger bleef aan de grill hangen) dat maar heel langzaam wil helen.

"Zo, even wachten voor de volgende ronde."

Genoeg tijd om even over vakanties te babbelen.

Dermatoloog is net als wij reislustig en we praten altijd graag over onze plannen en ervaringen.

"Onze zoon loopt stage in Boston en wij gaan hem opzoeken wanneer hij de Boston marathon gaat lopen."

Bang: daar is associatie nummer vijf. De bomaanslagen in 2013. Ik zat de hele nacht aan de buis gekluisterd.

"Klaar voor de tweede ronde?"

Terwijl mijn wang de volle lading krijgt zie ik tuinman Henk bij mijn ouders het onkruid tussen de tegels doodspuiten.

*****

Ik ben niet achterlijk, maar ik heb geen Smart-tv

Gisteren viel mij een radioreclame op.

Normaal weet ik mijn brein af te sluiten voor advertenties, maar deze wist toch binnen te dringen.

Pathé Thuis.

Aangezien 2019 een fantastisch filmjaar was leek me dit wel wat en dus snorde ik de site op.

Inderdaad: de allerlaatste bioscoopfims zijn nu thuis te zien dankzij Pathé Film.

Op facebook vroeg ik wie er ervaring had met deze thuisbioscoop.

Al snel kreeg ik reacties van vrienden die smart tv hadden waarop al dit leuks geprogrammeerd staat.

Maar onze televisie doet het nog prima en ik koop pas iets nieuws wanneer dat nodig is.

Deze moet het dus eerst begeven, dan pas gaan we over op het nieuwste van het nieuwste.

Voor Pathé Thuis hoef je geen abonnement af te sluiten.

Je registreert je en betaalt per film.

Als welkom huur je de eerste film voor €2,99 - die dan 48 uur tot je beschikking blijft.

Je kunt trouwens ook films kopen.

Dus was het even een gepuzzel hoe ik die films op mijn tv kreeg. Na veel gewissel met stekkertjes van en naar de laptop hadden we de oplossing gevonden.

De laatste Tarantino: "Once upon a time in Hollywood" stond bovenaan mijn verlanglijstje.

Ik ben een Tarantino fan.

Op Netflix had ik: The Two Popes, The Irishman en The Marriage Story gezien.

De eerste twee vond ik vele malen beter dan "Once upon a time...," zeker qua spel.

Maar zoals een goede Tarantino film betaamt, hij zat weer vernuftig in elkaar met de typische Tarantino humor. 

Zoals altijd verwijst de maker naar zijn eerdere films - in dit geval naar Django Unchained, Pulp Fiction, The Hateful Eight en Inglourious Bastards.

Knap gedaan.

Het tijdsbeeld (jaren '60) is treffend. 

Een aantal bekende gebeurtenissen in de filmwereld (die je echt zelf moet herkennen) zijn er ingenieus in verwerkt - doch onbekend voor hen die die tijd niet bewust hebben meegemaakt.

Parasite en 1917 komen nog aan bod.

Maar eerst even Downton Abbey. De film kreeg slechte recensies, maar ik heb gewoon zin in mooie kostuums, pracht en praal en een leeg verhaal.

*****

Alle begin is onbetaalbaar

Dagelijks hoor -en lees ik over de krapte in de woningmarkt.

De prijzen rijzen de pan uit.

Investeerders kopen hele straten op. In Rotterdam zijn dat ook rijke ouders die dat doen voor hun studerende kinderen. 

De dip ligt ver achter ons. Maar ik vraag me tegelijk af, hoelang nog voordat we weer naar beneden glijden.

Huurprijzen stijgen de pan uit.

Starters kunnen zich de stadsprijzen niet veroorloven.

Ik heb het nu wel over Rotterdam.

Tja, nu komt die onvermijdelijke vergelijking.

Terug naar 1977.

Wij waren net getrouwd en huurden een heerlijke etage op de Bergsingel.

De term starters bestond toen nog niet, maar dat waren wij wel.

Manlief werd voor zijn werk overgeplaatst naar Amsterdam.

Dat was het moment om naar ons eerste eigen huis te gaan zoeken.

(Eenverdiener. Geen cent op de bank. Tweedehands Opeltje voor de deur. Eén zomervakantie van twee weken.) 

Amsterdam?

Onbetaalbaar.

Directe omgeving van Amsterdam?

Onbetaalbaar.

Alkmaar?

Wij waren, wat ze toen noemden, niet economisch verbonden. Dus...helaas-pindakaas.

Nog verder van Amsterdam zoeken dan maar.

In 1977 was Heerhugowaard met ruim 25.000 inwoners een klodder in het Westfriese landschap.

Nu wonen er bijna 65.000 mensen.

Maar in 1977 had het dorp wel een treinstation met een directe verbinding naar Amsterdam.

Het lukte ons een hypotheek te krijgen voor een huis (zie foto) fl.129.000,-!!

Net als nu was dat een dure tijd.

Dit was absoluut niet ons droomhuis. Integendeel.

Toen er na zes jaar weer een overplaatsing werd aangekondigd, was de markt in elkaar gezakt.

Met heel veel pijn en moeite verkochten wij het voor fl.85.000,-

Er volgden nog vele overplaatsingen (gelukkig de trap op) en verhuizingen.

Telkens werden we met de ups en downs in de huizenmarkt geconfronteerd.

Ik kan starters, veelal tweeverdieners met leaseauto's die drie keer per jaar op vakantie gaan (geen kritiek, maar je moet keuzes maken) alleen maar aanraden buiten de stad te gaan wonen en met het openbaar vervoer naar hun werk te reizen.

Heerhugowaard heeft ALLES!!

Alle begin is moeilijk.

******

Dagboek van een grootmoeder

Storm op komst.

Er is van alles afgelast: voetbal, hockey, festivals.

Maar de logeerpartij onze kleinzoon (2¼ jaar) en viervoeter Tomsy gaat gelukkig door.

Manlief, die mij dit weekend opvallend veel aan Mijnheer Aart laat denken, haalt 's ochtends Mop en Tomsy op.

De begroeting hier is luidruchtig. Jacky laat duidelijk weten dat dit haar territorium is, waardoor Tomsy zich letterlijk aan ons vastklampt.

Wanneer manlief vroeg naar bed gaat, blijft de hond onrustig. 

In mijn peignoir met een windjack erover laat ik hem om tien uur nog even uit. 

In noodweer.

Mijn peignoir wordt door de wind omhoog geblazen. Ik sta daar als Marilyn Monroe in mijn onderbroek waar de zuidwesterstorm en koude regen wel raad mee weten terwijl Tomsy kieskeurig de juiste boom aan het zoeken is.

Het barricaderen van de zitkamer heeft geen zin. Voor Tomsy is het in ieder geval geen obstakel.

Hij loopt de slaapkamer binnen en is duidelijk niet van plan terug naar zijn plaats te gaan.

Om Mop niet wakker te maken en zelf aan nachtrust te komen nemen we hem toch maar in bed.

Voor nog geen drie tientjes heb ik een winkeltje gekocht (foto boven). 

Zó leuk!!, maar een uitdaging om in elkaar te zetten.

Mop is dol op kassa's, pinpassen, centjes en alles waar toetsten/knoppen op/aan zitten (techneut) - dus ik voorzie dat deze aankoop een succes zal zijn.

Bingo!! 

"Kassa pelen," klinkt het na het eten, na het slaapje, na de wandeling en na de verschoning. 

De scanner wordt pieper en alles wordt gepiept.

Verbazingwekkend hoe snel de ontwikkeling gaat. Hij zuigt iedere indruk op en loopt je de hele dag na (te doen).

Ik hoor de echo van mijn eigen woorden uit een peutermond.

>>>>Het duurde een tijdje. Hij begreep alles, dat zag je - maar hij benoemde het niet.

En nu ineens......het gaat zo snel en zo goed.

"Muts af. Jas uit."

Hij herkent de relatie en koppelt de juiste woorden aan elkaar.

Ja, ik weet het. Het beetje K&O-bloed borrelt in mijn aderen.

Maar ook schrijversbloed.

Over dertig jaar leest Mop dit misschien voor aan zijn kinderen.<<<<

Het is een makkelijk mannetje, met een groot gevoel voor humor (waarover in een ander blog). 

Zijn vader ging ook zo graag bij mijn ouders logeren.

Makkelijk met eten, makkelijk met hobbels nemen, makkelijk met slapen. 

Dat krijg je met actieve ouders die hun veel te vroeg geboren zoon op professionele wijze de juiste zorg gaven en hem met regelmaat en structuur grootbrengen.

En het alles laten eten werkt.

Hebben ze geluk?? 

Misschien, maar dan wel geluk waar hard aan gewerkt is.<<<<

Geklets:

Zijn stoel staat voor het raam vanwaar hij prachtig uitzicht heeft.

Hij geniet en benoemt wat hij ziet en/of hoort.

"De zee."

'Dat is de Maas.'

"Ja, Maas."

"Meeuw. Opa.....meeuw." 

Hij wil de voercontainer van Jacky openmaken.

"Builebak?"

'Nee, daar zit het eten van Jacky in.'

"Van Sekky." 

Ik open de deksel en Mop steekt zijn neus erin.

'Gezien?

"Ja, zien." En dan: "Tomsy eet ook brokken."

Sirenes aan -en af.

"Petitie auto's."

We zijn telkens te laat bij het raam.

"Oma.....poep."

'Nee, ik hoef niet te poepen schat.'

Hij herhaalt : "sat"

Nogmaals

"Oma.....poep."

'Heb jij gepoept???'

"Ja."

'Domme oma," zeg ik.

"Ja, domme oma."

Omdat ik niets ruik twijfel ik. Maar hij heeft veel gedronken dus die loodzware luier zal sowieso niet prettig zitten.

Verschonen dus.

Ík tref klein keuteltje in een doorweekte luier aan en zet hem op de wc - in de hoop (vreemd woord in deze context - wat ook weer vreemd klinkt) dat er nog wat komt.

"Hou je hem goed vast," roept manlief vanuit de kamer.

"Hee opa. Opaaaaaaa!!!!!"

Groot plezier op de wc. 

"Psssssssst," zegt hij met een grote grijns - gevolgd door gekreun.

De geluiden zijn dus bekend en ik moet er vreselijk om lachen.

Maar geen plas, noch poep.

"Doeken, oma."

Hij doelt op het wc-papier.

'Ja, als je een poep op de wc doet mag je wc-papier pakken.' (Oma is heel pedagogische bezig)

"Ja, pakken."

Tien minuten later: "Oma poep."

Dit keer is het echt raak. Zo raak dat zijn billen er rood van zijn.

Borreltjestijd. Ik schenk in en zet een krukje tussen onze stoelen in, voor de kleinste.

Maar Mop heeft andere plannen en nestelt zich in mijn recliner naast opa's stoel. Hij zucht van genoegen.

Ik wijs naar het krukje. 'Jij moet daar zitten, ventje.'

"Tentje."

Hij kruipt onverbiddelijk verder naar achter. "Mop hier zitten."

'En oma dan??'

Hij draait zich om en wijst naar de voetenbank bij het raam. "Daar."

We kijken naar de Teletubbies.

Mop knabbelt crackertjes weg en proeft Emmentaler, maar geeft de voorkeur aan de zachte brie. 

Hij zet zijn beker naast het glaasje van zijn opa en kijkt ernaar.

"Opa water dinken."

We willen hem niet het gevoel geven dat we hem uitlachen, dus we houden ons in.

'Dat is een borreltje.'

Daar kijkt hij bedenkelijk bij. Begrijpelijk.

Voor het eerst geen echo.

Maar proosten doen we wel.

De staartklok geeft luid het hele uur aan.

Wij horen dat niet meer, maar het mannetje (voor wie die klok iets bijzonders is) wel.

"Klok, klok." Hij gaat onder de klok staan om te kijken waar die klanken precies vandaan komen.

Precies dat deed ik 60+ jaar geleden bij oma Egmond - waar ook een staartklok hing.

Zo grappig dat de tijd sommige gebruiken en gedragingen onveranderd meeneemt.

Onder de douche met oma is even een dingetje, ook voor oma (om andere redenen) - die daar dertig jaar geleden niet over in zou zitten.

Maar de warme stralen voelen behaaglijk en opa staat klaar met een grote handdoek.

We zijn gewaarschuwd dat Mop ons om een uur of zes wel wakker zal maken.

Inderdaad: om zes uur hoort manlief hem tuttelen met zijn knuffels. Toch valt hij weer in slaap en wordt om 8 uur echt wakker met "kassa pelen oma!!'

Na de favoriete boterham met oning schotel ik hem iets voor wat hij nog niet kent.

Een boterham met ontbijtkoek.

Onze zoon kreeg dat altijd bij mijn ouders, dus een nostalgische boterham. Mop geniet, net als zijn vader 30+ jaar geleden. 

Dan komt zijn vader hem ophalen.

We drinken koffie en Mop krijgt als afsluiter een doosje rozijnen.

Wanneer hij in de auto zit en ons naar hem ziet zwaaien realiseert hij zich dat de logeerpartij voorbij is.

Ik zie een pruilend lipje en een traan (de eerste in 26 uur).

En dat doet mij goed.

Baggercampagne

Bij leven en welzijn maken wij in november terplekke de Amerikaanse presidentsverkiezingen mee.

De campagne is in volle gang.

Trump staat met 10-0 voor.

Ik betrap mijzelf erop dat ik aan zijn grillige, onbeschofte gedrag gewend ben geraakt.

Dat hij de uitgestoken hand van Nancy Pelosi negeerde verbaasde mij niet. Ik moest er wel om lachen. In de afgelopen drie jaar hebben we hem dat wel vaker zien doen.

De kinderachtige reactie van de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden vond ik eigenlijk veel opzienbarender.

Ziet u Khadija Arib zoiets doen??

Afgelopen week mocht Iowa een Democratische kandidaat kiezen. 

Een nieuwe, speciaal uitgevonden app bleek niet te werken. Werkelijk een blunder van jewelste waar zelfs het linkse CNN niet over uitgepraat raakte.

Het enige pluspunt: winnaar werd de 38-jarige Pete Buttigieg - voormalig burgemeester van wereldstad South Bend, Indiana (107.789 inwoners).

Maar...............hij is getrouwd met een man. En hoewel ik zeker weet dat er in Washington nog heel wat kasten geopend moeten worden, toch vrees ik dat de conservatief denkende Amerikanen geen homoseksuele president willen.

Vanwege zijn leeftijd en uitstraling hoop ik dat Buttigieg de Democratische kandidaat wordt. 

De economie draait als een tierelier. Iedereen is tevreden.

Amerikanen kijken eerst naar hun eigen portemonnee. Trump komt zijn beloftes na.

Dat hij iedere keer het randje van het betamelijke opzoekt en ruzie zoekt met de gehele wereld weegt niet op tegen een baan, less tax en een goedgevulde beurs.

Dus vandaar die 10-0 voorsprong voor Trump.

******

In ons eigen land lijken politici zich ook op te maken voor de verkiezingen op 17 maart 2021.

Forum voor Democratie zou volgens de peilingen nu de absolute winnaar zijn.

Thierry Baudet lukt het iedere keer weer om iedereen in Den-Haag op de kast te krijgen.

Dit keer met deze tweet van 31 januari:

Vanavond zijn twee dierbare vriendinnen ernstig lastig gevallen door 4 Marokkanen in de trein. Aangifte doen natuurlijk volstrekt zinloos. Oh lieve, kinderlijk naïeve Nederlanders! Stem nou toch eindelijk voor verandering. Breek los uit politiek correct gelul! Red dit land! #FVD

Was ik niet geschokt door deze tweet??

Neen - want net als bij Trump wen ik aan schreeuwlelijk Baudet. 

Let wel: wennen betekent niet goedkeuren!!

De tweet is uiterst opruiend. Ik zal nooit op hem stemmen!!

Klaver en Jetten (reageert met kreten als racistisch) zijn razend en positioneren zich.

Ook in Nederland staan links en rechts lijnrecht tegenover elkaar. Met elkaar een coalitie vormen is out of the question.

Er is geen midden meer.

Deze tendens zien we in heel Europa en is allesbehalve geruststellend.

******

Dan komt het wel heel dichtbij

Black Friday 2016 kon niet zwarter eindigen.

Ik dacht dat er op de deur van onze hotelkamer werd geklopt, keek door het gaatje in de deur maar zag niemand.

"Niet opendoen!!!"

"Waarom niet?"

"Dat waren schoten."

"Schoten? Doe niet zo idioot. We logeren in een duur hotel met alleen maar keurige mensen."

"El, het waren schoten - heus, geloof me."

Ik hoorde stemmen en kon mijn nieuwsgierigheid niet de baas. De deur was beveiligd met een kettingslotje waardoor ik hem toch op een kier kon zetten.

Verblindende lichten. Flikkerende lichten. Opgewonde stemmen.

Door de spijlen van de balustrade zag ik twee politieagenten staan, gebogen over een liggende man. Ze schreeuwden tegen hem.

"Doe de deur dicht El. Please!!!!!!!'

Een misdrijf voor de deur. Dat komt binnen.

Alsof we in een aflevering van Miami Vice zaten.

******

We zijn elkaar uit het oog verloren, maar ik bewaar leuke herinneringen aan M. en C. (ook uit Naples).

Beiden universitair geschoold - drie kinderen, twee kleinkinderen, fulltime jobs - leid(d)en een goed leven in Florida.

De kinderen zijn uitgevlogen.

Tot........

November 2019.

Hun middelste zoon wordt bij (zoals het zich nu laat aanzien) een verkeersruzie in zijn auto onder vuur genomen. Hij sterft. 

Eerder deze maand is de dader opgepakt.

Hij had een strafblad, ook vanwege het gebruik van een wapen.

Dit is horror.

Voor iedere ouder.

Het laat mij niet los, vandaar dit blogje.

Wrong place, wrong time?

Het kan iedereen overkomen.

Oud, jong - arm, rijk.

Weer komt het binnen omdat het dichtbij is.

M. en C. zijn Democraten en fel tegen de machtige invloed van de NRA (National Rifle Association)

Hun zoon is gedood door een kogel uit het wapen van een eenentwintigjarige.

De VS, waar kinderen van zestien in dienst gaan en vechten in landen waar ze nog nooit van gehoord hebben.

De VS, waar (in de meeste staten) drank onder de eenentwintig verboden is.

De VS, waar iedereen aan een wapen kan komen.

De VS, waar ieder misdrijf op een aflevering van Miami Vice lijkt.

*****