Gisteren viel mij een radioreclame op.
Normaal weet ik mijn brein af te sluiten voor advertenties, maar deze wist toch binnen te dringen.
Pathé Thuis.
Aangezien 2019 een fantastisch filmjaar was leek me dit wel wat en dus snorde ik de site op.
Inderdaad: de allerlaatste bioscoopfims zijn nu thuis te zien dankzij Pathé Film.
Op facebook vroeg ik wie er ervaring had met deze thuisbioscoop.
Al snel kreeg ik reacties van vrienden die smart tv hadden waarop al dit leuks geprogrammeerd staat.
Maar onze televisie doet het nog prima en ik koop pas iets nieuws wanneer dat nodig is.
Deze moet het dus eerst begeven, dan pas gaan we over op het nieuwste van het nieuwste.
Voor Pathé Thuis hoef je geen abonnement af te sluiten.
Je registreert je en betaalt per film.
Als welkom huur je de eerste film voor €2,99 - die dan 48 uur tot je beschikking blijft.
Je kunt trouwens ook films kopen.
Dus was het even een gepuzzel hoe ik die films op mijn tv kreeg. Na veel gewissel met stekkertjes van en naar de laptop hadden we de oplossing gevonden.
De laatste Tarantino: "Once upon a time in Hollywood" stond bovenaan mijn verlanglijstje.
Ik ben een Tarantino fan.
Op Netflix had ik: The Two Popes, The Irishman en The Marriage Story gezien.
De eerste twee vond ik vele malen beter dan "Once upon a time...," zeker qua spel.
Maar zoals een goede Tarantino film betaamt, hij zat weer vernuftig in elkaar met de typische Tarantino humor.
Zoals altijd verwijst de maker naar zijn eerdere films - in dit geval naar Django Unchained, Pulp Fiction, The Hateful Eight en Inglourious Bastards.
Knap gedaan.
Het tijdsbeeld (jaren '60) is treffend.
Een aantal bekende gebeurtenissen in de filmwereld (die je echt zelf moet herkennen) zijn er ingenieus in verwerkt - doch onbekend voor hen die die tijd niet bewust hebben meegemaakt.
Parasite en 1917 komen nog aan bod.
Maar eerst even Downton Abbey. De film kreeg slechte recensies, maar ik heb gewoon zin in mooie kostuums, pracht en praal en een leeg verhaal.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten