Wij hadden gisteren vrienden te eten en aangezien het perfect weer was om op ons kleine balkonnetje te zitten, waar we ons nipt aan de anderhalve meter kunnen houden, had ik in iedere hoek een stoel gezet.
Onze vriendin liet weten hoogtevrees te hebben en ging met haar rug naar het uitzicht zitten.
Zij vieren ook ieder jaar oud -nieuw bij ons, maar tijdens het spectaculaire vuurwerk blijft ze ver van de reling.
"Je bent niet bang in de bergen?"
"Nee, geen centje pijn."
Ik heb ook last van hoogtevrees.
↓Bij het maken van de foto's voor mijn vorige blog waagde ik mij op het dak van dit gebouw.
Mijn maag draaide, mijn ademhaling zat in mijn keel en dus bleef ik ver van de rand.
Het roept bijzonder herinneringen op.
Bij deze de twee hachelijkste momenten waar ook zoonlief bij aanwezig was.
1998 - we hielden vakantie in South Carolina en bezochten onder andere het historische Charleston.
↓Maar om onze reis in de goede richting voort te zetten moesten we over deze brug.
⇅The Old Cooper Bridge oftewel John P.Grace Memorial Bridge (1929-2005) was 77 meter hoog, 2,7 miles (4,3 km.) lang en slechts 6 meter breed (twee rijstroken).
"Durven we?"
"We moeten."
"Zal ik het overnemen?"
Te laat.
We konden nergens stoppen. We konden niet draaien. We konden niets anders dat strak vooruit kijken en stapvoets de andere kant zien te halen.
"Jezus, het lijkt wel of iemand aan mijn stuur trekt."
Het zweet gutste van zijn voorhoofd.
Op de achterbank zat een Clemson freshman zijn vader aan te moedigen.
"Toe maar P. - het gaat goed. We zijn er bijna."
Er leek geen einde aan te komen. Het water stond tussen zijn handen en het stuur.
"Ik ben zo bang El!"
De angst was niet geheel onterecht. Als ik had geweten dat de brug in 1995 een veiligheidsscore van slechts 4% behaalde, dan denk ik dat we voor een omweg waren gegaan.
Die slechte score was de reden dat Arthur Ravenel (SC-senator) actie ondernam.
De brug over de historische Cooper River (Civil War) werd in 2005 vervangen door de Arthur Ravenel Jr. Bridge.⇓
De andere zweetuitbraken weet ik ook nog.
We waren op weg naar Italië -of juist terug naar Nederland. In ieder geval, we hadden de tijd en het was mooi weer.
Om mijn vader te gedenken, die een fantastische bergchauffeur was, en jeugdherinneringen op te halen - besloten we een aantal Zwitserse bergpassen te rijden.
Op de Furka ging het fout.
Mist!!
Normaal vind ik het zien van de afgrond niet bepaald prettig, maar helemaal niets zien beviel me nog minder.
Zoonlief bood aan het stuur over te nemen, maar hij had totaal geen ervaring met berg rijden.
Er liepen schapen op de weg en ik herinner mij veel tegenliggers - vooral motorrijders, die je door de haarspeldbochten niet aan zag komen.
"Je moet meer toeteren," raadde ik P. aan, die daar alleen maar geïrriteerd door raakte.
"Papa toeterde altijd bij onoverzichtelijke bochten."
"Ja, je vader had een 404 - met een goede claxon. Deze auto heeft dat niet."
Het werd ook nog glad door olie en vocht.
Kortom, manlief raakte ik paniek. Hij begon te huilen.
"Ik krijg kramp in mijn armen. Ik kan niet meer. Ik stop."
En dat deed hij. Midden op de pas.
Ik rende naar de andere kant. "Wegwezen, jij!"
Luid toeterend zijn we aan de andere kant van de berg gekomen.
Daar scheen de zon.
*****
