31 oktober, 2021

"Wil je een muziekje horen, toets dan 1"


Ja hoor - het is weer raak.

Laat ik beginnen met de creditcard (cc).
Tijdens de vakantie checkte ik regelmatig de overzichten.
Bovenaan stond: deblokkeer uw card.

Wij begrepen het eerst niet. Mijn cc was tot oktober geldig.
Voor de zekerheid belden wij en inderdaad het betrof de nieuwe kaart die naar huis was gestuurd.

Ik legde uit dat wij nog met vakantie waren, maar op tijd terug zouden zijn.
Dat was geen probleem. Ik kon het bericht negeren en als ik thuiskwam mijn nieuwe card activeren.

Zo gezegd zo gedaan.
De kaart deed het bij de kapper nog goed - maar toen ik een paar dagen later bij Gall&Gall wilde betalen weigerde hij.
De verkoper keek mij achterdochtig aan.

Inmiddels was er een brief ontvangen van de cc-maatschappij die verdacht veel op phishing leek.
We moesten ons online identificeren met foto en persoonsbewijzen.
No way dat wij dat zouden doen.

Maar het telefoonnummer klopte.
Ik belde.
Dat mocht niet.
Manlief moest als rekeninghouder bellen.
De volgende dag deed hij dat.

Hij kreeg vreemde, onuitvoerbare instructies en raakte danig geïrriteerd.
Toen mijn cc ook nog eens geblokkeerd bleek belde hij weer.
Nu was het iemand met wat meer common sense.

Er kon een afspraak aan huis gemaakt worden voor persoonlijke identificatie.
Mijn cc werd direct gedeblokkeerd.

Een paar dagen later kwam er een brief met instructies.
Via sms en e-mail kwamen ter controle de gegevens van de huisbezoeker door.

Hij kwam, liet alles keurig controlleren - maar was bang voor onze Jacky die in de slaapkamer moest.
Wat een omslachtig gedoe.

Zijn megebrachte iPad liet het ook nog afweten.
Manlief zat met mondkapje op tegenover hem aan de keukentafel. In zijn ogen zag ik onweer.

Uiteindelijk is het gelukt.

Als die mevrouw, die ik vanuit Frankrijk aan de telefoon had er daadwerkelijk een melding van had gemaakt, dan was dit allemaal niet nodig geweest.

*****

En dan nu Coolblue, de geweigerde beursganger.
Wij waren van het begin af aan trouwe klanten, maar het laatste jaar hebben we slechte ervaringen.

Ik bestelde vrijdag twee apparaten.
Die zouden zaterdag met de fiets gebracht worden.

's Ochtens een sms - "bezorging  tussen 12.30 - 13.30 uur."
Prima. Wij bleven om beurten thuis.

Om 14 uur nog niets.
Ik belde.
Dertig minuten in de wacht - zonder muziekje.

Antwoord: Wordt morgen. Geen duidelijke reden.
Bevestigingsmail.
Klacht ingediend.
De €5,- troostvoucher beschouwde ik als een belediging.

Zondag (vandaag): Geen sms, geen bericht van leveringstijd.
Dus belde ik weer.

Antwoord: Wordt morgen.
Maar morgen zijn wij er niet de hele dag, dus annuleerde ik het en liet de bestelling veranderen naar "maandag ophalen in de winkel."

De betaling zou teruggestord worden en ik zou een bevestigingsmail ontvangen.

Nu moest ik toch die kant op, dus liep ik naar de Coolbluewinkel.
Toevallig was de saturatiemeter in een duurdere versie wel op voorraad, dus die kon ik meteen kopen. De thermometer zou ik dan morgen ophalen.

Het getuur naar het beeldscherm duurde extreem lang. De jongeman deed moeilijk over de voucher.
En toen ineens was ook de saturatiemeter weg. 
"Voor uw neus weggekaapt door een andere klant."

Te zot voor woorden en cool was ik allang niet meer.
Dan alles maar morgen ophalen. 

Maar ik vertrouwde het niet en wilde op het beeldscherm zien dat hij het goed had ingevoerd.
Niet dus.
Hij had er gemakshalve maar even de dure versie ingevoerd. "Nee, ik wil de originele bestelling."

Hij veranderde het waar ik bij stond.

Thuisgekomen checkte ik meteen de mailbox. Die stond inderdaad vol mails, maar niet de juiste.
De telefonisch doorgegeven annulering was niet verstuurd, noch de juiste bestelling in de winkel.

Voor de derde keer belde ik. Ik annuleerde ditmaal alles.
"En ik wacht nu tot u mij per mail alles bevestigt wat u mondeling belooft en wat er is beloofd!"

Dat gebeurde.
Coolblue heeft al eerder een paar grote orders (witgoed) van ons gemist. Gewoon omdat ik de service waardeloos vind en ze qua prijs absoluut niet vordelig zijn..

Die order ging toen naar BCC, waar wij al eerder goede ervaringen mee hadden!

Hetzelfde gebeurt nu weer.
*****

28 oktober, 2021

Ik hoop dat u een sterke maag heeft.


"Ach, wat zielig."
Ik hoor het u denken.

Of: "Is Jacky een gevaarlijke, valse teef?"
Want wanneer ik een hond met een muilkorf zie, wij noemen het in Jacky's geval een snoetje, dan denk ik dat ik beter aan de andere kant van de straat kan lopen.

De hele vakantie (7 weken) is het goed gegaan. Geen gesnaai, geen gespuug.

Maar we waren nog geen twee dagen thuis of ze spuugde weer allerlei smerigheid uit.

Van dat braaksel draaien ook onze magen zich om. Maar het maakt ons ook wanhopig, want het gaat onherroepelijk een keer echt fout.
Jacky weet ons iedere keer weer een loer te draaien. We komen ogen tekort.

Vogelpoep, kauwgom, peuken, dooie vogels, maar zelfs condooms en tampons hebben wij uit haar bek weten te halen.
Net op tijd.

Hondenpoep is het ergste. De geur van die drollen is blijkbaar onweerstaanbaar.
Volgens de assistente van de dierenarts ruiken de hondenkoekjes van Frolic erg aantrekkelijk.

Toen ik vorige week voor de zoveelste keer twee drollen uit haar kots viste was de maat vol.

Het snoetje moest eraan te pas komen. Voor haar eigen bestwil.


Ze vindt het vreselijk.
Kijk eens naar die ogen.

Vanmorgen liep er een labrador op haar af. Die was niet aan de lijn.
Jacky viel hem aan. Ze voelde zich bedreigd en ze wist zich zelfs uit haar halsband te worstelen.
Manlief was in alle staten.

Plan Z: we gaan een andere wandelroute zoeken.
******

25 oktober, 2021

Kokker-ellen (64) Hertensukade


Bij Hanos was hertensukade in de aanbieding.
Aangezien ik dit vlees nog nooit heb bereid nam ik een niet te groot stuk: 450 gram.

Dave van de wildafdeling zei dat ik het op dezelfde manier kon klaarmaken als rundersukade.
Stoven dus.

Op internet zocht ik wat ik er zoal aan kruiderij in kon doen.

Ik besloot het vlees in stukjes te snijden.

De ingrediënten voor circa 500 gram vlees:

zout en peper om het vlees mee in te wrijven
2 gesnipperde rode uien (middelmaat)
2 tenen knoflook fijngesneden
eventueel een beetje bloem 
250 ml. rode wijn (ik nam Cȏte du Rhȏne - die we er ook bij dronken)
400 ml. wildfond (AH)
1 eetlepel rode wijnazijn (had ik niet in huis en dus gebruikte ik balsamico azijn)

bakje shiitake
bakje kastanjechampignons
4 jeneverbessen
6 geplette zwarte peperkorrels
2 kruidnagels
2 laurierblaadjes
2 takjes tijm (rissen)
een takje rozemarijn (naaldjes fijn snijden)
ontbijtkoek voor de binding 
***
Apart op het laatst erbij geven:
gebakken oesterzwammen en eryngii.

Bak het gezouten en gepeperde vlees aan in olie en boter (ik gebruik gewoon Becel bak&braad).

Haal het vlees eruit en fruit hier de rode uien in. Voeg knoflook, shiitake en kastanjechampignons toe.
Laat zacht en bruin worden.
Doe het vlees erbij.
Eventueel wat bloem voor de binding.

Dan wijn en azijn. Bodem goed losroeren als je bloem gebruikt.

Doe alle kruiderij erbij en laat het geheel twee uur zachtjes stoven.
Ik doe dat in de oven op zo'n 130℃, maar dat hangt van de oven af. Het moet zachtjes pruttelen.

Als het vlees gaar is mag de ontbijtkoek erbij om het te binden en die speciale sammk aan te geven.

Hier maakte ik rode kool met veel appeltjes bij en aardappelpuree voor mijnheer.

23 oktober, 2021

Dat wordt een "zwarte" winter


↑Regelmatig verschijnen ze weer in talkshows.
Te regelmatig.
Kuipers, Koopman en Gommers, oftewel het EMC-trio.

Regelmatig komen ambulances gillend over de Maasboulevard. 
Te regelmatig.
Op weg naar -of van het Erasmus MC.

Van datzelfde EMC kwam voor manlief de uitnodiging voor de derde vaccinatie.
Inmiddels is de afspraak gemaakt. Volgende week de jaarlijks griepprik en veertien dagen later volgt Pfizer of Moderna.

Covid laait weer op. En niet zo'n beetje ook.
Diederik Gommers kon zijn irritatie bij Jinek niet verbergen.
Begrijpelijk. Hij voorziet Code Zwart.

"Zijn" mensen op de IC's zijn overwerkt, met het onvermijdelijke gevolg dat er een groot tekort aan zorgpersoneel dreigt/is.

Maar dat zal het vrijgevochten Nederland een zorg zijn.

Nederland is weer vrij, zo lijkt het. Maar zo is het niet.
Nederland staat op de wereldkaart rood gekleurd.
We stevenen regelrecht af op kerst in lockdown. 

Wees nou eerlijk, dit strekt veel verder dan de Bible Belt. 
Volle (voetbal)stadions, volle cafés, restaurants, bioscopen, theaters........De weigering om QR codes te checken: kulsmoezen.

En in de rest van de EU??

Ik verlang zo terug naar Frankrijk, waar QR code, mondkapje en afstand houden net zo normaal is als je jas aantrekken wanneer je naar buiten gaat.
Ik mis zelfs die stem in de arena van Verona die me vriendelijk op de vingers tikte toen ik in de catacomben mijn mondkapje niet op had.


Klinkt ik boos?
Ik ben razend.

Razend vanwege het stupide gedrag, het egoïstisch denken, het domme dwarsliggen.

In de supermarkt ben ik de enige die een mondkapje draagt. Ik reken, vanwege de anderhalve meter, bij de zelfscan kassa af.
Ook de bezorgservice heb ik verlengd.

Mondkapjes: in huis hangen ze overal en ook in de auto liggen ze naast de handgel.


Tijdens de EU-top in Brussel zag ik onze "heldhaftige" premier wel met een mondkapje.
Een verplicht mondkapje.
Hoe verdedigt hij daar de Nederlandse Covid-aanpak? Wat vinden zijn collega's ervan?

Een verslaggever durfde Rutte een vraag te stellen over de kinderen van de rekening, de toeslagenaffaire -en de nieuwe, weerzinwekkende feiten die nog steeds naar buiten komen.

Rutte wilde daar eerst niet op antwoorden, maar de verslaggever dramde terecht door.
De slachtoffers hebben geen boodschap aan een EU-top.

Aan zijn gezicht zag ik dat hij niet direct op dergelijk repliek van de interviewer had gerekend. 
Er kwam een voorspelbaar antwoord.
"Verschrikkelijk, verschrikkelijk." Hoe vaak heeft hij die woorden inmiddels gebruikt?!
Ze klinken ongeloofwaardig en afgezaagd.

Ieder huishouden krijgt €400,- compensatie op de energienota. Dat geld kan blijkbaar meteen worden vrijgemaakt. 
3,2 miljard euro - €3.2.000.000.000,-

Gedupeerden in de toeslagenaffaire wachten nog steeds op hulp, compensatie en vooral op rechtvaardigheid.

Er is heel veel mis in dit land.
*****

20 oktober, 2021

Slag om de Schelde


Dat er over deze zware, vijf weken durende strijd een speelfim werd gemaakt is meer dan terecht.

Alle aandacht ging uit naar De slag om Arnhem, maar deze moeizame inname van de toegang tot Antwerpen en de rest van Nederland verdiende absoluut meer aandacht dan het tot voor kort kreeg.

Voor de exacte details lees dit.

Ik ben met een geboren Zeeuw getrouwd.
Zijn vader werd vlak na de oorlog huisarts op Walcheren. Het eiland stond nog grotendeels onder water.
De dokter deed zijn visites per roeiboot.


Een beetje huiverig begonnen we aan de Netflix film, maar we groeiden er langzaamaan in.

De opnames zijn gelukkig grotendeels in Zeeland gemaakt. 
De cast bestond uit (voor ons) onbekende acteurs en dat was een verademing. Op hun spel heb ik geen aanmerkingen.
Ook het verhaal is niet slecht.

Wel moesten we de ondertiteling aanzetten. Dat hebben we vaak met Nederlandse speelfilms.

In godsnaam - laat dat Zeeuws achterwege. Het was erbarmelijk slecht en hinderlijk (vooral voor Zeeuwen).

Mijn man merkte terecht op dat er geen (huis)arts in Zeeland Zeeuws sprak. Ze hadden allemaal in Holland gestudeerd en kwamen ook grotendeels van boven de rivieren.
Dus een huisarts die (slecht) onverstaanbaar Zeeuws spreekt in een film slaat nergens op.

Dit hebben we eerder ervaren, onder andere bij "De Storm" en de verfilming van het boek van Franca Treur -"Dorsvloer vol confetti."  
Het Zeeuws was tenenkrommend.


Dat het bombardement op Westkapelle, een essentiële factor in de bevrijding van Walcheren, werd genegeerd vonden we een misser.


Kritische noten over een film waar 75 jaar naar is uitgekeken.
****

16 oktober, 2021

Die afspraak moet nog even wachten

Foto: Land's End.

Onze laatste grote verhuizing dateert van 2002: van Tytsjerk terug naar Rotterdam, daar waar we begonnen.
Dat is volgend jaar dus twintig jaar geleden. Het lijkt als gisteren.

"Twintig jaar - ik kan dat niet geloven."
We zijn het erover eens. Het leven is vluchtig.

"Over twintig jaar ben ik er niet meer, El."

Wat volgt zijn de plaagstootjes: 
"Ik ga eerder dan jij."
"Welnee, jij wordt honderd." 

Luchtig doen over het onvermijdelijke einde. Wij zijn er goed in.

****

We hadden elkaar uit het oog verloren.
Onze verhuizingen en de daaraan gekoppelde verplichtingen waren daar debet aan.
Wij moesten iedere keer weer opnieuw beginnen. 

"We houden contact hoor!"

Beloftes die beide partijen niet konden waarmaken.

Maar toen was daar het vaak beschimpte Facebook.
Daar vond ik haar en vele anderen terug.

Oude vrienden. Heel oude vrienden.
We pakten de draad op, want we deelden een verleden en konden daar op voortborduren.

Onze kinderen waren volwassen. Ze hadden ons kleinkinderen geschonken.
Maar er was ook leed.

Dankzij Facebook konden we een stapje verder gaan. We appten en stuurden elkaar privéberichten.

"In het komend jaar moeten we afspreken."

Het was een jaarlijks terugkerend nieuwjaarswens.

En toen....... ergens in juli - op de verjaardag van haar dochter stopte haar hart.
Temidden van haar kinderen en kleinkinderen verliet ze het leven.
Nog maar 70 jaar oud.

Wij waren op dat moment ook op vakantie in Frankrijk. Haar oudste dochter appte het droevige nieuws.
Ik was een paar dagen totaal van slag.

Wanhopig zocht ik haar op Facebook en in mijn app.
De afscheidceremonie volgde ik in de caravan op mijn laptop.

****

H. hadden we sinds 1976 niet meer gezien.
Ik kende hem vanuit mijn jeugdige Kralingse jaren. Later kwamen we elkaar iedere zondag tegen bij Leonidas. 

H. was geen technische hockeyer. Hij was een vechter. Soms letterlijk.
Zijn directe tegenstander had niet genoeg aan scheenbeschermers.

Maar hij was een gouden kerel met een groot hart.
Met zijn toenmalige vriendin was H. op ons huwelijk aanwezig en wij bij hen.
Kort daarop verhuisden we naar Noord-Holland.

Ook H. en ik vonden elkaar op Facebook.
We reageerden vaak op elkaars berichten, deelden herinneringen en ook met H. liep een afspraak.

"Wanneer ik in Nederland ben gaan we met elkaar eten."

Hij is gisteren plotseling overleden. 
Het grote hart.....

Zijn zus plaatste het vreselijke bericht op Facebook.
Ik wilde huilen, maar de tranen bleven uit. 
Ongeloof.

H. was nog geen zeventig.

Mensen worden ouder, maar niet in onze vriendenkring - zo lijkt het wel.

Met bemoedigende woorden als Geniet van het leven. Carpe diem. Het leven is zo mooi.....heb ik dan ook moeite. Ik vervloek ze.

Verdriet en het besef dat de dood ook bij ons langzaam of abrupt binnenvalt verdringt iedere vorm van  optimistisch naar de toekomst kijken.

Een toekomst waarin ik steeds meer dierbaren moet missen.
****

14 oktober, 2021

Colmar


Ook deze foto's wil ik niet wissen.
Het is precies een week geleden dat we Colmar voor de derde keer aandeden. Een heerlijke stad, vol historie, gezelige etablissementen en goede winkels.

We begonnen bij La Petit Venise en waren niet enigen.

Van daaruit wandelden we naar het centrum.


↕Verbazingwekkend, die decoraties.


Lokale lekkernijen: zoet en zout.


↕Marché Couvert (1865)


Het geboortehuis van een zeer vooraanstaande Fransoos: Jean Rapp




Ik slaagde meer dan goed(koop) bij Promod en ben klaar voor de winter.

We zijn inmiddels vier dagen thuis, maar 's nachts word ik nog steeds wakker met het idee dat ik in de caravan lig.

Dat is een bizarre ervaring. Het duurt even voordat ik echt door heb dat ik in mijn bed in Rotterdam lig.

De zomerkleren zijn opgeborgen. Het bruin op de huid wordt iedere dag iets lichter.
Alles is opgeruimd. Ik mis nog een paar souvenirs waarvan ik niet weet waar ik ze gestopt heb.

De (van binnen) schone caravan staat in de stalling met nieuwe vochtvreters.

De auto moet voor een beurt en winterbanden naar de garage.
Hij heeft ons 4773 kilometer gereden.

Ik moet naar de kapper.
We moeten naar de tandarts.
Over twee weken krijgen we de griepprik.
Enzovoorts, enzovoorts.

Maar we maken plannen, hoor!!
*****

12 oktober, 2021

Verona


(Gezien de grote hoeveelheid foto's waar ik waarde aan hecht heb ik met dit blog gewacht tot ik goede wifi had.)

Verona 29 september: 
Een stad die nooit gaat vervelen, temeer daar we altijd nieuwe dingen ontdekken.

↑De auto parkeerden we in de supermoderne “Cittadella garage,” waar boven de parkeerplaatsen rode (bezet) en groene (vrij) lampjes branden. Niks geen kaartje of betalen.

We konden met onze (autostrada) Telepass naar binnen en naar buiten. Aan het einde van de maand gaat het automatisch van de rekening af.


Ik weet niet hoe vaak we er nu geweest zijn. We hebben een paar opera’s gezien in de Arena – waar om half elf al een lange rij bezoekers stond.

Mondkapjes en coronapas verplicht.


Wij liepen snel door de toeristische zones. Via kleine straatjes en steegjes vonden wij een aantal interessante kerken en de Duomo. Ook hier was de controle streng.


↕Piazza delle Erbe


↓Piazza Santa Anastasia,
met links 
Chiesa di San Pietro


Een stel Duitsers probeerde via de uitgang naar binnen te komen. Zij wilden niet betalen, -geen mondkapje op en al helemaal geen Coronapas overleggen. Ik hoorde ze schelden en tieren.

Toen ze vlak naast me op de trap wilden gaan zitten vroeg ik of ze afstand wilden houden. De hele trap voor de kerk was verder leeg.

De man begon me uit te schelden en ik verliet mijn plek zonder te reageren. Het enige wat ik zei toen ze hun fietsen pakten was: “schön das wir wieder reisen können, nicht wahr?!”

Het weerwoord bleef uit.


↓Chiesa San Pietro


↓Op weg naar de kathedraal.


↕Duomo


↑Wanneer de rij bij de kassa te lang is gaat het licht op rood.
Covid-voorzorgsmaatregelen.


↑Residentie van de kardinaal


↕Prachtige oevers van de Adige.


↓Op weg naar onze lunch.
kwamen we langs het wereldberoemde balkonnetje dat wij in rustiger tijden meerdere keren bezochten.


↑Maar in het najaar van 2021 staat er een lange rij wachtenden bij Casa di Giulia.


Trattoria Al Pompiere.

Het plan om lekker te gaan lunchen lukte dit keer wonderwel.

In de Michelingids werd een trattoria in een steegje aanbevolen. Ik belde en maakte een reservering voor buiten.

Twee prosseco’s, water, halve fles rode wijn, twee voorgerechten, twee hoofdgerechten, pane è coperto en twee espresso’s voor €98,-.

Eens temeer het bewijs hoe schandalig duur het in Nederland is.


Een absolute aanrader. 
Bediening, sfeer, eten: alles was top!!


↓Op de weg terug naar de parkeergarage.
Jacky wijst ons de weg en negeert tegemoetkomend hondenverkeer.😍


↕We liepen weer langs de Arena.
Het was precies 15 uur en de kassa's gingen net open.

Nu zag ik mijn kans schoon. Er was geen toerist te bekennen. 
Voor “Vertelsels” een paar foto’s maken, dat wilde ik.

Het kost tegenwoordig €10,- om een kijkje binnen de eeuwenoude muren te nemen. Er zou die avond een concert zijn.

Vroeger waren de plaatsen op de stenen trappen ongenummerd en kon je gaan zitten waar je maar wilde. Dat is veranderd. Waarschijnlijk omdat Italianen met enorme koelboxen om zes uur al hun plaats zochten en de opera pas begon wanneer het donker was.

In de catacomben hoorde ik een donkere stem regelmatig luid zeggen: “mondkapje op, alstublieft!”


Toen ik buiten kwam stond er alweer een rij bij de ingang.
Wij wandelden verder naar de parkeergarage met een rugzak vol indrukwekkende herinneringen.

Verona gaat nooit vervelen. Daarom blijven wij terugkomen.