Foto: Land's End.
Onze laatste grote verhuizing dateert van 2002: van Tytsjerk terug naar Rotterdam, daar waar we begonnen.
Dat is volgend jaar dus twintig jaar geleden. Het lijkt als gisteren.
"Twintig jaar - ik kan dat niet geloven."
We zijn het erover eens. Het leven is vluchtig.
"Over twintig jaar ben ik er niet meer, El."
Wat volgt zijn de plaagstootjes:
"Ik ga eerder dan jij."
"Welnee, jij wordt honderd."
Luchtig doen over het onvermijdelijke einde. Wij zijn er goed in.
****
We hadden elkaar uit het oog verloren.
Onze verhuizingen en de daaraan gekoppelde verplichtingen waren daar debet aan.
Wij moesten iedere keer weer opnieuw beginnen.
"We houden contact hoor!"
Beloftes die beide partijen niet konden waarmaken.
Maar toen was daar het vaak beschimpte Facebook.
Daar vond ik haar en vele anderen terug.
Oude vrienden. Heel oude vrienden.
We pakten de draad op, want we deelden een verleden en konden daar op voortborduren.
Onze kinderen waren volwassen. Ze hadden ons kleinkinderen geschonken.
Maar er was ook leed.
Dankzij Facebook konden we een stapje verder gaan. We appten en stuurden elkaar privéberichten.
"In het komend jaar moeten we afspreken."
Het was een jaarlijks terugkerend nieuwjaarswens.
En toen....... ergens in juli - op de verjaardag van haar dochter stopte haar hart.
Temidden van haar kinderen en kleinkinderen verliet ze het leven.
Nog maar 70 jaar oud.
Wij waren op dat moment ook op vakantie in Frankrijk. Haar oudste dochter appte het droevige nieuws.
Ik was een paar dagen totaal van slag.
Wanhopig zocht ik haar op Facebook en in mijn app.
De afscheidceremonie volgde ik in de caravan op mijn laptop.
****
H. hadden we sinds 1976 niet meer gezien.
Ik kende hem vanuit mijn jeugdige Kralingse jaren. Later kwamen we elkaar iedere zondag tegen bij Leonidas.
H. was geen technische hockeyer. Hij was een vechter. Soms letterlijk.
Zijn directe tegenstander had niet genoeg aan scheenbeschermers.
Maar hij was een gouden kerel met een groot hart.
Met zijn toenmalige vriendin was H. op ons huwelijk aanwezig en wij bij hen.
Kort daarop verhuisden we naar Noord-Holland.
Ook H. en ik vonden elkaar op Facebook.
We reageerden vaak op elkaars berichten, deelden herinneringen en ook met H. liep een afspraak.
"Wanneer ik in Nederland ben gaan we met elkaar eten."
Hij is gisteren plotseling overleden.
Het grote hart.....
Zijn zus plaatste het vreselijke bericht op Facebook.
Ik wilde huilen, maar de tranen bleven uit.
Ongeloof.
H. was nog geen zeventig.
Mensen worden ouder, maar niet in onze vriendenkring - zo lijkt het wel.
Met bemoedigende woorden als Geniet van het leven. Carpe diem. Het leven is zo mooi.....heb ik dan ook moeite. Ik vervloek ze.
Verdriet en het besef dat de dood ook bij ons langzaam of abrupt binnenvalt verdringt iedere vorm van optimistisch naar de toekomst kijken.
Een toekomst waarin ik steeds meer dierbaren moet missen.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten