Een knipbeurt: het was inmiddels hard nodig.
Ik was zeven weken geleden voor het laatst naar de kapper geweest.
Trouwe lezers weten dat ik naar Haarlem reis om mijn haar te laten vertroetelen door Dennis van Rob Peetoom. Niet goedkoop, maar dan heb je ook wat.
Mijn vriendinnen J. en F. raadden mij - hier in Naples - L. aan.
Als je de "fancy" Nederlandse kapsalons gewend bent is dit wel even schrikken.
Maar ook wel interessant.
De kappers hier werken voor zichzelf.
In feite huren ze een stoel. Ze brengen hun eigen "gereedschap" mee en (heel schattig) er stond een boodschappentas vol schone handdoeken naast de stoel.
Voor de rest kreeg ik niet echt de indruk dat het schoon of opgeruimd is.
Dit verwachtte ik niet in het, enigszins decadente, Naples.
Toen mijn haar gewassen werd voelde ik me weer het kind van acht dat met haar hoofd in oma's gootsteen hing terwijl er Palmolive in het haar gewreven werd.
Maar L., die krom stond van de hernia, leverde prima werk af.
Wassen, knippen, föhnen: $30,- Ik werd er verlegen van.
Toen ze bijna klaar was vroeg ik of ze tijd had om P. wat bij te punten.
Ze knikte.
Ik belde P., die in de auto op mij zat te wachten.
Ze vond het prachtig. Twee klanten uit Nederland.
P. werd als een prins behandeld.
"You look exactly like prince Charles," zei ze glunderend. "You're not him, are you?"
Ze stond hem echt even aan te staren.
Ik moest in totaal $37,50 = €27,31 afrekenen.
De dikke vette tip die ik haar toestopte, was een druppel op de gloeiende plaat:
L. (ze had gisteren een MRI gehad en wat injecties tegen de pijn) moet werken om haar medical bills te kunnen betalen.
Niet alle onderzoeken en/of behandelingen worden door haar verzekering vergoed.
Terwijl ik in de auto tevreden naar het resultaat keek, realiseerde ik mij dat Nederlanders (me included!) zeikerds zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten