Berichten

 

Het is even herfst.

Hooikoorts heeft plaatsgemaakt voor een rauwe keel.

Ik red stoffer en blik, zet een omgewaaide stoel en vuilniscontainer rechtop.

De vuile was stapelt zich op. Het moet snel drogend weer weer worden.

Stiekem geef ik de thermostaat een tikje.

 

 

Het wachten is op een bericht van P. Hij heeft vandaag controle in de Daniel.

 

Ik ben nerveus en geef dat toe.

 

Hij was nerveus, maar gaf dat niet toe.

 Drie dagen geleden:

'Ik heb buikpijn. Voel me depri. Ben bang dat ik weer ziek word in Engeland.....'

 

Ik krijg een paar emmers zwartgalligheid over me heen.

 

We zijn nu anderhalf jaar verder (na chemo). De bloedwaarden zijn tot op heden uitstekend.

 

Wat is dat toch dat we ons daar niet aan vast kunt klampen?

Omdat we weten dat het keerpunt onvermijdelijk is?

Maar wanneer komt dat keerpunt?

Vandaag?

 

Hij belt niet. Hij smst niet.

Dus dan ik maar: "Vergeet de tomaten niet. Hoe gaat het?"

 

Antwoord: 'En brood?'

 

Ik: "Ja, brood. Bloeduitslagen?"

 

Geen reactie.

Ongerustheid.

Ik bel.

 

'Je moet niet bellen. Ik ben aan het rijden en het is noodweer.'

 

"Ja maar de bloeduitslagen??!!"

 

'Heb ik toch ge-smst?!'

 

"Niet ontvangen."

 

'Goed. Daaag.'

 

We zijn weer drie maanden blij.

 

 

 

De Tour gaat vandaag over de levensgevaarlijke kasseien.

Regen, wind en kasseien: een dodenrit.

Iedereen verheugt zich daarop.

Spannend.

Valpartijen.

 

Is dat sensatiezucht?

Zien wij mensen graag vallen?

 

Ik ontvang een pushbericht:

"Tour-winnaar Froome stapt af na val."

 

Heb ik allang op de televisie gezien.

 

Ik wil vanavond dit pushbericht ontvangen:

"Oranje naar finale."

******