Havendienst

 

Kloppend hart

 

Dat geloof je toch niet?

Het is mijn bloeddruk.

De onderzoeken zijn voltooid.

Over de uitslagen (ik wacht nog op het oordeel over de CT-scan, maar de cardioloog voorziet niets schokkends) kan ik kort zijn.

Voor een vrouw van zestig met een 42-jarige historie van hoge bloeddruk en een verhoogd cholesterol scoor ik buitengewoon goed.

Verbaasd?

Ja, ik wel.

Ook de cardioloog gaf eerlijk toe dat ook hij tamelijk verbaasd was.

"Ik begrijp nog steeds niet, dat die ECG's zo'n afwijking aangaven," zei hij.

Het is het zoveelste bewijs dat (eventuele) hartklachten bij vrouwen veel moeilijker te diagnosticeren zijn dan bij mannen.

En in die "spreekkamer bloeddruk" geloof ik nu dus ook.

Op advies van de cardioloog hebben wij een bloeddrukmeter aangeschaft.

Ik moet het zelf bij gaan houden.

De schrik zat er in het begin behoorlijk in.

Nu ik zo grondig ben onderzocht (twee echo's, één scan, één CT-scan) ben ik ook niet meer bang voor die bloeddruk.

Het ademt ook een stuk rustiger, moet ik zeggen.

****

Naaien

Denk nou niet dat wij in Marokko of Turkije waren.

In Amsterdam waren we ook niet.

Dit was de stoffenmarkt in Rotterdam die traditiegetrouw op Tweede Pinksterdag duizenden graaiende naaisters trekt. 

€13,-

***

Thuis aan de Binnenmaas

 

 

Vanaf Westmaas op weg naar de Zwanegatse dijk.

Naar mijn oude buurmeisje.

Down memorylane, letterlijk en figuurlijk.

 

De eenvoudige woningbouw en kleine boerderijen hebben plaatsgemaakt voor riante villa's.

Het is luxe wonen in de polder. 

 

Maar gelukkig komen we her en der toch nog de authentieke stijl tegen. 

 

Mijn ouders verhuisden in 1973 naar dit huis aan 't Zwanegat.

 

Ik durf gerust te stellen dat mijn ouders hier de gelukkigste jaren beleefd hebben.

 

Ze zaten het liefst voor het huis, uitkijkend over het water. Mijn vader maakte graag een praatje met voorbijgangers, bekend en onbekend.

 

De huidige bewoners (sinds 2002) houden zich liever schuil.

 

 

 

En deze schuur fungeerde als werkplaats en winterstalling van caravan en zeilboot. 

 

Maar ook het achteruitzicht was magnifiek.

 

 





 

 

"Beter een goede buur...." sloeg wel heel erg op de buren in deze historische Sint Anthoniepolder.

Over en weer werd regelmatig hulp ingeroepen cq. verleend.

 

Mijn moeder welde biest en maakte heerlijke toetjes met kaneel en suiker.

Mijn vader bakte onovertroffen biest pannenkoeken.

 

Daarom voelde het voor mij als "thuiskomen."

Aan de keukentafel bij H. en A. was het goed herinneringen ophalen.

 

De huidige generatie blijft bouwen aan de toekomst.

 

Die toekomst is aan de volgende generatie die klaarstaat om dit prachtige, ondanks verhuizing naar verschillende locaties, eeuwenoude bedrijf over te nemen.

Biesbosch op de schop

 

Door de werkzaamheden (ontpoldering) in de Biesbosch, was er weinig te genieten.

Bij boerderijen lagen de restanten van voormalige wegen opgestapeld.

 

Geen lol aan.

Wij zullen het niet meer meemaken dat dit deel van het natuurgebied er ook daadwerkelijk als natuurgebied zal uitzien.

Dat is een gek idee. 

 

HEERLIJK 10daagse

 

Beste E

Gisteren heb je gegeten bij La Vilette , wij hopen dat alles naar wens is geweest en bedanken je voor je bezoek.                          

Graag willen wij weten hoe je de lunch of het diner hebt ervaren.         

 

Okee, dan ook maar hier.

 

                 De Heerlijk 10 daagse houdt in dat je in de betere restaurants voor een mooie prijs (€27,50) kunt eten.

 

Wij hadden jaren geleden voor het laatst bij, het toen nog één ster dragende, La Vilette gegeten.

Toen was het heerlijk!

 

Maar de tent ging failliet. Amarone vestigde zich (als plaatsvervanger) op de Meent en La Vilette werd verkocht.

      

Deze actie was een prima manier om het restaurant eens te proberen.

 

Qua interieur is er weinig veranderd.

De ruime tafels, ook voor twee personen, vind ik altijd erg plezierig.

Verder blijft de ambiance vrij zakelijk en vind ik het te donker.

 

De voor -en (voor mij op verzoek aangepaste) nagerechten waren heerlijk.

Onhandig zijn de borden.

Wil je tussendoor een slok wijn nemen, dan valt je mes in het bord.

Toen ik daar iets van zei was het antwoord: "maar ze vallen er in ieder geval niet uit."

  

 

Het hoofdgerecht - eendenborst met wintergroenten als pastinaak - ontlokte bij mij de opmerking:

"Ah, we zijn hier om de vriezer leeg te eten."

 

Het expliciet vertellen dat er een streepje van dit en een korrel van dat op mijn bord ligt is in een restaurant als dit echt overbodig.

 

Ook heel lachwekkend was de luidruchtige uitleg over heel eenvoudige wijnen.

Het werd alleen nog maar lachwekkender toen een andere tafel een fles geoxideerde wijn terugstuurde.

 

Manlief ergerde zich sowieso aan de harde stem van één van de obers, die zich regelmatig bij de (goed bestellende) tafel achter ons meldde.

"Lusten de dames en heren nog een glaasje wijn?"

 

 

"Ik begrijp nu waarom u tandenstokers op tafel heeft gezet," was mijn antwoord toen werd gevraagd of het gesmaakt had.

 

 

Het toetje liet veel te lang op zich wachten.

 

De rekening was helemaal gespecificeerd.

P. moest €94,- afrekenen en begreep helemaal niets van de nota.

 

Dus riepen we de ober.

Die ergerde zich duidelijk aan ons. In ons zicht werd er met een collega gegesticuleerd.

 

Prijs dan ook alle gerechten apart op het menu!!

 

We hebben het geprobeerd en daar laten we het ook bij.

****

60

 

De cardioloog wilde nog wat verder in de vaten kijken.

 

En dus meld mij om 12 uur nuchter bij de balie cardiologie voor een CT-scan.

 

Het is nog net geen nummertjes trekken, maar neigt sterk naar lopendebandwerk.

 

Ik heb vooraf wat extra Selokeen moeten nemen en zo te zien zijn bloeddruk en pols prachtig.

 

"Oei, uw hartslag is te hoog, die moet onder de 60 zijn."

 

Ik denk aan mijn leeftijd. Die komt nooit meer onder de 60.

Ook niet met een pilletje.

 

Zuignappen en een kastje geven signalen aan de front desk door.

Ik krijg een pilletje.

"We kunnen u nu op afstand in de gaten houden," zegt de verpleegster.

"Probeer maar te ontspannen."

 

"We brengen de naald pas in wanneer uw hartslag richting 60 gaat."

 

Ik probeer rustig te blijven, mij niet op te winden over de hartslag.

Die moet ik negeren.

 

Afleiding:

P. brengt wat roddellectuur en ik speel wordfeud.

 

In deze (tweepersoons) kamer ligt een jonge Kaapverdische vrouw in een bed.

Ze heeft een hartzakje- ontsteking en dat doet pijn, zo vertelt ze.

 

De eindigheid. Als het hart het begeeft is het klaar.

De confrontatie met mijn eigen eindigheid. Het houdt mij de laatste twee weken bezig.

 

Er is al heel wat aan mijn lijf gesleuteld, maar dit is toch anders.

 

Een Surinaamse mevrouw (midden 40) komt binnen en neemt plaats op de stoel naast mij.

Ze ondergaat dezelfde procedure.

Haar hartslag is veel beter dan de mijne.

 

Godverdomme, dan gaat zij voor mij naar beneden, spookt door mijn hoofd.

 

Ze heeft haar man bij zich.

Waarom?

Mannen zijn zenuwachtiger dan vrouwen. Ze kunnen niets doen.

En als ze iets doen worden ze afgebekt, want ze doen het nooit goed.

 

Ze gaat tegenover mij zitten en we raken aan de praat.

Ik geef haar een roddelblad.

"Dan daalt uw hartslag sneller."

Ze lacht.

"Ga jij maar eten," zegt ze tegen haar man.

 

Ze vertelt dat ze zelf in de verpleging zit en dat ze vorig week per ambulance naar een ziekenhuis was vervoerd, maar dat er op korte termijn geen cardioloog beschikbaar was.

 

"Toen ben ik zelf maar gaan bellen en kwam ik hier terecht."

 

Ze vertelt over Suriname, over haar moeder die daar woont, over het huis dat ze daar heeft en over haar wens daar oud te worden.

Bij dat laatste slaat ze de ogen neer.

Er valt even een moeilijke stilte.

 

De verpleging komt de tussenstand doorgeven.

 

Ik kijk op de klok vraag mij af of ik vandaag nog aan de beurt kom.

 

Met een mismoedig gezicht komt de verpleegster mij een tweede pilletje brengen.

Nog steeds geen naald.

 

Ook het zieke meisje in bed begint medelijden met mij te krijgen.

 

De Surinaamse krijgt wel een naald en mag (terwijl ze na mij gepland staat) in de rolstoel plaatsnemen.

"Tot straks," zegt ze optimistisch.

 

Haar plaats wordt ingenomen door een (oorspronkelijk Engelse) man, die op Bonaire hartproblemen kreeg.

Hij is bloednerveus en begint tegen mij aan te ratelen.

Zijn hartslag is 58.

 

Het zal toch godverdomme niet..... 

 

De verpleger zet een krukje voor me en voor ik het weet zit er een naald in de elleboogplooi.

 

 

"U bent de volgende."

 

Zuignappen en kastje worden verwijderd.

Ik ren naar de plee om een plas te doen.

 

De rolstoel staat klaar.

Een wandelende sigaret (dat zou niet mogen) brengt mij naar beneden.

 

De scan duurt hooguit 10 minuten.

De contrastvloeistof geeft geen problemen.

 

Terug op de afdeling haal ik mijn tijdschriften even op en wens de Kaapverdische een spoedig herstel.
 

Mijn stoel is ingenomen door een Marokkaanse vrouw. Naast haar zit haar? man aan kralen te friemelen.

 

Ik ga water drinken.

Achter elkaar sla ik een halve liter achterover. Om het gif uit mijn nieren te spoelen.

Moet!
Ik moet vandaag anderhalve liter extra drinken.

 

De Surinaamse zit aan een boterham.

Ze voelt zich beroerd en is bezorgd.
Ik neem mijn petje af voor de fantastische verpleging. Het ontbreekt ons aan niets.

Er wordt direct een ECG gemaakt.

Gelukkig mag ze naar huis.

Ze komt mij een hand geven."
We wensen elkaar het allerbeste.
"Ik hoop zo dat uw Suriname-droom uitkomt," roep ik haar (na een twijfel moment) na.
Ze haalt haar schouders op en zwaait.

 

Mijn pols is te laag.

Ik moet er hartelijk om lachen.

Ook bij de tweede meting is hij 55.

 

Maar ik mag naar huis.

"Ik hou wel een vinger aan je pols," grapt P.

 

Een uur na de scan wandelen wij samen over de brug.

*****

Kookdemo in de Markthal

 

 

Hij had een kreeft in zijn hand en deed die in een mandje.

Ik kocht een moot zalm.

De heren van Schmidt lachten zit rot.

"Wil je wel even afrekenen?"

 

Erik van Loo (Parkheuvel) keek verbaasd.

"Nee, ik leg het na de opname weer terug."

 

Ze waren een promo aan het filmen.

Later stond hij bij de groenteman waar ik avocado's kocht.

 

De opnameleider had er zijn handen vol aan.

"Nee jij moet zeggen: 'en wat heb je nu nog nodig.'"

"Moet ik dat zeggen of zij?"

Van Loo wees naar de blondine die een mandje vasthield waar de producten (tijdelijk) in verdwenen.

 

Met die producten gaat de tweesterren chef op 29 mei aan de gang in de Markthal.

link

 

T(e)V(eel)

 

Te veel televisieaanbod kan er voor ons nooit zijn.

Zeker niet nu de NPO steeds minder wordt en de commerciële talentenshows ons de strot uitkomen.

 

We hebben BBC First erbij gekregen.

Een zender met (oud) Brits tv-drama.

Heerlijk.

 

Netflix heb ik opgezegd.

Het ging mij voornamelijk om House of Cards. Het wachten is nu op de nieuwe serie afleveringen.

Dan kan ik zo weer inloggen.

 

Toevallig??

KPN belde zojuist.

 

We hebben recht op een extra (gratis) pakket.

 

"Sport?"

Helaas P.

 

"Nou, doet u dan maar gratis HBO."

Jaaaaa, HBO!

 

KPN gaat met deze actie regelrecht de strijd met Netflix aan.

Wij kijkers vinden dat heel prettig. 

Kijken maar niet kopen

 

"Rotterdam is booming," zei een vriendin gisteren terwijl we de avond over de Maas zagen vallen.

 

Ja, Rotterdam is inderdaad booming.

 

>>>>>>Eerst even dit grappige voorval:

Nadat we groot hadden ingekocht bij Appie, zette P. mij bij de metro af. Ik moest naar de Markt(hal).

 

Bij het poortje pakte ik mijn portemonnee.

Mijn OV-kaart zat er niet in.

 

Oh gosh, die zit in de kontzak van een broek.

Zou ik...........??

Ik legde mijn hand op mijn linker kontzak en voelde inderdaad iets hards.

Goede broek aangetrokken.<<<<<<

 

De Markthal was gesloten.

Het maximum aantal bezoekers was bereikt.

Er stond een lange rij wachtenden bij de middelste ingang (de andere twee waren permanent dicht).

 

 

Ik wist/weet een sluiproute, die ik hier niet ga verklappen.

Maar het loopt wel een beetje de spuitgaten uit, lieve lezers.

 

Ik doe daar waarachtig mijn boodschappen en mij wordt de toegang ontzegd vanwege een schip/bus fotograferende toeristen.

 

Kijken, maar niet kopen.

Zo vlak na de opening was het nog wel leuk, maar nu bemerk ik toch enige irritatie bij de winkeliers.

 

"Mooi hè?

'Ja, prachtig.'

 

"Lekker hè?"

'Ja, heerlijk.'

 

Blues Session in heaven

 

 

B.B. King: de koning, de keizer, de god, de ..........van de blues is overleden.

 

Wat maakte die man heerlijke muziek.

 

Hij volgt Etta en Stevie.

 

Laat ze daar boven maar een heerlijk feestje bouwen.

 

"Pap, jij mag achter de piano kruipen."

****