Vanaf Westmaas op weg naar de Zwanegatse dijk.
Naar mijn oude buurmeisje.
Down memorylane, letterlijk en figuurlijk.
De eenvoudige woningbouw en kleine boerderijen hebben plaatsgemaakt voor riante villa's.
Het is luxe wonen in de polder.
Maar gelukkig komen we her en der toch nog de authentieke stijl tegen.
Mijn ouders verhuisden in 1973 naar dit huis aan 't Zwanegat.
Ik durf gerust te stellen dat mijn ouders hier de gelukkigste jaren beleefd hebben.
Ze zaten het liefst voor het huis, uitkijkend over het water. Mijn vader maakte graag een praatje met voorbijgangers, bekend en onbekend.
De huidige bewoners (sinds 2002) houden zich liever schuil.
En deze schuur fungeerde als werkplaats en winterstalling van caravan en zeilboot.
Maar ook het achteruitzicht was magnifiek.
"Beter een goede buur...." sloeg wel heel erg op de buren in deze historische Sint Anthoniepolder.
Over en weer werd regelmatig hulp ingeroepen cq. verleend.
Mijn moeder welde biest en maakte heerlijke toetjes met kaneel en suiker.
Mijn vader bakte onovertroffen biest pannenkoeken.
Daarom voelde het voor mij als "thuiskomen."
Aan de keukentafel bij H. en A. was het goed herinneringen ophalen.
De huidige generatie blijft bouwen aan de toekomst.
Die toekomst is aan de volgende generatie die klaarstaat om dit prachtige, ondanks verhuizing naar verschillende locaties, eeuwenoude bedrijf over te nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten