12 mei, 2015

"Bent U verder gezond?"

 
Een vraag waar ik altijd volmondig JA op zei, ondanks de vijf pillen die dagelijks door mijn keel glijden.
 
Na Amerika was het tijd voor een medische check-up. Dat vond ook mijn huisarts.
Het bloedonderzoek was okee.
 
Vanmorgen werd mijn bloeddruk gemeten.
"Perfect mevrouw. 120/80 beide armen."
 
'Okee, Selokeen en Codiovan doen dus hun werk.'
 
De assistente vroeg zich af of er nog een hartfilmpje gemaakt moest worden.
'Ja joh, doe maar. Dan is het onderzoek in ieder geval grondig geweest.'
 
Ze ging het voor de zekerheid vragen en kwam ja-knikkend de behandelkamer weer binnen.
En zo geschiedde.
 
Natuurlijk moest de huisarts het ECG bekijken. Bij afwijkingen zou ik gebeld worden.
 
Ik werd gebeld.
Dat was even slikken.
 
Mijn huisarts adviseerde mij een afspraak met een cardioloog te maken.
Weer was het slikken.
 
Ik belde eerst mijn Ikazia.
"Heeft u klachten?"
'Nee, die heb ik niet. Ik heb vrijwillig aan een onderzoek meegewerkt.' Mijn stem klonk oprecht verontwaardigd. Dat was ik ook.
In Ikazia kon ik pas half juni terecht.
 
Toen bedacht ik mij dat de cardiologen van het Havenziekenhuis, onze buurman, ook in het Erasmus MC werken.
Beter en dichterbij kan niet.
 
Ik belde de poli.
"Mevrouw wij hebben iedere dag van tien tot twaalf en van twee tot vier uur inloopspreekuur. Als U met uw verwijsbrief komt, dan maken wij hier direct een ECG en die wordt dan door een cardioloog bekeken."
 
Dat noem ik nog eens Rotterdamse aanpak!
 
Ik haalde de verwijsbrief op en liep de brug over naar het ziekenhuis.
 
Ongelooflijk: binnen tien minuten lag ik in een spierwitte kamer op een bank met tien gedesinfecteerde stickers op de borststreek en een zichzelf oppompende bloeddrukmeter om de arm.
 
Het was zo gepiept. Ervan uitgaande dat ik de uitslag over een paar dagen zou horen maakte ik aanstalten naar huis te gaan.
 
"U mag weer in de wachtkamer gaan zitten. De cardioloog bekijkt het ECG zometeen en zal u zelf de uitslag vertellen."
 
Weer stond ik even aan de grond genageld.
 
'Is het zo erg?'
 
Ze lachte vriendelijk. "Mevrouw, zo is de procedure. Dit is het enige ziekenhuis in Rotterdam dat deze dienst verleent."
 
Het ziekenhuis verleende nog een dienst: wifi.
 
Ik appte mijn zoon.
 
Manlief was lekker aan het golfen in Bruinisse.
Zolang ik niet op de hartbewaking lag vond ik dat hij niet gebeld moest worden.
 
 
Hoewel.... ik moest wel aan 2002 denken. Toen P., gezond en nietsvermoedend, na een standaard bloedonderzoek het vonnis CLLeukemie te horen kreeg.
 
Een jonge, accuraat handelende cardioloog ging mij voor naar zijn kamer.
 
Ik kreeg geen goed nieuws, dat moge duidelijk zijn.
Wat er precies aan de hand is moet nog uitgedokterd worden.
 
Dat uitdokteren gaat morgen al beginnen.
 
En dat voelt Jacky haarfijn aan. 
 

Geen opmerkingen: