Suf gescand

 

Contrastvloeistof in een ader.

 

"Voor de vaten in de nek en het hoofd," zegt de laborante.

Ze prikt goed.

"Geen handschoenen?"

"Mevrouw, ze prikt als de beste," zegt de andere laborante.

"Dat geloof ik. Daar gaat het ook niet om," zeg ik.

"Mevrouw heeft gelijk," zegt de prikster. "Ik moet eigenlijk handschoenen aan."

 

Ze leggen me in een harnas.

Ik wil nog even aan mijn neus zitten en in mijn ogen wrijven.

Dan schuiven ze mij de tunnel in.

Enigszins claustrofobisch sluit ik mijn ogen.

 

Ik wil niet zien hoe eenzaam ik mij voel.

 

Getik

Geklop

Geratel

Gebonk

Gepiep

Gebeuk

Gejank

 

Hamer

Moker

Drilboor

Heipaal

 

De decibellen verslaan de koptelefoon ruimschoots.

Ik heb RTV-Rijnmond aangevraagd, maar daar is niets van te horen.

 

45 minuten in zo'n alles ontdekkende tunnel doen je realiseren dat je tijdelijk op deze wereld bent.

45 minuten helemaal alleen met een alarmknop op je buik, die je niet wil gebruiken omdat het onderzoek dan nog langer duurt, zetten je aan het denken.

 

Mijn hersenen staan op beeld.

 

"Verbeelde ik het me nou, of lag ik echt te schudden."

De laborante knikt.

"Ja, dat klopt. De tafel schudde. Heftig hè?"

 

De afgelopen drie maanden heb ik veel van die momenten meegemaakt.

 

Drie specialisten vonden het nodig mijn lichaam aan een grondig onderzoek te onderwerpen.

De (Rotterdamse) doortastende aanpak in het Havenziekenhuis vond ik geweldig, maar het was ook overrompelend en beangstigend.

 

Na vier radiologische onderzoeken, twee echo's, drie hartfilmpjes, drie bloedonderzoeken en vandaag die mri, ben ik even klaar.

 

Opgelucht dat er nu geen verdere onderzoeken volgen.

Blij dat het goed is.

 

Dat het de afgelopen drie maanden spanning heeft gegeven lijkt mij niet verwonderlijk.

Bang voor de onderzoeken was ik niet.
 

Voor de uitslag scheet ik in mijn broek.

**********

Ach, die arme studenten

 

De studenten hebben alle rust nodig.

Wij moesten hier erg om lachen.

Maar daar hield de humor ook op.

 

Deze brief viel vrijdag op de deurmat.

Enige kans/tijd om er iets tegenin te brengen was er dus niet.

Nu voorzien wij ook geen problemen, daarvoor is de afstand gelukkig te groot.

 

Maar de bewoners van de woonschepen zijn niet blij.

Zij leiden een krampachtig leven met regels, beperkingen en eindeloze controles (regels die nu even niet voor deze slaapschepen gelden.)

De angst dat ze hier weg moeten is groot.

Het is ook wel een unieke locatie zo tussen centrum en Kralingen in.

 

De gemeente doet er alles aan om woonschepen uit het Boerengat te weren.

Sinds een half jaar zijn er aanlegplaatsen voor grote, luxe jachten.

 

Wanneer de studenten terug naar hun prachtige flat kunnen denk ik wel te weten welke bestemming deze schepen gaan krijgen.

 

Geen Peil

 

GeenStijl organiseert een referendum: GEEN PEIL

 

Grappig dat veel mensen, die zich ooit tegen referenda uitspraken, meedoen.

 

Ik twijfel.

Waarom ik twijfel?

 

Omdat ik niet weet wat het oplevert...........behalve protest.

Krijg ik met protest het vertrouwen terug?

Neemt het mijn angst weg?

 

Wie moeten dan ons land gaan regeren?

Geert?

Bram?

Hero?

 

 

Wil ik een hek om mijn land, zoals ik in Calais zag?

Wil ik vluchtelingen in mijn achtertuin, zoals ik in Calais zag?

 

Ik heb niets meer te willen.

Ik herken Europa niet meer. Ik voel mij in mijn eigen land niet meer thuis.

Ik zou het liefst met Floortje Dessing naar het eind van de wereld afreizen.

 

Mensen die beweren dat er niets aan de hand is en dat dit een tijdelijk probleem is hebben bergen boter op hun hoofd.

De verwarming van de aarde doet die boter langzaam smelten.

 

De overvloed aan beelden van de gestrande vluchtelingen zap ik al weg.

Jammerende vrouwen met huilende, hongerige baby's: het is heel vreselijk, maar ik word er immuun voor.

 

Dat er in "doorreislanden" hard wordt ingegrepen, wat wij dan weer voorgeschoteld krijgen als onacceptabele agressie, vind ik begrijpelijk. Dorpen, steden, landerijen worden overspoeld door vluchtelingen. Het is bedreigend.

 

Zijn het wel allemaal vluchtelingen?

Glipt er in die massa ook niet een kwade cel mee?

Daar ben ik wel bang voor.

 

Zou daar in Den-Haag nou echt niet over nagedacht worden?

Draait de AIVD overuren?

 

Ben ik onbarmhartig?

 

Ik zie dat er nu al problemen zijn in Nederlandse asielzoekerscentra.

Ontevredenheid omdat ze zo vaak verplaatst worden.

Dat maakt me dan weer woedend.

 

De onenigheid in Nederland baart me ook zorgen.

De felheid in de discussie, op de social media gevoerd, neemt dreigende vormen aan.

 

Allemaal redenen om het referendum een warm hart toe te dragen.

 

En toch..........

De oorlog in Syrië, de kruistocht van IS en het conflict tussen Oekraïne en Rusland zijn zo ongelooflijk gecompliceerd, dat een oplossing volgens mij heel ver weg is.

Integendeel: de problemen druppelen in het geniep over grenzen heen.

 

Voor de reactie ben ik ook bang.

Neo-nazis zien hun kans schoon. Ook in Nederland.

 

Los ik, wanneer ik dat referendum teken, een mondiaal probleem op?

*******

Op tijd boeken

 

Onze koffers waren nog niet uitgepakt of "The Open vriendin" K. belde vanuit Atlanta.

 

"Did you find something for next year?"

 

Ik moest toegeven dat we er middenin zaten.

Het vinden van accommodatie in de buurt van Troon, waar The Open (juli) 2016 zal neerstrijken, is geen makkelijke opgave.

 

De vaste clan heeft al geboekt.

 

Troon zelf stelt niets voor.

Voor een huis (2 slaapkamers en 2 badkamers) aldaar, zoals op deze foto, wordt €22.000,- per week gevraagd.

 

U moet zich voorstellen dat R&A, organisatie, spelers met aanhang, officials, sponsors, lobbyisten en duizenden toeschouwers onderdak zoeken in de dun bevolkte omgeving rondom Troon.

 

Accommodatie vinden is altijd de grootste uitdaging.

Wij gaan dit keer voor een landelijke cottage en zijn niet te beroerd er een stukje (1 uur) voor te rijden.

 

K. heeft een piepklein appartementje gevonden op 1,5 miles van de baan.

Daar betaalt ze zo'n 3000,- GBP voor.

 

Zij kan het betalen en staat 's morgens om 4 uur op om Tiger te zien oefenen.

Zij boekt ook alle restaurants een jaar van tevoren.

 

Het is ons gelukt een beeldige (boerderij) cottage (3 slaapkamers en 2 badkamers) in Laura Ashley stijl te huren in de buurt van Girvan.

 

 

Vroeg boeken loont en het geeft veel rust.

****

Klaar voor de winter

 

Op de fiets naar Zierikzee.

Het is een drukte van belang op het land.

Met dit mooie weer nemen de boeren het ervan.

Ik gok dat de uien wederom goedkoop zullen zijn.

Dat wordt dus veel pee & juun eten deze winter.

 

Die bedrijvigheid op Schouwen doet me altijd wat.

Het is een mooi gezicht.

Ieder jaar worden de machines groter en moderner.

 

 

Het mais mag nog even staan.

 

 

Ja heus: ik pak de draad weer op.

Mosselen van Neeltje Jans

 

Ja, weer een tip.

 

Mosselen.

Vanuit de Oosterschelde

via Neeltje Jans (prachtige winkel/cafetaria)

in de pan

en

op het bord.

 

Smullen maar.

 

Spiritualiën museum

 

Nog even, want mijn mond viel open toen we de omgebouwde keet binnengingen, over de DRANKGIGANT.

 

Het is niet mijn bedoeling u aan de drank te brengen, maar ons bezoek (we gingen de bestelling ophalen) is een blogje waard.

 

In Oost-Souburg of all places, tegenover de kerk, is een hal vol sterke drank te vinden.

Ik heb nog nooit zó veel soorten scotch, single malt en whisky gezien.

 

Maar dat geldt ook voor andere soorten gedistilleerd.

Echt ongelooflijk. Alsof je door een museum loopt.

 

Natuurlijk konden we het niet laten een paar andere aantrekkelijke aanbiedingen mee te nemen.

 

We spraken een klant die al jaren bij de DRANKGIGANT bestelt. Hij doet dat samen met zijn buren.

Want, of je nu één fles of twintig flessen bestelt, je betaalt altijd €6,95 bezorgkosten.

 

Hij vertelde ook dat zijn zoon vanuit (vakantie) Schotland had gebeld:

"Pa, de single malt is hier heel erg duur."

 

Wij moesten lachen, vanwege dezelfde ervaring.

Deze man dronk ook Dalwhinnie.

 

Hij wilde de winkel nu ook weleens zelf zien. Het was de rit van 90 km zeker waard, zo zei hij.

 

Volgens mij werd de verleiding (zelfs de single malt uit Brora - link - stond in de stelling) P. teveel.

Ik kreeg niet de kans rustig rond te kijken. 

 

Terwijl ik dit schrijf geniet P. van zijn glaasje Dewars on the rocks, een scotch die hij altijd in de VS drinkt en die in Nederland niet overal te verkrijgen is.

 

Cheers.

Gigantisch prijsverschil

 

Een maand geleden waren we in de distilleerderij van (en in) Dalwhinnie, de single malt die manlief zo graag drinkt.

 

We schrokken van de prijs, €57,73, en begrijpen nu ook waarom de Schotten meer bier drinken dan scotch.

"Het is die idioot hoge accijns," zei P.

'Nog hoger dan in Nederland?' Ik kon het nauwelijks geloven.

 

Bij Tesco kon ik een fles voor €49,28 bemachtigen.

Niets heerlijkers dan een glaasje verwarmende single malt na een koude dag (op de golfbaan).

 

In de auto op weg naar huis zaten we erover te delibereren.

'Volgens mij betaal ik bij Gall&Gall nog geen €40,-,' zei ik.

 

"Dan moeten we volgend jaar Dalwhinnie meenemen vanuit Nederland," concludeerde P. terecht.

We moesten er beiden hard om lachen.

Ik dacht ook aan mama die Edammertjes meenam naar Italië.

 

Vandaag keek in even bij Gall&Gall: inderdaad €39,99.

 

Ik ging, voor de grap, op internet kijken.

 

Heeft u ooit van de drankgigant gehoord??

Wij niet.

 

Maar dat maakt niet uit.

Deze Zeeuwse drank-website biedt momenteel Dalwhinnie aan voor de prijs van €29,95.

 

Nu begrijp ik waar de uitdrukking "dat scheelt een slok op een borrel" vandaan komt.

 

P. keek mij ongelovig aan.

Ik duwde mijn iPad onder zijn neus.

 

Ik heb besteld.

Hoeveel ga ik niet verklappen.

Ik denk dat we wel een jaar vooruit kunnen.

 

Online shoppen loont.

Cheers.

*****

Hotspot

 

Eerst had ik als titel "Mijn hotspot," daar ik wel van woordspelingen hou. Maar ik ben toch bang dat dit blogje dan door porno-zoekers gelezen gaat worden.

 

(In feite is het een geheugensteuntje voor mijzelf)

 

Ons huis in Brora had geen wifi, en dus ging ik her en der informatie inwinnen wat te doen. Helaas zonder resultaat.

Mijn eigen T-Mobile abonnement erop aanspreken zou een kostbare bedoening worden.

 

In Dundee liep ik een EE-shop binnen.

Eerst wilde de verkoper mij een soort dongle met 2GB aansmeren, waar ik zo'n 80,- GBP voor moest neertellen.

 

Nu herinnerde ik mij dat mijn vriendin Jill met haar smartphone haar eigen hotspot creëert.

Dat legde ik uit en de verkoper kwam met de juiste oplossing: een prepaid simcard van 4GB voor 20,- GBP.

Daar kon ik mij geen buil aan vallen.

Hij schreef op hoe ik het moest installeren.

 

In Brora volgde ik zijn instructies op.

P. kreeg meteen melding op zijn iPad dat er wifi voorhanden was: Android was overduidelijk mijn telefoon.

Prachtig!

 

Maar er werd hem ook om een wachtwoord gevraagd.

Geen idee.

 

Ik probeerde alle cijfers en letters die op het kaartje stonden, maar er gebeurde niets.

 

Toen gingen we naar de pub in Brora.

Iedereen wilde helpen, maar we kwamen niet achter het wachtwoord.

 

Gelukkig had de pub wel een goede internetverbinding en gratis wifi, dus gaf ik P. opdracht om te gaan googelen hoe en waar ik dat wachtwoord kon vinden.

 

"Wat moet ik dan zoeken?"

 

Ik typte in: password hotspot smartphone.

 

Hupsakee, het antwoord stond in een youtube filmpje.

Een tafel vol geïnteresseerde gasten zaten aandachtig naar de iPad van P. te turen, terwijl die van zijn biertje zat te genieten.

 

Het wachtwoord is hier te vinden: achter draagbare wifi hotspot Android.

 

 

De hele pub juichte met mij mee toen de puzzel was opgelost.

 

Dat de ontvangst in het huis allerbelabberdst was lag niet aan de simkaart.

De buren in dit afgelegen buurtschap liepen buiten met hun mobieltje om maar ergens een signaal op te vangen.

 

Onderweg kon ik in de auto internetten.

Het werkt dus perfect.

*****

Trump en zijn speeltjes

 

 

Trump for president.

Steeds meer mensen geven hem een kans.

Ik vrees en vraag mijn vrienden overseas of ze hem als hun president willen. Ze vinden dat hij zegt wat zij denken en willen.

 

Als ik stel dat zeggen iets anders is dan doen, zwijgen ze. We moeten als vrienden ook niet over politiek praten. Dat escaleert altijd.

 

Trump  is een zakenman, geen politicus en zeker geen diplomaat. Of hij enige intellectuele bagage bezit betwijfel ik.

 

Willen de Republikeinen hem niet, dan gaat hij alleen verder - waarmee hij  in de voetsporen van Ross Perot treedt.

Mocht hij inderdaad winnen dan zie ik hem zijn ministers in "The Apprentice" kiezen.

 

Hij gedraagt zich momenteel als een clown en blijkbaar zijn de conservatieve Amerikanen aan amusement toe. 

"Ik moet ook ontzettend om hem lachen," schrijft een Nederlandse columnist. Ik ook: zij het schamper.

 

De andere Republikeinse kandidaten blijven ver uit de buurt van funny Donald.

 Ze distantiëren zich van zijn vuilbekkerij. Of zijn ze gewoon bang nu de peilingen in zijn voordeel uitvallen?

 

Wat mij opvalt is dat er nog geen schandaaltjes naar buiten zijn gekomen.

Trump van onbesproken gedrag? Een onbevlekt blazoen?

Kijk, dat is pas humor.

 

Neem ik hem serieus?

Neen.

Ik neem alleen de uitslag op 8 november 2016 serieus.

 

Wij zijn twee jaar geleden naar een prestigieus toernooi op één van Trumps golfbanen, in Miami, geweest.

Een toernooi waar, vanwege het prijzengeld, iedere golfer graag speelt.

Ze worden er ruim gefêteerd. Zelden heb ik zoveel blinkende Cadillacs, Rolexen, Gucci’s en andere decadentie gezien. En dan de dames in rokken tot het kruis en opgespoten decolletés.

 

Het had helemaal niets met golf te maken. Eng volk liep er rond. Net zo eng als Donald Trump zelf.

 

 

 

Hij heeft mijn favoriete “Open baan” Turnberry aan de Schotse westkust gekocht.

Ik schrok echt toen ik dat hoorde, want wat gaat hij met die baan doen?

Turnberry kent zoveel historie en traditie. Of moet ik zeggen kende.

 

Hij gaat er waarschijnlijk, mocht de R&A met hem zaken willen doen, een onwaarschijnlijk moeilijke baan van maken. Dat heeft hij in Miami ook gedaan.

Trump denkt namelijk dat een onevenredig moeilijke baan een goede baan is. Fout. Dom.

Hij maakt het spel kapot.

 

Wat hij met zijn golfbanen doet wil hij ook met zijn land doen.

Hij wil er een hek om zetten, zodat het land onbereikbaar, onbegaanbaar wordt.

Een land waar alleen de sterksten het redden.

 

Donald Trump maakt het spel kapot.

****

Een natte broek

 

Woedend was ik.

 

We waren net een uur onderweg, na een uitgebreid ontbijt waarbij hij een hele pot koffie had leeggedronken, of P. neemt de afslag naar een Service Area.

 

Bij zo'n Service Area aan de Britse snelweg zijn winkels, cafés, een benzinestation en meestal ook een motel van een grote keten, zoals Travelodge.

 

Het was razend druk. De vakanties waren echt begonnen.

Agressieve middelvingers als iemand eerder parkeerplaats gevonden had, blote basten vol tattoos, spugen op de grond, onaangepast gedrag.......niets anders dan in Nederland eigenlijk.

 

P. ging koffie voor zichzelf halen.

Ik bleef demonstratief met Jacky in de auto.

 

Hij kwam terug met een veel te volle kartonnen beker. De helft ging over zijn splinternieuwe Schotse trui.

Ik sloeg de handen voor de ogen.

 

Pisnijdig was ik.

"Rij maar naar een benzinestation, ik moet plassen."

 

In het bezinestation was één wc.

Een heel vieze wc.

Er was wel voldoende wc-papier, dus waagde ik het erop.

 

Onder zacht gevloek (mijn schoenen stonden in een ondefinieerbare plas) liet ik mijn broeken zakken (niet te ver, want dan kwam die ook in de plas terecht) en bleef met mijn kont op veilig afstand van de wc-bril.

 

Plassen in de natuur, met een grasspriet tussen mijn billen, doe ik liever.

 

Het plasje twijfelde.

Het wilde niet in de pot, maar liep langs mijn benen mijn broek in.

 

Onderbroek en jeans waren kledder.

Wat te doen?

 

Ik trapte met mij voet op de hendel aan de stortbak.

 

Ik stouwde mijn onderbroek vol papier, waste mijn handen onder een druppelende kraan en duwde de deur met mij elleboog open. 

 

"Gelukt?" Een standaard vraag, die mij nu heel erg irriteerde.

"Dat ruik je zo wel," antwoordde ik.

 

We reden verder.

Bij de eerstvolgende afslag stopten we om de "natte situatie" beter in beeld te krijgen.

De koude billen waren niet prettig.

 

Ik pakte een doekje van de zonnige hoedenplank, dat bestemd is voor de ramen, en stopte dat in mijn onderbroek.

Oh, wat was dat heerlijk warm.

 

P. verdween achter een boom.

Om mij te pesten.

*****

De vakantie van Jacky

 

Ja! Laten we het eens over mijn vakantie hebben.

Ik mocht mee naar Schotland.

Die tunnel vond ik een beetje eng. Ben sowieso niet dol op tunnels.

 

Maar we logeerden eerst in een soort herberg waar Ozzy woonde.

Ozzy was een beer van een labrador. Volgens mij had zijn moeder het stiekem met een ander gedaan, want echte labradors hebben geen wit vlekje op hun borst.

Maakt niet uit.

Hoewel ik geen kindjes meer kan baren, toch had ik erg veel zin in deze Ozzy.

Hij vond mij ook heel knap, maar de baas trok hard aan de riem als we iets probeerden.

 

In Alyth bleven we wel acht dagen.

Overdag ging ik naar de crèche, Kitty Woof genaamd. Dat kleine witte hondje links is van Gordon, de baas van Kitty Woof. Het is een bazige bitch, alleen omdat haar baas de baas is.

 

We gingen heel veel wandelen en ik heb stiekem alle bakken leeggevreten.

Als ik terugkwam in het hotel wilde ik niet eten en ook niet drinken. Ik wilde alleen maar slapen.

De baas was dan bezorgd, maar het vrouwtje begreep het wel.

Zij waren moe. Ik ook.

 

Hondsvermoeiend waren die vrouwen op straat die gillend op mij afkwamen.

"Oh - how sweet. A wire haired sausage. So cute! Can I hug her?"

 

 

Pardon?

Sausage?

Ik, een worst?

 

Het ging maar door daar in Schotland.

"Oh, cutie. Darling sausage. You're so beautiful."

 

Allemaal hysterische vrouwen: en ik mij maar kwispelstaartend en likkend laten beledigen.

 

Die gilstemmen werkten op mijn blaas en dus pieste ik op hun schoenen.

Baasje zag ze op afstand al aankomen en waarschuwde ze dan. Maar ze luisterden niet en piepten mijn blaas leeg. Ze vonden alles mooi, lief en schattig.

 

De baas had er treats voor moeten vragen: om mij aan te raken. Maar nee: baasje en vrouwtje begonnen mij te plagen.

"Sausage."

 

Er was zelfs een mevrouw in het hotel die selfies met mij wilde maken omdat zij ook Jacky heette en mij zo lief vond.

Ik liet mooi wat druppels op haar avondjurk achter. 

 

Ik vind autorijden heerlijk.

Vooral wanneer het dak eraf gaat.

 

Reizen is leuk.

Ik wil altijd mee.

Niet als sausage.

Als hond.

Een rashond.

Een rashond met karakter.

 

De SPEELTUIN (filmpje) op de laatste dag was geweldig.......totdat de baas mij een KUNSTJE (filmpje) wilde laten doen.

FOTO'S

 

 

 **********

Dunrobin Castle - Golspie

 

INFO

 

Het is alweer twee weken geleden dat ik dit weelderige kasteel en tuin bezocht.

Jammer van de bus, maar desalniettemin het bezoeken meer dan waard.

 

FOTO'S

**

Het ghetto Calais

 

 

We hielden in Schotland het nieuws goed in de gaten.

 

De toestand in Calais en Folkestone, bij de tunnel, zag er vorige week slecht uit.

Het baart mij zorgen dat de Britten en Fransen over en weer met verwijten gooien.

 

“We kunnen er toch niets aan veranderen, schat.”

Ik wilde niet dat het onze vakantie zou verpesten.

"We zien het zondag wel."

 

Vrijdag kwamen er betere berichten. De gelukszoekers zouden het hebben opgegeven.

Wij geloofden er niets van.

Afleidingsmanoeuvre. De autoriteiten op het verkeerde been zetten. Even terugtrekken om vervolgens harder toe te slaan.

 

Wij hadden ver voordat deze ellende begon geboekt: de trein van 12.45 uur.

 

Zoals gewoonlijk stonden we vroeg bij de incheck-automaten. Er liep veel tunnelpersoneel om iedereen te informeren over vertragingen.

In ons geval was dat, met een slag om de arm, een half uur.

 

Enfin, ik trok een label voor 11.38 uur uit de automaat en we hielden de borden in de gaten.

 

 

Douane hebben wij niet gezien.

Het was een kwestie van treinen vullen en vertrekken.

Onze trein reed om 12 uur weg.

 

In Calais wordt momenteel hard gewerkt aan het onbereikbaar maken van de tunnel:

onbereikbaar voor de vluchtelingen welteverstaan.

 

 

Een hek, rollen prikkeldraad en weer een hekwerk die in het donker door hoge lichtmasten beschenen worden moet afdoende zijn.

 

Het begint zolangzamerhand op een ghetto te lijken. Geen prettig gezicht.

Vanmorgen liet het nieuws weten dat er vannacht weer massaal een poging is gedaan bij de tunnel te komen.

 

Wanhoopsdaden die, zo vrees ik, tot nog meer slachtoffers gaan leiden.

 

Kent

Dom, dom, dom.

We moesten de A1 hebben, maar bleven op de M1 hangen.

Volgens P. hebben we zo'n 100 kilometer omgereden en tien minuten in de file gestaan.

Heen reden we door een smerige Dartford tunnel, maar terug (van Londen naar Kent) mochten we over deze prachtige Queen Elizabeth II Bridge.

Hempstead Country House Hotel & Spa in Sittingbourne was een verademing na de armoedige overnachting de dag daarvoor.

140,- GBP voor een executive room is geen kattepis, maar in dit geval een warme douche.

De voormalige manor (1850) is omgebouwd tot een luxe hotel met vele (conferentie/trouw/party/intieme feestjes) zalen. Er zijn drie bars, een brasserie en een "sjiek" restaurant met een gezellige cocktaillounge.

Een groot gebouw dat heel intiem is.

De *** zijn - zo denk ik - te wijten aan de prijs.

Vandaag maakte P. mij blij met een korte ritje door het prachtige Kent, naar Folkestone.

Ook Jacky genoot.