Bang!

Twee weken na 9/11 vlogen wij naar Florida.

"Durf je dat?"

Wij wuifden de angst weg met "geen veiliger moment dan twee weken na zo'n aanslag."

Neen, bang was ik echt niet.

Maar nu krijg ik het wel benauwd van de berichtjes die Amerikaanse vrienden mij sturen:

of ik het huis nog wel uit durf.

Ze denken echt dat we in een warzone wonen. Met roadblocks en zo.

En weer wuif ik het weg.

Ik doe flink want ik kan het eigenlijk niet uitstaan dat Europa als no-go area gezien wordt door Amerikanen die geen goede president kunnen kiezen.

Ik wil geen angst.

Ik wil het niet.

Maar het is er wel. Wanneer ik na ga denken.

Zoals in de Eurotunnel.

Okee, de douane is verdubbeld.

De auto's zullen ongemerkt wel gescand worden.

Maar toch.

Toen de deuren de compartimenten afsloten kreeg ik het even benauwd.

De chauffeur van de auto voor ons verliet zijn auto EN het compartiment.

"Het zal toch niet???'' riep ik tegen P. die buiten de auto stond.

Gezien zijn reactie "El toch" wist hij meteen wat ik bedoelde.

Jan Roos wil volksvertegenwoordiger worden.

Het klinkt als een eenaprilgrap.

Roos is ontevreden over het huidige politieke klimaat.

Ik ben ook ontevreden. En ik ben ook best wel bang.

Er gebeuren momenteel dingen waar ik geen greep op kan krijgen. Er dreigt ook van alles.

Maar dat is tevens een mondiaal probleem.

Jan Roos zal die angst niet bij mij wegnemen, mensen.

Integendeel.

Het feit dat "clowns" als Jan Roos zich met 's lands bestuur willen gaan bemoeien vind ik bedenkelijk.

VNL is een "rommelpartij," die op zoek is naar spraakmakende mensen.

Het maakt ze niet uit of die mensen enig politiek besef bezitten.

Integendeel.

Bram Moszkowicz ging Roos voor.

Hij maakte de spoedcursus hoe word ik volksvertegenwoordiger, evenals de vereiste juridische bijscholingen die mede tot zijn ondergang als strafpleiter leidden, niet af.

Jan Roos (Oekraïne referendum) liet een paar maanden geleden bij Pauw zien helemaal niets van politiek te weten.

Roos was goed in het uitdelen van pamfletten. Thierry Baudet was het brein.

VNL zal misschien een eenmansfractie worden.

Dat betekent dat Roos deskundig moet zijn op alle vlakken.

Buitenlandse zaken, binnenlandse zaken, justitie, onderwijs, volksgezondheid, sport, milieu, ontwikkelingszaken, handel, economische zaken, media, cultuur, wetenschappen, verkeer, waterstaat, visserij, landbouw, ruimtelijke ordening, defensie, begrotingen.........

Verkleedpartijen is een ander vakgebied van Jan Roos en zelfs dan weet hij nog het verkeerde pak aan te trekken.

Dat maakt me bang.

Er een mouw aan passen

Vrijdag.

Het patroon is duidelijk.

Alles gaat prima.

De eerste mouw zit goed.

De tweede mouw zit niet goed.

Ik voel dat hij trekt.

Er zitten plooitjes in die in de andere mouw niet zitten.

Ik haal hem uit.

Verdomme, ik had de naden niet moeten af -en inknippen.

Ik speld hem er weer in.

Weer trekt ie.

Nog steeds die plooitjes.

Uithalen maar weer.

Ik laat het rusten en slaap er een nachtje over.

Zaterdag.

Ik leg het patroon erop en teken opnieuw af.

Er wordt niet gemopperd.

Er is geen paniek.

Ik neem de tijd.

Na zes pogingen:

De mouw wil niet lukken.

Verder maak ik het jasje helemaal af.

Zondag.

Er is ruim stof over.

Ik knip een nieuwe mouw en speld hem in.

Ja, hij past!

Maar dan - ja ik moet er zelf hard om lachen - zie ik (foto boven) dat hij er binnenstebuiten inzit.

Het komt goed.

Ik adem rustig door.

De aanhouder wint.

Wie de jas past, trekke hem aan.

Kokend

Klagen doe ik niet.

Het is tenslotte toch nog goed gekomen met de zomer. Al vind ik het voor de scholieren wel sneu.

Toch was er even een 'godver' momentje afgelopen woensdagavond toen ik boontjes en aardappels stond af te gieten en de oven met gebraad de kamer een extra boost gaf.

"Dit dus niet de komende dagen. Ook ik ga over op het tropenrooster. Qua eten dan."

'Krijg ik geen gekookte aardappelen, vlees en groente?'

"Nope. Geen fornuis of oven de komende dagen."

Dat ik deze zomer nog in mijn badpak zou lopen had ik vorige maand niet kunnen bedenken. Nadat ik donderdagochtend om 8 uur 's ochtends boodschappen voor vier dagen had gedaan, trok ik hem toch aan.

Tropisch was het zeker.

Wij wisten de temperatuur in huis redelijk op peil te houden met drie krachtige ventilatoren.

Echt ideaal.

Met groot verlangen keken we uit naar de avond-douche om vervolgens plat op ons bed te ploffen en door het geruis van de wieken in slaap te dommelen.

Op ons 12 jaar oude Airmiles bbq'tje waarvan we ons ieder jaar, wanneer hij uit het stof en spinnenwebben wordt gehaald, afvragen of hij het nog wel doet lagen gisteren heerlijke kipsateetjes te garen.

Een ongezond maaltje met vette sauzen en zonder groenvoer.

Vandaag komt de wind uit het noorden en is het binnen inmiddels afgekoeld naar 24 graden. Desondanks maak ik een frisse avocado/limoen salade. (!!de onrijpe avocado's waren vandaag nog onrijp en dus heb ik ze in aluminiumfolie gewikkeld en 10 minuten in een oven van 100 graden gedaan. Werkt!!).

Restjes stokbrood in de broodrooster en klaar is El.

Dit keer groenvoer zonder vlees.

Modetrends

Geboren in 1955 maakt mij een kind van de jaren zestig.

Mijn ouders hadden van die loodzware stoelen. Ik herinner mij een ruwe (onverslijtbare) stof en houten voeten.

Die dingen waren niet te verplaatsen.

Verder was er veel eiken.

Mijn moeder vertelde mij dat ze na de oorlog blij waren met wat ze konden krijgen.

Ze gingen voor degelijkheid en comfort.

Eind jaren zestig kwam "Gelderland" in ons huis.

Tijdloos modern.

De eerste foto toont de stoel waar mijn ouders voor rood stonden.

Geloof het of niet - die stoel staat nu, vijftig jaar later, bij mijn zoon.

In een nieuw jasje weliswaar.

Veel mooier dan het retro model (hieronder) waar weer veel vraag naar is.

Onlangs bezocht ik een vriendin in haar nieuwe huis.

Aardetinten, daar was zij voor gegaan.

Helemaal niet lelijk. Maar wel weer een trend.

"Is het nou grijs of bruin," vroeg ik - wijzend naar een hoogpolig vloerkleed.

Makkelijk te combineren, maar op den duur is het UIT.

Bij anderen vind ik het mooi. Leuk ook.

Een knalrode keuken van Ikea. Ziet er gelikt uit.

Zelf ben ik altijd voor tijdloos gegaan.

Ik heb mij nooit een smaak door buitenaf laten opleggen.

Zo bleef ik vasthouden aan witte keukens, aan witte muren, aan witte deuren en aan neutrale vloeren.

Ging mijn zus in de jaren- '70 voor oranje en mijn moeder voor groen (zij had keukenkastje zoals op de foto hieronder), ik bleef vasthouden aan wit.

Dat jaren-'70 oranje heb ik altijd vreselijk gevonden.

De aanleiding voor dit blogje is deze foto van een afgrijselijke fonduepan op Facebook. Of ik er maar een like aan wilde geven. 

No way.

Wij vroegen -en kregen bij onze verloving in 1974 een roestvrijstalen fonduepan van het onverslijtbare merk Spring.

Ruim veertig jaar na dato gebruik ik de rechaud nog regelmatig.

Ik wist oranje uit mijn huishouden te bannen, totdat...........

........totdat sinterklaas voor de deur stond met dit cadeau.

Een hype toentertijd.

Een ruimte-verslinder.

Slacentrifuge genaamd.

Van Zeeuwse bodem

De weersverwachtingen voor het weekend zijn slecht.

Nu (donderdag) het nog droog is wordt er hard geoogst.

Halloween is nog een paar maanden verwijderd, maar ook dit product komt steeds vroeger op de markt.

Over twee weken liggen de pepernoten weer in de schappen.

Lekkers van Zeeuwse bodem.

Onze toekomstige biefstukjes en gehaktballen lachen ons vriendelijk toe.

Kriebel in de nek.

Relaxte koeien smaken het best. 

Toch te laat.

Het is zondag. De boer bidt in de kerk voor een goede oogst.

Maar zijn uien staan in het water.

Churandy Martina

Atletiek blijft voor mij DE sport van de Olympische Spelen.

Komt door mijn vader.

Hij behoorde in de jaren dertig tot de Nederlandse top.

Lang en slank. Geen spoor van spierversterkers.

Nederlands kampioen met discus en kogel.

Hij keek altijd naar atletiek.

Genoot, maar ergerde zich ook.

Vooral om het show gedrag van sommige atleten.

"Concentratie, an me hoela," zei hij dan.

Ik heb de afgelopen week vooral gelet op de emoties achteraf. Hoe teleurstellingen rauw verwerkt worden. Pal na de prestatie.

Ik noem er een paar:

Huilen (nadat ze in de eerste ronde na één minuut plat op de rug gaat).

Schelden en tieren na een (onterechte) jurering.

In het oneindige kijken.

Schoenen weggooien.

Paard op de billen slaan.

Maar ook de rust in de ogen van Epke vond ik fascinerend. Je voelde die val aankomen. Hij ook volgens mij.

De druk was enorm.

Ik ben niet zo van verwachtingen. Ik hoop alleen maar.

Had Schippers vorige jaar geen goud op de WK gehaald, dan was nu iedereen (en vooral Dafne zelf) laaiend enthousiast over haar zilveren plak.

Thompson is momenteel gewoon de nummer één op de 100 -en 200 meter. Klaar!!

En dan Churandy Martina.

Die man die praat alsof hij altijd high is.

Wat een geweldige atleet is dat.

Ongrijpbaar voor de pers. Hij is altijd vrolijk. Altijd positief. Laat zich door niets en niemand gek maken.

De journalisten kunnen nog zo ".....ja maar" zeiken, ze krijgen hem niet kwaad.

Heerlijk!

En dan wordt hij ook nog eens 5e op de 200 meter.

Gewoon omdat hij hard kan lopen. Heel hard.

En hij is er blij mee.

Ja, voor zo'n sporter zette ik graag mijn wekker.

****

Een dag naar het strand

Jetlag. Ik heb er last van.

De mooiste sport vanuit Rio komt 's nachts tot mij. Ik moet het zien.

Van slaapritme is geen sprake meer.

Maar wat een prachtige prestaties!

Ik was niet met alle sporten bekend. Ook blijkt nu dat ik slecht op de hoogte ben van wie er meedoen.

Keirin.

Ik had er nog nooit van gehoord.

Matthijs Büchli en Elis Ligtlee?

Al sla je me dood.

Maar ik heb genoten van deze baanrenners die vreselijk hard op rare fietsjes over een steile baan racen.

Het was een vreemde mengeling van acrobatiek en fietsen waar ik naar zat te kijken.

En die twee zwemmers die 10 kilometer crawlen en goud winnen.

Jemig.

Wat knap allemaal.

Maar vanmorgen vroeg moesten mijn memmen weer tussen de platen.

Bevolkingsonderzoek.

Gisteravond was ik al naar Rotterdam gegaan.

Ook mijn buurvrouw (gaat op postcode) zat in de wachtkamer. Zij is 75, dus dit was haar laatste oproep.

Natuurlijk had ik de pech dat een man eindeloos met mijn tieten aan het kneden ging.

Ik vond het onprettig. Voelde me opgelaten.

Volgende keer geef ik echt aan dat ik dat niet meer wil.

Maar om half elf zat ik in de auto op weg terug naar Zeeland.

Weer pech: de Haringvlietbrug was net open geweest.

Ik bleef links rijden maar moest me op een gegeven ogenblik toch in de file naar de N59 nestelen.

Dan komt er één kilometer twee stroken die ik altijd benut om in te halen.

Ik schoot zeker twintig auto's op.

Achter mij blokkeerde een woedende vrachtwagenchauffeur de linker baan. Belachelijk, want daarmee blokkeerde hij de boel extra.

Enfin, we reden langzaam - maar we reden.

Op Radio Rijnmond hoorde ik dat Rotterdam op weg naar het strand was. Ook de N57 stond vast.

Bij Oude Tonge stond ik weer stil.

Geen idee waarom.

Sukkelend kwamen we op de Grevelingendam waar wederom een file ontstond.

Toen belde zoonlief.

We hadden elkaar lang niet gesproken.

"Waar rijd je dan nu?"

'Ik sta stil.'

'Maar ik ga er bij Bru toch echt af en verder binnendoor.'

"Huh? Woensdagochtend?"

Ja, hoewel de vakanties ten einde zijn wil Nederland - na een armoedige zomer - alles uit een zonnige dag halen.

Ook al is het woensdag.

Na anderhalf uur was ik thuis.

Terwijl ik dit schrijf staan de N57 en de N59 weer vast.

Richting Rotterdam.

****

De gevallen atleet

"Ach dat is niet eerlijk," zei ik na een bevooroordeelde opmerking van manlief over Yuri van Gelder.

Hij had de oefening van de turner gezien.

Die uitpuilende, glazige ogen.

Gebrandmerkt voor het leven.

Niet te vertrouwen.

Vooruitziende blik van manlief?

Een paar dagen later was Yuri niet meer onder de sporters, maar onder de advocaten.

De hele pers leek en lijkt zich achter de sporter te scharen.

Ik kon me in de kritiek tegen de bobo's wel vinden.

Wat doet die enge Camiel Eurlings daar?

Waarom komen de spelers niet voor Nederland uit maar voor een moderniteit, genaamd team NL?

Waarom ontneemt Maurits Hendriks de (vroeg startende) sporters, die zichzelf jarenlang alles ontzegd hebben om dit de bereiken, de vreugde van de Olympische Spelen? Ze moeten wanneer ze klaar zijn linea recta terug naar Nederland omdat ze andere sporters uit hun concentratie kunnen halen. De unieke kans om andere sporten te zien wordt hen daarmee ontnomen. 

En blijkbaar deed Yuri van Gelder juist dat op die zondagochtend.

Dat advocaten glunderend zo'n media-zaak aanpakken lijkt me evident.

Kom op zeg, Yuri wist dat ook.

Schijt aan was voor mij de omslag.

Als je zo weinig respect hebt voor je sport, collega's en de Olympische Spelen, waar miljoenen naar uitgaan, dan verdien je ook niet mijn respect.

Dat de relatie tussen coach en sporter niet goed was kan ik mij voorstellen.

Ach, doe niet zo naïef. Zelfs ik (als toeschouwer) ken de verhalen van de sporters. Dat ze minstens twee weken "opgesloten" worden en zich strikt aan regels dienen te houden is bekend.

Maar Nederland kiest voor the underdog.

The underdog die maandag had kunnen schitteren in de ringen.

Alleen maar door zich even aan de regels (belachelijk of niet) te houden, zoals alle andere Olympiërs doen.

*****

Koekela

Liefhebbers van Amerikaanse baksels hebben deze heerlijke winkel op de Nieuwe Binnenweg vast al gevonden.

Gisteren fietste ik er, ter compensatie, naartoe om iets lekkers bij de thee te kopen.

Koekela is een mooie, ruime, trendy winkel, waar je ook een kop koffie kunt drinken.

Niet goedkoop!

Schotland en de EU

Onlangs (7 juli) geleden schreef ik het volgende:

"Over een paar dagen zit ik te lunchen met mijn Britse vriendjes.

De één is conservatief en stemde voor Brexit (hij stuurde me ironische EU-cartoons waar ik eigenlijk niet om kon lachen).

De ander stemt Labour en is tegen Brexit."

Die lunch heeft inmiddels plaatsgevonden.

Mijn conservatieve vriend heeft spijt van zijn vóór-stem.

Hij is niet de enige.

Wat er na het referendum is gebeurd had niemand verwacht.

Het land schudde op zijn grondvesten.

De aanjagers van Brexit kozen het hazepad.

Noord-Ierland en Schotland riepen direct het Koninkrijk te willen verlaten.

Het was mij nooit zo opgevallen, maar sinds de Brexit erdoor is ving ik overal in Schotland EU-signalen op.

Nu waren wij ook in een deel waar men zwaar op de EU leunt.

We spraken boeren in de buurt van Girvan.

Zij zijn radeloos. Schotten laten niet zo snel het achterste van hun tong zien, maar over de Brexit zijn ze heel uitgesproken.

Tijdens ons verblijf in de Hooglanden, een afgelegen (natuur)gebied dat echt afhankelijk is van Europese steun, keken we iedere dag naar het Schotse nieuws.

We zagen de kersverse premier Theresa May op bezoek gaan bij de Schotse regeringsleider Nicola Sturgeon.

Een nieuw referendum voor Schotse onafhankelijkheid dreigt.

Of het zover zal komen weet ik niet.

Wij spraken in een restaurant een Schotse dame die voor de EU in Brussel zit en daar net een huis heeft gekocht. Ook zij was niet blij - om maar eens een understatement te gebruiken.

Ze duwde haar jarige moeder naar voren.

"My mom voted against Brexit," waarmee ze een statement wilde maken.

Volgens haar zou het zo'n vaart niet lopen.

Schotland kan gewoon niet zonder de EU en dat weten ze in Londen ook.

Ik maakte eruit op dat Londen concessies zal doen om Schotland in het Verenigd Koninkrijk te houden.

"Dat huisje wil ik kopen," riep ik toen we Jacky gingen uitlaten.

Pas toen ik bij de voordeur stond zag ik dat dit cultureel erfgoed bestaat met de gratie van de EU.

link

Culturele projecten die straks geen geld meer krijgen uit Brussel.......sterven die uit?

Vernietig je daarmee niet je eigen beschaving?

De Hooglanden werden pas in de 19e eeuw bereikbaar.

Niet dat het wegennet perfect is, maar ik vrees dat het voor de (EU) automobilist verstrekkende gevolgen zal hebben wanneer natuur en infrastructuur aan hun lot worden overgelaten.

Kortom, ik ben er mij zeer van bewust dat de Brexit rampzalig is voor Schotland.

Met pijn in het hart verliet ik Groot-Brittanië. Een land waar ik mij prettiger voel dan in Nederland.

De grenscontrole in Calais en Folkestone is sinds de terroristische aanslagen en de vluchtelingenstroom verdubbeld.

Veiligheidsmaatregelen waar het merendeel van de Europese bevolking op hoopt en om schreeuwt.

"Brussel, luister! En voorkom nog meer exits!"

********

Lochinver

Nog even naar dat leuke 19e eeuwse (vissers)dorp in de Schotse Hooglanden.

Ik telde maar liefst drie kerken.

En dat voor 600 zieltjes, waarvan ik niet verwacht dat ze allemaal in een lieve heer geloven.