Beatrix Potter country

Wat een grandioze dag!!!!!!!!!!!!!

Dwars door schapenland liepen wij naar Near Sawrey, daar waar Beatrix Potter woonde.

Uniek dat dit zo, op deze manier kan.
De foto's zijn echt de moeite waard!

(Naar) Beatrix Potter's Hill Top

Na het huis was het nog een behoorlijke klim naar Tarn Hows.

De vergezichten zijn werkelijk ongelooflijk en de bananen smaakten overheerlijk na zo'n zoveel stappen.

Dat Beatrix Potter hier inspiratie opdeed kunnen wij ons goed voorstellen. Het is een schilderachtig panorama.

Het Peter Rabbit papbordje dat ik voor onze kleinzoon had gekocht kwam goed van pas om Jacky wat water te kunnen laten drinken.

Jacky stond regelmatig oog in oog met koeien en neus aan neus met schapen.

Onze viervoetige lieveling durfde niet over het bruggetje en had liever natte pootjes. 

Na de drie uur in de benen te hebben namen we vanaf het hotel de plaatselijke bus naar Hawkshead, waar de echtgenoot van Beatrix Potter woonde en waar P. het museum met haar werk bezocht.

Ik ging de school bekijken waar William Wordsworth op gezeten had en vervolgens de eeuwenoude kerk.

Jacky kreeg genoeg aandacht.

Lieve lezers, het kost mij veel tijd om deze blogs te maken.

Ik heb geen editors.

Daarom vraag ik u/jullie om de albums te openen en (mee) te genieten van de plaatjes.

Hawkshead

Zij zeggen meer dan mijn woorden, die ik niet op dit moment meer voorradig heb.😴

******

Op weg naar Far Sawrey (Lake district)

Ondanks dat we niet direct op de juiste weg zaten, waren we binnen 5 uur op de plaats van bestemming.

We zitten middenin het toeristische Lake District. En daar regent het altijd.

Ambleside. 

Dit is echt leuk!

Goede kamer en grote badkamer!!

We zijn tevreden. 

Ook hier, net als in The Dales, kun je naar hartenlust wandelen.

Het maakt niet uit dat je dwars door een boerderij heen loopt.

Geloof het of niet........op deze kille maandag is een brandende haard geen overbodige luxe.

Vaarwel St.Andrews

Je moet op het hoogtepunt afscheid nemen, zeggen ze.

Dat hebben wij gedaan.

Aziaten stonden vanmorgen foto's te maken op de fameuze Swilcan bridge (hole 18).

De organisatoren van het toernooi speelden vanmorgen de championships baan.

St.Andrews was fantastischer dan fantastisch.

Het hotel, het weer, de locatie, het toernooi, de stad zelf, het eten......het kon allemaal niet beter.

Ook Jacky voelde zich er thuis.

Maar vooral de gastvrijheid en de klantvriendelijkheid waren van buitengewoon hoge standaard.

Neem nou onze was.

Ik zocht naar een wasserette om het zelf te doen, maar die was er niet.

De lieve receptionistes van de onvergetelijke Rusacks hadden een adres waar ik de was kon achterlaten.

Voor maar gbp 6,- kreeg ik na 24 uur een tas met gevouwen, schone was terug.

We'll be back en daar hebben we geen golftoernooi voor nodig.

****

And the winner is...

En op de laatste dag was het ineens zoals wij gewend zijn dat het is op een Open.
Regen.
Ik wist niet meer hoe het voelde.

Gelukkig kwam de winnaar "droog" binnen.

Miguel Ángel Jiménez: wij hadden de eer in hetzelfde hotel te mogen logeren.
Hij bivakkeerde waarschijnlijk in de "Bobby Jones suite" en wij in een zolderkamertje, maar dat mocht de pret niet drukken.

Diepe buiging voor Tom Lehman, die als derde eindigde.
Tom Watson zakte op de laatste dag helemaal weg, maar kreeg een ovatie van de paar honderd toeschouwers.

Bernhard Langer moest nog even zeuren over een pitchmark en werd mooi tweede.

The Seniors Open is niet te vergelijken met The Open Championship.

Het is veel kleinschaliger, gelukkig ook qua sponsors en er is veel minder publiek.

Maar de heren weten nog heel goed wat golfen is.

Ze genieten. Dat straalt van ze af.

Nu is St.Andrews ook wel heel bijzonder. Alle "golden old stars" waren van de partij.

Volgend jaar waarschijnlijk weer.

Het is net zoiets als een concert van de Beach Boys.

****