We zijn er hoor.
In Yorkshire.
Vanmorgen om half 6 Britse tijd opgestaan, na overnachting in Guines - 10 minuten van Calais.
Jacky werd goedgekeurd en wij mochten een uur eerder over.
Dat betekende dat we om 8 uur al op de M25 reden. Ideaal op de zondag.
Terwijl wij met auto en al door de Eurotunnel naar Engeland werden vervoerd deed ik de wisseltruc.
Euro's in het zakje, Engelse ponden eruit.
Toevallig kwam ik een bonnetje van het tanken tegen. Zo te zien zijn de Fransen klaar voor een Frexit.
Mijn portemonnee zat nog vol ponden uit Schotland en Noord-Ierland.
Vorig jaar schreef ik al over het gedonder met de Schotse ponden die in Noord-Ierland niet werden geaccepteerd.
En vandaag maakte ik dat met de ponden uit Ulster mee.
Bij een tankstation probeerde ik twee koffies te betalen.
Ze keek me, vanachter de hoge toonbank, argwanend en haalde haar baas erbij.
Die begon over fraude en gedonder, maar toen ik hem erop wees dat Noord-Ierland toch echt bij de UK hoort pakte hij het biljetje aan. Onder protest met veel gepruttel.
Vervolgens probeerde ik in Wetherby, waar we heerlijk buiten konden lunchen, een ijsje te kopen met weer een biljet van tien pond.
"That is old," beweerde de ijsjesman.
"No it is not old."
Achter mij gingen mensen zich ermee bemoeien. Zij herkenden meteen dat het geld uit Noord-Ierland was en ook zij begonnen over fraude.
Ik voelde me een crimineel.
Wetherby op zondag is heel leuk.
Er zijn in de zomer altijd openluchtconcerten. Maar daar had ik vandaag helemaal geen zin in.
Iedereen zat gezellig te picknicken.
Maar ik had er, met mijn tas vol geweigerde flappen, geen boodschap aan.
Na 831 kilometer was ik blij dat wij weer in Aysgarth waren.
Morgen maar even naar de bank.
Afgaande op de problemen die de UK zijn met zijn eigen currency heeft, kan ik mij voorstellen dat die Brexit a hell of a problem is.
***********
Geen opmerkingen:
Een reactie posten