Het spoor bijster

Die pleuris metro dacht ik vandaag.

Ik moest voor een boodschap naar de Voorschoterlaan.

Normaliter doe ik dat te voet, maar wegens tijdgebrek (en ik moest ook mijn nieuwe OV-kaart opladen) pakte in de metro van Oostplein naar Voorschoterlaan. 

Pakte?

Nou neen.

Er sukkelde een metro binnen waar "gereserveerd" op stond.

De mensen die uitstapten liepen allemaal naar het andere spoor, aan de overkant.

Ik kwam RET-jongens tegen.

"Waat moet u naartoe?"

'Voorschoterlaan.'

Ik liep mopperend naar de overkant.

Het werd me duidelijk dat het chaos was.

Twee verschillende lijnen op één spoor.

Ik was er te voet allang geweest.

Terug ging het soepeltjes.

Alle metro's vanuit Capelle gingen toch niet verder dan Oostplein.

Bij de uitgang liep een ouder stel met boze gezichten mij tegemoet.

Ze hadden van Blaak naar Oostplein moeten lopen en probeerden nu per metro verder naar Capelle te komen.

En Feyenoord verliest as I write.

Dus, krijgt allemaal de pleuris!!

*****

Actieve euthanasie

Spoedeisende hulp?

Het lijkt erop dat die te laat komt.

Ik probeer me voor te stellen dat ik patiënt ben en aanstaande maandag voor een belangrijke operatie op de lijst sta.

Wat gebeurt er met mij?

Zorgt mijn zorgverzekering dat ik omgeboekt word naar een ander ziekenhuis?

Zie ik de dokter, bij wie ik al jaren onder behandeling ben en met wie ik een band heb opgebouwd, ooit nog terug? 

Kom ik elders onderaan een wachtlijst, terwijl dat met mijn aandoening uiterst riskant is?

Kortom, 100+1 vragen.

Ik heb met iedereen te doen, maar het meest met de patiënten.

Zij voelen dit aan den lijve.

Ik zou echt in paniek raken

De zorgverzekeraar heeft radicaal de stekker eruit getrokken.

Vanwege geld.

Banken werden gered, maar de regering laat de gezondheidszorg bengelen.

Ik vind het meer dan schandalig dat zoiets kan in één van 's werelds welvarendste landen.

Hoofdingang werd afgelopen vrijdag voorgoed hoofduitgang.

*****

DigiDay

Zijn zucht is op kilometers afstand te horen.

Ik tuur op mijn scherm. Er moeten rekeningen betaald worden.

Na de zucht volgen de vloeken, die ik u hier zal besparen.

"El, wat is mijn Apple-wachtwoord?"

'Mag ik even internet bankieren afronden?'

Daarna geef ik hem zijn wachtwoord.

Even is het stil.

Angstaanjagend stil.

Dan begint het vloeken weer.

"El, alsjeblieft....."

Mijn man en de digitale wereld. Het zijn vijanden. Er ontstaat altijd ruzie.

Ik moet tussenbeide komen. Altijd!!

"Ze willen dat ik een Digi-App ga aanvragen. Met mijn DigiD nemen ze geen genoegen meer. Vanwege fraude en veiligheid en zo meer. Maar het lukt me niet.

Zoals gewoonlijk."

'Bel ze dan maar. 

Het is ook van de gekke dat ze ervan uitgaan dat iedereen in deze vergrijzende samenleving een smartphone of een tablet heeft.'

Tegenspraak blijft dit keer uit.

Hij belt.

Aan zijn stem hoor ik dat hij moeite heeft zijn woede te onderdrukken.

Maar de wanhoop maakt onzinnige opmerkingen als "ik ben nog niet zo oud, maar wel dom" los.

'Niet doen,' sis ik vanuit de keuken.

Hij krijgt het advies een sms-account aan te maken.

Helaas ook daar hoort een wachtwoord bij.

Ik sla dat dan maar weer op.

De volgende stap is het aanvragen van die sms modus.

En weer loopt hij vast.

Ik kan het geploeter zien langer aanzien en het getier ben ik ook beu. 

Want de woede op Zilveren Kruis, de computer en zijn smartphone slaat over naar Jacky, mij en zelfs het koekje bij de thee.

Hij staat zijn plaats aan mij af.

De aanvraag voor de sms-code is gedaan.

En ik heb mijn blogje.

*****

Misofonie

Bij Pauw ging het afgelopen week over Misofonie.

Ik kende het woord niet.

Maar wat het is is mij nu helemaal duidelijk.

Sterker nog: ik dacht even dat ik aan misofonie leed.

De verhalen aan tafel leken verdacht veel op mijn oncontroleerbare ergernissen.

Zo vertelde een moeder dat haar dochter op haar kamer eet omdat ze de eetgeluiden van haar moeder niet aan kon horen. 

Mijn ouders zouden daar nooit aan toegegeven hebben, maar ook ik vond het een kwelling om in de buurt van mijn etende vader te zijn.

Die geluiden in zijn mond gingen door merg en been.

Ik hield zielsveel van mijn vader, maar haatte hem wanneer hij iets in zijn mond stopte.

Of wanneer hij de krant ging lezen terwijl wij televisie zaten te kijken.

Het omslaan van de bladzijden ging gepaard met geritsel. 

Ik keek dan kwaad zijn kant op en dat had ik beter niet kunnen doen.

Of ik kreeg op mijn lazer, of hij ging me expres irriteren.

Het ergste is de focus.

Je weet dat het komt en je gaat je erop richten. Al het andere gaat langs je heen.

En thuis was mijn vader mijn target.

Oma Rotterdam had een kunstgebit dat niet paste.

Ook daar kreeg ik kippenvel van. 

"Ben je geïrriteerd," vroeg ze wanneer ik lelijk ging doen.

Dan schaamde ik me, maar ik hield mijzelf niet in bedwang.

"Uw gebit maakt een tikkend geluid, oma. Waarom gaat u niet naar de tandarts?"

Het grappige is dat ik bijval van mijn moeder kreeg, doch oma weigerde.

Haar ratelende gebit trof ik na haar overlijden in een laatje.

Weer schaamde ik me.

De trein ís ook rampzalig voor mij.

Er zit altijd wel iemand te eten.

Appels zijn de ergste beproeving. Niet alleen de hap, maar vooral de slurp die volgt om het sap op te vangen. Ze hebben oortjes in en luisteren naar muziek waardoor ze zichzelf niet horen.

Maar ik wel!!

Eetvrije coupés zouden mij zeer welkom zijn.

"Schat, we gaan nooit meer naar de bios."

'Alleen als we er alleen zitten.'

Mensen die slurpen. Mensen die kraken met papiertjes, Mensen die ik hoor eten. Mensen die niezen. Mensen die hoesten. Mensen die fluisteren. Mensen die snurken. Mensen die.....

En toch heb ik geen misofonie.

Daar zorg ik zelf wel voor.

****

Wanneer je aan de lijn doet moet je hier niet komen.

Ik was een tijd niet in de Markthal geweest.

Vanwege Indische kruiden moest ik naar de toko. Blik op oneindig en kauwgom in mijn mond.

Het deed me goed dat de lege plekken weer opgevuld zijn.

Met nog meer heerlijks.

Ik was een van de 592.000 en daar schaam ik me voor

De fantastische documentaire over Quincy Jones onderbrak ik even om te kijken wie er aan tafel zat bij Pauw.

Niet interessant. Dan nog even kijken wie Twan had uitgenodigd.

Tja, en toen bleef ik hangen.

Inmiddels moge duidelijk zijn wat daar gebeurde in die uitzending.

Ga ik het ook niet meer over hebben.

Ooit startte het met een discussie over Zwarte Piet.

Waar die discussie nu is beland weet ik niet. Ik ben ergens de draad kwijtgeraakt.

Tien jaar geleden dacht ik nog dat die Twan Huys een nette kerel was.

Integer vind ik te riskant, maar hij deed zijn best om dat wel uit te stralen.

Een fan ben ik nooit geweest.

Voor Nieuwsuur en ook College Tour loop ik niet warm.

Twan viel blijkbaar toch voor het geld en nam het mislukte programma van Umberto Tan over.

En wat gebeurde er?

Het potje make-up van het merk Intégrité bleef gesloten.

Huys nodigde onder andere pornoster Stormy Daniels uit.

Zij moest de kijkcijfers doen stijgen. 

Maar ze liet niets los. Een misser.

Het bleef bergafwaarts gaan met die alles bepalende kijkcijfers.

Tot gisteravond.

Twan Huys wist een clash te veroorzaken.

Hoe?

Door zijn woord niet te houden.

Door een belofte te verbreken.

Alles voor de kijkcijfers, nietwaar Twan?

Gooi die pot Intégrité maar weg.

Er is niet tegenaan te smeren.

En wat baal ik dat ik mijn heerlijke Netflix-avond liet vergallen.

Dat Twan Huys trending topic werd op Twitter betekent ook dat het programma heel veel kijkers trok.

Het merendeel hoopt op de ondergang van RTL Late Night. Maar ze hebben wel allemaal gekeken!!

Ik trouwens ook en daar ben ik wel een beetje ziek van.

*****

Een retourtje OV

Gemak dient de mens.

Metro praktisch naast huis.

Uitstappen in Prins Alexander en vandaar met de Intercity (dit keer ook echt een Intercity) naar Utrecht in nog geen half uur.

Nadeel: bomvolle stinkende metro en dito trein.

Doel: kampeerbeurs in Utrecht.

Nergens uitnodigende borden.

Maar.....Jaarbeurs ligt bijna naast het prachtige station en in dit weer is een loopje wel lekker.

Wij glimlachten om de kleinschaligheid (vergeleken met de gigantische beurs in Düsseldorf)

Maar het heeft ook iets knus. Dit is een echte kampeerbeurs.

Een caravan hebben wij al gekocht, maar met nostalgie denk ik terug aan de tijd dat we in een tent kampeerden.

Zie wat een vooruitgang daarin geboekt is.

Tenten en vouwwagens waren er in Düsseldorf niet.

In Nederland zijn die nog steeds populair, vooral bij jonge gezinnen met een low budget.

Kijk eens naar het innovatieve keukenblok van zo'n vouwwagen.

Wij kochten twee prachtige Crespo-stoelen en kregen daar twee vierpersoons serviezen bij.

Mooie beursaanbieding leek mij zo.

Manlief scoorde nog een abonnement.

Minpuntje vond ik het aanbod plastic tasjes.

Met een paar handzame boodschapjes kwamen we moe maar voldaan thuis.

Manlief snuffelde als een echte zwerver in de vuilniscontainer naast onze garage en trof een fijne plank aan.

Even de zaag pakken en de pootjes van de caravan kunnen uitgedraaid worden.

****

Bestaat de winterjas nog in 2050??

"Gaan jullie weer op vakantie?"

Die vraag wordt mij tussen de berging en de voordeur drie keer gesteld.

Uitleg ben ik niemand verschuldigd, dus ik houd het op een glimlachend neen.

In deze koffer zitten winterkleren.

Het zomerspul hangt gewassen in de kast, klaar om verruild te worden.

Maar de koffer blijft vooralsnog gesloten op de gang staan.

Het is half oktober en nog hartje zomer.

Ik wandel in mijn bermuda met Jacky langs de Kralingse Plas en passeer dames in winterjassen.

De wereldwijde temperatuurstijging kan en moet worden beperkt tot 1,5°C. Dat blijkt uit het langverwachte rapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) van de Verenigde Naties. Het verschil tussen 1,5°C of 2°C opwarming van de aarde is qua impact op de planeet desastreus volgens het IPCC. 

Dat zijn zorgwekkende feiten.

Hoe ziet de toekomst er voor mijn kleinzoon uit?

Ligt Rotterdam in 2070 aan de Maas, of aan de Noordzee?

***** 

De handel in ESTA

"El, wil jij de aanvraag voor ESTA doen?"

*Zucht.* 

Maar als ik het niet doe moet ik minstens een halve dag schuilen en ook Jacky in veiligheid brengen.

Manlief en de computer is a match made in hell.

Dus ga ik er maar eens rustig voor zitten: documenten, creditcard en printer bij de hand.

Ik google "ESTA" en er verschijnt meteen een enorm aanbod van sites op mijn scherm.

Tien jaar geleden was er maar één mogelijkheid......deze.

En, beste lezers - dit is ook de enige echte.

$14,- per aanvraag.

Ik belandde wel op de homeland site, maar de betaling lukte tot drie keer toe niet (wel het juiste bedrag).

Toen kwam ik op een andere site.

No way.

En nadat ik weer een aanvraag had afgewerkt moest er afgerekend worden.

Hallo, of ik maar even $150,- wilde dokken.

*Zucht*

Heel vervelend dat ik alles heb ingevuld (ze weten nu allemaal wie mijn dode schoonouders zijn).

Ook heel vervelend dat we nu herinneringen in de mail krijgen of we de aanvraag nog even willen voltooien, met andere woorden: "Mogen we even cashen." 

Ik druk de spamknop in.

Uiteindelijk ben ik weer bij de juiste site terecht gekomen.

Deze dus:

Er is een ware handel in het aanvragen van dit visum.

Niet intrappen!!

Voor $14,- mag je de VS in.

*****

Buikkrampen van de ziektekosten

Dit middel neem ik dagelijks in voor een regelmatige stoelgang.

Eerst kreeg ik zakjes met een synthetisch citroensmaakje waar ik van moest kokhalzen.

In Rotterdam kreeg ik nul op het rekest.

Uw verzekering vergoedt niet wat u wilt.

Mijn huisarts deed een klemmend beroep op de apotheker om mij de smaakloze Movicol te geven, maar het lukte niet.

Ik gaf mij niet zomaar gewonnen. In Zierikzee was het geen enkel probleem.

En toen wij nog veel in Zeeland waren deed ik dus goede zaken met de apotheek aldaar.

Maar terug in Rotterdam was het weer stront aan de knikker.

"Neen, mevrouw - u moet de citroenpoeder nemen."

'Dat is te gek voor woorden. Ik slik Prezal voor mijn maag en zal dan een poeder nemen waar die maag door van streek raakt?'

"Wij volgen de regels."

Toevallig reed ik een paar weken geleden door Hillegersberg, langs een apotheek.

Ik liep op goed geluk naar binnen en werd vriendelijk te woord gestaan.

De assistente hoorde mijn verhaal aan en pakte een doos Macrogol.

"Dit is hetzelfde als Movicol en heeft geen smaak."

Ter plekke belde ik de doktersassistente die direct het recept faxte.

En inderdaad, geen citroensmaak.

Na een paar maanden later, probeerde ik het weer via mijn apotheek in Kralingen, maar weer kreeg ik de synthetische variant.

Ik belde:

"Neen, de smaakloze mogen wij u niet geven."

'Maar de apotheek in Hillegersberg wel?'

"Neen, dat mogen wij niet geven."

Ik probeerde een andere apotheek in Kralingen.

Door de telefoon werd mij toegezegd dat het wel vergoed werd, dus liet ik een recept faxen. Maar toen ik het medicijn kwam op halen zag ik de verkeerde dozen al klaarstaan.

Gelukkig had ik een zakje bij me.

"Oh , neen dat vergoed uw verzekering niet."

'Maar u zei gisteren door de telefoon.........Ach laat ook maar zitten.'

"Dus u neemt het niet af?"

'Neen, geef mij het recept maar.'

"O, mevrouw. Nog even over de medicijnen voor uw man. Uw man moet u eerst machtigen."

Ik reed met het recept en een hoofd vol vloeken en scheldwoorden naar Hillegersberg.

Daar begrepen ze nog steeds niet wat het probleem is.

Ik hoop dat dat nog lang zo zal blijven.

*********

De film terugdraaien

In de nieuwe auto zit geen cd-speler. In de Peugeot trouwens ook niet.

Ik heb me laten vertellen dat in geen enkele nieuwe auto nog een cd-speler zit.

En dus verzamel ik nu muziek op mijn MP3-speler en een USB-stickje, want er zitten wel twee USB-ingangen in het dashboard.

Een intensief werkje, want deze laptop heeft ook geen CD-Rom station meer.

Het is dus even een gedoe, waar ik het cadeau van mijn zoon heel goed bij kan gebruiken.

Tijdens het uploaden glijden mijn gedachten terug naar begin jaren zestig.

Mijn vader was een fervent filmer -en fotograaf.

Op lange winteravonden keken wij naar onze vakanties, onze hockeywedstrijden en gezamenlijke feestdagen.

Eén filmpje duurde slechts drie minuten, maar papa wist er prachtige composities van te maken.

Op mijn verjaardagspartijtjes werden steevast slapstickfilms gedraaid. 

Ook ik ben begonnen met 8 mm film.

Daarna kwam VHS, gevolgd door CD-Rom en DVD.

Weet de jeugd van tegenwoordig nog wat een bandrecorder is? 

(Die banden met onze stemmen gingen overseas naar de familie in de VS)

En cassettebandjes?

Of floppy disks?

De tijd met zijn vernieuwing haalt mij keer op keer in.

De privé films heb ik een paar jaar geleden allemaal op DVD laten zetten.

In de opslag staat nog een doos met VHS-banden en één cassettebandje met de speeches van de vaders op ons huwelijk.

Ik kan er gewoon geen afstand van doen.

Ben benieuwd of onze kleinzoon het over twintig jaar überhaupt nog kan afspelen en of hij de plechtige woorden van zijn overgrootvader begrijpt.

Wij kunnen in ieder geval, met veel kunst -en vliegwerk, naar de muziek uit onze jeugd luisteren in een auto waar we in 1960 alleen maar over konden fantaseren.

******

Oud -en nieuw

Vandaag was het wisseldag.

De, te zwakke, tien maanden oude Fransman moest plaats maken voor een sterke, net geboren, Japanner.

Bent u het vergeten? Lees waarom.

"Zoek de verschillen," app'te zoonlief zojuist.

En juist dat maakt dat het afscheid niet zo'n pijn doet.

Ik durf het bijna niet te zeggen (want er ging volgens ons niets boven Frans rijden): deze Japanse nieuwkomer rijdt -en zit lekkerder.

Qua gadgets ontlopen ze elkaar niets. Voordeel van de nieuwkomer is dat de achterbanken eenvoudig naar voren geschoven kunnen worden, waardoor de laadruimte enorm wordt.

Ik dacht vandaag aan mijn ouders -en grootouders.

Papa had onze nieuwe auto meteen willen zien en er een stukje mee willen rijden.

Mijn ouders kochten toen hij al ten dode was opgeschreven toch nog een nieuwe auto.

"Blijven genieten tot de dood erop volgt," was het motto van mijn ouders.

Wij zijn nu 68 en 63.

Manlief heeft een ongeneeslijke ziekte die zich momenteel verdekt opstelt. 

Diezelfde ziekte had mijn vader, maar de wetenschap heeft in die vijfentwintig jaar enorme sprongen vooruit gemaakt.

Vandaag kwam deze foto op Facebook voorbij. 

Hij paste perfect in mijn stemming.

Ik kan niet geloven dat mijn man over twee jaar zeventig is en dat ik naar de AOW-leeftijd vlieg.

In mijn hoofd ben ik (ongeacht mijn vergeetachtigheid) in 1973 blijven hangen.

Het lijf en de pillenpot in het badkamerkastje herinneren mij er dagelijks aan dat ik in 1955 ben geboren.

Opa en oma Rotterdam verruilden, ruim voor hun zeventigste, het appartement op de Rochussenstraat (hartje Rotterdam) voor een verzorgingsflat in Epe.

Oma kon vier sterren koken en bakken, maar koos ervoor dat er een torentje pannetjes om 12.15 uur in het buitenkastje werd gezet.

Van soep tot dessert, precies zoals zij dat gewend waren.

Ze waren kritisch, maar ik hoorde ze nooit klagen. Soms een kuchje van opa dat boekdelen sprak.

Ik kan mij dit allemaal nog herinneren als ware het gisteren.

En toen wij vanmiddag die auto's gingen ruilen dacht ik aan die wereld van verschil.

Zij parkeerden hun leven bewust voor de poort van Petrus.

Wij rijden nog even door en zien wel wanneer we het einde bereiken.

*****