Vandaag was het wisseldag.
De, te zwakke, tien maanden oude Fransman moest plaats maken voor een sterke, net geboren, Japanner.
Bent u het vergeten? Lees waarom.
"Zoek de verschillen," app'te zoonlief zojuist.
En juist dat maakt dat het afscheid niet zo'n pijn doet.
Ik durf het bijna niet te zeggen (want er ging volgens ons niets boven Frans rijden): deze Japanse nieuwkomer rijdt -en zit lekkerder.
Qua gadgets ontlopen ze elkaar niets. Voordeel van de nieuwkomer is dat de achterbanken eenvoudig naar voren geschoven kunnen worden, waardoor de laadruimte enorm wordt.
Ik dacht vandaag aan mijn ouders -en grootouders.
Papa had onze nieuwe auto meteen willen zien en er een stukje mee willen rijden.
Mijn ouders kochten toen hij al ten dode was opgeschreven toch nog een nieuwe auto.
"Blijven genieten tot de dood erop volgt," was het motto van mijn ouders.
Wij zijn nu 68 en 63.
Manlief heeft een ongeneeslijke ziekte die zich momenteel verdekt opstelt.
Diezelfde ziekte had mijn vader, maar de wetenschap heeft in die vijfentwintig jaar enorme sprongen vooruit gemaakt.
Vandaag kwam deze foto op Facebook voorbij.
Hij paste perfect in mijn stemming.
Ik kan niet geloven dat mijn man over twee jaar zeventig is en dat ik naar de AOW-leeftijd vlieg.
In mijn hoofd ben ik (ongeacht mijn vergeetachtigheid) in 1973 blijven hangen.
Het lijf en de pillenpot in het badkamerkastje herinneren mij er dagelijks aan dat ik in 1955 ben geboren.
Opa en oma Rotterdam verruilden, ruim voor hun zeventigste, het appartement op de Rochussenstraat (hartje Rotterdam) voor een verzorgingsflat in Epe.
Oma kon vier sterren koken en bakken, maar koos ervoor dat er een torentje pannetjes om 12.15 uur in het buitenkastje werd gezet.
Van soep tot dessert, precies zoals zij dat gewend waren.
Ze waren kritisch, maar ik hoorde ze nooit klagen. Soms een kuchje van opa dat boekdelen sprak.
Ik kan mij dit allemaal nog herinneren als ware het gisteren.
En toen wij vanmiddag die auto's gingen ruilen dacht ik aan die wereld van verschil.
Zij parkeerden hun leven bewust voor de poort van Petrus.
Wij rijden nog even door en zien wel wanneer we het einde bereiken.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten