Slaap-wandelen

In mijn tweede slaap word ik vaak geteisterd door dromen.

Zo ook vannacht.

Corona komt er niet in voor.

*****

Ik ben op een camping in Florence en probeer mijn ouders telefonisch te bereiken.

In mijn droom zie ik mijn vader achter zijn bureau in het Groothandelsgebouw zitten.

Hij weet van niets. Ik wil naar huis, maar ik weet hun telefoonnummers niet.

Waar ik ook zoek, aan wie ik het ook vraag: geen telefoonnummers.

Mijn ouders zijn nietsvermoedend, maar bij mij slaat de paniek toe.

Er komen allemaal bekenden voorbij. Ik vraag: "Heb jij het nummer van papa of mama!!"

Ze staan stil en kijken me aan.

Vragen wordt smeken.

"Alsjeblieft, help me. Geef me het nummer van papa en mama."

Ze lopen schouderophalend door.

Ik wil naar mijn ouders - met ze praten - ze vasthouden - troost vinden . 

Ik kan ze niet bereiken.

Ik wil naar mijn ouders.....NU!!!

*****

De droom zit vastgeplakt aan de binnenkant van mijn hersenpan.

Naar buiten dus - uitwaaien.

Met Jacky loop ik de Willem Ruyslaan af.

O, wat geweldig. De voetbalkooi is dicht.

Er staat een bord bij. 
*****

Campings in Rotterdam-Rijnmond zijn gesloten.

Skateparken, voetbalkooien en dergelijken worden gesloten:

Skateparken: Skatepark Westblaak, Skatepark Zuiderpark, Bad Skatepark Oud-Charlois, Sidelingsepark Skatebaan, Skatepark Soetendaelseplein, Skatepark Marijke van der Wel, Skatepark Schiebroek, Skatepark Nesselande, Skaterpark Schieplaza, Skatepark Heemraadsingel.

Voetbalkooien: Kipstraat, Rochussenstraat, Josephplein, Van Speykstraat, t Landje, Willem Ruyslaan, Taxusstraat

Brug: Schiekadeblok naar Pompenburg

***** 

Het wordt een lange wandeling zonder ergernissen.
Vooruit dan maar, in het parkje mag Jacky even los. Er is niemand.

Ze kijkt me dankbaar aan.

>>>Hier lieten we Astor uit. 

Hier zag mijn zus halverwege de jaren zestig voor het eerst een potloodventer.

Ze kwam overstuur thuis. Papa belde de overbuurman en samen met twee honden gingen zij op zoek naar de viezerik.

Mijn moeder gebruikte het dure woord exhibitionist. Boven op haar kamer vertelde mijn (6 jaar oudere) zus wat dat woord betekende. Ik luisterde met rode oortjes.

"Heb je zijn piemel gezien?" vroeg ik.

"Nee, toen hij z'n jas opendeed ben ik weggerend."

De man was niet meer te traceren, maar ik was trots op mijn vader dat hij achter die engerd aan durfde te gaan.<<<

Ik twijfel of ik even door zal lopen naar mijn ouderlijk huis.

Het is maar vijf minuten lopen.

Halverwege de terugweg krijg ik hoge nood. Ik voorzie een bruine ramp in mijn broek.  

Gelukkig is er niemand op straat en ik draag een jas die tot mijn knieën komt.

Er meldt zich een rampzalige nies in mijn neus, die ik met moeite weet af te weren.

Aan het begin van onze straat (wij wonen aan het einde) ga ik hardop mijn stappen tellen om mijn gedachten af te leiden: 

359.

*****