Twee weken geleden stemde ik op Pieter Omtzigt.
De reden heb ik in mijn blog op de verkiezingsdag helder uiteengezet.
De leugens van Rutte kwamen mij, een verstokte VVD'er, de strot uit.
Dat geldt trouwens ook voor deze in opspraak gekomen prominente VVD'ers:
Henry Keizer, Jos van Rey, Eric Wiebes, Anouschka Van Miltenburg, Fred Teeven, Ivo Opstelten, Loek Hermans, Halbe Zijlstra.
En nu kijken wij al twee dagen naar het "functie elders" debat.
Ik weet niet wat ik zie en vooral hoor.
Rutte's geheugen heeft hem weer in de steek gelaten.
Een gesprek met de verkenners van een week geleden kan hij niet recapituleren.
De voorman van de grootste politieke partij is duidelijk over een ding: hij blijft onduidelijk.
Volkomen ongeloofwaardig.
Bij het zien van die (achter de) elleboog begroeting met Omtzigt werd ik lichtelijk onpasselijk. Hij wist dat de camera's draaiden.
"Keep your friends close, keep your enemies closer," moet Rutte gedacht hebben toen hij in een verkenningsronde Omtzigt een plaats in het kabinet toebedacht.
Na tien jaar is het over -en uit.
Komen er verkiezingen?
Zo ja, dan vindt er een aardverschuiving in Den-Haag plaats.
Ik ben in ieder geval blij dat ik op 17 maart naar dat stemmetje in mijn hoofd heb geluisterd.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten