De oude caravan van Bernard en Mireille heeft plaatsgemaakt voor een wellicht nog ouder busje.
We gaan, na 45 dagen op deze bijzonder sympathieke camping gestaan te hebben, terug naar huis.
Op zondag rijden vinden we prettig omdat er dan geen vrachtwagens op de weg zijn.
We maken nog een stop in Guines (Calais) en hopen maandag thuis te zijn.
Het is mooi geweest.
Augustus is voor ons geen prettige maand om te kamperen. Het is te druk.
We ergeren ons aan het asociale gedrag van menig kampeerder.
Radio's aan, gegil, gasluchten van barbeques op gas, rookwolken van barbeques op kolen, gedrang bij de (af)wasgelegenheid, buurjongetje die in het gras naast de caravan staat te plassen, telefoongesprekken die je niet wil horen en het roekeloos dumpen van afval.
De vijf gratis douches worden veel te lang in beslag genomen jongelui die er totaal niet bij stilstaan dat er nog andere mensen op de camping staan.
Aan de overkant van de ingang, op straat, stond een camper half op de stoep. Een man kwam eruit met een grote teil, met wat leek op vuil water.
Hij gooide het tegen een boom.
Nou ja, zo kan ik wel even doorgaan.
Nu de foto's.
↓Zie eens wat een sporen de campers hebben achtergelaten. Ik had het er met Gaëlla, een van de eigenaars, over. Ze zijn van plan volgend jaar een limiet te stellen aan die gigantische bouwerken op wielen.
Daar ben ik blij om, want het karakter van de camping wordt verwoest door die bussen.
↕Het huishouden van Jan Steen en Pietje Precies staan naast elkaar.
O ja - deze dan.
Twee Britse campers op één plaats. Het was de laatste vrije plaats en omdat ze maar een nacht zouden blijven, ging Gaëlle akkoord.
Ik was wel nieuwsgierig, want Britten zie je hier helemaal niet. In de ene camper een ouder stel. In de andere hun dochter met drie kinderen.
Zij vertelde dat ze in Frankrijk gingen wonen, in de buurt van Lille.
Hun huis was nog niet klaar en nu reisden ze in campers door Frankrijk.
Ze hadden een bedrijf in Engeland, en gingen hier gîtes verhuren. Een duister verhaal.
De kinderen zouden begin september naar school gaan. Noch de ouders, noch zij spraken Frans.
Ik dacht meteen aan Ik Vertrek.
Ik vroeg of het geen problemen had gegeven vanwege Brexit.
Toen zei ze dat ze veel geld hadden betaald.
Zo vreemd, ze bleven ook ineens een dag langer.
Het deed me denken aan een stel dat wij in Iseo ontmoetten en dat ook maanden onderweg was met hun caravan.
Op de vlucht, liever gezegd.
↑Hier vertoeven ik weet niet hoeveel families met een soort van Staffordshire - zo'n vechthond.
Alle kleine keffertjes slaan fel aan wanneer ze de griezel aan zien komen. Ook Jacky.
Er is blijkbaar iets gezegd, want de hond is nu gemuilkorfd.
Zijn baas is de baas die je verwacht bij zo'n hond. Manlief noemt hem de bodybuilder.
↑De nieuwe overburen: camper met motorfiets - die alleen met draaiende motor van de trailer afgereden kan worden.
Maar hij kan niet in zijn achteruit. Wat een gehannes.
↓Ze hebben blijkbaar geen stromend water in de camper, want er staat een jerrycan op de trailer in de brandende zon.
↑De familie Rochel is gelukkig vertrokken.
Daar zit opa Rochel. De geluiden die hij voortbracht moest je niet tijdens de maaltijd horen.
Zijn dochter, ook op leeftijd, had een stem ("un peu fort," volgens Gaëlle) die je over de hele camping hoorde.
Ze telefoneerde het liefst buiten en dacht waarschijnlijk dat long distance beter te verstaan was met geschreeuw.
↓De vlag trok mijn aandacht.
Lunteren.
Mensen willen blijkbaar graag laten zien waar ze vandaan komen.
Lunteren dus.
Het is een antiek campertje.
Ik liep langs en hoorde een slijpende geluid. Mevrouw stond aan een hendel te draaien op het keukenblad.
"Ben u bonen aan het snijden," vroeg ik.
"Nee, ik ben ijs aan het crunchen," zei ze.
Een stokoude, piepkleine camper met een ijscruncher aan boord.
Manlief vroeg gisteren nog aan me of ik iets mist in de caravan.
Nu weet ik het.....
Bij ons nestelden zich gedurende de nachten minuscule slakjes in het zeil en op de parasol.
Wanneer ik die openklapte vielen er zo tien op de grond.
Vanmiddag wilden we toch nog een terrasje pakken in Port-en-Bessin.
Testlocaties schieten, sinds de nieuwe striktere regels van 9 augustus, als paddestoelen uit de grond.
En echt iedereen moet een QRcode kunnen overhandigen.
Jacky liep weer met haar neus en bek als stofzuiger over de grond. Wij willen morgen geen spugende hond in de auto.
Dus zette ik haar op de stoel tegenover mij.
Ze begreep het meteen en pakte me in door haar kop op mijn knie te leggen.
Toen wist ik weer waarom ik meer van honden dan van mensen hou.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten