Dat laatste traject van Zellenberg naar Rotterdam (7.45 - 14.25 uur) kan ik gevoelsmatig alleen maar omschrijven als hardnekkig vervelend. Vooral het stuk door België, met een wegdek waar menig schokbreker bij kreunt, is irritant.
El heeft alles minutieus bijgehouden. Een tik die ze uit haar jonge jeugd heeft meegenomen naar haar bejaarde jeugd.
Ik hield van schema's bijhouden. Mijn vader vond het leuk om te horen hoeveel benzine hij getankt had, wat dat kostte, hoeveel kilometers we gereden hadden en hoe laat we ergens aankwamen. Ik hield zelfs de pauzes bij.
Over de benzine kan ik kort zijn. Die was, en dat zal niemand verbazen, buiten Nederland aanzienlijk goedkoper. Positieve uitschieter was San Marino.
Verbazingwekkend hoe zuinig deze auto rijdt.
De statistieken:
3801 kilometer - 7x getankt voor totaal €441,25
11 maart: Rotterdam - Zellenberg (Elzas) - via Metz en Nancy: 597 km.
13 maart: Zellenberg - Bologna: 656 km.
14 maart: Bologna - Rome - tussen Bologna en Florence een vervelend tunneltraject: 404 km.
18 maart: Rome - Florence: 306 km.
22 maart: Florence - San Marino - via de doodse bergroute: 197 km.
24 maart: San Marino - Verona: 286 km.
27 maart: Verona - Stans (Zw.): 383 km.
28 maart: Stans - Zellenberg: 194 km.
31 maart: Zellenberg - Rotterdam - via autoroute: 637 km.
Greet PS liet ons weer in de steek met haar rare routes. Echter, na de heenreis waren we gewaarschuwd.
Greet denkt in kilometers, niet in tijd.
Heen leidde de GPS ons door Metz en Nancy.
Dat was vervelend rijden.
Terug negeerden wij op de grote routes het advies van Greet. Het scheelt precies 40 kilometer, maar het was via de autoroute veel rustiger rijden en in tijd maakte het niet uit..
Greet weet nog niet dat er onlangs een nieuwe rondweg om Strassburg is geopend.
Dit keer mocht ik in de regen rijden met wegopbrekingingen en veel vrachtverkeer. Manlief nam België voor zijn rekening.
We stopten voor tanken en plassen.
Hoewel moe en daas heb ik alles uitgepakt en de wasmachine laten draaien.
Gisteren stond AH voor de deur met boodschappen, heb ik het huis op orde gebracht en een tweede booster gehaald.
De bergschoenen gingen weer aan en ik ben naar de priklocatie in Crooswijk (2,1 km) gelopen: iets waar mijn hoofd meer zin in had dan mijn benen.
Kortom - we zijn weer thuis.
Hoofd en benen liggen ver uiteen, zoals hierboven beschreven.
Ik denk telkens, waar waren we vorige week - twee weken geleden - drie weken geleden??
↑De kamer ruikt naar het hotel in Florence waardoor ik in een roes van mooie herinneringen blijf hangen.
Zo heerlijk heb ik deze reis ervaren.
Mijn hoofd mag dan nog in de Italiaanse wolken zijn, mijn benen en onderrug - vinden het wel mooi geweest.
Ze willen rust.
Een goede reden om lijf en hoofd beiden hun zin te geven: zittend op mijn stoel deze onvergetelijke reis evalueren.
Dit was deel 1.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten