Een update en een terugblik tegelijk.
Het was niet de prettigste Florida vakantie. Sterker nog, het was een enorme tegenvaller.
Covid en hurricane Ian zullen zeker de grote boosdoeners zijn, maar ook de attitude van de Amerikanen alhier was een klap in ons gezicht.
De klantgerichte service, waar ik ze altijd om roemde, was ver te zoeken.
Ook vakantiegangers bleven weg. Normaliter is november vanwege het heerlijke weer een goede maand voor de toeristenindustrie.
Maar de prijzen zijn dan ook waanzinnig gestegen. We kwamen nooit onder de $200,- per nacht uit.
En daar kregen we niet eens dagelijkse kamerservice voor.
Natuurlijk kunnen veel bewoners na 15 maanden nog steeds niet terug naar hun woning. Dat is een klap in het gezicht van de middenstand.
Stel je voor: Cape Coral is voor 9% klaar met herstelwerkzaamheden.
Reden: gebrek aan geld en werklieden.
Ook bij de Residence Inn, waar we de laatste negen dagen verbleven was de malaise zichtbaar.
Bij het zwembad zat niemand, in de ontbijtzaal waren vijf tafels bezet en de kamers waren muf.
Zelfs pogingen om de rottende lucht met sprays te maskeren mocht niet baten.
Ik werd ziek.
Gelukkig had ik een booster en een griepprik gehaald, ruim voordat we op reis gingen. Vorige week vrijdag voelde ik me al gammel, een dag later begon de keel.
Ik heb vier Covid-testjes gedaan.
Gelukkig allemaal negatief. De koorts wist ik te onderdrukken met paracetamol.
Desondanks voelde ik mij hondsberoerd.
Bij ons beiden drong de angst zich op dat we niet zouden kunnen vliegen op woensdag en dat manlief het ook zou krijgen.
Gelukkig had ik nog even de tijd.
Er bleek een man in het hotel Covid te hebben. Later zag ik ook zijn vrouw niet meer, dus ook zij zal positief getest hebben.
Iedereen in het hotel liep te "sniffen."
Een oude baas had blauwe handschoenen aan. Nee, hij had geen griep of Covid - maar droeg ze uit voorzorg (zoals ik met mijn desinfecterende doekjes alles liep af te nemen). Hij had, net als wij, naar het nieuws gekeken.
Achteraf heb ik een slecht gevoel over de airconditioning en de atmosfeer in het hotel. De laatste nacht ben ik, nadat de thermometer koorts aangaf, op de bank in de zitkamer gaan slapen om wat meer lucht te krijgen.
Mijn vraag blijft ook: waarom maakte het hotel geen melding van een Corona geval? Of waarschuw je gasten dan in ieder geval goed op de hygiëne te letten.
Ik geloof dat wij de enigen waren die het wisten.
Ik probeerde er die laatste dagen toch nog wat van te maken.
Veilig verscholen in een hoekje genoten we in een van onze favoriete restaurants downtown van een heerlijke maaltijd.
De serveerster goot de helft van de toch al niet goedkopen fles wijn naast de glazen.
"Vroeger" was het bij Pazzo's vechten om een plekje aan de bar.↑
Dinsdag reden we naar Miami, waar ik het Sheraton op het vliegveld had geboekt. We zouden, nadat we de bagage in de kamer hadden gezet, de auto aan de overkant afleveren bij Herz.
Gelukkig voelde ik mij beter.
Het werd een beangstigende rit, want in Miami moet je niet de weg kwijtraken - en dat overkwam ons wel.
Maar uiteindelijk kwamen we veilig bij het hotel aan en ging het inchecken prima.
We kregen een kamer op de bovenste verdieping met vrij toegang tot de lounge waar we van heerlijke ↓snacks en drankjes mochten genieten. Dit alles dankzij de gratis membership van Marriott.
Die tip geef ik altijd aan vrienden en familie. Neem de moeite om je in te schrijven bij bijvoorbeeld
Hilton, NH, Marriott, Best Western, etc: het kost niets, maar levert veel voordelen op.
Goedkopere kamers, gratis upgrades, sparen voor gratis overnachtingen en betere kamers.
Het inleveren van de auto ging ook goed. Alles was vooruitbetaald.
Bij het afhalen van de auto was ons gevraagd of we een tolweg vignet wilden zodat we snel konden doorrijden. Dat hadden we in 2019 ook gedaan. Toen werden we achteraf belast voor de heen -en terugreis: Miami - Naples en Naples - Miami.
Nu kregen we bij het inleveren van de auto een vette nota voor ons kiezen van $282,90.
Voor 21 dagen tolweg!! Hallo, we hadden die weg maar twee keer gereden.
Enfin, daar zal niets van te verhalen zijn - maar ik heb Herz er wel over bericht.
Sheraton was uitstekend. Er liepen bijzondere gasten door de tuin.
Aangezien wij op dag dag voor Thanksgiving vlogen was ik toch wat zenuwachtig over het inchecken.
Het zou razend druk zijn.
Nu heeft ieder hotel een unit waar een pc met printer staat. Zo ook in dit hotel.
Nee, ik wilde geen boarding pass op mij telefoon. Ik wilde een papieren boarding pass.
So far so good, maar toen bleek de printer niet te werken en kwam een onwetend meisje proberen ze naar het e-mailadress van het hotel te sturen zodat de desk ze kon uitprinten.
Dat lukte niet. Zij verdween. Ik raakte in paniek dat onze gegevens ergens terecht zouden komen waar ze niet terecht zouden moeten komen.
De baliemedewerkers waren allerminst behulpzaam: maar toen kwam die alleraardigste manager uit Greenville SC, die ons ook had ingecheckt, uit zijn kantoor.
Hij ging achter de pc zitten en verrichte abacadabra handelingen om de boarding passes naar zijn eigen e-mailadres te sturen.
Na een half uur had ik ze in mijn handen. Waar ik bij stond delete hij alles van zijn telefoon.
We waren erg aan iets sterks toe en aten tevens uitstekend in de bar van het hotel.
Daar hadden we een lang gesprek met een uitstekend Engels sprekende Nicaraguaan met een green card, waaraan ik apart een blog zal besteden.
De volgende ochtend voelde ik mij weer een stukje beter, ondanks de schraapkeel.
Neusspray, oordruppels, mondkapjes, paracetamollen en veel water moesten mij door deze lange dag loodsen.
We vlogen van Miami naar Detroit en van Detroit naar Amsterdam.
Foto's van de Delta Lounge in Miami.
Echt, die appels staan voor alles in de VS: plastic!!
Maar wel handige oplaadapparaten voor onze mobieltjes en iPads.
Lake Erie en Detroit.
Wij vermeden DTW altijd, maar daar denken we nu heel anders over.
Wat een fantastisch, modern vliegveld.
Het boarden liet lang op zich wachten. De Delta crew bleek een vergadering te hebben aan boord.
Achteraf gezien begrijp ik waarom: van de twee wc's voorin (bij ons dus) werkte er een niet.
Ze moesten dus beslissen: vertraging of vertrekken met één wc.
Het werd dat laatste.
Was de wc voor bezet en had je hoge nood, dan moest je naar achteren lopen - naar de door de meeste passagiers gebruikte wc.
Niet handig wanneer er 85% van de tijd turbulentie is.
Manlief heeft ooit trombose opgelopen en sindsdien vliegen we alleen nog maar business class. Wij sparen om zo te kunnen vliegen. Op lange afstanden zullen we dat altijd blijven doen.
Ja, dat is een aanslag op onze spaarcentjes, maar wij vinden het het geld meer dan waard.
Alleen had manlief niet al het eten en (alcoholisch) drinken, dat hem op deze dag werd aangeboden, moeten nuttigen.
Hij werd, mede door de turbulentie, hondsberoerd. Godzijdank had ik een paar Gavisconnetjes apart in mijn tas gestopt.
Het werden een paar benarde uren waarbij ik continu naar die ene wc keek.
Amsterdam.
Nooit gedacht dat ik zo blij zou zijn die stad te zien😁.
*****
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
