Sick again

" Oprah, you make me sick to the stomach".

Doodziek

Iedereen en alles is ziek of totaal gestoord.
Ja ik heb vandaag een dip, voel mij allerbelabberdst en ga daarover schrijven.
Misschien is het wat geëxalteerd, maar ik voel een machteloze woede.
Het risico dat, na dit stukje, niemand meer mijn blogjes leest neem ik op de koop toe.

Wij worden voorgelogen door ministers en onze eigen volksvertegenwoordigers, wij zitten met soldaten in een gebied (Afghanistan) waar we niets te zoeken hebben, we maken ons druk om het weer en hoe dat op de vakantieplek zal zijn, we maken ons druk om 4 rode kaarten en het missen van de kwartfinale, we helpen elkaar niet meer maar zijn vooral voor onszelf bezig, we maken ons druk omdat we ons druk maken.
Het is gewoon kloten zoals wij met ons kostbare leven omgaan.

Nog erger is het dat er gestoorden het leven van weerloze kinderen nemen.

België komt maar niet los het Dutroux-syndroom.
Ik loop de hele dag aan Stacy en Nathalie te denken, de meisjes die zo gruwelijk vermoord zijn.
De details zijn te vreselijk voor woorden, maar ze spoken door mijn hoofd.
De wereld draaide door terwijl deze meisjes doodsangsten en pijnen uitstonden.
Ik kom er niet los van.

In de V.S. houden, in bepaalde plaatsen, ouders hun kinderen 24/7 in de gaten.
Na regelmatige verdwijningen is daar de paniek toegeslagen.
Een zendertje om de pols of enkel geeft de ouders in ieder geval een gerust gevoel en schrikt hopelijk af. Ik kan het me, als ouder, nog voorstellen ook.
Je moet er niet aan denken dat je kind op een dag niet van school thuiskomt.
Kleine kinderen, kleine zorgen – grote kinderen grote zorgen?
Probeer dat maar eens aan de ouders en grootouders van die meisjes duidelijk te maken.

Het is een zieke wereld.

D` 06

Wie wordt de nieuwe leider van "Daslozen 06"?

Het sprookje is uit.

Mijn voorspelling vóór de wedstrijd tegen Portugal kwam geheel uit.
"De wedstrijd van de kaarten", zei ik onder het Portugeese volkslied. In de rust zaten mijn levensgezel en vrienden te juichen dat het 11 tegen 10 zou worden (spelers) in de 2e helft.
"Marco moet Boula wisselen", zei ik. "De Portugezen gaan wraak nemen en zijn leep".
We weten allemaal hoe het verlopen is en ik vond het nog een leuke wedstijd ook.
Met de scheids wil ik nog wel eens een potje kwartetten.
Jammer dat de Portugezen 2 goeie spelers moeten missen in de kwart finale tegen Engeland. Van mij mogen ze nl. winnen.
Marco en John dropen af, maar zitten nog vol plannen voor het EK in 2008. Ze gaan gelukkig door.

Tot ziens bij de eerste kwalificatiewedstrijd.

Vandaag liggen de oranje tompoucen voor de helft van de prijs in de winkel en bier is eindelijk weer te krijgen. De vuilnisbakken puilen oranje uit.


Life is back to "normal"?

Culturewar?

Deze column is echt voor de liefhebbers van Amerikaanse televisie, waar ik er één van ben.
Ook de geïnteresseerden, die er niet mee bekend zijn, zal dit aanspreken.

Er wordt mij vaak gevraagd wat mijn favoriete televisieprogramma in de V.S. is.
Daar hoef ik niet lang over na te denken. The Late Show (CBS) van David Letterman mis ik geen avond wanneer we overseas zijn.
Ik houd van zijn humor, zijn lef, zijn uiterlijk en vooral zijn interviews.
CBS, met programma’s als Oprah, is sowieso één van mijn favoriete zenders.
Nu maken wij ons in NL druk over zwarte Piet en of er mogelijk sprake van discriminatie is.

Afgelopen kerstmis was er in de V.S. een felle discussie gaande over het christelijke aspect van deze feestdagen. Mag ‘Merry Christmas’ of moet het ‘Happy Holidays’ zijn?
Dave had in die tijd een ander tv-fenomeen, Bill O’Reilly, te gast in zijn programma. Deze aartsconservatief presenteert dagelijks the O’Reilly factor op Fox News.
Ook daar kijk ik regelmatig naar, om te huiveren en te genieten. Bush heeft in Fox News een loyale zender, het is zondermeer het meest conservatieve wat ik mij kan voorstellen. Alles wat democraat of liberaal is, wordt met de grond gelijk gemaakt.
Je kon op je klompen aanvoelen dat dat een pittig gesprek zou worden.

Bill en Dave waren het duidelijk niet met elkaar eens. Ik vind het leuk dat ik jullie deelgenoot kan maken van mijn favoriete late night show en de discussie tussen twee televisiegiganten.

Bill O'Reilly on David Letterman

Natuurlijk kon Bill het niet laten, later in zijn eigen show nog even terug te komen op zijn gastoptreden bij Letterman. Hij is een slechte verliezer en voelt zich in zijn eigen studio veiliger dan bij CBS. Het is entertainment pur sang. Ik kan er enorm van genieten.

Cultuuroorlog_in_de_VSc.mp3

Wij moeten het doen met Robert Jensen, Andries Knevel en Catharine Keyl. Ik zie, vooral bij Jensen, dat hij de Amerikaanse late night show tracht na te doen, maar faalt daar schromelijk in. Schoenmaker, houd je bij je leest.
Hoewel Willem Duys in de jaren 60 al de Nederlandse Johnny Carson werd genoemd, toch slaagde hij er wonderwel in zijn eigen stempel op 'de Vuist' te drukken. Natuurlijk waren we toen nog nauwelijks bekend met Amerikaanse televisie, laat staan dat we shows in zijn geheel konden (na)kijken op internet.

Wat verlang ik nu naar de U.S.

Leedvermaak

Hoe pijnlijk leuk voetbal kan zijn toont dit filmpje: comic soccer

Wiedersehen 2

Ik moet mij er dit keer echt toe zetten een stukje te schrijven over onze belevenissen in Berlijn.
Het was nl. erg overweldigend en ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe ik er nu over denk. Mijn hoofd is nog een chaos na alle indrukken.
Op de heenweg overnachtten wij in een dorpje in het Harzgebergte, wat zijn glorietijd na 1961 duidelijk had verloren. De tijd was er stil blijven staan en van die Wende werd blijkbaar niet erg geprofiteerd. Het was een zielige, armzalige bedoening waar het toerisme nog niet aangetrokken was.

Aangezien wij de volgende dag vroeg in Berlijn waren stelde ik mijn chauffeur voor eerst een bezoek aan Spandau te brengen.

Tevens zouden wij dan een glimp opvangen van het Olympisch stadion (1936). Wij kwamen echter bedrogen uit, de glimp vingen wij niet op en na lang zoeken en vragen, wist een voetganger ons een illusie armer te maken.
Spandau (de gevangenis) was na de dood van Hess in 1987 afgebroken omdat men vreesde dat het een bedevaartsoort voor neonazi’s zou worden.
Er borrelde een kille woede in mij op en ik kreeg de neiging met de voetganger in discussie te gaan, doch de ratio won het op tijd van de emotie. Ik slikte mijn brok frustratie weer in.
We reden via 100 Umleitungen, vanwege het WK, naar ons hotel vlakbij de Friedrichstrasse (checkpoint Charley). Ik herkende, op de oude bekende gebouwen na, niets meer van de stad.
Ons hotel stond midden in ‘oost’ Berlijn, wat nu het Manhatten van Berlijn bleek te zijn. De Kusfürstendam gaat het uiteindelijk verliezen van deze prestigieuze wijk met zijn dure winkels (à la PC), kantoren, luxe restaurants, theaters, opera-en concertgebouwen en de gerestaureerde oude gebouwen. Het is onvoorstelbaar te zien hoe de stad in 16 jaar een metamorfose heeft ondergaan.
De eerste dag kon ik er niet van genieten. Het irriteerde mij dat de geschiedenis zo abrupt was weggevaagd. Ik heb in 1973 gezien hoe het was met de muur en hoezeer ik die Wende heb toegejuicht, toch ben ik blij dat ik het toenmalige Berlijn heb bezocht.
Peter kon er zich totaal geen voorstelling van maken, waarop ik iedere keer grapte, ‘gelukkig hebben we de foto’s nog’.
Checkpoint Charley, de meest gevreesde grensovergang, is nu een toeristische trekpleister waar men in souvenirwinkels militaire petten kan kopen. De hele omgeving is één grote kermis. Volgens mij ga je zo niet met je monumenten om. Maar de Berlijners denken daar heel anders over.
Wij zaten zaterdagavond naast een Berlijnse jurist (goeie 60-er), die in Oost-Duitsland was opgegroeid. Zijn vader, wetenschapper, was na de oorlog door de Russen meegenomen als vliegtuigdeskundige. De Amerikanen en de Russen hadden dat met elkaar bekokstoofd.
De Amerikanen kozen von Braun.
De jurist vertelde er nogal luchtig over, maar het klonk ons razend interessant in de oren. Zijn moeder had haar man uiteindelijk via de CIA Rusland uit weten te krijgen.
Ik vertelde over mijn 1973-reis en hoe moeilijk ik het er toen maar ook nu mee had, waar hij heel lauwtjes op reageerde. Haal je de koekkoek: hij had in West Berlijn gewoond tussen 61 en 89.
Mijn reactie: ‘yeah sure, but it all depends from what angle you look at it'.
Dat beaamde hij, met tegenzin, waarop hij mij vroeg of wij uit de V.S. kwamen, vanwege mijn zware Amerikaanse tongval. Ik legde uit hoe ik daaraan kwam, waarbij ik onbewust in de verdediging ging. In zijn vraag ging een antipathie schuil, dat was duidelijk.
In alles viel hij de Amerikanen aan en hij was het er dus ook mee eens dat het verleden letterlijk begraven werd. Dat de CIA zijn vader vrij had gekregen haalde ik maar niet aan.
Dat de stormachtige bouw van de meest prestigieuze gebouwen tot Berlijns faillissement heeft geleid vond hij een acceptabele consequentie. Dat Europa dik mee betaalt aan al die luxe is meer dan normaal. Dat de scheiding tussen arm en rijk groter is dan ooit tevoren, zag hij niet als iets bedreigends.
Berlijn moet weer city number 1 van Europa worden. Alles moet groter, duurder en indrukwekkender dan elders. l’Histoire se répète?, schoot door mijn hoofd.

Ik gun de getergde stad alle geluk van de wereld.
Maar ik blijf met die vraag zitten: ‘waarom moet het verleden zo rücksichtslos vergeten worden’.
Zodat de volgende generaties daadwerkelijk kunnen zeggen: ‘wir haben es nicht gewusst’.

Het heeft ook enige decennia geduurd tot het Holocaust monument een feit was. Telkens werd het op de lange termijn geschoven, maar in 2005 gingen de deuren dan toch open. Het is misschien wel het meest indrukwekkende museum dat ik ooit gezien heb. Alle mogelijke moderne middelen, technieken, database, video's en andere communicatiemiddelen zijn gebruikt en toch is het 't meest persoonlijke museum dat ik ken.Dit komt in de eerste plaats door de familiezaal waar uit ieder land een familie belicht wordt. D.m.v. o.a videobeelden en foto's maak je kennis met o.a. de familie Peereboom uit Amsterdam. De beelden van een gelukkige familie in de jaren 30 op een trouwfeest ontroeren en maken je deelgenoot van hun gezinsleven. Het geluk is van korte duur. Van de hele familie, waar je eerst met een glimlach naar kijkt en die jou via de filmlens toelacht, is er één veilig kunnen onderduiken. Het is beklemmend. Dit museum is een aanwinst voor Berlijn, maar juist hier waren opmerkelijk weinig bezoekers.

Zowel in de Reichstag, als bij het Holocaustmuseum en het Sonycenter was de security zeer streng. Het deed mij aan de Amerikaanse vliegvelden denken. Metaaldetectorpoortjes, tassen op de band door de scanner.

Dit is museumbezoek anno 2006 in Berlijn.

Dick coacht Freek (filmpje)

Freek de Jonge maakte een grappig filmpje voor de NOS.
Het is een ode aan Dick Advocaat, die niet alleen voor Zuid-Korea een goede coach blijkt.

Wacht de reclameboodschap even af om vervolgens lachend te genieten.

Give me a break

Het heeft vannacht geonweerd en nu is het lekker afgekoeld.
We snakten 2 weken geleden naar warm weer en nu zijn we blij dat we er even vanaf zijn. Wij zijn eeuwige zeikerds.
De afgelopen dagen hebben we de schermen neergelaten en zaten dagen in het donker, maar wel lekker koel.
Nu gooi ik alles tegen elkaar open en laat de frisse lucht binnen. Ik had hoofdpijn wegens zuurstofgebrek.
Peter sprong na een lange winter weer blij op de fiets naar kantoor.
Gisteren vond hij het echter TE warm en snakte naar de airco van zijn bolide. Vanuit de koele garage, in de koele auto, om vervolgens in de koele ABN AMRO-garage uit te stappen en te werken in het koele kantoor. Mijn man is cool en vet.
Ik ga pakken voor Berlijn en laat mijn blogje even sudderen. Eerst naar de viskraam voor wat zoute maatjes, want ik moet de eerste gegeten hebben voordat ik wegga.
Woensdag zijn we er weer.

Escapisme aan de bal.

Ook Guus Hiddink is tot nu toe een winnende, succesvolle coach. Vol verwachting kijk ik uit naar de verrichtingen van Zuid-Korea o.l.v. Dick Advocaat.
Wat een heerlijkheid, dat WK. Wat een verbroedering.
We mogen even vluchten uit de harde realiteit van de dag, we storten ons in een oranjewaan(zin). We monsteren ons oranje uit, verven onze gezichten en sparen oranje dummies.
Even ontdoen wij ons van het calvinistisch imago en trachten wij Braziliaanse taferelen op te voeren.
Het WK is dr. Feelgood.
Naast het Nederlands elftal staat het oranjelegioen als één man achter de Socceroos, de T & T`s en de Zuidko`s.
Mocht NL er vroegtijdig uitliggen dan hebben we nog 3 escapes.

Wiedersehen.

A.s. donderdag gaan manlief en ik een paar dagen naar Berlijn. Nee, niet voor het WK. Daar heb ik tijdens de boeking totaal niet aan gedacht. Achteraf schrok ik ervan en kon mijzelf wel voor de kop slaan.
Gelukkig wordt er tijdens onze bezoek niet gevoetbald in Berlijn, dus zullen wij ook geen last van hooligans hebben.
Ik verheug mij op het weerzien met de voormalig "gespleten" stad.
In 1973 was ik er met 5 VWO (Rotterdamsch Lyceum) en die reis zal ik nooit meer vergeten.
Het is één van de indrukwekkendste steden die ik ooit gezien heb, juist vanwege die scheiding tussen oost en west.
Berlijn heeft, net als Rotterdam, enorm geleden en was in 1973 nog lang niet uit de puinhopen van de 2e WO herrezen.
Daartoe kreeg het ook niet de gelegenheid
De Russische bezetting stak een stokje voor de heropbouw, waardoor Oost-Berlijn armoedig en troosteloos achterbleef.
We hebben toen ontzettend veel gezien: Charlottenburg, Reichstag, Brandenburger Tor, Märkische Viertel, Pfaueninsel, Museum van oudheden, Museum in Dalem, Spandau, Schillertheater, Brechttheater (Dreigrosschenoper), Checkpoint Charley en nog veel, veel meer.
Dat zal ons nu niet allemaal lukken, we moeten een keuze maken. Inmiddels is er het nodige afgebroken en bijgebouwd.
Ik verheug mij op het weerzien met de Duitse hoofdstad en vraag me af of ik het nog herken. De beelden van 1973 staan op mijn netvlies gegriefd en daar zal dit bezoek geen verandering in brengen.

Ich bin kein Berliner, maar ik buig diep voor ze.

Dramatisch

Dit is de enige echte goede uitvoering van 'One flew over the cuckoo's nest' , de film uit 1975 met Jack Nicholson in de magnifieke, niet te overtreffen hoofdrol. Ik heb hem 3 keer gezien.

Daar moet Joop van Ellende met 'zijn supercast' van afblijven!!

In de hoodrollen Kees & Co (Simone Kleinsma en Victor Löw), die ik niet kan loskoppelen van de succesvolle comedy. Om nog maar te zwijgen van onze nationale sinterklaas, Bram v.d. Vlugt. Geweldige acteurs, waar ik niets op tegen heb, maar die dit niet aankunnen. Ze doen enorm hun best, I'm sure.

One flew.... is een verhaal dat je naar de keel grijpt, waar de cynische humor een heel bittere bijsmaak heeft. In de productie van Joop slaat de humor helemaal door, het wordt een soort Theater van de (slechte) lach.

We zijn in de pauze weggegaan, ik kon niet langer aanzien hoe de film verkracht werd. Brrrrrrrr, ik gruwel 3 dagen later nog. Ik heb zolang gewacht met mijn persoonlijke visie om in een wat mildere stemming te geraken. Helaas...............

Nu als de donder naar de videotheek om de klassieker te kopen die onze laatste toneelvoorstelling van dit seizoen z.s.m. moet doen vergeten.