Doodziek

Iedereen en alles is ziek of totaal gestoord.
Ja ik heb vandaag een dip, voel mij allerbelabberdst en ga daarover schrijven.
Misschien is het wat geëxalteerd, maar ik voel een machteloze woede.
Het risico dat, na dit stukje, niemand meer mijn blogjes leest neem ik op de koop toe.

Wij worden voorgelogen door ministers en onze eigen volksvertegenwoordigers, wij zitten met soldaten in een gebied (Afghanistan) waar we niets te zoeken hebben, we maken ons druk om het weer en hoe dat op de vakantieplek zal zijn, we maken ons druk om 4 rode kaarten en het missen van de kwartfinale, we helpen elkaar niet meer maar zijn vooral voor onszelf bezig, we maken ons druk omdat we ons druk maken.
Het is gewoon kloten zoals wij met ons kostbare leven omgaan.

Nog erger is het dat er gestoorden het leven van weerloze kinderen nemen.

België komt maar niet los het Dutroux-syndroom.
Ik loop de hele dag aan Stacy en Nathalie te denken, de meisjes die zo gruwelijk vermoord zijn.
De details zijn te vreselijk voor woorden, maar ze spoken door mijn hoofd.
De wereld draaide door terwijl deze meisjes doodsangsten en pijnen uitstonden.
Ik kom er niet los van.

In de V.S. houden, in bepaalde plaatsen, ouders hun kinderen 24/7 in de gaten.
Na regelmatige verdwijningen is daar de paniek toegeslagen.
Een zendertje om de pols of enkel geeft de ouders in ieder geval een gerust gevoel en schrikt hopelijk af. Ik kan het me, als ouder, nog voorstellen ook.
Je moet er niet aan denken dat je kind op een dag niet van school thuiskomt.
Kleine kinderen, kleine zorgen – grote kinderen grote zorgen?
Probeer dat maar eens aan de ouders en grootouders van die meisjes duidelijk te maken.

Het is een zieke wereld.