Een situatie: vanmiddag bij de opticien.
Mevrouw heeft dochter en twee kleinkinderen (tieners) meegenomen om haar nieuwe bril op te halen.
Vol spanning wachten ze op de verkoper die de bril behoedzaam op de neus van mevrouw zet.
Er valt een stilte.
De dochter gaat op een afstand staan en kijkt haar moeder met een "Oh mijn god" blik aan.
"Nou ik vind hem erg koperig."
'Koperig?'
"Ja ma. Wat heb je nou toch gekocht?"
'Vind je hem niet mooi?'
"Niet mooi! Ik vind 'm vreselijk."
Ik hoor ongemakkelijk gegrinnik van de verkoper. De kinderen zwijgen.
De opticien die mij helpt en ik wisselen blikken uit.
Mevrouw kijkt weer in de spiegel, vervolgens naar haar kleinkinderen, die nog steeds zwijgen en daarna naar haar dochter.
"Ma, hoe kon je zo impulsief zijn. Hij's vast heel duur?"
Ze kijkt naar de verkoper die begint te stotteren: 'We hebben dit montuur anders heel secuur uitgezocht. Het is een modern montuur. Uhh, de glazen zijn inderdaad duur.'
"Modern?
Klassiek zul je bedoelen!
Truttig, kitscherig met al dat koper."
'Vind je hem echt zo afschuwelijk,' vraagt mevrouw met een stem die ieder moment in huilen kan overslaan.
"Nou ja..............zo afschuwelijk. Nee, dat ook weer niet. Ik vind 'm gewoon heel lelijk."
Dan vraagt ze aan een andere, nietsvermoedende klant wat hij van de bril vindt.
"U moet het eerlijk zeggen," klinkt het dreigend.
De man weet zich er met een 'ach, dat moet u niet aan mij vragen' uit te redden.
De oude mevrouw voelt zich ellendig.
En plein public wordt ze in een ongemakkelijke situatie gemanoeuvreerd door haar dochter die vindt dat ze eerlijk moet (kunnen) zijn.
Mijn mening wordt niet gevraagd, helaas.
En de stuntelige verkoper.....................
Met Mevrouw, bent u zelf blij met uw bril? kan hij haar een hart onder de riem steken.
Maar nee. Gelijk een schoenenverkoper komt hij niet verder dan:
"Het moet even wennen."
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten