Hij nam mij en ik nam hem.
Wij verheugen ons op het nieuwe huis, maar nemen ook met weemoed afscheid van dit huisje.
Wat hebben wij heerlijke jaren gehad in dit kleine bungalowtje dat zeker tekortkomingen had, maar wat ons zo veel heeft gegeven.
Ik kan nu zo snel niet achterhalen wanneer het was (gok 2004) dat zoonlief en ik nog door de ramen gluurden.
Bij stom toeval kwamen we in dit park.
Bij stom toeval trof ik de behulpzame beheerder van het park.
Toen hij de prijs noemde viel mijn mond open. Terplekke nam ik een optie, zonder met P. overlegd te hebben - maar met goedkeuring van zoonlief.
Twee weken later zaten we bij de notaris.
Alles wat we willen behouden staat in de opslagcabine.
Vannacht slaap ik voor het laatst in het kampeerbed en kijk ik naar de schimmel op de muren.
Hoewel de keuken er morgen uitgaat en ook de magnetron wordt opgehaald moest ik er vandaag met een sopdoek doorheen.
Macht der gewoonte.
Morgen wordt het huisje dus ontruimd.
Volgende week is er geen huisje meer.
Even slikken. Even snikken.
Maar dan weer lachen.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten